Bumaba ako ng kotse at mabagal akong naglakad patungo sa mansion. Nanginginig ang mga kamay ko at pawis ang katawan ko.Hindi pa rin ako makapaniwala sa ginawa ko. Na nakipag-divorce na ako sa kanya. Ang patunay nito ay nasa loob ng handbag ko. Nandito ako para dalhin ang final papers sa kanya at para sunduin si Noah.Pagpasok ng bahay, sumunod ako sa mga tunog ng mahinang boses ngunit huminto ako sa paglalakad nang malapit na sa kusina.Naririnig ko sila ng klaro at ang narinig ko ay nagpalamig sa aking kaluluwa.“Hindi ko pa rin po maintindihan kung bakit hindi po kayo pwedeng tumira dito kasama namin ni mommy?” Tinanong ni Noah sa tatay niya.Nilagay ko sa dibdib ko ang nanginginig kong mga kamay. Nabasag ang puso ko sa kalungkutan sa boses niya. Gagawin ko ang lahat para sa kanya, pero hindi maiiwasan ang divorce na ito.Isang pagkakamali ang kasal namin. Ang lahat ng tungkol sa amin ay isang pagkakamali. Natagalan lang ako bago ko nakita ang katotohanan.“Alam mo kung bakit
“Kailangan kong umalis, pwede mo bang samahan muna si Noah? Hindi ko alam kung gaano ako katagal doon,” Ang sabi ko ng walang ibang iniisip habang kinuha ko ang handbag ko.“Sige. Pupunta ako doon sa oras na mapapunta ko ang nanay ko dito para bantayan si Noah,” Ang sagot ni Rowan, ngunit mahina ito dahil sa matining na tunog sa tainga ko.Wala ako masyadong maintindihan habang nagpaalam ako sa anak ko at umalis. Pumasok ako sa kotse ko at nagsimulang magmaneho patungo sa hospital. Blanko ang aking isipan.Habang lumalaki, masasabi na pinabayaan ako ng emosyonal. Ako ay isang bata na hindi masyadong pinakialaman ng mga magulang ko. Ang paborito ng tatay ko ay ang ate ko, si Emma. Dati niyang tinatawag si Emma na kanyang baby girl. Ang prinsesa niya. Ang paborito naman ng nanay ko ay ang kuya kong si Travis. Si Travis ang gwapo niyang anak. Walang may paborito sa akin. Ako lang si Ava.Dati ko pa pakiramdam na walang may gusto sa akin. Hindi welcome. Hindi lang sa mga magulang ko ku
Umupo ako sa malamig na hospital chair, humihinga ako ng malalim. Umiiyak pa rin si nanay at hindi siya mapatahan. Kumirot ang puso ko para sa kanya. Naiintindihan ko na hindi madali mawala ng hindi inaasahan ang lalaking minahal mo.Nakakagulat pa rin ito. Inaasahan ko na gagaling siya, ngunit ngayon ay patay na siya at wala akong ideya kung ano ang dapat kong maramdaman.Hindi pantay ang tingin namin sa isa’t isa at kahit na kinamumuhian niya ako, mahal ko siya. Tutal, tatay ko siya, kaya paanong hindi ko siya mamahalin?“Ayos ka lang ba?” Ang tanong ni Rowan habang umupo siya sa tabi ko.Dumating siya ng isang oras na ang nakaraan at ito ang unang beses na kinausap niya ako simula noong dumating siya. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko sa pag aalala na pinapakita niya. Tutal, hindi niya pa naisip ang tungkol sa nararamdaman ko noon.“Oo.” Ang sabi ko.Hindi pa ako lumuluha simula noong sinabi ang balita. Baka ito ay dahil sa pagkagulat o baka naubusan na ako ng mga luha pa
Naramdaman mo na ba na ang puso mo ay pinadaan sa isang mincer? Ito ang pakiramdam ko ngayon at nakatingin ako sa kanila. Na para bang ang puso ko ay nahiwa sa maraming piraso.Kung pwede ko lang itapon ang walang kwentang parte ng katawan na ito, gagawin ko ito. Dahil ang sakit na binibigay nito ay lubos talaga.Gusto kong tumakbo palayo, tumingin palayo, pero hindi ko magawa. Ang mga mata ko ay nakatitig sa kanila at kahit na gusto kong ilayo ang mga mata ko, ito ay parang nakaglue ang mga mata ko sa kanila. Sa eksenang puno ng pag ibig sa harap ko.Pinanood ko habang lumayo sila sa isa’t isa. Malambing ang mga mata ni Rowan habang nakatitig siya sa babaeng mahal niya. Patuloy ako sa panonood habang hinawakan ni Rowan ang mukha ni Emma. Dinala niya ito palapit sa kanya. Hindi niya hinalikan si Emma, dinikit niya lang ang noo niya sa noo nito.Mukha siyang payapa. Na para bang nakauwi na siya makalipas ang mahabang panahon. Na para bang buo na siya sa wakas.‘Namis kita,’ Ang nab
Walang kahit ano sa araw na ito ang naging masama. Ang araw ay makinang at tila maayos ang lahat habang nag drive ako sa mga pamilyar na daan.Ang chapel ay puno ng tao noong dumating ako. Halos lahat ay pumunta para sa huling bisita nila.Sinuri ko ang lugar at nakuntento na makita ang lahat ay nasa lugar. Walang kahit sino sa iba ang nakatulong pagdating sa paghahanda sa libing. Ako ang sumalo ng lahat.Ngunit, hindi ako nagreklamo. Tinanggap ko ito bilang pagkakataon para bayaran ang ginawa niya para sa akin. Tutal, pinakain niya ako, binigyan niya ako ng damit at kwarto na tirahan.Magsisimula na ang service noong halos lahat ay nakaupo na. Nagdesisyon ako na umupo sa kabilang dulo. Hindi tama ang umupo katabi ng iba. Lalo na at hindi tama ang umupo ako sa tabi ni Emma.“Mommy, bakit po tayo nakaupo dito… hindi po ba’t nakaupo dapat tayo sa tabi ni lola?” Ang tanong ni Noah, tumuro siya kung nasaan ang iba.Syempre, kakaiba ang tingin sa amin ng mga tao, ngunit wala akong pak
Rowan:May bagay na nangyayari sa loob mo kapag nakita mo ang ex-wife mo, ang nanay ng anak mo, na binaril at dumudugo sa lupa ng sementeryo. Isang pakiramdam na hindi ko inaasahan na mararamdaman ko para kay Ava.Noong makita ko ang mga lalaki na nakatutok ang baril sa amin, hindi ako nag isip. Alam ko na ligtas si Noah sa mga magulang ko, kaya ang katawan ko ay kumilos para tumalon patungo kay Emma. Mamamatay ako para sa kanya at handa akong gawin ito.Gumaan ang loob ko nang makita ko na ang mga lalaking may baril ay tumakas nang makita ang pulis, ngunit sandali lang ang gaan ng loob ko nang sumigaw ang isa sa mga pulis para tumawag ng ambulansya. Lumingon ako at inisip ko kung sino ang nasaktan, ngunit hindi ko inaasahan na ito ay si Ava, at halos napaluhod ako nang makita ko na nasakatan siya.Masyadong mabilis ang mga pangyayari. Ang ambulansa ay dumating at ang mga pulis ay hindi pinayagan na umalis si Ava hanggang sa sinigurado niya na si Ava ay ligtas na sa kamay ng doctor
Ava:Gumising ako habang may masakit na likod at braso. Nasa kama ako kasama si Noah dahil ayaw niya akong iwanan pagkatapos namin manood ng TV. Ngumiti ako nang maalala ko na sinabi niya na sineseryoso niya ang trabaho niya at na siya ang mag aalaga sa akin sa buong gabi.Medyo hirap ko siyang kinilos ng hindi ko siya ginigising. Alas otso na at kailangan ko maghanda ng agahan bago siya gumising.Pagkatapos gawin ang aking morning routine, bumaba ako ng hagdan. Tumayo ako sa labas ng kusina habang iniisip kung paano ako gagawa ng agahan gamit ang isang kamay.Habang hinahanda ko ang mga ingredient para gumawa ng pancakes, napunta ang isip ko sa mga alaala ng kahapon. Ang lahat ng nangyari ay tila panaginip lang at may parte sa isipan ko na iniisip kung nangyari ba talaga ito. Kung hindi lang dahil ang balikat ko ay may bandage at ang braso ko ay nasa isang sling, iisipin ko na isang masamang panaginip ang lahat ng yun.Noong gumising ako sa hospital pagkatapos kong mawalan ng mal
Rowan:Nakita ko sa oras na pinatay niya ang mga emosyon niya. Ang oras na ang emosyon sa mga mata niya kanina ay agad na naging malamig. Nanlamig din ang pakiramdam ko dahil dito.“Ano ang ginagawa mo dito?” Ang tanong ni Ava habang walang emosyon ang boses niya at pinilit kong pumasok sa bahay niya. Ito ay para bang kausap niya ang isang estranghero. Na para bang isa lang akong piraso ng alikabok at wala nang iba. Tumitig ako sa kanya, hindi ko maisip ang sasabihin ko. Tumira ako ng isang dekada kasama ang babaeng ito at ngayon ay hindi ko mahanap ang tamang mga salita.Tumingin ako sa kamay niyang nasa sling pa rin. Pumunta ako para tingnan ang sitwasyon niya, pati na rin ang sunduin si Noah. Weekend ngayon, kaya oras ko para makasama si Noah.Nang maalala ko ang lalaking umalis, kumunot ang noo ko. Para sa kanya siguro ang ngiti na yun. Dumiin ang kagat ng ngipin ko nang mapagtanto ito.“Ano ang ginagawa niya dito?” Ang tanong ko sa halip na sumagot ako, sinusubukan kong itago
HarperAng linggong ito ay naging ganap na abala. Para akong may ginagawa mula ng bumalik ako sa lungsod na ito ng hindi man lang nagpahinga.Kahit papaano mas komportable na si Lilly. Hindi pumayag si Gabriel na ipadala ang kanyang kutson, dahil mas komportable ang mayroon siya rito, ngunit pumayag siyang ipadala ang kanyang mga kumot at kumot. Ito ay gumawa ng isang pagkakaiba, na siya ngayon ay natutulog buong gabi.Gabriel, saan ako magsisimula? Umuuwi siya kahit na gabi na, pero ang lawak nito. Kami ay umiiwas sa isa't isa, sinusubukang mamuhay na parang wala ang isa. Sa tingin ko mas mabuti na gawin natin ito sa ganitong paraan. Pipigilan nito si Lilly na makita kaming nag aaway sa lahat ng oras."Mom, gusto mo ba akong makausap?" Hinihila ako ng boses ni Lilly pabalik sa kasalukuyan.Ibinaba ko ang mga damit na tinitiklop ko at umupo sa kama bago sinenyasan siyang gawin din iyon. Tumawid siya ng kwarto na nakakunot ang noo at umupo sa tabi ko.Nasa kwarto ko kami. Tulad ng
Nakatalikod sa akin ang babae at ganoon din si Gunner. Hindi ko kailangan alalahanin si Calvin dahil siya ay napukaw at ang lahat ng atensyon ay nasa sinasabi ng babae, na may malambot na ngiti sa kanyang labi.Muli, ang hindi komportable na pakiramdam na iyon ay mas bumaon sa akin. Bakit parang hindi ako makahinga? May malaking bukol na nakabara sa lalamunan ko.Nakatutok ako sa kanila. Hindi ko marinig kung ano ang sinasabi nila dahil ilang mesa sila mula sa akin, ngunit ang kapayapaan at kaligayahan na makikita sa mukha ni Calvin ay sapat na upang ipaalam sa akin kung ano ang nangyayari. Siya ay nasa isang petsa, at si Gunner ay naka tag kasama. Ang babae ay tila walang pakialam, ngunit walang paraan sa impiyerno na ako ay papayag na ibang babae ang palitan ako sa buhay ng aking anak.Hindi ko makita si Gunner, ngunit alam ko, tulad ni Calvin, masaya siyang naroon. Aalis na sana si Calvin kasama ang anak namin kung iba ang kaso.Sa kung ano mang rason, nanatili ako doon, kahit p
Ang mga salita ni Molly ay patuloy na umaalingawngaw sa aking tenga kahit na pagkatapos naming kumain. Papunta na kami ngayon sa dessert namin. Gustung gusto ko ang ice cream, ngunit ngayon ay hindi ko ito ma enjoy. Hindi noong nagawa niya akong pagdudahan ang lahat ng pinaniniwalaan ko nitong mga nakaraang taon.“Bakit ang tahimik mo?” Tanong niya habang inilalapag ang milkshake niya. "Iniisip mo ba ang sinabi ko sayo?"Nakangiting sinabi ang huling pangungusap habang nakasandal sa upuan."Syempre hindi," Pagsisinungaling ko, "Nagtataka lang ako kung paano ko mapapatawad sina Calvin at Gunner. Kahit saang anggulo ko tingnan, walang silver lining."Bilang isang abogado, nakasanayan kong tumingin sa mga bagay mula sa iba't ibang mga anggulo kapag ako ay nagtatanggol sa aking mga kliyente. Ito ang nagpagaling sa akin sa ginawa ko. Wala akong iniwan at pinagdaanan ko ang lahat ng posibleng kahihinatnan. Ginawa ko iyon sa aking kaso at wala akong nakikitang pag asa.Maaaring hindi ko
"Bakit ba kasi hinayaan kitang kumbinsihin akong lumabas para mananghalian?" Nagmamaktol ako habang pinagmamasdan ang pagkislap ng landscape sa tabi namin.Matagal tagal na rin simula noong nasa labas ako ng aming pamilya. Inisip ko ang huling beses na nasa labas ako ay ng dumalo ako sa kasal ni Ava. Sa totoo lang, nabigla ako ng inimbitahan niya ako. Sa lahat ng tao, akala ko ako na ang huling taong gusto niya sa kasal niya."Dahil kailangan mong lumabas," Sagot ni Molly, hinila ako pabalik sa usapan."Aalis ako ng bahay, Molly," Sabi ko, pagtatanggol sa sarili ko.Sobrang inis niya sa akin."Ang pagpunta sa hardin ay hindi binibilang bilang paglabas," Sagot niya. "Ngayon, itigil ang pagrereklamo at umupo ka lang at magpahinga. Masisiyahan ka sa maliit na pamamasyal na ito. Pangako ko sayo yan."Nagdududa ako diyan."Pagkasabi nito, sumandal ako sa upuan at pumikit. Ang aking isip ay tumatakbo ng isang libong mga saloobin bawat minuto. Hindi ko sila mahawakan o makontrol.Mula
Emma.“Kailangan mong lumabas sa kwartong ito, Emma. Hindi mo maaaring gugulin ang iyong mga araw sa tambakan na ito." Sinabi sa akin ni Mom, ngunit hindi ko man lang iniwasan ang kanyang tingin dahil ang mga mata ko ay nakatuon sa malungkot na seryeng pinapanood ko.Umupo ako sa aking kama, naka-pajama pa rin, na may ilang meryenda na nakakalat sa aking duvet. Nagkaroon ako ng iba't ibang inumin at isang batya ng ice cream, na kasalukuyang nilulunod ko ang aking sarili. Sarado ang mga kurtina ko, pinapatay ang sikat ng araw mula nang magkaroon ako ng mga blackout curtain ilang buwan na ang nakalipas."Iyan ang sinisikap kong sabihin sa kanya, ngunit ang mapahamak na babae ay hindi makinig sa akin," Pinaputok ni Molly.Naramdaman ko ang mga nakatitig niyang punyal sa gilid ng aking ulo, ngunit hindi iyon nag abala kahit kaunti. Gusto ko lang mapag-isa para ako ay magdusa sa aking paghihirap. Kung tutuusin, ako ang nagdala nito sa sarili ko.“Anong sasabihin ni Gunner kapag nakita
Nakita ko si Rowan pagkapasok namin sa loob. Katulad ng kapatid niya, naka black suit siya. Nakarating kami sa harap ng chapel nang pumasok ang pari."Hello, Harper," Magalang na bati ni Rowan, na may isang nakaka welcome na ngiti.Ako ay lubos na nabigla. Siya ay ganap na nagbago walang katulad ng Rowan na naaalala ko. Dati, malamig at malayo ang tingin niya, parang may chip sa balikat, na ginagawa niya noon. Pero ngayon, mukhang mainit siya. Parang wala na ang kadilimang minsang sumakit sa kanya."H-Hi." Nauutal kong sabi.Nagtaka ako kung nagawa niyang makipagbalikan sa ex girlfriend niya. Kung tutuusin, alam ng lahat na nagbago siya matapos siyang mawala at napilitang pakasalan si Ava. Oo, malamang na iyon. Kinasusuklaman niya si Ava, kaya malamang ang pagbabagong ito ay dahil sa kanyang kapatid na si Emma."Simulan na natin, di ba?" Nagsalita ang pari at tumango kaming tatlo.Katabi ko si Gabriel, habang si Rowan naman ay nasa likod namin.Binabawasan ko ang mangangaral kap
Tinignan ko ang mga huling dinagdag bago tinitigan ang sarili ko sa salamin. Kinabahan ako dahil ngayon ang ikatlong araw ng kasal ko.Grabe naman kapag nilagay ko yun diba? Ang tanging ginhawa na nakukuha ko ay ang pagpapakasal ko sa parehong lalaking pinakasalan ko ilang taon na ang nakalilipas. Ang una kong asawa.Sinuot ko ang aking coat, kinuha ko ang aking pitaka at lumabas ng kwarto. Parang nakuryente ang hangin habang binabalot ng pag aalala ang bawat pulgada ng aking kaluluwa.Dinala ni Gabriel ang bagong kontrata noong gabing iyon ayon sa napagkasunduan at ngayon makalipas ang isang araw, makikipagkita kami sa pari para magawa namin ang gawa.“Handa ka na ba?” Tanong ni Gabriel pagtapak ko sa sala.Hindi ako nakasagot. Pakiramdam ko ay barado ang iniisip ko, kaya sa halip, tumango na lang ako."Bakit hindi ako makakasama sayo?" Tumango si Lilly kaya napalingon ako sa kanya.Nakaupo siya sa L-shaped couch, nakakunot ang noo, nakahalukipkip ang mga kamay sa dibdib. Hindi
Itinulak niya ang dokumento sa counter. Pagkuha nito, dinadaanan ko ito. Ipapasuri ko ito sa aking abogado pagkatapos, ngunit palaging magandang sumailalim muna sa isang kontrata. Kung may isang bagay na itinuro sa akin ng aking kapatid, ito ay ang hindi ko dapat lagdaan ang anumang bagay na hindi ko nabasa.Ang mga pangunahing kaalaman na aming napag usapan ay naroon. Ang kontrata ay may bisa ng hindi bababa sa dalawang taon. Sa pagtatapos nito, kukuha ako ng Unity Venture at ilang sustento. Patuloy din ang pagsuporta ni Gabriel kay Lilly. Sinabi rin niya na gusto niyang kilalanin si Lilly bilang kanyang anak at ang apelyido nito ay papalitan ng Wood.Iyon ang pinakamahalaga sa akin, kaya pagkatapos basahin at muling basahin ang mga ito, inilapag ko ang mga papel."May reklamo ba?" Tanong niya sabay abot sa akin ng panulat."Wala, ngunit gusto kong magdagdag ng ilang mga takda." Tinitigan ko ang panulat, ngunit hindi ko ito kinuha."Anong uri ng mga takda?"Huminga ako ng malali
Harper.Halos isang linggo na simula ng iwan kami ni Gabriel kasama ang kanyang driver at nagmaneho paalis. Wala akong narinig na kahit ano mula sa kanya, ni hindi ko siya tinitigan. Hindi rin siya nakapunta rito, kaya naniniwala akong tumutuloy siya sa isa sa marami pang property niya.Mahirap subukang makipagkasundo, lalo na para kay Lilly. Siya ang tipo ng tao na hindi nakakatulog ng maayos sa isang banyagang kama. Oo naman, ang kama ay kahanga hanga at ang kutson ay mas kumportable kaysa sa isa na mayroon siya sa bahay, ngunit ang problema ay hindi ito ang kanyang kama.Sa puntong ito, natutukso akong hilingin kay Gabriel na ipadala dito ang kanyang kama kung magpapatuloy ang mga bagay bagay. Siya ay hindi halos nakakatulog at ang kaunting oras na nakakatulog siya, kailangan akong nandoon para makatulog siya ng kumportable.Hindi rin ako naging mapayapa. Iniisip ko tuloy kung tama ba ang naging desisyon ko sa pagpayag kong magpakasal ulit. Ang mabuhay kasama si Gabriel ay isang