Ava. Linggo na. Isang araw matapos ang dinner party. Kahapon ay abala pero ako ay masaya na ito ay matagumpay ano pa man.Umalis ako ng kama at nagpunta sa banyo para sa aking morning routine. Kahit na si Ethan ay umuwi pabalik sa aking bahay kasama ko, hindi siya natulog dito. Siya ay maaga nagsimula ngayon at ayawa niya na guluhin ang tulog ko kapag oras na niyang umalis.Nagsipilyo ako habang iniisip lahat ng nangyari kahapon.Ng si Emma ay inipit ako ako ay handa na sa isang showdown. Alam ko sa sandali na lumabas si Rowan at nakita ako at si Emma na nagkaharap.Nagulat ako na kaya kong mapansin ang kanyang presensya ng hindi ito magawa ni Emma. Gusto ko na bawian si Emma sa lahat ng kasinungalingan na kanyang sinabi. Gusto ko makita ni Rowan ang klase ng babae na kanyang minamahal. Totoo ang bawat salita na sinabi ko sa kanya, pero oras na para mabuksan ang kanyang mga mata.Tinitingala ng lahat si Emma. Akala nila siya ay perpekto. Na siya ay hindi kaya na gumawa ng kahit
Kapag palapit ka sa bahay, isang mahabang driveway na nililinyahan ng puno ang sasalubong sayo, dadalhin ka sa magandang entrance na puno ng grand double-height glass door na napapagitnaan ng mga matangkad na ornamental column.Pagpasok mo sa loob, ikaw ay sasalubungin ng napakagandang foyer na may mataas na ceiling at kakaibang chandelier na kumikinang na parang libo libong mga diyamante.Ang loob ng bahay ay dinesenyo ng parehong kagandahan at functionality. Ang sala ay puno ng natural na ilaw at nagpapakita ng plush at komportableng mga sofa na inayos sa paraa na ginagawa itong maaliwalas na lugar.Ang kusina ay isang pangarap ng chef na may state of the art na mga appliance, marble countertop at malaking island na may barstool seating.Ang Hope House ay merong malawak na bedroom, bawat isa ay natatanging pinalamutian ayon sa bawat gusto ng bata, sinisigurado na ang bawat isa sa mga ito ay personal at komportableng lugar na matatawag nilang kanila.Meron din itong mga recreatio
”Nagbibiro ka, tama?” Tanong ko sa kanya, umaasa na siya ay nagibibiro lang.Malungkot siyang umiling bago iabot ang kanyang phone.AVA SHARP’S HOUSE BURNS DOWN HOURS AFTER SHE REVEALS HER IDENTITY AS HOPE FOUNDATION’S FOUNDER. Binasa ko at binasa muli ang title ng balita, umaasa na ito ay isang malaking biro. Napatunayan kong mali ako ng nagscroll ako pababa at nakita ang video ng nasusunog na bahay.Kahit na ayaw kong paniwalaan ito, imposible na itanggi na iyon nga ay ang bahay ko na nasusunog.Kinakabahan ako, nilapag ko ang phone ni Mary at mabilis na tumayo. Ang kilos ko ay nanginginig habang nagmadali ako lumabas ng kwarto.“Ava, saglit.” Tinawag niya ako pero ang mga sinabi niya ay hindi ko pinansin.Lumabo ang mga mukha ng kumilos ako sa bilis na magpapahiya sa mga bampira. Walang pumapasok sa isip ko habang papalabas ako.Sumakay sa sasakyan ko, lumabas ako sa paradahan ng si Mary ay makalabas sa pintuan. Kumaway siya. Sinusubukan akong pahintuin. Hindi ko siya pinan
”Paano ang sasakyan mo?” Tanong ko ng pinaandar ko ang akin.Alam ko na nagmaneho siya dito o pinagmaneho ang kanyang driver. Si Rowan ay hindi klase ng tao na sumasakay sa taxi.“Pwedeng imaneho ni Dennis ang sasakyan ko pauwi… Tatawagan ko siya kapag kailangan ko siya.” Sabi niya habang inaatras ko ang akin at tapos nagmaneho paalis.“Bahay… wala na ako niyan.” Malungkot kong bulong.“Magiging ayos lang ito.”“Talaga ba?” Malungkot kong tanong.Sa kung ano mang rason pakiramdam ko na hindi ito magiging okay. Na mas malala pa ang darating.Nilabas ko ang aking phone tinawagan ko ang aking real-estate agent. Sumagot siya sa unang ring.“Sobrang pasensya na, Ava. Nakita ko ang nangyari sa iyong bahay.” Sabi niya sa mataas na pitch na boses.“Ayos lang ito.” Huminto ako. “Pakiusap sabihin mo na meron ka para sa akin, kahit ano talaga, dahil sa ngayon wala akong bahay.”Ayoko ang ideya ng pananatili sa hotel sa kung ano mang haba ng panahon. Hindi ko alam ang gagawin ko kung sas
”At ito ay nagpatuloy ng higit sa limang taon?” Tahimik niyang tanong.“Oo… ng nagawa ko ang una kong milyon, sobrang sabik ako na sabihin sayo, gusto ko na maging proud ka sa akin. Para makita na hindi ako isang talunan.” Bumalik ang isip ko sa araw na iyon. “Naalala ko na hinintay kita na umuwi, pero hindi ka umuwi kaya tinago ko ang balita hanggang umaga, sabik pa din na sabihin sayo. Ng makita kita sa kusina kinabukasan umupo ako sa tabi mo at sinabi na meron akong sasabihin sayo.”Humito ako para lumunok at huminga ng malalim. Ang alaala ay nakaukit sa isipan ko.“Sa halip na makinig humarap ka at nanlalamig na tumingin sa akin at sinabi na wala kang pakialam sa ano ang sasabihin ko. Na wala kang pakialam tungkol sa buhay ko o ano ang ginagawa ko. Mabangis mong sinabi sa akin na pwede akong mamatay doon mismo at kahit mangyari iyon wala kang pakialam, kaya sa halip na sayangin ang oras mo at sirain ang kanyang umaga bakit hindi na lang ako umalis at guluhin ang ibang tao.”Ang
Ako ay namimili ng furniture, pero ang isip ko ay wala dito. Bumili ako ng bagong bahay ito ay perpekto para sa akin at naaayon ito sa aking style. Simple pero maaliwalas. Nasa maganda itong neighborhood at mas malapit sa school ni Noah. Gusto ko ito sa sandaling nakita ko ito. Meron din itong malaking backyard kung saan makakapaglaro si Noah hindi tulad ng aming dating bahay.“Nakikinig ka pa ba?” Naiiritang tanong ni Letty.Tinutulungan niya ako na pumili ng furniture sa aking bagong bahay. Tatlong araw na simula ng binili ko ito at gayunpaman ito ay tuluyang walang laman. Wala man lang akong kama walang hiya. Natutulog ako sa pansamantalang kama sa sahig.“Pasensya na, Letty… sobrang dami lang ng nasa isip ko.” Humingi ako ng tawad.Kapag merong taong sinusubukan kang patayin, karamihan ng bagay ay madalas umaatras. Ang mga ito ay mukhang hindi mahalaga kaysa sa pananatiling buhay sapat para makitang lumaki ang anak mo.Kinikilabutan pa din ako alam na ako ay malapit na mamatay
Ngumiti ako sa kanya.Makakahanap tayo ng mabilis at hindi nagtagal, nakapili na kami. Dumating ang pagkain namin sampung minuto makalipas. Inorder namin ang parehong bagay. Fries, burger, chicken wings at milkshake.Ang aming kwentuhan ay mabilis dumaloy. Hindi kami naguusap ng kahit anong mahalaga. Nagbibiro kami, kumakai at nagsasaya kasama ang isa’t isa. Ng sandali, nakalimutan ko ang tungkol sa mga problema ko at masaya ito sa pakiramdam.“Sobrang busog ko hindi ako halos makaisip ng diretso.” Sabi ni Letty, pinatawa ako.Meron siyang masayang tingin sa kanyang mata at ito ay sobrang nakakatuwa.“Mukha kang nagkaroon ng orgasm.” Biro ko.Ngumisi siya. “Ganun nga, nagkaroon ako ng food orgasm.”Tumatawa ako sinabi ko na walang ganoong bagay. Ang pagkain at orgasm ay hindi dapat ginagamit sa parehong pangungusap.“Meron… nagbibigay saya ang pagkain at kahit na hindi ito parehong saya na nakukuha ko kapag ang ari ni Travis.,.”Nabilaukan ako. “Huwag kang maglakas loob na tap
”Umaasa ka na paniwalaan ko ang kalokohan na iyan? Lagi kang nahuhumaling sa kanya.” Nakangisi niyang sinabi at suminghal ako bilang tugon.“Ang ngayon mukhang ikaw ang siyang nahuhumaling sa kanya… ngayon kung maaari, kailangan kong umalis. Sapat mo ng sinayang ang oras ko.”“Hindi pa ako tapos kausapin ka, p*ta ka!”Hindi ko siya pinansin pero ang kanynag mga sinabi ay nagpahinto sa akin.“Sinusumpa ko, Ava. kung maglakad ka palayo, hahanapin ko ang bastardong anak mo at pagbabayarin siya para sa lahat. Kung sabagay, siya ay isa sa ibang rason bakit nawala ang lahat sa ”Nakarinig ako ng matalas na buntong hininga, pero hindi ito pumasok sa isipan ko.Hindi ako nagiisp kapag kumikilos ako.Tumalikod ako at tinulak siya. Hinampas siya sa van. Ginamit ko ang aking forearm sa kanyang leeg, tinulak siya sa van at nasasakal sa kahinaan.Ang self-defence class na kinuha ko ay nagbubunga at simula noong isang lingo, may lisensya akong magdala ng baril. Inabisuhan ako ni Ethan na mag
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan