“Oo, sigurado.”Pagkatapos nito, ibinaba niya ang tawag. Napabuntong hininga ako, nakaramdam ng pagkabigo na hindi siya nag aalok ng solusyon. Sa puntong ito, sa palagay ko ay kunin ko si Corrine sa kanyang alok, o sumama na lang kami kay Iris, na magiging isang malaking sakit ng ulo. Karaniwang ginagawa ang pamimili kasama ang isang sanggol.Kinuha ko ang phone, bumaba ako. Tulog pa rin si Iris at nag uusap sina Corrine at Letty. Halos maubos na ang mga meryenda na dala ni Teresa."So, anong sabi niya?" Tanong ni Letty pagkatapos makalunok ng cookie.Sagot ko sabay kibit ng balikat “Wala naman masyado. Sinabihan niya lang akong maghintay habang may naiisip siya."Umupo ako sa upuan ko at kumuha ng cookie. Itinulak ito sa aking bibig, ngumunguya ako at halos mapaungol sa sobrang sarap. Sinabi sa akin ni Teresa na gumagamit siya ng isang lihim na recipe na ipinasa mula sa kanyang lola sa tuhod. Hindi ko pa siya nakukumbinsi na ibahagi sa akin ang recipe."Bwisit, alam ni Teresa ku
"Kunin mo ito," Utos niya, binigay sa akin ang kanyang itim na card.Tinitigan ko ang card na walang kasiguraduhan. “Rowan…”"Kunin mo na, Ava. Akin ka na ngayon, ibig sabihin lahat ng meron ako ay sayo. Maaaring may pera ka, ngunit hangga't magkasama tayo, hindi mo ito magagamit."Nakakunot ang noo sa pagkalito, lumipat ang mga mata ko sa card papunta sa kanya. Hindi ko naintindihan ang ibig niyang sabihin sa 'Meron akong pera'. Wala akong panahon para tanungin siya, hindi rin ako nakipagtalo, dahil sa paraan ng pagtingin niya sa akin, alam kong hindi siya matitinag."Sige," Ungol ko, kinuha ang card. "Salamat."Hindi ko balak na gamitin ito, pero hindi na niya kailangang malaman iyon ngayon, di ba? Pagkatapos kong magpaalam ay umalis na ako sa aming tahanan. Nagdesisyon kami na gamitin ang isang kotse, kung kaya isa sa mga bodyguard ang nagmaneho sa amin sa mall.Sa sobrang tuwa ko ay halos hindi ko na mapigilan ang sarili ko. Hindi nagtagal, nakarating na kami at pagkatapos ip
Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin, masaya ako sa itsura ko. Naka low bun ang buhok ko, na may mga curl na tendrils na bumabalot sa mukha ko. Ngayong gabi, iba ang gusto ko dahil ito ang una kong pakikipag date kay Rowan, kaya nagpasya ako sa isang banayad ngunit sexy, mausok na eyeshadow at pulang kolorete.Tungkol naman sa damit ko, pumili ako ng itim na damit na hanggang tuhod. Mayroon itong pabulusok na neckline na maselan na pinagsasama sama ng manipis na mga strap. Itinampok nito ang tamang dami ng cleave, sapat na upang matukso ngunit hindi lumabas bilang basura. Nakabukas ang likod nito na sigurado akong mabaliw ang sinumang tao.Pinagpatuloy ko ang pagtitig sa aking sarili habang pinapababa ko ang aking kamay sa malambot na tela. Ang damit ay figure hugging at salamat sa pagiging buntis, mayroon na akong curves sa lahat ng tamang lugar."Bwisit, babes... kung hindi ako straight, siguradong ginawa na kita." Puri ni Letty na tumutulo sa boses niya ang kaligayahan. “Ang sex
Hindi naman ganoon katagal ang byahe at bukod sa may konting kwentuhan kami dito at doon, nanatili kaming tahimik. Sa unang beses simula ng maalala ko, naging komportable ang katahimikan sa pagitan namin.Sa mga bihirang pagkakataon na magkasama kami sa pagmamaneho, gagawin ni Rowan ang lahat para hindi ako pansinin, habang sinusubukan ko naman ang lahat para makipag usap sa kanya. Palagi nitong iiwan ang kapaligiran na parang nakakailang at kakaiba.“Bakit ka nakangiti?” Tanong ko sa kanya pagkalabas niya para tulungan akong makalabas ng sasakyan.Ang kanyang ngiti ay dapat na isang sandata ng mass distraction para sa mga kababaihan. Oo naman, ang hot niya, pero kapag ngumingiti si Rowan, pinapataas lang nito ang itsura niya sa ibang level."Hindi ba ako maaaring maging masaya na inilabas ko ang aking babae?" Tanong niya, nakatagilid ang ulo.Sa kung ano mang rason, natawa ako. Hindi ako yung tipo ng babae na hagikgik. Hindi kailanaman akong natawa sa buong buhay ko. Sa katunayan
Tumingin ako sa labas at napabuntong hininga. Ang lugar ay ethereal. Isa itong open space na may mayayabong na damo at marahil dose dosenang iba't ibang bulaklak. Hindi iyon ang pinakagusto ko tungkol dito. Ito ay ang tanawin. Libu-libong bituin ang kumikislap, na para bang pumayag sa petsang ito.“Gusto mo ba?” Tanong ni Rowan at tanging tango lang ang sagot ko.Dahan dahan akong bumaba ng sasakyan, lumanghap ng sariwang hangin at ninamnam ang makapigil hiningang, nakamamanghang tanawin. Naglalakad ako halos sa gilid at tumingin sa ibaba sa lungsod sa ibaba. Kung paano natagpuan ni Rowan ang lugar na ito, hindi ko alam at wala akong pakialam.Ipinikit ko ang aking mga mata, pakiramdam ko lahat ng aking alalahanin ay nahuhugasan. Ganito talaga ang klase kong eksena. mahal ko lang.Ng lumingon ako, nakita kong naset up na ni Rowan ang lahat. May isang kumot at isang basket ng piknik na may inaakala kong mga tsokolate, strawberry at alak. Kasabay nito ang pagkain na inorder namin.D
Tinitigan ko siya, naguguluhan, hindi makapagsalita o makagawa ng kahit ano.Mahilig kang magpabango, at mas gusto mo ang mga pabango na may berries. Basta mayroong kahit anong uri ng berry ang pabango o body wash, bibilhin mo ito. Wala ka talagang paboritong pagkain kasi kakainin mo kahit ano basta masarap. Gusto mong maligo nang mahaba at mainit dahil nakakapag-relax ito sa'yo. Ayaw mo ng matataas na lugar, ayaw mo ng nahuhuli, at ayaw mo rin ng paglipad. Ayaw na ayaw mo sa mga ipis; lagi mong sinasabi na mas gusto mo pang mapuno ng mga gagamba ang bahay mo kaysa sa mga nakakadiring kulay brown na bagay na iyon... Magpapatuloy ba ako?”Hindi niya ako binibigyan ng pagkakataong sumagot.Mas gusto mong ayusin ang iyong buhok sa ponytails at buns. Hindi mo gaanong gusto ang makeup at nilalagay mo lang ito kapag kailangan mo o kapag nasa mood ka. Ayaw mo matulog nang nakahiga sa likod dahil naaalala mo ang isang patay na tao sa kabaong. Ayaw mo ng magulo at pati na rin ng kulay dilaw…
”Oo, totoo ‘yun,” sagot niya.Gulat na gulat ako. Palagi ko lang iniisip na isa itong stupidong tsismis."Paano nangyari 'yon, at ilang taon ka na noon? Hindi naman sa nanghuhusga ako o kung ano pa man.”"Labing-pitong taong gulang ako at dalawampu't anim na taong gulang siya, sa tingin ko..." Hormonal na bata ako, at sobrang hot ni Mandy. Palagi kong gustong makipagtalik sa isang mas matanda sa akin at ginawa niyang napakadali para makuha ko siya nang literal niyang itinutulak ang mga suso niya papunta sa mukha ko o pinapabuka ang mga binti niya habang nakasuot ng maliit na palda tuwing tinatawag niya ako sa desk niya.Napahanga ako, pero kasabay noon ay naiinis ako kay Mandy. I mean, guro siya, diyos ko, pero sinubukan pa niyang akitin ang isa sa kanyang mga estudyante. Guro ako, at hindi ko kailanman gagawin ang bagay na ‘yun."Ikaw ang nagtanong," sabi ni Rowan, napansin ang aking nakasimangot na mukha.Alam ko, pero nakakabahala na ang isang guro ay sadya pang sedusuhin ang
"Ayos na ang lahat; babaguhin natin ang mga bagay dito," sabi ni Rowan habang nakatitig lang ako sa kanya.Nabigla ako, pero masaya rin ako sa parehong pagkakataon. Matagal ko nang gustong baguhin ang karamihan sa mga bagay, pero alam ko lang na hindi siya papayag.Hindi ko alam; sa ilang kadahilanan, pakiramdam ko ito na lang ang isa pang patunay na tuluyan na niyang binitiwan si Emma. Na talagang nagmamalasakit siya sa akin."Okay," ngumiti ako sa kanya habang pinapayagan kong lumusot ang katotohanang iyon."Maaari tayong magpakonsulta sa isang interior designer bukas. Sigurado akong makakabigay siya ng oras sa atin, kahit na abala siya. Maaari mong sabihin sa kanya kung ano ang gusto mo at iwanan ito sa kanya o maaari kang makilahok. Nasa iyo ang desisyon."At tuloy-tuloy ang mga sorpresa. Alam ng lahat kung sino si Bianca Meyers. Siya ang pinakamahusay na interior designer sa bansa, at nagtatrabaho lamang siya para sa mayayaman at makapangyarihan. Hindi ko akalain na makakatra
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan