Ang nakakasilaw na liwanag na nanggagaling sa aking bintana ay nagpabukas ng aking mga mata. Imbes na bumangon agad ako, nakahiga lang ako sandali habang hinihimas ko ang tiyan ko at nararamdaman kong gumagalaw ang baby ko sa loob ko.Tumingin ako sa kalendaryo sa bedside table ko at napagtanto ko na ngayon ko lang naabot ang ikaanim na buwang milestone. Nakakatakot magkaroon ng anak. Ang buong paglalakbay ay puno ng kawalan ng katiyakan. Lagi kong sinisigurado na magpasalamat sa Diyos sa tuwing magpapasa ako ng isang milestone sa aking sanggol, alam kong hindi lahat ng sanggol ay maisilang.Pagkatapos kong magpasalamat, tumayo ako at bumaba. Maaari akong palaging mag shower mamaya, ngunit ngayon ay nagugutom ako. Sa lahat ng nangyari kahapon, nakalimutan kong kumain.Ang pag iisip tungkol sa kahapon ay nagdadala sa akin sa nangyari kay Rowan. Hindi pa rin ako makapaniwala na hinayaan ko siyang halikan o talagang nag enjoy ako.Sobrang nakakainis ako kaya gusto ko pa. Gusto kong pa
Emma."Hindi ko alam kung ano ang gagawin, Molly," Sabi ko sa kanya, halos maluha-luha. "Galit na galit sila sa akin ngayon."Tumanggi sina Mom at Travis na sagutin ang mga tawag ko o kausapin man lang ako. Pagkatapos ng sakuna sa get together, hindi ko pa sila nakikita o nakakausap.Hindi ako pinansin ni Travis at pinalayas ako ni mama sa bahay nang matapos ang maliit na gawain. Ito ay naging awkward bilang impiyerno. Talagang walang kumausap sa akin. Parang hindi ako nag eexist. Ganito ba ang naramdaman ni Ava noon? Ang baho nito."Paulit ulit kong sinasabi sayo na sabihin sa kanila ang totoo, ngunit hindi ka nakinig." Ang boses ni Molly ang nagpapabalik sa akin sa kasalukuyan.Tama siya. Sa tuwing babanggitin niya ang paksang iyon, isinasara ko ito bago pa man siya makapagsalita. Sa sandaling malaman ko ang aking pagbubuntis, nakiusap siya sa akin na sabihin sa kanila, ngunit tumanggi ako. Sinusubukan niya sa nakalipas na walong taon. Hindi ito gumana dahil hindi ako nakinig sa
Ang pag iisip na iyon ay nagdudulot ng isang tiyak na uri ng gulat sa loob ko. Hindi ko nais na isipin iyon. Ayaw kong bitawan ang pangarap kong makasama si Rowan. Tahimik lang ako habang nilalabanan ko ang mga sinabi niya sa utak ko.“Emma?” Tumawag siya.Kilala ko siya. Gusto niyang pumayag ako. Gusto niyang sabihin ko sa kanya na pag iisipan ko, pero ayoko.Nailigtas ako sa pagsagot sa kanya ng may kumatok sa pintuan ko."Kailangan ko ng umalis, Molly. May tao sa pinto” Nagmamadaling sabi ko sa kanya habang naglalakad patungo sa nasabing pinto.“Huwag mong isipin na hindi ko alam ang ginagawa mo, Em. Ito…”Ibinaba ko na ang phone bago pa niya matapos ang sasabihin niya.Pagbukas ko ng pinto, nagulat ako ng makita ko si mama sa kabilang side. Hindi siya ngumingiti, pero bumubula pa rin ang pag asa sa loob ko.Hindi siya naghihintay ng imbitasyon. Papasok lang siya."Maikli kong sasabihin," Sabi niya at lahat ng pag asa na mayroon ako kanina ay lumiit at namatay.Isinara ko
Rowan.Dalawang araw na simula nang lumabas ang katotohanan at hindi pa rin ako makaget over sa halik.Ng isawsaw ko ang ulo ko para halikan si Ava, inaasahan kong itutulak niya ako palayo. Worse, ang sampalin ako. Hindi ko maitatanggi na nagulat ako ng hinayaan niya akong halikan siya. Ang sorpresang iyon ay hindi nagtagal ay napalitan ng kaligayahan at kagalakan.Hindi ako makapaniwala na nagtagal ako ng wala ang mga halik niya. Malambot ang labi niya at nakakaadik ang bibig niya. Kaya kong gugulin ang buong buhay ko sa paghalik lang sa kanya at magiging masaya ako.Muli, sinasabi ko, ako ay naging tanga. Sa tuwing tinatanggihan ko si Ava ng halik noong kasal kami, akala ko pinaparusahan ko siya. Hindi ko napagtanto kung ano ang nawawala sa akin. Dahil doon, lagi akong magsisisi dahil marami akong naligtaan.Kasalukuyan akong nasa opisina ko at hindi ako makapag focus para sa kung ano man. May mga business meeting ako sa mga susunod na araw, pero ang tanging naglaro sa isip ko a
Ang lahat ng pag asa na mayroon ako ay nawala at namatay. Langya. Magkakaroon ba ako ng pagkakataon na ayusin ang mga bagay? Posible bang makuha siya pabalik?“Nagdududa akong yun lang. Kilala naming dalawa si Ava. Kung ayaw niya, hindi ka niya papayagan. Bwisit na hormones," Sinusubukan niya akong palakasin ang loob, ngunit hindi ko talaga ito nararamdaman ngayon.Bumukas ang pinto ko at pumasok si Travis. Mukha siyang impyerno. Tumawid siya at umupo sa tabi ni Gabe.“Mukha kang tae” Sabi ni Gabe sa kanya.Napabuntong hininga na lang si Travis. "Alam ko. Parang gusto ko rin.”Ang mga bagay ay isang fucking gulo pagkatapos malaman na ang kanyang mahalagang kapatid na babae ay may isang anak na siya ay itinatago ng isang sikreto sa loob ng walong taon."Kumusta ang mga bagay?" Nagtanong ako.“Masama. Hindi ko kakayanin na nasa iisang kwarto si Emma ngayon. si mama naman. Sa katunayan, binigyan niya ng ultimatum si Emma. Gumawa man siya ng relasyon kay Gunner o putulin siya mula s
Ava.Hindi ko maalis sa aking isipan ang nakakatakot na tala. Ito lang ang iniisip ko.Gusto kong maniwala na ito ay walang iba kundi isang kalokohan, ngunit hindi ako sigurado. Hindi kapag masama ang pakiramdam ko tuwing binabasa ko ito.Naisip kong mag balita, ngunit ayaw kong gawing malaking bagay ito. Isa lang itong note. Paano kung tama si Cal at lumabas na kalokohan lang iyon?Nag ring ang phone ko kaya napatalon ako. Ibinaba ko ang mop at kinuha. Nang makita kong kumikislap ang pangalan ni Rowan, halos ibaba ko na ang tawag, ngunit hindi."Kamusta." Pinipilit kong maging walang emosyon ang boses ko."Hoy! Kamusta kana?" Tanong niya, medyo hindi sigurado.Sinusumpa ko, hinding hindi ako masasanay sa bersyong ito ni Rowan. Ito ay sadyang hindi katulad niya. Para siyang nagising isang araw at ibang tao na siya. Kung talagang nagbago na siya, magtatagal bago masanay sa kanya.“May kailangan ka ba?”“Oo. Gusto ko lang na malaman mo na ako ay pupunta sa isang business trip ng
“Ano ito? Sinisihaw mo ang pangalan ko na parang katapusan na ng mundo,” Sabi ko sa kanya ng mapansin kong hindi pa rin siya umimik.Nanlaki ang mga mata niya na para bang may nadiskubre siyang napakalaking bagay. tinitigan ko siya. Naka sweat shirt siya at sweat pants. Sa una ay nalilito ako kung bakit wala siya sa trabaho, ngunit pagkatapos ay naalala ko na ngayon ay day off.“Cal?” Tawag ko.Umiling siya. "Pasensya na. Hindi ko alam kung ito ay masyadong maaga, ngunit may nais akong itanong sayo."Noong una ay may gustong pag usapan si Rowan at ngayon ay may gustong itanong sa akin si Cal. Sa kakulitan niya, alam ko lang na hindi ko magugustuhan ang sinabi niya.“Okay, sige.”Natahimik siya saglit bago huminga ng malalim."Gusto kitang yayain sa isang date.""Ano?" Nauutal ko, tinitigan siya ng dilat ang mata.Tama ba ang narinig ko sa kanya? Hindi ito maaari. Imposibleng tanungin niya ako ng ganyan. Magkaibigan lang kami."Sasama ka sa akin sa isang date?" Tanong niya, sa
"Anong meron, Ava?"Bihira kaming mag usap. Kadalasan, ito ay isang mensahe lamang dito at doon. Ang lahat ng mga ito ay binubuo ng pagpapaalam niya sa akin na nagpadala siya ng isang pakete at nagpapasalamat ako sa kanya para dito.Alam kong delikado, pero siya lang ang naiisip kong tutulong sa akin ngayon. hindi ako magsisinungaling. Ang pangalawang tala ay lubos na natakot sa akin."Kailangan ko ng tulong mo, Reaper," Simpleng sabi ko. Hindi na kailangan ng maliit na usapan. Isa pa, sa mga nalaman ko tungkol sa kanya, hindi niya gusto ang mga ito.Ilang sandali pa bago ako nagkaroon ng lakas ng loob na tawagan siya. Nagdedebate ako kung pupunta ba ako sa pulis o sa kanya. Sa wakas, nanalo ang katwiran. Noong huling beses na nasa panganib ako, hindi nakatulong ang pulis. Alam ni Reaper kung ano ang nangyayari sa buong oras.Naisip ko na baka matulungan niya akong mahuli kung sino man ang humahabol sa akin.“Okay, ano yun?” Nagtatakang tanong niya. Malamang dahil wala akong hini
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan