Thanks everyone!!
Nakita ni Avigail ang daan pabalik sa hotel. Pagpasok niya sa lobby, nakita niya si Lera na nakaupo sa sofa at nakatalikod sa pintuan ng hotel.Noong nakaraan, iiwasan sana siya ni Avigail.Pero dahil sa pagkawala ni Skylei, halos hindi na siya nagdalawang-isip na lapitan Lera. "Nandiyan na ba Skylei?"Nababahala si Lera dahil sa nangyari kanina. Hanggang sa marinig niya ang boses ni Avigail, saka niya lang naisip na siya ay lumapit.Pagtingin nila sa isa't isa, ang takot ni Lera ay agad naging galit.Siya! Si Avigail Suarez! Dahil sa kanya kaya nawala si Skylei!Nakita ni Avigail ang hitsura ni Lera Gale, medyo nag-alinlangan at nakaramdam ng kakaibang pakiramdam sa kanyang puso. Nais sana niyang magtanong.Bigla na lang tumayo si Lera mula sa sofa, may luha sa mata, tinuro ang kanyang ilong at nagsimula siyang magmura. "Paano mo magawang magtanong! Kung hindi dahil sa'yo, ikaw ang dahilan kung bakit tumakas at umalis si Skylei! Lahat ng ito ay dahil sa'yo! Hayop ka!"Nagtama ang ma
Nasa sofa si Luisa nanonood ng TV nang marinig niya ito, agad siyang nagseryoso. "Anong sinabi mo?"Piniga ni Lera ang kanyang mga palad upang maging mas malungkot ang kanyang boses. "Kasalanan ko po. Hindi ko inalagaan si Skylei nang mabuti at pinayagan siyang tumakas...""Gaano na katagal siyang nawawala? Tinawagan niyo na ba ang pulis? Nasaan ka ngayon? Magpapadala ako ng tao agad!" Nais ni Luisa na lumipad at pumunta agad.Paano nga naman biglang mawawala ang kanyang apo? "Hinahanap nap o namin siya. Tinawagan na namin ang pulis. Huwag po kayong mag-alala." Wika ni Lera sa kaniyang tita Luisa.Nag-aalala si Luisa at nagsalita ng medyo matigas. Halos pasigaw na,"Paano hindi ako mag-aalala! Malapit nang magdilim! Si Skylei ay isang maliit na bata, tiyak na natatakot siya! Hindi, kailangan kong ipaalam kay Arnaldoo at makapagpadala siya ng taong maghahanap!"Sumang-ayon si Lera Gale.Isang tao pa ay isang karagdagang pag-asa.Matapos tumawag sa kaniyang tita Luisa, nagmadali ring l
Sa grupo ng mga magulang, nagtanong ang teacher kung may balita na.Sumagot ang lahat na wala pa silang natagpuang balita tungkol sa kanya.Sa wakas, siya ang pinakamahalagang tao kay Dominic, kaya't ginawa ng lahat ang kanilang makakaya para hanapin siya. Ngunit ang lugar malapit sa botanical garden ay puno ng malalalim na bundok at matandang kagubatan, at walang tanga na magpapakita ng lakas ng loob para pumasok at hanapin siya.Tiningnan ni Dominic ang mga sagot ng lahat, ngunit wala siyang nahanap na balita tungkol kay Avigail, kaya’t hindi niya maiwasang magkunot ang noo.Mula nang maghiwalay sila sa botanical garden, hindi na siya nakipag-ugnayan kay Avigail. Hindi niya alam kung kumusta na siya.At saka, papalapit na ang dilim, at nag-aalala si Dominic na magpatuloy siya sa paghahanap ng mag-isa.Dahil dito, tinawagan ni Dominic si Avigail Suarez.Ngunit pagkatapos tawagan ito ng dalawang o tatlong beses, walang sagot at walang signal.Unti-unting lumalim ang ekspresyon ni Domi
Paglabas mula sa hotel, mabilis na pumasok si Dominic sa mga bundok, tinatawagan si Henr habang naglalakad.“Sabihin mong mag-ingat sila habang hinahanap siya. Pumasok na din sa bundok si Avigail.”Sa kabilang linya, mabilis na tumugon si Henry, naramdaman niyang talagang nagmamalasakit si Miss Avigail sa batang babae. Hatingabi na, at pumasok ang isang babae sa malalim na kagubatan at bundok para hanapin ang batang babae.Pagkababa ng telepono, muling kumalabit sa tainga ni Dominic ang isang mahiyain na boses.“Dominic, may balita na ba tungkol kay Skylei?”Naghanap si Lera sa kalapit na lugar, pero wala siyang nahanap. Hindi siya naglakas-loob pumasok sa malalim na kagubatan, kaya nagbalik siya. Hindi niya inasahan na makakasalubong siya ni Dominic sa pintuan ng hotel, at ngayon ay nakakaramdam siya ng pagkakasala.Nang marinig ito, isinuksok ni Dominic ang telepono at tiningnan siya ng malamig na ekspresyon. Napansin niyang nakasuot pa rin siya ng pulang damit, walang alikabok at hi
Ang kagubatan ay hindi masukat ang liwanag. Bukod sa liwanag ng flashlight, tanging ang mahina at halos hindi makita na liwanag ng buwan ang naroroon.Maingat na naglalakad si Avigail sa kagubatan.Hindi niya alam kung saan siya pupunta. Ang alam lang niya ay walang bakas ng maliit na bata saan man siya magpunta.Nang ipinadala niya ang dalawang maliit na bata kanina, nabasa niya ang mensahe sa WeChat group. Wala raw nakakita kay Skylei.Kaya’t nagpunta na siya sa kagubatan.Wala pang nagpunta roon para maghanap.Kung ang maliit na bata ay narito nga...Lalo pang dumami ang kaba ni Avigail dahil dito.Nakaramdam siya ng takot sa ganitong kalagayan, lalo na’t ang maliit na bituin ay napakaliit pa.Kung hindi sana siya naghahanap, hindi sana dinala ng bata ang sarili niya sa ganitong lugar.Naisip ito ni Avigail at kinagat ang kanyang mga labi, kaya’t pinabilis niya ang kanyang lakad. Kailangan niyang mahanap ang bata sa lalong madaling panahon.“Skylei! Nasaan ka ba?”Sumigaw si Avigail
"Skylei? Ikaw ba 'yan?"Lalong naging totoo ang tunog ng pag-iyak na naririnig ni Avigail, at mas lalo niyang inasam na matutunton ang kung nasaan ang bata.Narinig din ni Sky ang boses ng magandang tita, at tumigil sandali ang pag-iyak. "Ah... Tita?" Sigaw ni Skylei gamit ang kaniyang maliit na tinig.Nang marinig ito, si Avigail ay huminga ng maluwag at pinabilis ang mga hakbang patungo sa kinaroroonan ng bata.Pagkatapos ng ilang hakbang, bigla siyang nadulas.Napalakas si Avigail at nahawakan ang isang malaking puno sa gilid para hindi mawalan ng balanse.Nang tumingin siya pababa, nakita niya ang isang malalim na hukay na natatakpan ng mga damo at dahon, at ang bata ay nakayuko sa ilalim ng hukay, magulo ang itsura."Skylei?" Nang makita ang itsura ng bata, labis na nasaktan si Avigail at nakonsensya.Isang sinag ng liwanag ang bumagsak mula sa itaas, at tumingala si Sky, tanging ang magandang tita ang nakita niya na may mukha ng puno ng pag-aalala."Huwag kang mag-alala, nandito
Pinat pat ni Avigail ang likod ng maliit na bata at sinubukang aliwin siya, ngunit narinig niya ang pag-iyak sa kanyang nasa braso na unti-unting humihina.“Sky? Skylei!!?” nag-aalala na tanong ni Avigail habang tinitingnan ang bata.Nakapikit ang mga mata ng bata dahil sa pag-iyak at ang mga luha na nasa gilid ng kanyang mga mata ay natulo pa sa kanyang mga pisngi.Nang makita ang hitsura ng bata, labis na nalungkot si Avigail at pakiramdam niya ay nahirapan siyang huminga.Napakalamig sa gabi, at ang bata ay napakanipis ng suot. Kung magpapatuloy ito, tiyak na magkakaroon ng masamang epekto.Kailangan niyang makaisip ng paraan para makalabas!Habang naiisip ito, inalis ni Avigail ang kanyang coat at inilatag ito sa bata. Sinubukan niyang mag-isip ng paraan.Ngunit anuman ang kanyang pagsubok, hindi siya makatawid mula sa hukay.Sa halip, halos nauubos na ang kanyang lakas.Matapos ang ilang ulit na pagsubok, huminto si Avigail sa kawalan ng pag-asa at niyakap ang bata sa kanyang mga
Si Avigail ay halos magsabi na kaya niyang gawin ito mag-isa, ngunit hinigpitan siya ng mahigpit. Nagulat siya sa ginawa ni Dominic."Huwag kang gumalaw, kung hindi, hindi ako makakaakyat ng maayos." Ang boses ni Dominic ay medyo magaspang.Nang marinig ang kanyang boses, nakaramdam ng kakaiba si Avigail, at tahimik niyang pinayapa ang sarili at hinayaan siyang buhatin ni Dominic pataas.Pagka-angat, agad niyang pinakawalan ang sarili mula sa mga braso ng lalaki."Ms. Suarez, ayos ka lang ba? Mabuti naman at nakita mo si Princess Skylei, nagkaroon siya ng kasama habang naghihintay ng tulong. Napakabait mop o sa kaniya." Hindi napigilan ni Henry na humanga.Nang makita niyang nakaupo si Avigail sa ilalim ng hukay habang buhat-buhat niya si Skylei, nagulat siya. Laking gulat niya na si Avigail Suarez pala ang pumasok sa malalim na bundok at kagubatan para kay Skylei nang dis-oras ng gabi. Hindi niya inaasahan na nahanap ni Avigail si Skylei bago pa sila makarating.Kung hindi dahil sa k
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu