Tinitigan ko siya, naguguluhan, hindi makapagsalita o makagawa ng kahit ano.Mahilig kang magpabango, at mas gusto mo ang mga pabango na may berries. Basta mayroong kahit anong uri ng berry ang pabango o body wash, bibilhin mo ito. Wala ka talagang paboritong pagkain kasi kakainin mo kahit ano basta masarap. Gusto mong maligo nang mahaba at mainit dahil nakakapag-relax ito sa'yo. Ayaw mo ng matataas na lugar, ayaw mo ng nahuhuli, at ayaw mo rin ng paglipad. Ayaw na ayaw mo sa mga ipis; lagi mong sinasabi na mas gusto mo pang mapuno ng mga gagamba ang bahay mo kaysa sa mga nakakadiring kulay brown na bagay na iyon... Magpapatuloy ba ako?”Hindi niya ako binibigyan ng pagkakataong sumagot.Mas gusto mong ayusin ang iyong buhok sa ponytails at buns. Hindi mo gaanong gusto ang makeup at nilalagay mo lang ito kapag kailangan mo o kapag nasa mood ka. Ayaw mo matulog nang nakahiga sa likod dahil naaalala mo ang isang patay na tao sa kabaong. Ayaw mo ng magulo at pati na rin ng kulay dilaw…
”Oo, totoo ‘yun,” sagot niya.Gulat na gulat ako. Palagi ko lang iniisip na isa itong stupidong tsismis."Paano nangyari 'yon, at ilang taon ka na noon? Hindi naman sa nanghuhusga ako o kung ano pa man.”"Labing-pitong taong gulang ako at dalawampu't anim na taong gulang siya, sa tingin ko..." Hormonal na bata ako, at sobrang hot ni Mandy. Palagi kong gustong makipagtalik sa isang mas matanda sa akin at ginawa niyang napakadali para makuha ko siya nang literal niyang itinutulak ang mga suso niya papunta sa mukha ko o pinapabuka ang mga binti niya habang nakasuot ng maliit na palda tuwing tinatawag niya ako sa desk niya.Napahanga ako, pero kasabay noon ay naiinis ako kay Mandy. I mean, guro siya, diyos ko, pero sinubukan pa niyang akitin ang isa sa kanyang mga estudyante. Guro ako, at hindi ko kailanman gagawin ang bagay na ‘yun."Ikaw ang nagtanong," sabi ni Rowan, napansin ang aking nakasimangot na mukha.Alam ko, pero nakakabahala na ang isang guro ay sadya pang sedusuhin ang
"Ayos na ang lahat; babaguhin natin ang mga bagay dito," sabi ni Rowan habang nakatitig lang ako sa kanya.Nabigla ako, pero masaya rin ako sa parehong pagkakataon. Matagal ko nang gustong baguhin ang karamihan sa mga bagay, pero alam ko lang na hindi siya papayag.Hindi ko alam; sa ilang kadahilanan, pakiramdam ko ito na lang ang isa pang patunay na tuluyan na niyang binitiwan si Emma. Na talagang nagmamalasakit siya sa akin."Okay," ngumiti ako sa kanya habang pinapayagan kong lumusot ang katotohanang iyon."Maaari tayong magpakonsulta sa isang interior designer bukas. Sigurado akong makakabigay siya ng oras sa atin, kahit na abala siya. Maaari mong sabihin sa kanya kung ano ang gusto mo at iwanan ito sa kanya o maaari kang makilahok. Nasa iyo ang desisyon."At tuloy-tuloy ang mga sorpresa. Alam ng lahat kung sino si Bianca Meyers. Siya ang pinakamahusay na interior designer sa bansa, at nagtatrabaho lamang siya para sa mayayaman at makapangyarihan. Hindi ko akalain na makakatra
Rowan.Ang date ay walang iba kundi perpekto. Kung ako ang masusunod, hindi sana ito natapos. Bawat sandali na kasama ko siya ay para bang nasa langit ako, at sana ginawa ko ito noon pa.Sa totoo lang, hindi ko alam kung bakit hindi ko binigyan ang sarili ko ng pagkakataon na maging masaya kasama si Ava. Nakakainis na sana ay naging masaya tayo sa lahat ng mga taong ito kung pinakawalan ko lang si Emma.Ang pag-ibig ko kay Emma ay kabataang pag-ibig; hindi ito tatagal. Sa sandaling ito ay sinubukan, ito ay bumagsak. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas mature, mas malakas, at mas malalim kaysa sa akala ko noon kung ano ang pag-ibig sa edad na labing-pito.Nagsisimula na akong maniwala na tama si Gabe. Ang pag-ibig ay hindi biglaang dumarating. Tulad ng sinabi niya, sa tingin ko sa kaibuturan mahal ko si Ava; hinayaan ko lang ang guilt ng pananakit kay Emma na lamunin ako. Hinawakan ko si Emma dahil pakiramdam ko kailangan ko ng kontrol, at ang pagpapakasal kay Ava at ang pagigin
Tumitigil ang puso ko habang bumabalot sa akin ang takot na naaalala niya ang lahat."Sabihin mo sa akin kung ano ang problema, Ava; hindi kita matutulungan kung hindi ko alam kung ano ang mali," pakiusap ko sa kanya.Mas marami pang luha ang patuloy na dumadaloy sa kanyang mukha. Sakit at hinanakit ang bumabalot sa kanyang mga mata. Talagang napakasakit makita siya ng ganito.“May naalala ako,” simula niya bago siya magsimulang tumawa na parang baliw. Alam mo, gusto kitang kantutin; gusto kitang matikman; pinag-usapan ko pa nga sa sarili ko na kausapin ka tungkol dito kasi sobrang gusto kita. Nang makita kitang nagjajakol sa ilalim ng shower, gusto kong sumali sa'yo. Na-imagine ko pa nga ang sarili kong magbigay sa'yo ng blowjob habang nilabasan ka sa dibdib ko.”Nakakunot ang noo ko, pero tahimik lang ako. May nagbabadya sa akin na may nangyari. Na hindi ko magugustuhan ang susunod na sasabihin niya."Nandito, sabik na sabik ako sa'yo, hinahanap-hanap kita, nang biglang may nais
"Bakit ka nag-iisa sa club at umiinom imbis na nasa bahay kasama si Ava?" Tanong ni Gabe habang umuupo siya sa tabi ko.Nasa masamang kalagayan ako, at ang huli kong gusto ay anumang uri ng kasama. Kasama na ang sa kapatid ko. Hindi siya pinapansin, umiinom ako ng isa pang lagok ng aking whisky.Nasa VIP section ako ng isa sa aming maraming club. Ang musika ay umaabot sa rurok, ang mga tao ay sumasayaw at nag-eenjoy, at ang alak ay dumadaloy, pero wala sa mga iyon ang nagbigay ng kahit anong epekto sa akin.Ngayong gabi, gusto ko lang kalimutan. Kalilimutan ang larawan ng pagluha ni Ava. Alam kong ito'y isang ilusyon dahil ang parehong mga imahe ay nakaukit na sa aking isipan, pero susubukan ko pa rin.Ang mga bagay-bagay sa bahay ay naging tensyonado. Ang atmospera na dati'y nakakaengganyo ay wala na. Gusto kong bumalik ang lahat sa dati, pero hindi ko alam kung paano iyon gagawin. Hindi ko fucking alam kung paano ayusin ang mga bagay.Hindi ko na mababawi ang mga salitang iyon.
Ava."Okay lang ba kung dumaan ako bukas? Mayroon akong gustong sabihin sayo.”Nasa tawag ako kay Nora, o dapat kong sabihin, ang aking tunay na ina. Matagal ko nang pinag-iisipan ito nitong mga nakaraang araw, at nagpasya na akong bigyan sila ng pagkakataon.Pareho silang mukhang mabubuting tao, at palagi kong hinahangad ang pagmamahal ng magulang. Baka ito na ang pagkakataon kong makuha ito. Gusto kong makilala sila, at gusto ko ng relasyon sa kanila.Hindi nila kasalanan na sina Kate at James ay mga kakila-kilabot na magulang sa akin, at hindi ko sila mahatulan batay sa aking masamang karanasan sa aking mga amang magulang."Napakaganda niyan, Ava." Miss na miss na namin kayo at ang mga apo natin. Gusto ko sanang tumawag o bumisita, pero ayokong pilitin ka kung hindi ka pa handa," masiglang sabi niya sa isang masayang tono.Napangiti ako, sa totoo lang, at hindi pa ako napangiti mula noong gabing iyon.“Anong oras ang okay sa'yo?”“Ava, anak ka namin; anuman oras na gusto mon
Nagigising ako na yakap si Rowan. Kahapon, sa hindi malamang dahilan, hindi ako nakalis pagkatapos niyang hilinging manatili ako. Gusto ko sanang gawin. Lumalaban ako dito, pero sa huli, natalo ako. Sa oras na nagpasya akong maki-share sa kwarto kasama siya, nakatulog na siya muli.Ang mga braso niya ay mahigpit na nakayakap sa aking baywang, parang takot na takot siyang iiwan ko siya kahit sa kanyang pagtulog. Sa posisyong ito, naramdaman kong mahal at inaalagaan ako. Naramdaman kong ligtas ako, at lahat ng mga sakit ko sa nakaraan ay nawala. Ramdam ko ang mainit niyang hininga sa likod ng aking leeg, na nagdudulot ng goosebumps sa buong balat ko.Nagmamalasakit na hindi siya magising, dahan-dahan akong bumangon mula sa kama. Kailangan kong siguraduhin na gising na si Noah para hindi siya malate sa paaralan.Naglalakad ako nang dahan-dahan sa buong kwarto at saka tahimik na umalis sa aming silid-tulugan. Pagkatapos tingnan si Iris, pumunta ako sa kwarto ni Noah."Noah," tawag ko,
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan