Rowan“Boss?” tawag ni Drake, na may kakaibang pangangatog ang boses.Nagsimulang bumitaw ako kay Emma, na nakahiga sa dibdib ko habang nanonood kami ng pelikula. Matagal na itong kinuha para sa kanya na mapatawad ako. Ayokong masaktan siya ng higit pa sa nagawa ko na. Gusto ko sanang bumalik ang lahat sa dati noong mga bata pa kami.Sobrang nalilito ako at hindi ko alam kung ano ang dapat kong gawin. Nagsasalita sa isang kapatid habang may relasyon at nagmamahal sa isa pang kapatid. Naalala ko pa ang lasa ng mga labi ni Ava ilang araw na ang nakararaan, pero gaya ng lahat ng bagay tungkol sa kanya, itinataboy ko siya at ang halik sa likod ng isip ko.Matagal na akong naghintay na makasama si Emma. Ayoko nang sirain ang pagkakataon ko sa kanya ulit. Anuman ang nararamdaman ko para kay Ava ay wala lang. Bukod kay Noah, si Emma ang mundo ko. Lagi na siyang nandiyan. Hindi ko na puwedeng hayaang makasagabal ang anuman sa amin.“Ano?!” tanong ko sa kanya na may iritasyon, naiinis na naaba
Anonymous POVNaiinis ako. Sobrang hindi sapat ang salitang ito. Sa totoo lang, galit na galit ako. Muli, nakatakas siya sa akin. Muli, nakaligtas siya nang dapat ay patay na siya.“Sabihin mo sa akin kung paano siya nabubuhay?” tanong ko kay Ben.“Sa totoo lang, halos nahuli ko na siya sa pagkakataong ito, napakalapit ko nang tapusin siya, pero dumating yung bastard na bodyguard niya at sinagip siya,” bulong niya.Akala ba niya tanga ako? Na hindi ko alam kung ano ang nangyari? Wala akong natanggap mula sa kanya kundi mga dahilan mula nang magsimula ang operasyon na ito. Tatlong beses siyang nabigo na ipagdeliver sa akin ang patay na katawan niya. Ang tanging positibong bagay dito ay hindi ko pa siya nabayaran. Isipin mo kung nabayaran ko siya at hindi pa niya naideliver.Makakakuha siya ng kalahating milyon dolyar kung matapos niya ang trabaho. Dapat itong mag-motivate sa kanya na gawin ang kanyang trabaho at tapusin ito sa oras na napagkasunduan namin.Uminom ako ng whisky. Ang pag
Ava.Nasa proseso pa rin ako ng pag-recover mula sa atake. Sobrang pagod na ako, mentally at physically, at gusto ko na lang matapos lahat ito. Tatlong beses na may nag-attempt na pumatay sa akin. Tatlong beses akong nakaligtas. Pero hindi ko alam kung kailan matatapos ang swerte ko, kasi mukhang determinado ang gusto sa akin na mawala sa mundo, na ayaw akong makita muli ni Noah.Nang maalala ko kung gaano ako kalapit sa kamatayan, nanginginig ako. Nandoon lang siya sa bahay ko. Pinlano niyang gahasain ako doon bago ako patayin. Napapaluha ako, pero pilit kong pinipigilan ang mga luha ko. Sobra na akong umiiyak nitong mga nakaraang araw. Pagod na ako. Pero hindi ko maunawaan kung bakit. Bakit may gustong pumatay sa akin? Wala akong ginawang masama, well, maliban kay Emma. Pero ngayon, kasama na siya ni Rowan, kaya dapat ay nawala na ang kasalanan ko. Hindi ko deserve ang nangyayari sa akin.Ang pinakamalaking takot ko ay baka maging matagumpay sila. Nangangahulugan itong hindi ko ma
“Nandito na sila,” sabi ko, ipinakita sa kanya ang mga bag na nasa mesa.“Okay, gusto mo bang magluto para sa akin?”“Oo! Kung okay lang sa'yo, gusto mo ba ng sinigang?”“Absolutely! Laging masarap ang sinigang mo,” sabi niya, nakangiti.Habang nagluluto ako, napansin kong tahimik siyang nakatingin sa akin. Nagsasalita siya, pero parang nagmumuni-muni siya, hindi ako sigurado kung anong iniisip niya.“Ethan,” tawag ko.“Hmm?” sagot niya.“Are you okay?”“Yeah, why?” Tumigil siya sandali, tiningnan akong maigi, at tumugon, “I’m worried about you.”Bumalik ang damdamin ko sa pangungulila. “What do you mean?”“I mean, what happened at the store was insane. You shouldn’t have to deal with that. Are you sure you’re okay?” tanong niya, talagang nag-aalala.“Basta, okay lang ako. I’m getting used to it,” sabi ko, hindi ko na kayang magpanggap.“Huwag mong isipin ang ganito. Isipin mo ang sarili mo, Ava. Marami ang nagmamalasakit sa iyo. You deserve better.” Sabi niya, umakyat sa tabi ko.“T
**Hindi ko gusto si Rowan.**Nakatitig ako sa mga kamay ko habang dahan-dahang nagsasalita ang nanay ko. “Pasensya na, Ro, pero ayaw niyang makipag-usap sa iyo.”Hindi ko pa naranasan ang ganitong sakit. Kahit nung iniwan ako ni Emma, hindi ako nasaktan ng ganito. Si Noah, galit sa akin at hindi sumasagot sa mga tawag ko. Tama si Ava, si Noah ang dapat unahin at yet, nabigo ko siya.Nagpasya akong dalhin si Emma sa yacht ko para makapag-usap kami ng mas pribado. Hindi siya masaya nung malaman niyang iniwan ko siya para tumakbo sa tabi ni Ava. Sinubukan kong iayos ang lahat, pero sobrang nahulog ako sa oras at naubusan pa ako ng baterya sa phone.Hindi ko pa nakitang galit si Ava, at kahapon, nagulat ako. Yung fact na pinagtanggol niya si Noah at tinawag ako sa ugali ko, nagbigay sa akin ng pride para sa kanya. May backbone siya, pagkatapos ng lahat.“Rowan?” tawag ng nanay ko. “Bibigyan ko na ng hang-up.”“Huwag, pakisabi sa kanya na tawagan ako. Gusto kong humingi ng tawad.”Hindi ka
**Dead to Me, Ava.**I was feeling good today. Not only had my dinner date with Ethan gone smoothly, but I was heading back to work tomorrow, and the day after that was my birthday!Just like I thought on Saturday, Ethan helped me forget everything. A few minutes after arriving at his place, I was already laughing my heart out.He cooked, and wow, he didn’t disappoint. The food was absolutely delicious. There’s just something about a guy who can cook and make you laugh. It turned into a fun night, especially when I got home and managed to talk to Noah.He had calmed down a bit. We chatted about random stuff before he fell asleep still on the phone. That was the highlight of my day.I was baking when someone knocked on my door. I was craving comfort food, so I decided on cookies and chocolate cake.Wiping my hands on the kitchen towel, I went to open the door. Part of me was shocked when I came face to face with Emma. The other part wasn’t.“What do you want, Emma?” I asked, feeling ir
My phone rings for the hundredth time today. Letty's name flashes across the screen, but like all those other times, I ignore her calls. She’s been trying to reach me since yesterday.I’m not in the right frame of mind to talk to her. She’s still connected to the world and the people I desperately want to stay away from, leaving me at a crossroads.“Give me another,” I tell the bartender as my phone finally stops ringing.Today is my birthday, and this is how I’m celebrating: alone in a bar, sipping on some fruity concoction, still reeling from Rowan’s vile words.I’ve tried so hard to push those thoughts away, to forget every single word he threw at me, but it’s impossible. They’re imprinted in my mind like a damn tattoo.We’ve been married for years, yet it never crossed my mind that he saw me as nothing more than a substitute for Emma in bed. My heart shatters over and over again since that day at my house.I shouldn’t be surprised that he chose to believe every word Emma said, but
**Nine years ago.**Ang phone ko ay nagping, gising ako mula sa isang restless na tulog. Sa loob ng dalawang taon, hindi ako makatulog nang maayos. Sa tingin ko, dahil ito kay Rowan. Hindi mapanatag ang puso at isip ko dahil wala siya sa tabi ko. Nagsimula ang pagka-restless ko nang pumasok siya sa unibersidad dalawang taon na ang nakakaraan.Habang wala siya sa Uni, bihira akong matulog. Pero pag umuuwi siya tuwing break, natutulog akong parang sanggol. Umuungol ako sa isang panibagong gabi na walang tulog, bumangon ako at tiningnan ang phone ko. Nagulat ako, pero mabilis itong naging kaligayahan nang makita ko kung ano ang notification. Nagbayad ako ng tao para mag-install ng app na nagpapahintulot sa akin na subaybayan si Rowan tuwing nandito siya.Ngayon, sinasabi ng notification na nandito na siya. Tumalon ako mula sa kama at nagbihis ng mabilis. Siguro umuwi siya kasama si Emma o marahil sina Travis o Gabe, pero wala akong pakialam. Gusto ko lang siyang makita, kahit mula sa ma
**Making a Promise**“Noah, tapos ka na ba sa homework mo?” tawag ko, pero wala akong narinig na sagot.Biyernes ng hapon at sobrang pagod na ako. Nakalimutan ko na pala kung gaano kabilis mapagod kapag buntis. Lahat ng bagay, nakakapagod.Ang tanging ipinagpapasalamat ko lang ay hindi ko naranasan ang morning sickness, hindi katulad nung buntis ako kay Noah.“Noah?” tawag ko ulit.Ano kayang ginagawa nun? Minsan kasi, agad siya sumasagot. Maliban na lang kung may na-distract siya.Bago ko pa maiangat ang katawan ko para tignan siya sa taas, tumunog ang doorbell.Malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ko. Hindi naman kasi na hindi ko gusto makakita ng ibang tao, gusto ko lang talagang magpahinga.Siguro, maligo ng mahaba.Buong araw akong nagtrabaho sa Hope Foundation, at kung anu-anong documents ang kinailangan ko tingnan. Tuyo na ang mga mata ko, ubos ang utak ko, at ang sakit-sakit ng katawan ko.Dahil sa pagod, mabigat ang mga hakbang ko nung binuksan ko ang pinto, at nagulat
**A Kindred Spirit**Today was a chilled day. Wala akong masyadong gagawin. Si Noah, nasa school na, and ako, nandito lang sa bahay, chill na lang.After my mental breakdown, nagdesisyon akong mag-break muna from work. Hindi natuwa yung mga estudyante ko, pero naiintindihan nila na hindi ako okay nitong mga nakaraang linggo.Plan ko mag-resume after ko manganak. Ngayon, focus ko na lang talaga sa mga kids at sa Hope Foundation.Hirap pa akong tanggapin lahat ng nangyari nitong mga nakaraang linggo. Lalo na yung mga pagbabago sa ugali ng mga tao.Ang tanging consistent lang na may pagka-hate pa rin sa’kin, si Emma. Yung iba, parang overnight, naging okay na sa’kin.Pero instead na mag-isip pa tungkol dun, tinabi ko na lang muna at kinuha ko yung phone ko para tawagan si mama. Pag-ring, sinagot agad niya.“Hey, mom,” bati ko. Hindi pa ako sanay tawagin siyang ganun, pero slowly, nagiging okay naman.“Ava!” sigaw niya sa phone, excited na excited marinig ang boses ko. “Theo, love, ang ma
Hindi mapakali ang mga paa ko habang hinihintay na tawagin ang pangalan ko. Nakaupo ako ngayon sa waiting room ng klinika, naghihintay sa appointment ko.Kung kinakabahan lang ang pag-uusapan, sobra-sobra pa nga. Para akong may mini heart attack sa loob.Parang déjà vu lang ito. Pangalawang pagbubuntis ko na ito, at heto na naman ako, mag-isa sa mga check-up. Ang kaibahan lang, si Ethan hindi lang makadalo ngayon, habang si Rowan, noon, hindi man lang sinubukan.Piliting hindi pansinin ang pagbubuntis ko ang goal ko nitong mga nakaraang araw, pero ilang araw na ang lumipas, at napansin kong lumalaki na ang waistline ko. Unti-unti nang lumilitaw ang baby bump, at malapit na itong mapansin ng lahat.Napabuntong-hininga ako at sinubukan ko nang mag-isip kung paano sasabihin sa mga magulang ko. Hindi ko pa kasi kayang aminin na buntis ako sa anak ni Ethan. Partida, anak pa rin nila siya kahit adopted lang. Ang gulo, ‘di ba? Alam kong awkward iyon para sa kanila.Messed up na talaga ang la
Nakatitig ako sa papel na nasa mesa ko, hindi sigurado kung ano ang gagawin dito.Nasa bahay na ako ngayon. Kakauwi ko lang mga isang oras na ang nakalipas. Buong oras na iyon, pinagdedebatehan ko kung bubuksan ko ba ito o punitin na lang.Parang may apoy sa loob ng bag ko habang nagmamaneho ako pauwi. Ngayon, heto ako.Nakatitig pa rin.Curious akong malaman ang laman nito, pero may parte sa akin na wala nang pakialam. Yung taong sumulat nito, galit sa akin. Ano bang mabuting maidudulot ng pagbabasa ng sulat mula sa taong iyon?Pinulot ko ito, akmang pupunitin na, pero may boses na tumigil sa akin.‘Just read the damn thing. What’s the worst that could happen?’ bulong ng utak ko.Napangiwi ako sa narinig.Famous last words, sabi ko sa isip ko.Ang pinakamasama? Masasaktan niya ako.Mas nakakasugat ang mga salita. Mas matindi pa sa kahit anong armas. Hindi ko pa rin malimutan ang masasakit na sinabi sa akin ng mga tinatawag kong magulang. Hanggang ngayon, sariwa pa rin ang mga sugat n
"Ava, can we please talk?" pakiusap ni Mama habang naglalakad na ako palayo.Tinitigan ko siya, hindi sigurado kung ano ang gusto niyang sabihin. Ano pa bang dapat pag-usapan? Hindi ba’t nasabi at nagawa na ang lahat?"There isn’t anything for us to talk about, Mother," sagot ko nang matigas.Paglingon ko, napansin ko kung paano ko tinuturing sina Mama at Papa. Sina Emma at Travis, ang mga kapatid ko, ang tawag sa kanila ay Mom at Dad, pero sa akin, Father at Mother. Malamig, malinis, at walang damdamin.Hindi ko sila kinilala bilang mga magulang ko, kasi sa loob-loob ko, alam ko. Hindi galit ang mga magulang sa anak nila. Hindi sila nagbubulag-bulagan at ginagawang walang kwenta ang anak nila. Ginawa kong impersonal ang tawag ko sa kanila dahil sa puso ko, hindi ko talaga sila itinuturing na magulang."Please, I beg you," nagmamakaawa siya, luhaan.Nakakapanibago siyang tingnan na umiiyak. Mapula ang mukha, malambot ang mga mata. Isang anyo na hindi niya kailanman ipinakita sa akin.
**Ava**Nakatagilid ako sa isang pribadong booth habang nag-eenjoy ng piraso ng cake. Si Noah ay natutulog sa bahay ni Rowan, kaya naman wala akong iniisip tungkol sa bata ngayong gabi.Maganda ang pakiramdam ko sa hindi ko alam na dahilan. Dahil dito, nagdesisyon akong kumain ng something. Nasa mood ako para sa comfort food. Kaya naman andito ako, nag-i-enjoy sa dessert na parang pinagkaitan ako ng pagkain sa loob ng ilang araw.Ang pagbisita ko sa kulungan ay puno ng kaganapan. Inaasahan kong sabihin ni Ethan na ayaw niya sa bata. Pero sa halip, nakakuha ako ng mas higit pa sa inaasahan ko.Ang pag-amin niya ng pagmamahal ay nag-iwan sa akin ng pakiramdam na parang wala akong laman. Kailangan niyang maunawaan na huli na ang lahat. Hindi ko na kailanman maisip na makasama siya. Sinubukan niya akong patayin, para sa Diyos! Kung babalik ako sa kanya, anong klaseng tao ako?Hindi ako sapat na malupit para tanggihan siya ng karapatan bilang ama. Kahit ayaw kong makita siya nang personal.
Nang inilunsad ko ang aking plano, hindi ko inasahan na mahuhulog ako sa kanya. Iyon ang pinakamalakingpagkaunawa sa likod ng lahat ng nangyari sa akin.Akala ko madali lang. Basta patayin siya at makukuha ko na ang lahat ng pinagsikapan ko. Hindi ko alam na magiging mas mahirap ito kaysa sa lahat ng bagay na nagawa ko na.Si Ava ay hindi ang uri ng babae na puwedeng balewalain. Hindi siya yung madaling itapon. Siya ang tipo na mahuhulog ka sa kanya. Ang klase ng babae na nagpapaisip sa iyo na dapat kang maging mas mabuting tao.Alam ko ang sandaling nahulog ako sa kanya. Sinubukan kong pigilan ito, pero imposible. Parang sinubukan mong umiwas sa isang head-on collision. Halos hindi mo ito maiiwasan.Nang malaman kong nahulog na ako para sa kanya, sinubukan kong ayusin ang mga bagay pero huli na ang lahat. Nawasak na ang lahat at alam kong ilang sandali na lang ay mabubunyag ang katotohanan. Sa halip na bitawan siya at lumayo, pinanatili ko siya sa aking tabi sa kaunting panahon na a
Naglinis ako ng bahay. Isang masusing paglilinis para lang mapalayo ang isip ko sa mga bagay-bagay. Pinipilit kong tanggapin na buntis ako.Nang tanggihan ni Rowan ang ideya na magkaroon kami ng isa pang anak, parang iniwan ko na ang pag-asang makapagbigay kay Noah ng kapatid. Pero ngayon, may isa na namang baby na darating, at hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko.Tumunog ang telepono ko at kinuha ko ito. Karaniwan, tatanggi akong sumagot, pero hindi ngayon. Alam kong hindi makabuti ang patuloy na paglayo sa mga tao sa paligid ko.“Hi Letty,” bulong ko habang umuupo.Sobrang pagod na ako nitong mga nakaraang araw. Dapat sana ay alam ko nang may iba pang dahilan para dito.“Oh my God. Sumagot ka! Akala ko hindi ka sasagot,” sigaw niya sa telepono bago humikbi. “Namiss ko ang boses mo. Ilang linggo na.”“Pasensya na.” Inilabas ko ang hininga. “Hindi ko lang alam kung paano haharapin ang lahat kaya't tinanggalan ko ang sarili ko ng mga tao.”Hindi ako naging magaling sa pagpapahay
“Ano’ng ginagawa mo dito?” tanong ko habang humihikbi.Lumuhod siya sa harap ko, ang mga mata niya puno ng emosyon na hindi ko mawari.“Emma told me she saw you at the store. She said you looked hysterical and that you bought a bunch of pregnancy tests before leaving,” sabi niya nang mahina, habang pinupunasan ang mga luha ko gamit ang mga daliri niya.Damn it, Emma, at ang bibig niya! Ano’ng naisip niya na makakamit niya sa pagsasabi kay Rowan na bumili ako ng pregnancy tests?“She shouldn’t have told you. It’s none of her business, neither is it yours,” sabi ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit gusto kong sumigaw.Hindi siya nagreact, pero nagtanong ulit, “Have you taken the test?”Tumango lang ako, at lalo pang dumaloy ang mga luha ko.“And?”Hindi ko siya masagot. Hindi ko kayang sabihin sa kanya kung ano ang resulta.Nang hindi ako sumagot, sinuri niya ang paligid. Napansin niya ang mga test na nakakalat sa tabi ng lababo. Tumayo siya at kinuha ang mga ito. Dapat magalit a