I'm sorryNagkwentuhan kami ni mama tungkol kay Ville bago ako nagpaalam na sa kanya. Gusto kong manatili kay mama pero kailangan kong bumalik para kay Ville. "Mag ingat ka anak." Pang ilang beses na niya itong sinabi sa akin at ilang beses ko rin itong sinagot. Tiningnan niya ang driver at tumingin sa paligid parang may hinanal."May bodyguard ka ba anak? na saan ang bodyguard mo?," nag-alalang tanong niya. Ngumiti ako para sabihing wag siyang mag-alala."Nasa labas ng gate ma." Pinadalhan ako ng bodyguard ni lola kahit ayaw ko sana pero mag-alala lang siya at pati si Ville na gustong sumama pag wala akong bodyguard para 'raw' protektahan ako. Naiyak nga ako tuwa noong sinabi niya iyun sa akin. Sana ma protektahan pa ako ng anak ko pag laki niya.Nagpaalam ulit ako kay mama bago kami umalis. Habang paalis kami, nakaramdam ako ng kaginhawaan. Matagal rin akong hindi umiyak sa harap ni mama, ngayong nagawa ko feeling ko nawala lahat ang bigat sa akin. Noong bata ako, sa kanya ako ta
Weak"Mommy I'm sorry." Paulit ulit yun sinabi ni Ville sa akin habang humahagulgol ng iyak sa akin."It's okay anak, I'm not mad," sabi ko habang tinahan siya. Alam kong takot siyang magalit ako sa kanya."No mommy, you're mad and you should be.. I'm sorry." Wala ring tigil ang pagtulo ng luha ko sa mata ko. Nakita kong lumapit sa amin si lola kaya lumayo ako kay Viile."Mommy!" sigaw niya na medyo natatakot ng alisin ko sana ang yakap niya. Nagulat ako ng ilang sandali at hinayaan nalang siyang yakapin ako."Hija, ako ang nagsabi kay Ville na gawing sekreto ang lahat," mahinahong sabi ni lola habang ang mata nalulungkot na tiningnan si Ville na nakayakap sa akin."Ako ang nagsabi sa anak 'ko'," sabi ni Mike, diniin ang 'ko' habang malamig na tumingin sa akin. Pinigilan siya niya Everett at Lee sa pagsasalita."Ano bang sekreto ang sinabi mo lola?" tanong ko sa kanya at hindi pinansin si Mike. Gusto kong malaman lahat, gusto kong sabihin nila lahat."Matagal ng kilala ni Ville si Mik
Mike's POVPinanuod ko ang anak kong malungkot habang nakatingin sa kanyang mommy na umakyat sa itaas para magpahinga. seven years ko ng alam na ligtas ang isang anak ko. "Ville," tawag ko sa kanya. Tumingin agad siya sa akin pero malungkot pa rin ang mukha. I created his name, I remembered that time with Lyra."Daddy, mommy is okay right?" malungkot nitong tanong sa akin. "Yes baby, she needs to rest," seryosong sabi ko. He's guilty, I saw the guilt in his eyes. He's guilty of hiding everything from Lyra."I hurt her," malungkot niyang sabi. Napatitig ako sa anak ko habang nasasaktan dahil sa kanyang mommy. May realize ako habang nakita ko siyang ganito."Ville, it's not your fault," mahinahong singit ni lola at hinarap sa kanya si Ville."But mommy is hurting," naiiyak na naman niyang sabi. Mas lalo akong natigilan at the same time nasaktan habang nakatingin sa kanya."Ville, your mommy is just tired," paliwanag rin ni Lee sa kanya. Tinulungan na nila si lola dahil panay sisi nito
Regret "Let's go daddy," sabi ni Ville habang hinila ako."Where are we going Ville?" tanong ko sa kanya na may pagtataka sa mukha."Let's go to our room, let's say sorry to mommy," mahinahong sabi nito. Nanlaki ang mata ko at napatingin kay lola tapos kay Lee at Everett na tinaasan lang ako ng kilay."Let her rest Ville," sabi ko habang ang puso biglang tumalong ng malakas dahil sa kaba at gulat sa gustong mangyari ni Ville. Kahit na realized ko lahat ang pagkakamali ko, hindi ko pa kayang harapin siya at basta basta lang mag sorry sa kanya. I need to put the action first before saying sorry. I don't know if she forgive me for what I did. But I don't give up this time until she forgive me."Let's look first if she's sleeping already. If not, let's enter the room and say sorry," mahinahong sabi niya at hinila niya ako. Napatayo ako kaya umupo ako para magpantay ang tingin namin."My sorry is not enough for mommy Ville," mahinahong sabi ko. Hindi ko alam kung saan magsimula para sabih
FLASKBACK (8 years ago..)Hindi ako mapakali at gustong gusto ko ng malaman ang kalagayan ni Lyra. Wala akong pakialam sa nangyari sa akin, ang akin lang gusto kong malaman kung maayos lang ba ang mag-ina ko. Kanina ko pa pinagalitan ang nurse, gusto kong lumabas pero si Everett ang pigil sa akin sa labas kaya hindi rin ako matututoy. Pinatulog ako ng mga nurse para magamot ng maayos ang sugat ko galing sa car accident. Ayaw kong matulog pero unti unting bumigat ang mata ako hanggang sa nakatulog ako.Nagising ako at bumungad sa akin ang seryosong mukha ni Everett. Pinagmasdan niya ako habang unti unti akong nagising at tumayo galing sa pagkahiga. Seryoso niya lang akong tiningnan parang may gustong sabihin pero hindi niya magawang sabihin."Kumusta si Lyra?" tanong ko agad at tiningnan ang mga sugat sa katawan ko. May bandaid na rin sa ulo ko kung saan ang malaking sugat dahil sa nangyari kanina."Puntahan mo para malaman mo," seryosong sabi niya. Kumunot ang noo ko at tinititigan s
"KUNG AYAW MONG MANIWALA! PUNTAHAN MO YUNG ASAWA MO!" galit niyang sigaw sa akin.Dumating si Lee at pumagitna sa aming dalawa. "Bakit kayo nag-aaway!?" galit niyang tanong sa amin habang palit palit ang tingin niya sa aming dalawa ni Everett."Nagsisinungaling siya. Sabi niya hindi oa nagising si Lyra at nawala ang anak namin," seryosong sabi ko at hinawakan ang kamay ni Lee na nasa harap ko para pigilan ako sa paglapit kay Everett. "Lee, sabihin mong magsinungaling siya," nagmamakawang sabi ko sa kanya. Bumaling siya kay Everett at pagkatapos tiningnan niya ako ng seryoso at binaba niya ang kamay kung saan ako nakahawak."Sana nga nagsinungaling lang ang doctor nang sabihin niya iyun sa amin," seryosong sabi niya.Umiling ako sa kanya. Hindi ako naniwala sa kanila. Mahilig nila akong biruin.. mamaya sila sa akin pag nalaman kong binibiro lang nila ako."Dalhin niyo ako kay Lyra," simpleng sabi ko. Binibiro lang nila ako, bakit ako magagalit sa kanila? mamaya talaga sila sa akin.N
Hunawakan ko ang doorknob habang nanginginig ang kamay ko sa kaba habang binuksan ito. Tatlo na ang nagsabi sa akin pero hindi ako nawalan ng pag-asa. Alam kong aalagaan ng mabuti ni Lyra ang anak namin. "Lola," tawag ko kay lola ng maabutan kong nakatitig siya kay Lyra habang tulog ito. Agad siyang lumingon sa akin at lumapit agad sa akin."Apo, kumusta ang naramdaman mo?" nag-alala nitong tanong. "Maayos lang ako lola," mahinahong sabi ko at bumaling kay Lyra habang natutulog ito. Ngumiti si lola sa akin at tinapik ang balik ko."Mabuti naman," sabi ni lola at bumaling kay Lyra."Hindi pa siya nagising simula nong hinatid siya rito sa hospital," balita ni lola sa akin habang malungkot na tumingin kay Lyra. May nangyari?gusto kong tanungin yan kay lola pero niluko ko lang ang sarili ko. Kanina pa ako nila sinabihan pero hindi ako naniwala, hindi ako naniwalang wala na ang anak ko. Gusto ko pang makita siya, mahawakan at mahalikan. Pinagmasdan ko ang buong katawan ni Lyra. Marami
Pagkatapos kong kausapin si Lyra agad akong lumabas, para gagawin ang naisip kanina."Saan ka pupunta?" tanong ni lola ng makitang aalis ako. Malamig ko silang tiningnan."Sino man ang gumawa nito malalagot," malamig kong sabi kay lola."Mike, hayaan mo na ang mga pulis," mahinahong sabi ni lola."Na huli na?" tanong ko. Umiling sila kaya nagmadali akong umalis. Kung hindi nila siya mahuli, ako ang huhuli sa kanya. Magsisi takaga siya kung bakit sa akin siya nagpapahuli hindi sa mga pulis.Dalawang beses niyang pinahamak ang asawa ko. Unang beses yung gabing niluko niya ito at pangalawa na ito ngayon. Second chance lang ang kaya kong ibigay, ang pangatlo wag na lang niya tanungin.Pinaharurot ko ang sasakyan papunta sa condo ng ex ni Lyra. Subukan niyang wag magsalita, madadamay siya. Galit ako, galit na galit pero wala akong magawa, wala ako doon, hindi ki sila mabantayan.. kasalanan ko lahat pero bago ko sisihin ang sarili ko kailangan kong pagbayarin ang taong gumawa nito sa kanua.