Sobrang nag-aalala si Luisa sa nalaman.Habang si Arnaldo naman ay pagdating sa mansyon mula sa trabaho ay pinatawag lahat ng tauhan sa nila.Pagkatapos ng trabaho, diretso si Dominic sa Sky para sunduin si Skylei. Pagkatapos ay umuwi na silang dalawa sa mansyon. Pagdating nila, nandoon na ang dalawang magulang ni Dominic. Si Luisa at Arnaldo Villafuerte. Nakaupo ang mga ito sa sofa, halatang seryoso ang mga sasabihin ng mga ito.“Dad, Mom, bakit hindi niyo sinabi na pupunta kayo? May kailangan ba?” tanong ni Dominic, medyo naguguluhan. Sa totoo lang nagulat siya sa pagbisita ng mga ito. Madalas kasi ay may importanteng bagay kaya sila napapabisita.“May importante tayong dapat pag-usapan.” Halata pa din sa mukha ni Luisa sa seryoso siya. Tumayo siya para salubungin ang mag-ama.Nakita ni Dominic ang seryosong mukha ng ina, kaya bahagya siyang kumunot ang noo. Bumuntong hininga na lamang siya. Ibinigay niya si Sky ay Manang Susan at nakiusap na dalhin ang bata sa taas, sa kwarto nito.
Manatiling tahimik si Dominic.Matapos mag-usap ang dalawa, nagsalita siya ng kalmado, "Sobrang iniisip niyo. Wala akong balak na pababalikin si Avigail."Sa ngayon, hindi pa.Habang nag-uusap ang kanyang mga magulang, patuloy na iniisip ni Dominic ang kanyang mga huling pagkikita kay Avigail, at napagdesisyunan na karamihan sa kanilang ugnayan sa mga panahong ito ay dahil kay Skylei.Naisip niya ito, at hindi maiwasang magtaka.Sa unang pagkikita nila ni Avigail, kung hindi dahil kay Skylei, malamang ay iwasan siya ng babae.Ang mga inaalala ng kanyang mga magulang ay halos imposibleng mangyari.Nang marinig ito, bahagyang lumuwag ang ekspresyon ni Luisa."Mabuti kung ganoon, paano si Lera, kailan mo balak mag-settle? Kung magpapasya kang mag-settle ng mas maaga, may mag-aalaga kay Sky." Pagpupumilit ng kaniyang ina.Nagkunot ang noo ni Dominic at tumanggi. "Kung ikukumpara kay Avigail, mas nag-aalala ako na iwan si Sky kay LEra. Laging tinatanggihan siya ni Sky, kaya kailangan ko p
Habang nasa daan papuntang school, naupo si Skylei sa likod ng passenger seat habang si Lera ang nagda-drive nito. Yakap-yakap ng bata ang kaniyang bag, nakayuko ang kaniyang ulo at ang mga mata ay talaga namang matamlay.Kahit man lang pekeng pakikisama ay gusto niyang magkaroon ng relasyon sa batang nasa harapan niya. Mula sa rearview mirror, nagpanggap siyang nag-aalala sa bata kaya tiningnan niya ito. “Sky, masama ba ang pakiramdam mo? Gusto mo bang dalhin ka ni Tita sa hospital?” kunwaring nagtatanong siya sa bata.Kahit isang tingin o sulyap ay hindi man lang nag-abala si Skylei na tingnan ang masamang tita sa kaniyang harapan.Napakunot ang noo ni Lera at patuloy na nagpakita ng malasakit sa malambing na boses. Sa kaniyang isip, ay nauubos na ang kaniyang pasensya sa batang nasa kaniyang harapan. Kung hindi niya lang mahal si Dominic, hindi niya gagawin ang pagpapanggap na ito.“Gusto mo bang tawagan ko ang teacher mo at sabihin kong masama ang pakiramda mo? Bumalik na lang ta
Umiyak si Skylei dahil sa sakit, nang marininig ito ni Lera ay natuwa ito. Halos hindi na makahinga ang bata at sa wakas tumigil naman si Lera sa pagpalo sa bata. Hinayaan niya itong umalis sa kaniyang kandungan. Bumababa si Sky mula sa kaniya, gumapang ang bata habang tinitiis ang sakit patungo sa kabilang bintana. Hinawakan niya ang kaniyang Schoolbag, tumagilid siya at pinagpatuloy ang kaniyang pag-iyak. Gusto man niyang tiisin at huwag umiyak sa harap ng babae, ngunit hindi niya kaya."Maganda at least alam mo ang masakit," pangaasar ni Lera. "Kung magsusumbong ka sa iba tungkol sa nangyari ngayon, ipapangako ko na hindi mo na muling makikita ang babaeng 'yon!" pagbabanta ni Lera, ang tinutukoy nito ang babaeng si Avigail.Huminga siya ng malalim saka siya umalis sa backseat. Sa ngayon, sapat na at nawala na niya ang galit niya sa bata. Bumalik siya sa driver seat at hinatid ang bata sa school nito. Ilang sandali pa ay nakarating na sila sa School,"Nandito na tayo, punasan mo ang
Natuwa ang teacher sa sinabi ni Lera na magdodonate ito sa school kaya naman agad siyang tumango at tinawagan ang principal.Matapos ang ilang sandali habang tinatawagan ang principal ay sumagot naman ito. Pumayag na samahan niya ito papunta sa principal office.Matapos ang tawag ay naghintay na ang principal sa inaasahan niyang darating. Nang makita niyang papasok na si Lera at ang teacher sa kinder ay agad siyang nagtimpla ng tsaa. Sinalubong niya ito ng malapad ang ngiti.“Magandang Araw Ms. Lera Gale Ferrer, kinagagalak kong makita kayo. Maupo po muna kayo.” Magandang bati ng principal kay Lera.Mayabang ang dating ni Lera, tulad ng gusto niyang mangyari. Umupo siya sandali at agad na kinuha ang tsaa sa maliit na lamesa at ininom ito. “Alam mo na siguro ang dahilan kung bakit ako nandito.” Wika ni Lera matapos uminom ng tsaa.Tumango ng ilang ulit ang principal bilang pagsang-ayon."Nasabi nga sa akin na nais niyo daw mag-donate ng mga school supplies at mga laruan para sa mga ba
Nang gabi iyon, matapos ang trabaho ni Avigail agad siyang pumunta sa school upang sunduin ang dalawang kambal. Late na naman ang oras ng pagsundo niya sa mga ito, saktong nasa labas na sila kasama ang kanilang teacher."Pasensya na, muli akong nahuli sa pagsundo," ani Avigail na may ngiti at paghingi ng paumanhin habang lumalapit upang sunduin ang mga bata.“Pwede bang sa akin muna ang dalawa, gusto ka kasing makausap ng principal sa kaniyang opisina kaya naman maiwan muna dito ang dalawang bata.” Hinawakan ng teacher ang balikat ng dalawang bata.Medyo nagtataka si Avigail sa narinig, pero dumiritso pa din siya sa opisina ng principal tulad ng sinabi ng teacher.Sa hindi malamang dahilan, ang ekspresyon ng mukha ng principal ay tila kakaiba rin.“Magandang hapon po, may I ask what’s the problem? Sabi sa akin, pumunta daw ako dito.” May pagtataka sa tanong ni Avigail.May pormal na ngiti sa mukha ng principal at nagsalita ito nang mabagal.“Ganito kasi yan, napansin ko nitong mga nak
Dismayadong lumabas si Avigail sa opisina ng principal ngunit hindi niya ito pinakita sa mga bata. Kinuha niya ang kambal sa kamay ng teacher na kita din ang lungkot sa mata nito.Pagdating sa kanilang bahay, pinipilit ni Avigail na itago ang galit at ngumiti sa dalawang bata na tila walang nangyari.“May gagawin si Mommy mamaya. Pwede ba kayong maglaro muna kasama ang ninang niyo?” tanong niya sa kaniyang kambal.Hindi naman nag-isip ng malalim ang dalawang bata at inisip na abala lang ang kanilang Mommy sa trabaho, kaya tumango sila ng masunurin.Ipinagkatiwala niya ang mga bata kay Angel, bumalik sa kotse, at muling nagdilim ang kanyang mukha. Nagmaneho siya papunta sa manor ng pamilya Villafuerte.“Young Madam…” Binuksan lang ni manang Susan ang pinto at magalang sanang babati, pero nang makita ang ekspresyon ni Avigail, hindi niya naituloy ang sasabihin.Bahagyang tumango si Avigail sa kanya at diretsong nagtanong.“Nandito ba si Dominic? May kailangan akong sabihin sa kaniya.”
Sa gilid, tahimik na nakaupo si Skylei at naglalaro ng mga manika, ngunit hindi maiwasang makinig sa usapan ng kaniyang tita Pretty at Daddy niya. Nang tanungin ng kaniyang tita pretty ang kaniyang Daddy kung bakit niya tinanggal ang dalawang maliit na kapatid, nagtataka siya, umaasang maririnig niya ang paliwanag ng kaniyang Daddy na umatras na ito sa plano niya. Ngunit tahimik lamang ang kaniyang Daddy ng matagal. Napakunot ang noo ni Sky at napabuntong-hininga.Ang kaniyang Daddy ay isang malaking sinungaling at malaking masamang tao! Nangako na siya sa kanya na hindi tatanggalin ang dalawang maliit na kapatid, ngunit ginawa pa rin niya ito! Sa galit, itinapon ni Sky ang hawak niyang laruan at tumakbo pabalik sa itaas nang hindi lumilingon. Hindi na talaga siya maniniwala sa kaniyang Daddy!Nang makita ang likod ng maliit na batang babae, hindi mapigilan ni Dominic na makaramdam ng sakit ng ulo. Hinawakan niya ang kaniyang sintido para pakalmahin ang sarili. Alam na niya agad
Gabi na nang bumalik si Dianne mula sa paglabas.Pagkababa pa lang niya ng sasakyan at bago pa man siya makapasok sa main building, narinig na agad niya ang masayang tawanan mula sa loob.May isang mahinahong boses, at isa pang medyo paos na parang may halong bata at pilyang tono.Si Tanya iyon.Mula nang operahan siya, nawalan ito ng alaala at bumaba rin ang kanyang kakayahang mag-isip.Hindi lang siya naging ibang-iba kumpara dati—pati boses niya ay nag-iba na rin.Hindi na siya ang dating istrikto, matapang, at seryosong Mrs. Chavez.Mistulang bata na siya ngayon.Mahilig maglaro, mahilig tumawa, mahilig kumain, at mahilig magpa-cute.Gusto niyang laging minamahal at binibigyang pansin—parang isang anim o pitong taong gulang na bata ang kilos niya.Pagpasok ni Dianne, nadatnan niyang nakaupo si Tanya sa carpet sa living room, kalaro sina Darian at Danica.May mga bagong laruan sa harapan nila—mukhang binili ni Alejandro para sa dalawa.“Mommy!”“Mom, mom! Nandiyan ka na!”Pagkakita
Pagkababa ni Avigail sa hagdanan ng Ferrer Mansion at pagkalabas niya ng gate, kasabay namang dumating ang convoy ng mga pulis. Malamig ang hangin, ngunit tila nag-aalab ang paligid sa tensyon. Agad bumaba si Dominic mula sa isa sa mga sasakyan, kasunod ang ilang opisyal ng batas na may bitbit na papel — isang arrest warrant.Sa loob ng mansyon, hindi pa rin humuhupa ang galit ni Lera mula sa pag-uusap nila ni Avigail. Paikot-ikot siya sa sala, hindi mapakali, habang ang mga kasambahay naman ay nagtataka sa biglang pagpasok ng mga unipormado."Anong ibig sabihin nito, Dominic?" singhal ni Lera nang makita ang paglapit ng lalaki, kasabay ng mga pulis.Isang matigas na tingin lamang ang isinagot ni Dominic, malamig, walang bakas ng pag-aalinlangan. Hindi niya na kailangan ng mahabang paliwanag. Para sa kanya, sapat na ang katotohanang mabigyan ng hustisya ang halos ikinamatay ng kanyang ina.Isang opisyal ang umusad paabante at mahinahon ngunit mariing binasa ang karapatan ni Lera."Ms.
Avigail stepped out of the restaurant, the heavy weight of the conversation with her family still lingering in her chest. She tried to shake off the tension, but her thoughts were already on the next challenge ahead. She had to see Lera Gale. The woman whose name had haunted her for months, the woman who seemed to be an integral part of the puzzle she was trying to solve.The day after Skylie was rushed to the hospital, everything had seemed to spiral out of control. The mansion’s security surveillance had inexplicably gone offline, and Avigail couldn’t shake the suspicion that someone within the Villafuerte circle was involved. It didn’t take long for her mind to land on Lera, especially given her mysterious presence in Dominic’s life. The pieces seemed to fit too perfectly—Lera had been Dominic’s fiancée, the one he was supposed to marry before everything fell apart.What bothered Avigail the most, however, was the possibility that Lera had played a far more dangerous game, one that
Makalipas ang isang linggo, kinausap ni Avigail ang kambal at pinakiusapang ipagpatuloy na nila ang kanilang kindergarten schooling. Ngunit matigas ang tanggi ng dalawa. Masyado na raw silang advanced kumpara sa mga kaklase nila, at wala rin naman silang gana pumasok, lalo na't palaging si Skylie ang laman ng kanilang isipan.Alam ni Avigail kung gaano kaapektado ang kambal sa mga pangyayari. Kaya kahit masakit, naging matatag siya. Ayaw niyang malugmok sila sa lungkot—ayaw niyang hayaang lamunin ng kawalang-kasiguraduhan ang murang isipan ng kaniyang mga anak.Sa halip, itinutuon niya ang oras sa isa pang matagal nang sugat—ang sariling pamilya. Ang pamilyang minsang ipinagpalit siya sa pera."Wow! Mukhang galante at sobrang yaman mo na ngayon, Avigail," pang-uuyam ng kaniyang ina, si Trina, habang nakataas ang kilay. "Akala ko noon, sa kangkungan ka na lang pupulutin matapos mong layasan ang mayamang pamilyang pinakasal namin sa’yo. Sa totoo lang, kinabahan kami no'n... baka bawiin p
Nang masikaso na ni Angel si Avigail at magkausap na sila ng mga anak, agad ding umalis si Angel sa bahay ng mga ito. Alam niyang kailangan ni Avigail at ng kambal na mag-usap ng maayos, at hindi siya ang tamang tao na maging saksi sa lahat ng ito.Tahimik na lumabas si Angel, at nang makaalis na siya, lalo pang bumigat ang pakiramdam sa loob ng bahay. Ang mga mata ng kambal ay puno ng takot at pangamba. Hindi nila kailanman nakita ang kanilang ina na ganoon — parang hindi nila kilala. Si Avigail na laging matatag at maligaya, ngayon ay tila nawala ang sigla sa mata, at ang pagkabagabag sa bawat galaw nito ay hindi nila maikaila.Habang ang kambal ay tahimik na naghihintay, takot na takot, naglakad si Avigail patungo sa kusina. Lumipas ang ilang saglit bago siya bumuntong hininga, tila umaasa na sana’y magbabalik ang lahat sa normal. Tumayo siya sa harap ng kalan at nagsimula magluto ng tanghalian. Ang tanging ingay na naririnig ay ang tunog ng kawali at mga palayok sa kanyang paligid,
“Dominic, pasensya ka na, ha. Nabigla yata sila…” Mahinang sabi ni Avigail, halos pabulong habang tinatanaw sina Angel na inaakay palayo ang kambal.“Kakausapin ko muna sila.” Nilunok niya ang kaba sa lalamunan, dama ang kirot ng eksenang iyon bilang isang ina at isang babae.Tahimik lang si Dominic. Halos ilang segundo rin bago siya sumagot, at nang magsalita siya, ramdam ang lungkot sa tinig niya.“Naiintindihan ko…” mahinahon niyang simula. “Pasensya na rin. Pero… gagawin ko ang lahat para makuha ko ulit ang loob nila.” Bumuntong-hininga siya bago tumingin kay Avigail, sinserong sinisid ang mga mata nito.“Alam ba nila ang nangyari sa atin?” tanong niya, may halong kaba. “Mukha kasing alam nila… na hindi kita trinato ng tama.”Napalingon si Avigail sa direksyon ng kambal, bakas ang pag-aalala sa kaniyang mukha.“Matalino ang kambal,” wika niya sa wakas. “Madami silang tanong, Dominic. At mas pinili kong sagutin ‘yon kaysa magsinungaling. Hindi ko kayang itago sa kanila kung bakit w
“Mommy!!” sigaw ni Dale habang mabilis na lumapit kay Avigail. “Nakausap na namin si Skylie. Sabi ng doktor kay Ninang, limited time lang daw po kami puwedeng manatili sa loob. Kaya po lumabas na kami.”Nagulat si Avigail nang makita silang lumabas ng ICU. Hindi niya namalayang siya pala’y umiiyak na sa bisig ni Dominic. Agad siyang napahawak sa mukha, tinatago ang luha.“Iuuwi ko na sila. Sasamahan ko na lang—”“Ninang!” putol ni Dane habang hinahawakan ang kamay ng kaniyang ninang. “We want to stay here. Puwede po ba kaming maupo lang dito? Gusto lang po naming panoorin si Skylie.”Lumingon si Angel kay Dominic, saka kay Avigail, ngunit bago pa man siya makasagot, napatingin si Dominic sa kambal—at tila napako ang kaniyang tingin doon.Hindi siya makapaniwala.Ngayon lang niya lubos na pinagmasdan sina Dale at Dane, at parang unti-unting nabura ang mundo sa paligid niya. Para siyang nanonood ng lumang alaala—ng sarili niyang kabataan—nang bigla niyang mapansin: magkakamukha sila. Ang
Tahimik ang hallway ng ospital. Tanging ang mahihinang tunog mula sa ICU monitor sa loob ng silid ang maririnig, kasabay ng malamig na hum ng aircon. Nakaupo sa bench sina Dominic at Avigail—magkatabing tila magkalayo pa rin. Walang salitang binibitawan, tanging mga mata at buntong-hininga ang nagpapahiwatig ng bigat sa kanilang dibdib.Sa loob ng ICU, si Skylei ay nakaoxygen at bantay-sarado ng doktor. Kasama niya roon sina Dale at Dane, tahimik na nakaupo sa gilid ng kama habang hawak ang kamay ng kapatid. Nasa loob din si Angel, ang ninang nila, taimtim na nagdarasal sa isang sulok.Sa labas, sa isang sandaling may kapayapaan, biglang umalingawngaw ang matalim na sigaw mula sa may elevator.“Dominic Villafuerte! Anong ginagawa ng babae niyan dito?!”Napalingon agad ang mga nurse at bantay sa paligid. Mabilis na tumayo si Dominic habang si Avigail ay napaatras at bahagyang nataranta. Sa harap nila ay ang ina ni Dominic—si Mrs. Luisa Villafuerte, ang reyna ng pamilyang Villafuerte, an
“Sinasabi mo bang nanganak ka mag-isa sa tatlong bata?” tanong ni Dominic, puno ng gulat at lungkot ang boses.Tahimik lamang na tumango si Avigail.“Pero bakit nahiwalay si Skylei sa mga kapatid niya? Kung hindi ikaw ang may kagagawan, sino? Sino ang naghiwalay sa iyo kay Skylei?” Halata sa tono ni Dominic ang pagkalito, ang galit, at ang pagkabigo. “May sakit si Sky noon. Malala. Kung hindi namin naagapan… baka noon pa, wala na siya.”Napaluhod si Avigail sa harap ni Dominic. Wala siyang nagawa kundi ang humagulgol.“Patawarin mo ako...” nanginginig ang tinig niya. “Sinabi sa akin ng doktor na isa sa triplets ang mahina. Kaya nang sinabi nilang hindi na niya kinayang mabuhay pa kahit isang araw, tinanggap ko na lang. Ang sakit. Sobrang sakit. Pero kailangan kong magpatuloy… kasi may dalawa pa akong anak na umaasa sa akin.”Umiiyak siyang napayuko, nanginginig ang balikat.“Pero kahit kailan… kahit kailan, hindi ko nakalimutan ang bunso kong babae. Hindi ko siya inalis sa puso’t isip