Narinig din ni Avigail ang sigaw ni Dane. Nang tumingin siya, huli na. Ang maliit na bata ay nagtakip na sa likod ni Dominic.Ang ngiti sa mukha ng lalaki ay tumama sa mata ni Avigail.Nang makita sila, ang mga mata ni Avigail ay puno ng magkahalong emosyon.Para sa mga bata, kahit na marami siyang nagawa, may isang uri ng seguridad na tanging ang isang ama lamang ang makakapagbigay.Hindi alam ng mga bata kung anong iniisip ni Avigail, at hilahod nilang pinuntahan siya para tingnan ang mga isda.Bigla, isang sirena ang dahan-dahang lumangoy pababa mula sa itaas at kumaway sa kanila sa pamamagitan ng salamin.Titig na titig ang mga bata sa sirena, at nagtanong kay Avigail, "Mommy, totoo ba 'yan?"Natawa si Avigail sa inosenteng tanong ng mga bata at hinaplos ang ulo ng isa, "Oo, tao siya, pero ang ganda nga.""Pwede ba na magbihis si mommy na parang sirena?" Tanong ni Dane, puno ng pag-asa.Nabigla si Avigail at pagkatapos ay ngumiti, "Oo, posible, pero may bayad iyon."Nang marinig i
Hindi sanay mag-swimming si Avigail. Matapos mag-enjoy ang mga bata, nagsimula na siyang magbalik sa ibabaw ng tubig sa tulong ng mga staff, maligo ng mabilis, magpalit ng damit, at lumabas.Naghihintay na sa harap ng changing room ang mga bata, na sinamahan ni Dominic. Nang makita siya, agad silang tumakbo at niyakap siya, sabay sabing, "Mommy, ang ganda mo kanina!"Si Skylei naman ay nakatingin kay Avigail nang may pagtataka at paghanga sa mga mata nito.Ngumiti si Avigail at hinaplos ang mga ulo ng mga bata, "Salamat sa mga papuri, mga anak.""Talaga, ang ganda mo." Dumating ang malalim na boses ni Dominic mula sa kanyang gilid.Nagulat si Avigail sa narinig at halos nakalimutan niyang naroon si Dominic.Sandali siyang natigilan at hindi alam kung paano tutugon.Pero hindi na yata naghihintay si Dominic ng sagot mula sa kanya. Sinabi nitong, "Ikaw na muna ang magbabantay sa mga bata. Mauna na akong aalis."Nagbalik ang diwa ni Avigail at ngumiti ng bahagya. Matapos niyang sumang-ay
Pagkatapos ng hapunan, nagpunta ang grupo diretso sa tabing-dagat, naghihintay na magsimula ang palabas ng paputok.Ang liwanag ng buwan ay kumikislap sa dagat, at ang tubig ay kumikislap din, na tila napakatahimik.Maraming tao sa tabing-dagat, ngunit walang nag-iingay.Sa ganitong kapaligiran, tahimik na nagtipon ang lahat, at paminsan-minsan ay may mga bulung-bulungan.Hawak ni Avigail si Skylei sa isang kamay, at si Dale at Dane naman sa kabila, habang pinapalakad ang mga bata sa gitna ng karamihan, at si Dominic ay sumusunod sa kanila.Nakikita ni Avigail na ang daming tao sa tabing-dagat kaya hindi niya maiwasang mag-alala para sa mga bata. Nais niyang makahanap ng lugar na mas kaunti ang tao upang doon muna sila maghintay.Habang dumadami ang mga tao sa tabing-dagat, nakita ni Dominic na nagkunot-noo ito at tinawag ang apat na bata sa harap, "Sky, lumapit ka kay Daddy."Hawak ni Avigail ang mga bata, nag-aalala siya na baka si Dane na nasa gilid ay matulak palayo.Ngunit kitang
Nag-angat si Avigail ng kanyang ulo at tiningnan siya nito ng may malungkot na ekspresyon. "Kanina, pinapanood ko sila. Bago ako makipag-usap sa tindero, nandito pa si Dane." Ipinaliwanag ni Dominic ng malalim na tinig.Ibig sabihin, hindi malayo si Dane.Bahagyang nagkunot ang noo ni Avigail at nagsalita ng mabalisa, "Kung gano’n, hahanapin ko ang mga malapit na lugar!""Ako rin!" mabilis na sumang-ayon si Dale.Nawala ang kanyang kapatid, kaya’t kailangang hanapin agad ito!Nakita nilang parehong nag-aalala si Skylei, kaya't mabilis ding nagsabi, “Maghahanap rin ako!"Wala nang time si Avigail para mag-isip at gusto nang dalhin ang mga bata para hanapin si Dane.Pero pagkalipas ng ilang hakbang, hinarang siya ni Dominic, "Isama mo ang mga bata at maghintay na lang kayo sa labas, ako na ang maghahanap dito."Nagkunot ang noo ni Avigail at nais sanang tumanggi."Nawawala si Dane, tapos dami ng tao dito, gusto mo bang mawala din si Sky at Dale?" tanong ni Dominic na may seryosong tono
Si Dominic ay tiningnan ang karamihan, ngunit hindi niya nakita ang maliit na bata. Unti-unti ay nagbago ang ekspresyon niya at nagiging masama ito.Bagamat sigurado siya na walang masamang tao na nandito na may masamang intensyon sa bata, hindi pa rin niya maiwasang mag-alala dahil hindi niya pa rin ito makita."Excuse me, sir..." Ang nagtitinda ng mga laruan kanina ay lumapit muli.Nang makita ang tao sa harap niya, bigla niyang nahinto ang kanyang boses.Para bang may kakaibang takot na naramdaman siya. Hindi niya alam kung bakit, pero parang ang aura ng lalaki ay mas nakakatakot kaysa kanina. Para bang nais siyang lamunin nito.Nang makabawi siya, linakasan ng nagtitinda ang kanyang loob at umubo nang bahagya, nagkunwaring aalis na parang walang nangyari.Ngunit bago pa siya makapag-lakad, nahawakan siya sa balikat ng isang malaking kamay.Walang kalikut-likut, alam agad ng nagtitinda na ang lalaki nga iyon.Nanginig siya sa takot at dahan-dahang humarap, "Sir, may kailangan po ba
Habang si Avigail at ang mga bata ay naghintay ng matagal, may ilan na hindi na nakapaghintay pa.Ngunit naalala niya ang sinabi ni Dominic kanina, kaya nag-aalala siya para sa mga batang kasama niya. Kaya't wala siyang magawa kundi maghintay ng may kabang.Biglang kumalabit ang kanyang telepono.Nagkunot ang noo ni Avigail at agad sumagot sa tawag.“Nahanap na namin si Dane. Nasa harap siya ng banda, pinapanood ang kanilang pagtatanghal. Pinabantayan ko na siya, dumaan ka na dito,” narinig niyang malalim na boses ni Dominic.Pagkarinig ni Avigail, agad na gumaan ang pakiramdam niya. Nagpasalamat siya agad, “Maraming salamat, pupunta ako agad.”Sa kabilang linya, maikli lamang ang sagot ni Dominic bago ibaba ang tawag at nagmadaling pumunta sa lokasyon.“Nahanap mo na ba ang kuya mo?” Tanong ni Dale, nang makita ang ekspresyon ng ina.Tumango si Avigail at ngumiti sa batang si Dale bilang pag-kalma.Mas nanggigigil pa si Dale, “Puntahan na natin si kuya! Sigurado akong natatakot siya
Ang makulay na mga paputok ay sumabog sa kalangitan ng gabi.Sabay-sabay na tumahimik ang lahat at tinanaw ang tanawin sa kalangitan.Panandalian, tanging ang tunog ng tugtugin ng banda ang naririnig nila sa kanilang mga tenga.Parang upang umayon sa tahimik na atmospera, ang mga miyembro ng banda ay tahimik na nagbago ng tugtugin patungo sa isang mas mapayapang himig.Tumigil sandali ang mga patok ng tambol ni Dane, at saka dahan-dahang sumabay sa ritmo ng banda.Si Avigail ay hawak si Dale, tinanaw ang mga paputok na namumutawi sa kalangitan, at pagkatapos ay bumalik ang tingin sa maliit na batang lalaki na nakatingin sa mga patok ng tambol sa entablado. Isang ngiti ang sumik sa kanyang mukha.Sa kanyang tabi, si Skylei ay humawak sa kamay ng kanyang tatay at tumalon, sinubukang makita ang mga paputok sa itaas ng kalangitan.Ang maliit na bata ay masyadong mababa, at natatakpan ng mga tao sa paligid ang kanyang paningin. Tanging ang mga ulo ng tao lang ang makikita niya kapag siya’y
Ang liwanag ng mga paputok sa kalangitan ay kumislap sa mga mata ng mga bata, na naging sobrang ganda at kaakit-akit.Nakatayo si Avigail sa tabi ng lalaki, tinitingnan ang kalangitan, ngunit ang mga mata niya ay palaging nakatingin kay Dale at Skylei, dahil takot siya na baka mawalan ng balanse ang mga bata.Pero buti na lang at ligtas ang mga bata hanggang sa matapos ang palabas ng mga paputok.Ito ang unang pagkakataon na nakaupo si Dale sa balikat ng kanyang tatay. Nang bumaba siya, hindi niya maiwasang makaramdam ng kaunting lungkot, pero hindi niya ito ipinakita. Hinayaan niya lang ang lalaki na ilagay siya sa lupa at magpasalamat ng magalang, "Salamat, Tito."Tumango si Dominic ng kaunti at hindi nagsalita.Ang lahat ay abala pa rin sa romantic na atmospera ng palabas ng mga paputok.Bigla na lang tumahimik ang banda sa entablado.Nakatingin na si Avigail sa galaw ni Dane, at agad niyang napansin ang pagbabago sa entablado. Agad niyang tinignan ang entablado.Nakita niyang si D
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip
"Kamusta si Skylei? May improvement na ba ang lagay niya?" tanong ni Avigail.Hindi siya nakatulog kagabi habang iniisip kung paano siya naging pabayang ina—kung paanong naniwala agad siyang patay na ang kanyang bunsong anak. Sa tulong ni Miguel Tan, ni Angel, at ni Dr. Daven Cruz, inalaman nilang lahat ang nangyari sa araw ng panganganak ni Avigail sa ibang bansa. Gustong-gusto ni Avigail na siya mismo ang gumawa ng hakbang, ngunit hindi katulad ng mga taong ito, wala siyang koneksyon—maliban na lang sa pagiging kilala niyang doktor sa traditional medicine."Akala ko hindi ka na babalik. Mabuti naman at nandito ka na," malungkot na sabi ni Dominic habang nakaupo sa bench sa labas ng ICU, at nakatingin sa bintana nito kung saan makikita si Skylei na nakahiga at maraming tubong nakakabit."Mommy! Tito!""Mom! Dad—I mean, Tito, hello po sa inyo.""Pasensya na. Iniwan mo sa akin ang mga bata para dalhin sa kindergarten. Nalaman ng teacher nila ang nangyari kay Sky, kaya binigyan sila ng p
"Avigail!! Heto na, nakakuha ako ng mabilis na proseso ng DNA testing sa hospital namin. Ang galing nga kasi pinadeliver pa nila!" sigaw ni Angel habang mabilis na pumasok sa bahay ni Avigail, hawak ang isang brown envelope na may seal ng ospital.Nagulat ang kambal na sina Dane at Dale sa biglang pagsulpot ng kanilang Ninang. Dahan-dahan pa itong lumapit, nahihiyang ngumiti sa kanila."Ninang! Kumain ka na po ba?" tanong ni Dane na laging concern sa mga bisita nila."Mom, Ninang… para saan po ba ang DNA test na iyan? May problema po ba?" tanong naman ni Dale habang hawak ang laruang robot.Tumingin si Avigail sa dalawang bata. Naisip niyang wala na siyang maitatago pa sa kanila. Limang taon pa lang ang kambal, pero sobrang talino na nila—mga batang marunong magbasa ng damdamin at sitwasyon."Oo… Sorry kung ginawa ito ni Mommy nang hindi kayo sinabihan. Naguguluhan na kasi ako. I can't give birth twice in a row. Alam niyo ‘yung ibig sabihin, di ba?""Opo, Mommy," sagot ni Dale. "Pero d
"Ano? Sinabi mo talaga 'yon kay Dominic? Gosh, Avigail!" Galit na ang tono ni Angel habang nakaupo sa tapat ng kaibigan. Halos malaglag ang hawak niyang baso sa narinig."Nagpakumbaba na siya. Inamin niya ang pagkukulang niya, halatang sobra na siyang nagsisisi—pero bakit hindi mo man lang binigyan ng kaunting puwang ang salita niya? Kahit hindi mo siya patawarin, sana hindi mo na lang nasabi ‘yon."Napatingin si Avigail, halatang pinipigilan ang luha."Galit ako nun, Angel. Sa tingin mo ba madali ‘yon? Iniisip niyang kaya kong itapon ang sarili kong anak? Anak ko!""Oo, gets ko ‘yon. Tama ang dahilan mo—may point ka, pero hindi pa rin tama ang naging sagot mo. Avigail, kung marinig ‘yon ni Sky, ano’ng mararamdaman niya? Na tinanggihan siya ng sariling ina?"Tumayo si Avigail at naglakad palayo sa sofa. "Pero hindi pa rin sigurado na anak ko siya, Angel! Pinipilit lang nilang paniwalaan ko ‘yon!""Pero paano kung totoo?" balik ni Angel, seryoso na rin ang tono. "Sinabi ng doktor na bu