Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
“Anong ibig mong sabihin?” Tanong niya na halatang hindi makapaniwala sa sinasabi ko.Bago pa ako makasagot ay may kumatok sa pinto. Paumanhin ni Brian at binuksan ang pinto. Sa kung anumang rason, hindi na ako nagulat nang pumasok si Rowan sa kwarto."Sakto ang dating mo, Rowan," Sabi ni Brian sa kanya. “Sasabihin lang sa akin ni Ava kung sino sa tingin niya ang bumaril sa kanya. Naniniwala siyang hindi si Emma iyon, gaya ng malinaw na sinasabi ng ebidensya."Walang sinasabi si Rowan; lumingon lang siya at tumingin sakin. Sabay tingin ko sa kanya. Medyo galit pa rin ako, pero unti unting nawawala ang galit ko."Tignan mo" Panimula ko. "Hindi ito sa paniniwala ngunit sa pagpapatunay. Nakita ko kung sino ang bumaril sa akin at hindi si Emma. Sa katunayan, naniniwala akong ginagamit niya si Emma bilang scapegoat."Pinag aralan ako ni Rowan bago nagsalita: "May naalala ka." Sinasabi niya ito na mas parang isang pahayag kaysa isang tanong.Tumango lang ako. May kung anong kumirot sa
Nakahinga ako ng maluwag. Sa wakas, napatunayan ko na si Emma ay hindi kasing sama ng pinaniniwalaan ng iba. Ang ulo ko ay pinapatay ako at gusto ko na lang matulog."Tapos na tayo ngayon?" Tanong ko kay Brian. “Pwede na ba akong umalis? At pwede na ba siyang palayain?"“Oo. Tungkol naman kay Emma, kailangan niyang maghintay ng kaunti para maproseso namin ang kanyang mga papeles sa pagpapalabas, ngunit maaari kang umalis. Masasabi kong pagod ka."Wala siyang ideya kung gaano siya tama. Pakiramdam ko sasabog na ang ulo ko at mag iiwan ng maliliit na utak sa kung saan saan."Halika, dadalhin muna kita sa ospital." Tumayo si Rowan at inilahad sa akin ang kanyang kamay.Nag aalangan ako noong una, ngunit inilagay ko ang aking kamay sa kanya. “Ayokong pumunta sa ospital, Rowan. Gusto ko ng umuwi at magpahinga."Magtatalo na sana siya ng humarang si Emma sa mahinang boses. Ibang iba ito sa kanya. Ang mga pagbabagong naranasan niya ay patuloy na nakakagulat. Si Emma ay hindi ang pareh
Isang linggo ang nakalipas simula ng tinanong ko si Rowan na bigyan ako ng oras. Sinubukan niyang panatilihin ang kanyang distansya, ngunit hindi ito naging madali para sa aming dalawa.Hindi ako magsisinungaling, miss ko na talaga siya. Nami miss ko na siya. Namimiss ko na ang usapan namin. Namimiss ko lahat ng tungkol sa kanya. Medyo isang pagsasaayos na sinusubukang pagsamahin ang Rowan na nakasanayan ko at ang Rowan na nagising ako pagkatapos ng aking pagkawala ng malay.Hindi kailangan ng henyo para malaman na mahal niya ako, pero hindi ito sapat? May bahagi sa akin na gustong patawarin siya at sumulong; ang kabilang bahagi ay natatakot na ang mga alaala ng nakaraan ay palaging magiging tinik sa pagitan namin. Ibig kong sabihin, paano tayo magiging masaya kung hindi ko na kayang bitawan ang nakaraan?Naging adjustment din ito para kay Noah at Iris. Hindi nila inilihim na nami miss nila si Rowan. Si Noah ay palaging nagsasalita tungkol sa kanya at patuloy na nagtatanong kung kai
Sarah..." Sasabihin ko na sana pero pinigilan niya ako."Nagkamali kami, Ava. Nagkamali kami at naniniwala ako na dahil pinanghahawakan ng lahat ang maaaring nangyari sa pagitan nina Rowan at Emma na naging dahilan para mahirapan silang magpatuloy. Sa pagbabalik tanaw, nakikita ko itong kasinglinaw ng araw. Mga bata pa kayong lahat. Kung naka move on na kami, sana sumunod na rin sila at magmo move on din. Hinawakan namin nang mahigpit ang nakaraan at ganoon din ang ginawa nila, na naging sanhi ng pananakit ni Rowan sa iyo tulad ng ginawa niya," Huminto siya, pagkatapos ay nagpatuloy."Hindi ko binibigyang katwiran ang ginawa niya, ngunit gusto ko ring maunawaan na ang kanyang mga aksyon ay malamang na direktang resulta ng kung paano kami kumilos bilang mga magulang."Naiintindihan ko siya, ngunit hindi iyon nagpapaliwanag sa kanyang mga aksyon sa susunod. Oo, bata pa kaming nagpakasal, pero lumaki kami. Ang kanyang mga aksyon at malupit na gawa ay nagpatuloy sa loob ng siyam na taon
"Anong ginagawa mo sa bahay ko?" Takot kong tanong.Kitang kita ko sa mga mata niya ang pag aalipusta. Ngayon ay lumabas siya para magpakuha ng dugo at alam kong akin ang hinahabol niya.Magulo siya sa paraang hindi ko pa siya nakikita. Sa likod ng kanyang mga mata ay naroon ang isang uri ng lamig na nakakatakot sa akin. She looked unhinged habang dumudugo ang mga mata na nakatingin sa akin na walang malisya.“Hindi ba halata? Bumisita ako,” Ngumisi siya, pulling a gun from her waistband. "Kung tutuusin, gusto kong makita ang babaeng sumira sa buhay ko sa huling pagkakataon bago ko wakasan ang kanyang miserableng pag exist."Napaatras ako ng isang hakbang habang nakataas ang mga kamay sa ere. P*ta, alam ko na. Nawala niya ito ng lubusan. Inamin niya lang na nandito siya para patayin ako.Ibig kong sabihin, dumating ang isa. Pinili niya ang pinakamasamang timing. Talagang hindi ganito ang gusto kong makipagkasundo kay Rowan. Atsaka, paano kung hindi ako nakalabas ng buhay? Sa nasab
Hindi iyon ang aking lugar. Si Rowan ang namamahala sa pagsasama at pagkuha ng mga bagong negosyo. Magaling siya noon, ngunit sa ngayon ay wala siya sa posisyon na gumawa ng anuman para sa bagay na iyon.Twenty two na taong gulang pa lang, nangunguna na kami sa larangan namin. Hindi ako nagyayabang, ngunit alam ng lahat sa aming industriya ang Wood twins. Maayos ang takbo ng lahat hanggang sa nasira ni Ava ang lahat. Ang asong iyon ang dahilan kung bakit nabaliw ang kapatid ko."Alam ko iyon, ngunit hindi ito ang dahilan kung bakit ako nandito," Nanlalamig niyang sabi sa akin.Kailangan ko siyang palakpakan. Kung kinuha niya ang negosyo kanina, baka nailigtas niya ang kumpanya nila, dahil nakikita ko sa likod ng kanyang berdeng mga mata. Si Andrew ay kasing tuso niya."Kung gayon ano ang gusto mo?"Alam ko kung ano ang ginagawa niya. Pinananatili niya akong suspense. Isang bagay na hindi ko talaga pinahahalagahan."Simple lang ito, talaga," Huminto siya at parang gusto ko siyang
Gabe. Nandito ako sa opisina ko, ang gulo ng isip ko. Kinakain ako ng pag aalala para sa aking kapatid araw at gabi. Ilang buwan na simula ng ang lahat ay nagkagulo kay Emma at simula ng sabihan niya kami na pinakasalan niya si Ava dahil sa nabuntis niya ito.Simula noon, simula ng mawala sa kanya si Emma, hindi na siya naging tulad ng dati. Parang may nabasag sa loob niya. Parang kalahati lang ang nabubuhay niya. Sinabi sa akin ni Travis na si Emma ay hindi gumagawa ng mas mahusay, ngunit hangga't pinapahalagahan ko siya, hindi siya ang aking pangunahing alalahanin. Ang aking katapatan ay palaging namamalagi kay Rowan, anuman ang kanyang gawin.Binuksan ko ang drawer ko at kinuha ang isang pakete ng sigarilyo. Sinindihan ang isa, humigop ako, naramdaman ko ang sarili kong kalmado ng kaunti. Alam kong masama itong ugali, pero hindi ko lang mapigilan. Hindi kapag ito ang tanging bagay bukod sa sex na nakakapagpapahinga sa akin.Tumayo ako mula sa aking upuan, tiningnan ko ang aki
“Oo, tama ang sinabi ni uncle Gabe... Hindi tatakbo si Mom. Masaya na siyang pakasalan ka ulit. Ang kanyang kaligayahan ay napakatamis, sapat na upang bigyan ang isang tao ng isang sugar rush."Ngumiti siya sa akin, isang sobrang kahawig ng sa akin at ng kay Gabe.Magsasalita pa sana ako nang magsimula ang martsa ng kasal. Nakatayo ng tuwid kaysa sa isang pamalo, nakaharap ako sa pasukan.Ang unang pumasok ay si Corrine. Ang kulay na pinili niya ay mukhang nagliliwanag, ngunit wala akong pakialam sa kanya o kay Letty, na susunod na pumasok. Gusto ko lang makita ang anak ko at ang magiging asawa ko.Sa wakas ay pumasok si Iris na may dalang maliit na basket ng bulaklak, na naghagis ng mga talulot sa lupa. Siya ngayon ay dalawa at kalahating taong gulang, dahil ang aming pakikipag ugnayan ay tumagal ng isang taon at kalahati. Lumakas ang puso ko sa sobrang pagmamahal.Nakatingin ako, nakangiti, habang sinusubukan niyang mag-focus sa kanyang gawain. Sa kalagitnaan ng pasilyo ay tumin
Rowan. T*ngina, kinakabahan ako. Ang puso ko ay biglang tumibok at halos hindi ko mapigilan ang panginginig sa aking mga kamay. Noong huling ginawa namin ito, pareho kaming bata at wala ni isa sa amin ang may gusto nito.Sinusubukan niyang tumakas mula sa akin kasama ang aking anak at nagalit ako sa buong universe dahil sa katotohanang kailangan kong pakasalan ang isang babaeng kinasusuklaman ko. Nagtataka pa rin ang ilang bahagi sa akin kung ano kaya ang mangyayari kung nakatakas si Ava. Syempre magagalit sana ako ng tumakas siya at pinagkaitan ako ng pagkakataong makilala ang anak ko, pero makakahanap pa ba kami ng daan pabalik sa isa't isa?Hindi ko ito nakita noon, ngunit talagang naniniwala ako na si Ava ang aking soulmate. Nagtagal bago makita iyon, upang mapagtanto iyon, ngunit mas mahusay na huli kaysa hindi kailanman."Bababa ka ba?" Ungol ni Gabe sa tabi ko.Huminga ako ng malalim, sinubukan kong pakalmahin ang sarili ko, pero walang nangyari. I guess hindi ako matatahi
I glance down sa kung saan ang aking titi ay poised sa kanyang pasukan at panoorin habang dumudulas ako bawat solong pulgada sa na may isang makinis, slow motion."P*ta, Ava." Malalim akong umungol habang sumisigaw siya sa comforter.Mahigpit siyang nakakapit sa akin, nakakapagtaka na hindi ako nilabasan sa sandaling pumasok ako. Parang heaven and hell yung feeling na nakayakap siya sa akin, mainit at malambot. Isa ito sa pinakamatamis na bagay na naramdaman ko, at alam kong ito lang ang pagkakataong mararamdaman ko ito.Hinila ko pabalik ang balakang ko hanggang dulo na lang ang natira sa loob. Nakikita ko ang kanyang pagkabasa na kumikinang sa aking titi ay nagpakagat ako sa likod ng isang daing at nakikipaglaban sa salpok na bayuhin ang fuck out sa kanya. Dahan dahan akong dumausdos pabalik sa loob at pinigilan ang sarili ko, hinayaan siyang umayos sa laki ko. Ng maramdaman ko ang pagre relax niya, hinawakan ko ang balakang niya at humampas paharap. Sabay hila ko sa kanya pabalik
T*ngina nababaliw ako sa kanya.Nanatiling naka lock ang aking mga mata sa kanyang puke at pwet habang naglalakad ako papunta sa kanya. Kapag nakatayo ako na ilang pulgada lang ang naghihiwalay sa titi ko na natatakpan ng maong mula sa kanyang makinis, ipinatong ko ang isang kamay ko sa maliit na likod niya at itinaas ito sa kanyang gulugod. Nakapatong siya sa kanyang mga kamay at tuhod, ngunit gusto kong ang kanyang dibdib ay nasa kama.Bumibigat ang hininga niya sa unang haplos ko.Inabot ko ang base ng leeg niya at nag pressure. Naiintindihan niya ang gusto ko at ibinaba niya ang kanyang sarili hanggang sa siya ay nasa kanyang mga siko habang ang kanyang pisngi sa comforter."Ibuka mo pa ang iyong mga binti," Sabi ko sa kanya, itinulak pababa ang kanyang ibabang likod.Ginagawa niya ang sinabi niya, ngunit hindi sapat.“Higit pa.” Ngumuso ako sa kanya at diniinan pa.Mas lalo niyang ibinuka ang kanyang mga binti. Pinipigilan ko siya kapag nasa perpektong antas na siya para ku
Umabot siya pabalik at hinawakan ang aking puwet, hinila ako papasok sa kanya. “Pakiusap huwag tumigil. Gusto ko ito, Rowan," Daing niya.Iginalaw ko ang aking mga kamay at hinila ang kanyang camisole pataas, inilantad ang kanyang mga suso. Mula sa kanyang balikat, nakikita ko ang kanyang maliliit na kulay rosas na utong. Para silang mga seresa, at gusto kong dilaan, sipsipin, at lamunin. Kinurot at pinipihit ko sila hanggang sa maging matigas na maliliit na nubs.Itinaas niya ang kanyang ulo, para lamang ilapat sa balikat ko.Hinawakan ko ang isang dakot ng kanyang buhok na nasa batok pa rin ng kanyang leeg at pinaikot ang kanyang ulo sa gilid para mahiga at dilaan ko ang kanyang leeg. Hindi ako mapakali sa panlasa niya. Ang sarap niya kasing amoy niya. Hinawakan ko ang magkabilang tite niya sa mga kamay ko at pinisil. Itinulak niya ang kanyang dibdib at ibinalik ang kanyang pwet sa aking singit, halos sirain ang aking kontrol.Umatras ako ng isang hakbang sa kanya at masungit na
Pinutol ko ang halik, sinandal ko ang ulo ko sa kanya. "Pakisabi sa akin na gusto mo ito," Pakiusap ko na may tiyak na desperasyon.Matagal na, at ang aking katawan ay naghihingalo upang ibaon ang aking sarili sa kanyang mainit na puki."Talagang," Huminga siya habang hinihimas ang sarili sa katigasan ko.Ang mga salita ay halos hindi umalis sa kanyang mga labi ng tumayo ako at hinawakan ang kanyang kamay, hilahin siya hanggang sa kanyang kwarto.Hindi ako tumitigil pagdating ko sa pinto ng kwarto niya na halos sarado. Ginagamit ko na lang ang paa ko para sipain ito hanggang bukas. Napasandal ito sa pader dahilan para mapatalon si Ava.Ang aking katawan ay nakaabang at handa na, at ako ay naiinip. Walang bagay na pipigil sa akin na makuha siya ngayon, maliban kung sinabi niya sa akin na huminto. Ngunit may isang bagay na dapat kong linawin munaHumarap ako sa kanya, hinila ang shirt niya pababa sa mga braso niya at hinayaan itong mahulog sa sahig. Tumingala siya sa akin, ang kayu
Mature na ako ngayon para mas maunawaan si Rowan at ang kanyang mga aksyon. Nawala ang babaeng akala niya ay makakasama niya habang buhay. Kung ako ang nasa kalagayan niya, ganoon din ang magiging reaksyon ko. Ilalabas ko sana ang galit ko sa taong may pananagutan sa sakit ko, tulad ng sinubukan kong ilabas ang galit ko sa kanya pagkatapos ng hiwalayan namin sa pamamagitan ng pagtrato sa kanya ng walang iba kundi poot at pait."Pasensya na kung natagalan ako para makita kung gaano kita nasaktan noon" Bulong ko, nakaramdam ako ng labis. “Sa tagal kong naging bitter. Lalo na nang bumalik si Emma at napagtanto ko na hinding hindi ako maaaring maging kung ano ang gusto o gusto mo. Nagtagal ako at marahil kung hindi, ikaw at si Emma ay nagkaroon ng pagkakataon sa isang buhay na magkasama. Sorry talaga. Hindi mo malalaman kung gaano ako nagsisisi."Napaatras ako nang maramdaman ko ang malalakas na kamay sa braso ko. Nagulat ako nang makitang tumawid siya sa gilid ko at ngayon ay nakaupo sa