“Wala… kailangan ko lang po marinig ang boses niyo.” Ang simpleng sagot ko, pumiyok ako sa huli.“Ayos ka lang ba, sweetie?” Ang tanong niya ng nag aalala. Nasa boses niya iot.Ngumiti ako sa palayaw na binigay niya sa akin simula pa noong bata ako. “Ayos lang po ako, stressed lang po ako sa trabaho. Yun lang po.”“Masyado kang maraming trabaho. Kailangan mo magbakasyon. Hindi naman sa hindi mo kayang gumastos para dito.” Tumawa siya.Narinig ko ang pagkilos sa kabilang linya, pagkatapos ay narinig ko ang tunog ng mga kawali at kaldero. Malamang ay nagluluto o nagb-bake siya. Sigurado ako na nagb-bake siya. Mahilig siya sa pag-bake kaysa sa anumang bagay.“Magbabakasyon po ako kapag naging maayos ang lahat… masyado lang po maraming nangyayari ngayon.” Nagsinungaling ng konti.Dahil sa kutob na matatapos na ako, nagdududa ako na makakapag bakasyon pa ako. Hindi ako isang mabuting tao. Alam ko ito, pero hindi ako tumigil sa pagdarasal na ang mga bagay ay masunod sa gusto ko.“Sige
Ava:Dalawang buwan na simula noong masunog ang bahay ko. Sa ngayon, wala pang nangyari sa akin sa mga buwan na yun.Wala nang iba pang mga atake. Tahimik at umaasa ako na sumuko na ang walang hiyang yun sa pagpatay sa akin.Sinabi sa akin ng chief na wag akong umasa. Ang payo niya ay mag ingat ako at bantayan ang paligid ko.Ayon sa kanya, hindi sumusuko ng basta-basta ang mga taong ganito. Sinabi niya sa akin na malamang ay naghihintay ang taong yun. Gumagawa ng plano. Naghihintay ng tamang pagkakataon para umatake.Naiintindihan ko ang sinabi niya, pero mahirap na hindi umasa kapag naging tahimik sila. Madali lang mag relax at hindi mag ingat kapag parang wala nang pakialam sa akin ang walang hiyang yun.Ang nakalipas na mga buwan ay ang pinakamagandang parte ng buhay ko. Syempre, hindi ito maikukumpara sa panahon na kasama ko si Noah, pero maganda pa rin ito.Ang pinakamagandang parte nito ay si Ethan. Ang bawat sandali na kasama ko siya ay nagturo sa akin ng bagong bagay tu
Dapat masaya ako. Ako ang unang dumating sa ideyang iyon, ngunit ang isang bagay tungkol dito ay hindi nararamdaman ng tama. Ito ay tulad ng iniiwasan niya ako at para sa buhay ko, hindi ko maintindihan kung bakit.Bumuntong hininga ako. "Hindi. Ayaw niyang kausapin ako at hindi ko pipilitin ang mga isyu... atsaka, ako ang humiling sa kanya na panatilihin ang kanyang distansya. Marahil ay isang beses niya na iginagalang ang aking mga kagustuhan ”"Talagang nagdududa ako dito" Bulong niya ng nakatingin sa malayo."May alam ka?""Hindi talaga, ngunit pinaghihinalaan ko ang nangyari"Tinitingnan ko siya sa pagdududa. Ang tanging bagay na maaaring nangyari ay kung tinanong siya ni Emma na lumayo sa akin. Nagdududa ako doon. Si Rowan ay hindi isang tao na gagawin tulad ng sinabi niya. Lalo na kung anuman ang sinabi sa kanya ay nagsasangkot kay Noah.Umiling iling ako upang malinis ito. "Hindi ko mahalaga. Wala sa mga ito ang mahalaga para sa ngayon. Narito kami upang magsaya at magdiw
Rowan.Ako ay duwag. Payak at simple. Dalawang buwan ng fucking at hindi ko pa rin ako sarili na harapin si Ava o makausap pa siya.Ano ang dapat kong sabihin sa kanya? Ano ang masasabi ko sa babaeng akala ko ay niloko ako nang ito ay hindi siya nagkamali?Nahihiya ako sa aking sarili. Nahihiya sa lahat ng mga bagay na ginawa ko sa kanya. Nahihiya sa pagpapaalam sa kanya na masisi. Nahihiya ako na tumayo ako habang tinatrato siya ng lahat tulad ng tae, dahil naisip ko na karapat dapat siya.Hindi ko alam kung paano siya haharapin. Paano siya tumingin sa mga mata at humingi ng tawad. Hindi ko alam kung paano humingi ng tawad sa sinuman dahil hindi pa ako nagkakamali. Palagi akong nakikipagtalik ng tama maliban pagdating kay Ava.Niagok ko ang aking whisky habang sinusubukan kong malunod ang pagkakasala na iyon. Hindi ito magagawa ngunit hindi bababa sa ilang minuto maaari kong magpanggap na ang aking buong mundo ng pakikipagtalik ay hindi nakabaligtad sa katotohanan."Sir, narito
Ava.Nakatitig ako. Ang aking puso ay matalo nang hindi wasto at karera ng aking isip. Paano ako nakarating dito? Paano ko ito hindi nakita ito darating?Nanigas ako. Takot. Hindi makapagsabi ng isang salita. Ang aking mundo ay gumuho sa paligid ko. Nabasag ng pira piraso.'Boss'Ang isang salita na iyon ay patuloy na naglalaro sa aking ulo. Pagmamaneho ako sa bingit ng kabaliwan pagkatapos ay bumalik. Sa lahat ng oras na ito. Nagtataka. Paghuhula. Naghahanap. Ang aking kaaway ay tama sa ilalim ng aking fucking ilong."Ano ang nangyayari" Ang galit na sigaw ay hinila ako pabalik sa masakit na katotohanan na ito.Tumalikod ako sa likuran ko, para lang mabigla.Si Letty ay nakatali sa isang upuan. Mukha siyang natatakot at naiirita ng sabay. Siya ay dumudugo mula sa kanyang ulo. Sa palagay ko ang g*go na kumidnap sa amin ay pinalo din siya sa ulo.Sobrang nasakop ako sa aking takot na mamatay at sinisikap na makalabas sa sitwasyong ito na hindi ko napansin na narito siya. Sa akin
Ava"Fuck" Ang ungol na sigaw ay nagpapabukas sa akin ng aking mga mata.Hinawakan ni Ethan ang kanyang balikat, na dumudugo."Bitawan mo ang p*tanginang baril Ethan o sinusumpa ko na sasabog ko ang iyong utak" Ang galit na tinig ni Rowan ay tumagos sa aking malabo na utak.Siya ang huling taong nais kong makita ngayon. Pangunahin dahil nahihiya ako. Sinubukan niya akong babala, ngunit hindi ko siya nakikinig sa kanya."Napapaligiran ako ng buong gusali, Ethan. Ikaw ay outnumbered” Dagdag ni Rowan.Pagkatapos ay naririnig ko ang mga sirena ng pulisya at nagbuntong hininga.Ibinababa ni Ethan ang kanyang baril, bago ilagay ito sa lupa. Ang kanyang mga mata ay naka lock sa akin. Gusto kong hilahin sila, ngunit hindi ko magagawa. Nais kong paalalahanan kung ano ang isang hangal na ako sa buong oras na ito."Ava, Darling tumingin sa akin" Hinila ako ng boses niya mula sa nanlalamig na titig ni Ethan. Noon lamang napagtanto ko na si Rowan ay nakatayo sa harap ko.Ang nakakakita ng
Alam ko kung ano ang dapat niyang maramdaman. Ipinakilala ko siya kay Ethan at nag kasama din kami ng lahat ng tatlo sa amin ng ilang beses. Dapat din siyang makaramdam ng pagtataksil tulad ko."Hindi, tumanggi siyang sabihin ang isang bagay" Umiling iling si Brian.Lumingon ako kay Ethan lamang upang hanapin siyang nakatitig sa akin. Ang kanyang walang emosyong titig ay sinipsip ako kaagad."Bakit? Bakit mo ito ginawa sa akin, Ethan? " Nanginginig ang boses ko habang nagsalita ako.Tinitigan niya ako. Sinunog ako ng malamig niyang titig. Binigyan ako ng hamog na nagyelo. Hindi ko pa rin alam kung saan ang lahat ng init na dati niyang napunta. Mayroon ba siyang switch para sa kanyang emosyon, at maaari niya lamang buksan ito at patayin kapag gusto niya ito? O wala ba sa mga ito? Kung ganoon siya ay isang halimaw na artista."Gusto ko ang kumpanya." Simpleng sinabi niya.Nabigla ako na talagang sumagot na siya. Hindi ko siya inaasahanAng pagkabigla ay itinulak pabalik tulad ng s
Ramdam ko ang tense ni Rowan sa tabi ko, pero wala akong pakialam. Totoo ang sinabi ko. Ang pamilya ay nagmamalasakit sayo at walang sinuman dito maliban kay Letty ang nag aalaga sa akin."Pwede bang bumalik na lang tayo kay Ethan?" Tanong ni Gabe pagkaraan ng ilang sandali.Nagkibit balikat si Ethan. "Magkukuwento ako sayo tungkol sa isang batang babae na nagngangalang Nora" Panimula niya"Si Nora ay nagmula sa isang middle class na pamilya. Ang kanyang ama ay isang mangangaral at siya at ang kanyang ina ay matibay na mga Kristiyano. Siya ay pinalaki upang sundin ang Diyos at ang bibliya sa relihiyon at ginawa niya ito hanggang sa nakilala niya ang isang batang lalaki. Theodore ang kanyang pangalan, kahit na siya Mas gusto kong tawagin si Theo."Lahat kami ay nabighani na habang nakikinig sa kanya. Wala akong ideya kung saan pupunta ang kuwento, ngunit lahat ito ay nakakaintriga."Nagkita sila noong labing isang taong gulang sila at kahit na sinubukan niyang lumayo sa kanya, hind
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan