Prologue

Warning: Sarcasm ahead! Offensive, below the belt and foul words are included. If you're sensitive and can't take sarcastic remarks, feel free to leave or much better, don't you even start reading my story. Thanks.

✧Autumn Ignacio✧

Kanina ko pa binabasa ang mga komento ng netizens sa aking latest article tungkol sa mga kabataan na hindi ginagamit nang wasto ang pag-aaral kung kaya't ang laging dinadahilan sa madla ay kesyo mahina ang utak, o hindi kaya'y, "hindi lahat ng tao ay madaling makasunod o mabilis maka-intindi." Damn their reasons!

In behalf of that statement, I agree. Dahil maging ako ay dumaan sa puntong iyon ngunit gumawa ako ng paraan upang matuto. 

 

Hindi habang buhay ay idadahilan mo na mahina kang umintindi. Walang pinanganak na bobo. Nagtatanga-tangahan ang marami.

Sabi nga nila, "kung gusto ay may paraan at kung wala, maraming dahilan." That statement is definitely true. Always find ways, just like BDO.

I felt relieved of the responses from my co-students. Majority of them ay sumasang-ayon sa aking article pero syempre, not everyone will agree with it.

Mas mabuti nga na may "tumatahol" everytime I state my opinion in an article dahil alam kong effective iyon sa mambabasa dahil may tinatamaan.

Sa infamous f******k account ko ipi-no-post ang bawat article na sinusulat ko, at ipinapasa iyon sa editing office para naman ilagay sa diyaryo ng University.

I am known as the "sarcasSive journalist," short for sarcastic-offensive because of the sarcasm in every article that I write and of course, the offensive remarks that's written in it.

Sa sobrang mapagmasid ko sa mga bagay-bagay ay na-adapt ko na ito at naging isa akong perfectionist. Many people hate me because of that, but honestly? I really don't care.

 

My motto in life is, "hate me as long as you want– but always remember, hatred lead me to popularity and it benefits me a lot."

Being keen observant is one of my greatest asset as I grew up. I can actually tell if the person is like this or that.

 

Growing up in a judgemental society taught me how to differentiate better people than those toxic ones. 

 

I ain't proud, but I'm one of those toxic peeps whom I'm talking about. I tried to stay modest and timid as they taught me to be, but sadly, I grew up having these demons inside of me.

 

Umayos ako nang pagkakaupo sa aking armchair sa loob ng classroom habang nagbabasa pa rin ng mga samu't saring komento mula sa madla. 

 

Pakaunti na nang pakaunti ang tao sa loob nito dahil kanina pa nag-ring ang bell tanda ng aming uwian.

At ang huling kasama ko sa silid-aralan na si Connor ay lumapit sa akin upang yayain akong sumabay sa kanya pauwi.

"Halika, umuwi na tayo." Alok nito pagkalapit sa pwesto ko at idinantay ang likod sa tabi ng bintana habang naka-ekis pa ang mga braso.

Sandali ko siyang tinignan at hindi kalauna'y inilingan din. 

 

"I don't wanna go home, yet." at muli akong nagbalik nang tingin sa aking latest post, na umabot na ng 700 plus reacts at 1k plus comments in just an hour.

Malamang sa malamang, tinamaan sila sa aking mga pahapyaw pa lamang na salita.

Muli kong binasa ang posted article ko sa aking isip upang review-hin ito.

 

"Being capable of having a boyfriend/girlfriend at such a young age is really alarming. You better check your grammars, punctuation marks and spelling first before entering a relationship. Sayang ang pag-aaral ng ilang taon kung ang mga basic lang sa writing ay hindi mo pa ma-i-apply. Hindi ka siguro nag-aaral nang mabuti at puro kaharutan 'yang pinapairal mo kaya ang grado mo ay palaging hindi pasado." 

 

Iyan ang laman ng maikli kong lathala, kaya marami nang tumahol sa comment section. Hindi sa nagiging bias ako, pero bias naman talaga ako. 

 

Kidding aside pero totoo naman kasi ang sinasabi ko.

 

Karamihan sa mga kabataan ngayon ay imbes na pag-aaral ang atupagin, inuuna pa ang pagnonobyo at pakikipaglandian sa kanto.

 

At ang malala pa, ang mga edad nito ay nagsisimula sa katorse pataas– na ang dapat pinagtutuunan nang pansin ay ang pag-aaral nila.

 

Hindi ko alam kung bakit nabuhay ako sa henerasyong ito. Masiyadong malayo sa henerasyon noon. Sa panahon ngayon, lahat ay madali na. 

 

Wala nang nanliligaw, wala nang nanghaharana. Wala nang nag-e-effort, wala na ring dinadalaw sa bahay.

 

Lahat digital na. P'wede ka nang magkaroon ng nobyo gamit ang telepono. Normal na rin ang pakikipaglandian sa kanto, maging sa mga eskwelahan lalo ng mga high school students na walang ibang ginawa kundi humarot sa labas ng gate kung kaya't pasang-awa ang mga grado.

I was about to type a reply, when Connor suddenly grabbed my phone and hide it inside his pocket. Napa-awang ang bibig ko sa ginawa nito.

"What's your problem?!" Galit kong tanong sa kanya at sinamaan siya nang tingin. Huminga na lang ito nang malalim sabay iling sa akin.

 

He look so disappointed while staring at me.

"You are the problem, Autumn." at prente siyang tumayo nang tuwid habang naka-ekis pa rin ang mga braso sa harap ko.

Biglang nagsalubong ang kilay ko at tumayo rin sa harapan niya. I pointed my finger right in front of his face.

"How dare you talk to me like that?!" He smirked at me and put my wrist down. 

 

"How dare you judge people like that?" Pagkasabi niya no'n ay para akong binuhusan ng malamig na tubig.

I stood there in silence. Ilang segundo rin akong natahimik habang nakikipaglaban nang matalim na tingin kay Connor.

Bigla na lamang akong sinampal ng katotohanan na kahit anong sabihin at gawin ko, panghuhusga pa rin ang ginagawa ko.

What's wrong? I'm a journalist and it's a part of my job. Wala ring pinagkaiba sa mga reporter. The thing is, kami ang sumusulat pero sila ang nagbabalita.

As a journalist, what I did is an opinion-piece journalism. I write down opinions with obscure facts on it. I also play some devil's advocate so the opponent will have no any chances to elucidate their side.

Ganoon ang ginawa ko ngayon. Isang maikling talata na puno ng opinyon at may halong katotohanan kung iintindihin nang mas malalim kumpara sa pagbasa lang nito.

 

People call it as my "so-called-facts" but to be honest, it is. Bali-baligtarin man natin ang mundo, maraming estudyante ang hindi pa rin na-i-a-apply ang basic needs when it comes to formal writing.

May nabasa pa akong komento kanina na, "grammar doesn't define the person." 

 

Partially true and partially not, but seriously? Pagtatakpan ng isang mali ang isa pang mali?

If it doesn't define the person, bakit kailangan pang tumungtong sa paaralan para pag-aralan iyon? Bakit kailangan pang itama ng guro ang estudyante kapag mali ang grammar nito? 

 

This maybe sound so offending and insultint but let me tell you this. Kaya ka tumungtong sa paaralan para matuto, hindi para maging bobo. 

 

Yes, your grades define you as a student, but your knowledge that you learned from school will benefit your future someday.

It is about on what you've learned, not with what you've earned when you were studying. 

 

Aanhin mo ang pinakamataas na marka sa klase kung hindi ka naman natuto? 

 

Aanhin mo ang mga achievements na natamo sa paaralan kung wala ring magiging silbi pagdating ng hinaharap?

Just a piece of advice, if you want an improvement, don't just settle with good or better. Instead, settle with the best and be the best version of yourself.

Bigla akong bumalik sa reyalidad kung saan kaharap ko pa rin ang lalaking nagsampal sa akin ng katotohanan. 

 

Hanggang ngayon ay hawak pa rin niya ang pala-pulsuhan ko kung kaya't hindi ako makagalaw sa kinatatayuan kong pwesto.

"Let me go." Mariin kong utos rito at sinamaan siyang muli nang tingin ngunit hindi nagpatinag si Connor at kinunutan lamang ako ng noo.

"And if I let you go, will you stop being so malignant and remorseless to anyone around you?"

Kahit tinamaan ako sa mga pinagsasasabi niya, wala akong balak magpatalo o muling bumalik sa dating ako. Never. Again.

"Why are you doing this to me?" mahina kong bulong, kasabay nang paghinga ko nang malalim. 

 

Hinawakan niya ang magkabila kong pala-pulsuhan at inilapit ang sarili niya sa akin.

"Because I cared for you," he sincerely said.

 

He was about to caress my face when I suddenly took my step back that made him let go both of my wrists. I made a swift move and removed his hands from touching me.

"No." Punong-puno ng inis kong sabi at naglakad palayo rito. 

 

Hindi pa man ako nakakalayo ay may bigla na lamang humatak sa braso ko at pilit akong iniharap sa kanya.

"Why are you actint like this? Hindi ikaw 'yan, Autumn!" Bigla na lamang itong nagtaas ng boses ngunit hindi naman ako natinag o napa-igtad man lang sapagkat nasanay na ako.

Diretso ang tingin ko sa kaniya na tanging galit ang makikita samantalang puno naman ng samut-saring emosyon ang tingin ni Connor sa akin.

Marahas akong kumawala sa pagkakahawak nito sa braso ko at muli siyang dinuro.

"You don't have the right to shout at me! You don't also have the right to tell me what I need to do!" Sa tindi nang panggagalaiti ko kay Connor ay ngayon ko lang napansin ang pagtulo ng luha sa aking mga mata.

I used my palm hands to cover up the tears that kept on escaping my eyes.

 

Napaluhod na lamang ako sa bigat nang aking nararamdaman at hindi na napigilan ang hikbing pilit kumakawala sa akin.

Naramdaman ko na lang ang isang mainit na yakap na tumatakip sa akin mula sa mapanghusgang mundo na aking kinalalagyan.

"Hush, darling... I'm sorry if I made you cry again. I'm really really sorry," at hinagod nito ang likod ko kasabay nang paghaplos din ng isa pa niyang kamay sa aking buhok.

Lumuhod ito sa harapan ko at pilit tinanggal ang mga palad na tumatakip sa aking mukha. He smiled vigorously, caress both of my cheeks using his palms and smooched a kiss on my forehead.

"I'm willing to spare my life just to envision the old you, Autumn. I want to catch a glimpse anon of how lovely my sister is..."