Chapter 2

Warning: Sarcasm ahead! Offensive, below the belt and foul words included. If you're sensitive and can't take sarcastic remarks, feel free to leave or much better, don't you even start reading my story. Thanks.

✧Autumn Ignacio✧

Bigla akong natawa sa nabasa kong comment ng isang aso. Hindi naman talaga ako palapatol sa mga ganito pero dahil mukha namang maldita ang babaeng 'to, sasampulan ko lang nang hindi na tumahol.

Freya Mondragon

Hey! Watch your words! Palala ka ng palala girl. Natatawa ako sayo. Hindi lahat ng may jowa sa school ay wala ng utak tulad ng sinasabi mo. Masyado ka namang bitter girl. May mga studyanteng ginagawang inspirasyon ang jowa sa pag aaral at ano naman kung PDA sila. Wala ba silang karapatang magkaron ng sweet moments kahit sandali? Uwian na non. Sa susunod kung gusto mo ng jowa magsabi ka lang. Ang bitter mo

Like| Delete

3 minutes ago

I smirked while typing a comment just for her. Only for her.

Autumn Ignacio

Oh, hello. It's my pleasure to feed a stray dog. Go on, laugh at me. I don't mind. Pero before you laugh at me, laugh at yourself first. Hindi ka yata marunong umintindi o mababa lang talaga ang reading comprehension mo 'no? Bago mo punahin ang opinyon ko, read it 100 times para hindi ka mapahiya, okay? Bago mo ako i-bash ng ganyan, you better check your punctuations and right use of words. Jowa? Yuck. Siguro kapag nililigawan ka, sa kanto lang. Or worst, hindi na. Siguro rin, isa ka sa mga estudyanteng puro landi ang inaatupag sa klase kaysa ang mag-aral ng mabuti. Here's your dog food, eat well.

Reply | Delete

1 minute ago

I don't get it why people are always defending the wrong side of the society. Like seriously? Are you even thinking?

You're going to promote "kalandian" inside the school premises? That's bullshit! Ilugar ang kakatihan, h'wag nang dalhin pa sa paaralan.

Sabi nga nila, "Sa isangdaang tao na makakasalamuha mo, may isa pa ring sasalungat sa iyo." Well, that's definitely true dahil hindi naman lahat ng tao ay sasang-ayon. 

Napa-iling na lang ako at pinindot ang turn off notification sa post na iyon. I don't wanna encounter again some stupid people. Nakakahawa ang pagiging tanga.

Isinarado ko na ang aking laptop at itinabi ito sa may gilid. Dahil hindi ako napapakali ng walang ginagawa, isa-isa kong tinignan ang wooden drawer ng aking lamesa. Mag-iisang taon pa lang kasi akong mamamahayag o hindi kaya'y manunulat ng mga pahayag.

Ang sabi nila, namatay daw nang biglaan ang totoong may-ari ng lamesang ito kaya hindi na nila pinakialaman. Pero dahil mapilit ako, dito ko napiling pumwesto kahit sinasabi nila na baka multuhin ako no'ng may-ari.

Sa tao nga ay hindi ako natatakot, sa multo pa kaya na wala namang kakayahang manakit pwera na lang kung poltergeist ito. 

Saka duh, hindi naman totoo ang mga multo 'no, it's just some hearsay statements of people and folklore. 

Habang naghahalungkat ako sa mga wooden drawer na nabubuksan ko, may isang folder na brown akong nakita, mataba, mapayat ang mga bibe. Ay mali, sorry.

I'm going to erase that part, masyado pa namang madaming maaarte diyan pagdating sa writing, hindi maka-intindi ng humor. Nye nye.

Inilibas ko ito at pinapagpagan muna bago tuluyang ipinatong sa lamesa. Makapal iyon at halatang luma na. Marami din mga nakapaloob na papel na parang mga napaglumaan na ng panahon.

May title ito sa gitna na, "artículos no contados." Pamilyar ang tunog at halatang spanish ang salitang ginamit. Sandali akong nag-isip ng maari nitong kahulugan pero wala namang pumasok na idea.

Itinabi ko itong muli sa gilid at binuksan ulit ang aking laptop saka mabilis na tinipa ang mga salitang iyon sa spanish translation ng g****e. At ang lumabas na meaning no'n ay untold articles.

Biglang tumaas ang kyuryosidad ko na mabuklat ang folder na 'yon. Pinagmasdan ko muna ito ng ilang sandali bago tuluyang kuhaning muli at iharap sa akin.

Para itong isang libro kung titignan dahil sa kapal ng mga papel na nasa loob. 

Nagmistulang kulay dilaw na ang mga pahina dala ng kalumaan. Tantsa ko na matagal na rin itong nandito dahil masyado ng amoy luma at amoy amag.

I was about to open the folder when somebody spoke behind my back. 

"Hey," Sabi nito.

Napaigtad ako sa aking kinauupuan at awtomatikong napahawak sa dibdib. 

"What the fuck!?" Gulat kong sigaw at mabilis na nilingon ang pinanggalingan no'n. At nakita ko kung sino ang salarin sa panggugulat sa'kin. 

Si Connor. Ang kapatid kong bait-baitan, hypocrite naman.

"Can you lower down your voice?" Medyo iritang sabi nito at luminga-linga pa sa paligid. 

Tinaasan ko lang ito ng kilay at inirapan. "Pake mo? Hindi naman sila nagrereklamo," pambabara ko dito at umiwas na nang tingin.

"You're so stubborn, Autumn. I'm done with you," nagkibit-balikat na lang ito saka ibinaba ang aking shoulder bag at phone sa ibabaw ng lamesa. 

Nakipagtitigan pa ito ng ilang segundo bago nagsalita ulit. "Seriously? You're just going to look at me like that?" Kumunot ang noo ko at iginiya ang katawan ko sa direksyon niya. "Wala kang sasabihin?" Dagdag nito.

Ako naman ang nagkibit-balikat ngayon at sinenyasan siya paalis gamit ang mga daliri ko. "Leave. I don't need you,"

Hindi na ito muling nagsalita dahil hindi ko na rin siya nilingon pa. 

Napangiti na lang ako nang makitang muli ang aking phone na kulay black ang theme with galaxy design. Mahilig kasi ako sa mga bituin lalo sa gabi. 

I love stargazing. It became my hobby since then and I love doing it every night. Counting stars makes my soul calm and silent. It is so relaxing too every time I look up to the night sky. It can also clean the toxicity in my mind.

Sa gabi lang kasi ako natatahimik, sa gabi lang din nakakapagmuni-muni. Silence always defeat the war between my mind and soul. Wala kasi akong puso kaya kaluluwa lang ang meron ako. 

What I meant was, nagtatalo ang isip at ang kaluluwa ko every time I find myself guilty at night. My mind says that it's okay to hurt people with an opinion but my soul doesn't agree with that.

Marupok ang kaluluwa ko, palagi akong nagi-guilty every time I read some reactions on the comment section that I offended some of them. It's unintentionally. I'm just stating my opinion with a little bit of of sarcasm, I don't mean no harm. 

Sabi nga nila, "Bato-bato sa langit, ang tamaan ay sure akong pangit." Oops, I'm sorry again. 

I'll admit, maldita ako and I'm proud of it. Ayoko nang dagdagan pa ang mga plastic at hypocrite sa paligid. They're everywhere and no one had the audacity to correct their wrong actions.

Kaya imbes na mangialam ako, hinahayaan ko na lang sila. They don't need someone who will educate them. Themselves are enough.

At isa pa, I really hate people that always state their opinions about something relatable but can't practice what they preach. Okay, beware of hypocrites. Hypocrisy alert! 

Okay, enough with this nonsense topic. I'm going to pack up my things. Dahil noong tumingin ako sa orasan ng aking phone, it's already 4:50 pm.

Inayos ko na ang aking laptop sa sariling bag nito along with the charger. Ipinasok ko na rin ang aking phone sa loob ng shoulder bag at tumayo na sa swivel chair na kinauupuan ko. 

Kinuha ko muna ang suklay sa bulsa ng bag at dahan-dahan kong sinuklayan ang sarili kong buhok. Masyado na ngang mahaba ang buhok na ito. Umabot na nang hanggang baywang. 

Matapos iyon ay sinunod ko namang ayusin ay ang suot kong damit. Actually, hindi naman ako masyadong fashionista tulad ng mga estudyanteng nakakasalamuha ko dito sa campus.

'Yong tipong porke't pwede ang civilian outfit, nilubos naman. Isang shirt na puti na pa V-neck ang pang-itaas ko, at isang high waist pants ang pang-ibaba. Ang sapin naman sa paa ay puting sneakers.

I don't get it why people need to get dress up so OA. Iyong tipo na sa school lang naman papasok, pero ang mga pormahan ay parang pupunta sa bar. 

For me, there's nothing wrong on showing off skin and wearing short and tight clothes. It doesn't define you as a person. It doesn't mean also that you don't respect yourself 'cause you are not the problem here. The society itself. 

Pero sana naman, ang pagsusuot ng mga revealing na damit ay ilulugar. Kaya ka nasa paaralan para mag-aral, hindi para mag-fashion show.

Dahil maayos na ang lahat ng dapat kong ayusin sa akin, I put on my shoulder bag and also carry the bag of my laptop. Ngunit bago ko pa makalimutan, biglang dumapo ang mata ko sa folder na nakapatong sa lamesa. 

"Hindi ko pa pala ito natitignan," bulong ko sa sarili. Walang atubili ko iyong kinuha at binitbit kasama ng aking laptop.

Habang naglalakad ako palabas ng opisina namin, lahat naman ng kapwa journalist ko ay sa akin nakatingin. Huminto ako sandali at hinarap sila.

"What are you looking at? Don't you know that staring is rude?" Mataray kong pahayag sa kanila, using my provokative bitch face.

May isang naglakas loob na magsalita, si Marlon sabay buntong-hininga. "Trending ka na naman sa buong University, Autumn."

-To be continued-