Ava.Naramdaman mo na ba na parang nabubuhay ka lang sa mga galaw? Parang wala lang at walang totoo sa paligid mo? Ginogoogle ko ito. Sinabi ni G****e na ito ay isang paraan ng paghihiwalay. Nangyayari ito lalo na sa mga may sapat na gulang na nagkaroon ng trauma sa pagkabata. Ito ay isang mekanismo ng pagkaya kung saan ang tao ay naghihiwalay sa kanya mula sa kung ano ang nakakasakit o nagdudulot sa kanila ng stress.Pagkatapos kong basahin iyon, napagtanto ko na baka tama si Letty. Siguro kailangan ko ng tulong. Propesyonal na tulong. Siguro kailangan ko nang magpatingin sa therapist. Alam kong may mga isyu ako. Malalim na trauma na hindi ko nakaya.Bumuntong hininga ako, tumayo ako at nagsimulang maglakad sa kwarto. Ang takbo ng isip ko at kahit anong mangyari, hindi ako mapakali. Itinulak ko ang lahat mula noong panahong lahat ay nasa bahay ko. Tumanggi akong tumawag o makipag-usap sa sinuman.Gusto ko lang mapag isa. Upang iproseso ang lahat sa aking sarili. Minsan nararamdama
Tahimik akong pumasok sa kwarto at umupo sa pinakadulong upuan. Inayos ko ang disguise ko, just to make sure na okay ang lahat bago patahimikin ang phone ko.Pinapanood ko habang nagbibigay ng patotoo si Chief Officer Brian.Nasa kanan si Ethan kasama ang kanyang abogado. Nasa likod niya ang mga magulang ko. Sa kabilang banda, nasa kaliwang bahagi ang piskal.Mas maraming tao ang bahaging ito. Nandoon ang ilan sa mga pulis. Ganoon din sina Travis, Letty at ang nakakagulat na si Rowan. Hindi ko inaasahan na nandito siya. Kinamumuhian niya si Ethan, at si Rowan ay ang uri na gustong panoorin ang kanyang mga kaaway na bumagsak at nasusunog.Pagtingin ko sa setting, napagtanto kong nakaupo ako sa gilid ni Ethan."At paano nagsusumamo ang iyong kliyente laban sa mga kaso ng departamento ng pulisya?" Tanong ng judge, isang babae na parang nasa sixties na.Bulong ni Ethan sa tenga ng kanyang abogado bago sumagot ang lalaki."Guilty" Malakas niyang sabi."Sige kung gayon, maaari kang m
It's been a month simula nang mangyari ang buong bagay kay Ethan. Okay lang ba ako? Talagang hindi. Masakit pa ba? T*ngina oo. Naka move on na ba ako? Talagang hindi.Ang mga bagay ay hindi naging madali. Araw araw ay mas lalo kong nalulunod ang sarili ko sa dagat ng sakit at dalamhati. Akala ko okay na ako ng magdesisyon akong mag move on kay Ethan. Ngayon ko lang napagtanto na baka nagsisinungaling lang ako sa sarili ko.Ang pagkakanulo ni Ethan ay nabasa ang lahat ng iba pang sakit na sinubukan kong ilibing. Lahat ng sakit sinubukan kong kalimutan. Parang bumalik ako ngayon sa square one. Ang tanging bagay ay nagkaroon pa ako ng ilang mga bagong peklat na sumasakit sa aking puso at kaluluwa.Dumadaan ako sa mga araw sa ulap. Namumuhay lang ng manhid. Lumipas ang oras at mga bagay dahil hindi naman talaga ako nabubuhay. Nakasurvive lang ako. Pagkuha ng bawat araw ng paisa isa.Parang naka move on na ang lahat, pero parang na stuck lang ako. Natigil sa walang katapusang ikot ng sa
Pumupuno ng luha ang mga mata ko. Damn it. Masyado akong naging emosyonal nitong mga nakaraang linggo."Kailangan ko ng oras" Mahinang sabi ko sa kanya. Sinusubukan kong ibalik ang aking damdamin.Nagpakawala siya ng hininga. “Bibigyan kita ng oras kung iyon ang kailangan mo, pero laging tandaan na mahal kita. Lagi kitang dinadala sa puso ko kahit na akala ko namatay ka na. Sana ay mapagkakatiwalaan mo ako at alam kong nandito lang ako palagi para sayo kung kailangan mo ako"Sus. Napakasarap sa pakiramdam na hinahanap ako, ngunit hindi ko alam kung mapagkakatiwalaan ko pa sila. Tangning panahon lamang ang makapagsasabi."Okay" sagot ko bago ibinaba ang tawag.Naiintindihan ko ang sinasabi niya, pero hindi ko alam. Paano kung naghahanap lang siya ng makakapitan? Ang ibig kong sabihin ay nasa kulungan ang pinakamamahal niyang anak, adopted man o hindi, kaya siguro naghahanap lang siya ng mapupuno sa kakulangan. Iyon ang kinatatakutan ko. Ng ginagamit. Sa pagiging second choice tulad
[Warning; The following chapter contains content that maybe triggering to some] Hindi. Hindi ito maaaring mangyari sa akin. Hindi ako maaaring buntis. Hindi ngayon at siguradong hindi sa anak ni Ethan."Bakit Diyos ko?" Bulong ko habang tumutulo ang mga luha ko.Naghihintay ako ng sagot pero walang dumating. Hindi niya sinasabi sa akin kung bakit ito nangyayari sa akin. Hindi niya sinasabi sa akin kung bakit kailangan niya akong gawing malas.Sinusubukan kong kunin ang aking sarili mula sa sahig ng banyo, ngunit wala akong lakas. Ako ay ganap na pinatuyo.Sa buhay ko ba ay nagkaroon ng hindi planadong pagbubuntis? Una kay Noah at ngayon ito.Nakatitig ako sa tiles na sahig, nag-iisip pabalik. Minsan kami ni Ethan ay nagkaroon ng unprotected sex. Uminom sana ako ng morning after pill, pero nakalimutan ko na. Sa oras na naalala ko, ilang araw na ang lumipas.Sinabi ko kay Ethan ang tungkol dito. Inaasahan kong magagalit siya tungkol dito, ngunit hindi. Sa halip ay pinakalma niya
Tumango ako.“Lagi akong nagseselos sa relasyon niyo ni Noah. Ako pa rin” pagtatapat niya. Inangat ko ang ulo ko sa gulat."Talaga?"Hindi pa rin ako makapaniwala na nakaupo ngayon si Rowan sa sahig ng banyo kasama ko. Ang Rowan na alam kong wala sanang pakialam, at punasan pa ang mga luha ko."Yeah" sagot niya.Nanatili kaming tahimik pagkatapos noon. Maya maya ay inaantok na ako. Hindi ko alam kung kailan ako nakatulog o kung paano niya ako dinala sa aking kama. Ang huling naramdaman ko bago matulog ng mahimbing, ay ang labi niya sa noo ko.Paggising ko, hating-hapon na kinabukasan. Nakahanap ako ng breakfast sa side table ko. Na malamang ay malamig.Bumangon ako sa kama at nakipag appointment sa aking gynecologist. Mabilis akong naligo saka nagbihis. Nakaramdam pa rin ako ng pagod at pagod.Hindi ako nagugutom kaya hindi ko pinansin ang pagkain. Hindi ko alam kung sino ang nagdala, pero ang hula ko ay si Rowan iyon.Pagsakay sa aking kotse, pinaandar ko ito at nagmamaneho n
Ang kailangan ko lang gawin ay gumawa ng isang hakbang pasulong. Isang hakbang na lang at matatapos na ang lahat. Wala nang sakit, o lungkot o sakit sa puso. Malaya na ako sa patuloy na kadiliman na lumulunod sa akin.May narinig akong sasakyan sa di kalayuan, pero hindi ako lumingon. Hindi pa rin ako lumingon nang may kumatok sa pinto."Ano sa tingin mo ang ginagawa mo, Ava?" Garalgal ang boses ni Rowan mula sa likuran ko.Hindi ako lumingon kahit lumalakas ang hangin. Ramdam ko ang lakas nito. Na parang hinihimok din ako nito na gawin ang isang hakbang na iyon."Ava, pakiusap. Lumayo sa bangin. Lumapit ka sa akin” Ramdam ko ang presensya niya habang unti-unti siyang lumalapit sa akin, pero hindi ako umatras.Pagod na pagod ako. Pagod ng umiyak. Pagod nang masaktan. Pagod na sa patuloy na sakit. Pagod na pagod na ako sa pakikipaglaban. Panay ang sakit. Laging nandiyan. Dahan-dahan akong pinapatay. Binabawasan ako sa taong ayaw kong makita.“Hindi ko akalaing magagawa ko ito, Row
Rowan.Fuck! Sinuklay ko ang buhok ko habang pinagmamasdan siyang natutulog. Bakas pa rin ang mga luha sa kanyang pisngi at nadudurog ako nang makitang basag-basag siya.Si Ava ay palaging magaling magtago ng kanyang nararamdaman. Ngayon siya ay hindi at ito ay fucking raw. Nilulunod siya nito at hindi man lang niya namamalayan, kasama niya akong nilunod.Umupo ako malapit sa natutulog niyang porma. Itinutulak ko ang aking mga daliri sa kanyang buhok habang marahang minamasahe ang kanyang anit. How the fuck have I never realized kung gaano kalambot at kapal ng buhok niya? Ito ay lubos na kaligayahan sa paghawak lamang nito.Napabuntong-hininga siya sa kanyang pagtulog sa kasiyahan. Nakarelax ang mukha niya. Nawala lahat ng sakit kanina. Sa kanyang pagtulog, siya ay nasa kapayapaan. Wala siyang mga anino na tumatama sa kanya.I know it's fucking creepy, but watching her sleep has become my favorite thing. Ginawa ko ang parehong bagay kahapon at narito ang ginagawa ko ngayon. Ang ga
Gabe.Panay ang tingin ko sa mga papel na nasa harapan ko. asar pa rin ako. Sobrang napipikon pa din ako. Ibig kong sabihin, ano ang iniisip ni Milly, nakipag tapatan kay Harper?Hindi ako makapag focus, itinulak ko ang sarili ko at nagsimulang maglakad. Ang aking isip ay tumatakbo ng isang libong milya bawat segundo. Nag iisip ako, nagsisikap na magkaroon ng mga ideya at bawat isa sa kanila ay nasa iba't ibang paraan na maaari kong gawin ang kanyang buhay na isang buhay na impiyerno.Bakit galit na galit ka? Hindi tulad ng pagtrato mo kay Harper ng mas mahusay noong asawa mo siya ilang taon na ang nakakaraan. Kinukutya ako ng aking panloob na boses, ngunit ayaw kong makinig dahil ito ay tama. Hindi ko kailanman kinunsidera ang kanyang nararamdaman dati at paulit ulit ko siyang sinasaktan, kung gayon ano ang nagbago?Nakita ko ang gulat at pagtataka sa mga mata ni Harper nang hilahin ko siya sa gitna ng silid at pinagbantaan ang sinumang maglakas loob na saktan siya.Nung nasa off
Pagkatapos nito, pinagsama niya ang kamay namin, tumalikod at hinila ako palabas ng kwarto. Ang huling nakikita ko bago kami umalis ay ang takot ni Milly. Ang kanyang takot ay nagsasabi sa akin ng lahat ng kailangan kong malaman. Oo, ang ulat ng pagsisiyasat na iyon ay hindi aawit ng mga papuri sa kanya.Tahimik kaming pumasok sa elevator at sumakay. Pagbukas nito, inakay ako ni Gabriel papunta sa opisina niya.“Okay ka lang ba?” Tanong niya sa akin ng nasa loob na kami. “Sinabihan ko ang aming media team na iannounce ang ating kasal. Bumaba lang ako para ipaalam sayo dahil wala ka sa opisina mo noong nadatnan ko ang nakakadiri na eksenang iyon."Inalis ko ang kamay ko sa kanya at saka siya tinitigan. “Okay lang ako. Walang dapat ipag alala."“Sigurado ka?”"Positibo"Nanatili kaming tahimik ng ilang sandali. Nakikita kong may gusto pa siyang sabihin, pero may pumipigil sa kanya. Ang mapupungay niyang mga mata ay nagiging dahilan para hindi ako komportable."Kung wala ng iba, gu
“Asawa?” Inuulit ni Milly ang mga salita na parang hindi niya maintindihan.“Nauutal ba ako?” Tanong ni Gabriel na may talim sa tono niya.Tahimik ngayon ang buong kwarto. Lahat ng kanina pa nagbubulungan at nakaturo sa akin ay nakatingin na sa lupa.Hindi ko talaga kailangan ni Gabriel na lumaban sa mga laban ko para sa akin. Malayo na ang narating ko mula sa insecure at mahiyain na batang babae na magpapahintulot sa mga tao na libutin siya. Sinabi iyon, hindi mahalaga na hindi ko gusto kung paano siya lumapit sa aking pagtatanggol.Nanginginig si Milly. Parang nanginginig ang buong katawan. Tahimik ang katawan niya at bakas sa mukha niya ang takot. Sa unang beses simula ng dumating ako para magtrabaho dito, hindi siya kamukha ng mayabang na babaeng nakasanayan ko.Sa paraan ng dinadala niya ang kanyang sarili, aakalain mong pag aari niya ang bwisit na company. Siya ay namumuno sa iba sa paligid, siya ay bastos at malisyoso, palaging tinatrato ang iba (lalo na ang mga babae) na p
Kakababa ko pa lang ng sasakyan ay bigla niyang hinawakan ang kamay ko at hinila ito ng mahigpit. Nagulat ako sa kilos at nataranta kong inangat ang ulo ko para lang makita ang mata niya na nagaalab."Nasaan ang singsing mo?" Sigaw niya, nanlilisik ang mga mata niya sa akin.Langya! Anong kalokohan?Dahan dahan akong tumingin sa kanya, papunta sa walang laman na ring finger ko. Nalilito ka na ba sa isang sitwasyon? Para bang alam mo kung ano ang tinatanong sayo, alam mo ang sagot, ngunit nalilito ka pa rin? Well, ako yan ngayon."Harper, nasaan ang singsing mo?" Sigaw niya habang bumababa ng sasakyan.Pinagmamasdan ko ang pagbuka ng kanyang katawan mula sa kotse at pagkatapos ay tumataas siya sa akin. Ang kanyang napakaraming presensya ay nagpapatahimik sa akin.Ang kaunting iling niya ay nagpabalik sa akin sa kasalukuyan."Hindi ko maintindihan kung ano ang nangyayari ngayon," Bulong ko, hindi pa rin sigurado kung bakit siya nagalit sa isang bagay na hindi gaanong mahalaga.Ma
Pilit kong inaalis ang kamay ko, pero walang silbi. Matatag ang pagkakalagay niya, ayaw bitawan. Hindi masakit ang pagkakahawak niya, pero sapat na ang higpit kaya hindi ko maalis ang kamay ko sa kanya."Harper" Babala niya nang subukan kong hilahin muli ang kamay ko.Bakit niya ito pinaghirapan? Hindi kaya hinayaan na lang niya ang isyu?"Walang dapat pag usapan" Umangal ako, nakatitig sa kanyang gwapong mukha.Nakakahiya na ang katotohanang muntik na akong sumuko sa haplos niya. Ngayon ay gusto niya akong ipahiya pa ngunit hinahagis ito sa aming pagpunta sa trabaho."Dyan ka nagkakamali." Hinawakan niya ang bewang ko at hinila ako palapit sa kanya. "Marami tayong pag uusapan."Anong kalokohan ang ginagawa niya? Nawala na ba ang kanyang katinuan? Siguradong may mali kay Gabriel, dahil napaka out of character niya.Sinubukan niya bang paglaruan ako? Iyan ba ang nangyari noon? Isang laro para sa kanya."Bitawan mo ako Gabriel," Sumisitsit ako, habang ang mga nakakaligalig na kai
Sa oras na aalis kami, kontrolado ko na ang aking emosyon.Ayokong aminin, pero nandoon pa rin ang pagkahumaling ko kay Gabriel. Ito ay mga taon. Halos isang dekada na gayunpaman, kaunti lang mula sa kanya para ma excite ako.Kinasusuklaman ko iyon. Kinasusuklaman ito dahil habang kasal ako kay Liam, kinailangan ng kaunting pagsuyo para mapukaw ako ng sapat para sa pagkilos. Huwag magkakamali, hindi masamang kasosyo si Liam. Hindi siya kumapit sa sex, ngunit ang aking pagpukaw ay hindi madaling dumating kapag gusto niya kaming maging intimate.Hindi ito gaanong kinuha kay Gabriel. Isang matinding tingin at ang mga magaspang na kamay na iyon sa aking balat at basang basa ako dahil sa kanya. Handa siyang ihatid ako. Ano ang sinasabi nito tungkol sa akin? Na ang aking dating asawa ay hindi nakuha ang bahaging ito sa akin, samantalang ang lalaking dumurog sa akin, di ba?Pagkatapos ng mabilis na malamig na shower, para maalis ang aking pagkapukaw at kahihiyan, nagbihis ako at nagtungo
Harper.Bumangon ako sa kama na parang nasagasaan ako ng track. Hindi ako nakatulog kahapon. Malalaman mo kung gaano ako katamad at bagal ngayong umaga.Pagtingin ko sa phone ko, nakita kong pasado alas singko na ng umaga. Alam kong hindi na ako makakatulog ulit kaya bumangon na lang ako. Sinabi sa akin ni Gabriel na may gym siya, kaya nagsuot ako ng leggings at isang sport bra at pagkatapos ay lumabas ng aking silid.Isang mahabang araw ang nauna sa akin. Ngayon ay Lunes, at ito ang unang araw ni Lilly sa paaralan. Nais kong ako ang kumuha sa kanya. Tila medyo kinakabahan siya nang matulog, ngunit sinubukan niyang bawasan ito.Ang tanging nakakapagpaginhawa sa kanya ay ang pagkaalam na makakasama niya si Noah. Sinabi niya sa akin na nangako si Noah na ipapakilala siya sa lahat ng kanyang mga kaibigan. Napakasweet at mabait sa kanya. Malinaw na pinalaki siya nang tama at kung gaano kabait si Ava sa akin, wala na akong inaasahan pa.Naglalakad ako sa madilim na pasilyo na sinusubuk
Calvin."Anong ginagawa mo sa bahay ko, Emma?" Sabi ko habang nagngangalit ang mga ngipin.Abala kami ni Gunner sa pagpipintura ng kwarto niya, bago tumunog ang doorbell. Ang huling bagay na gusto ko ay marinig niya akong sumisigaw at bumaba para lang makita ang asong ito.Sinamaan ko siya ng tingin habang nararamdaman ko ang galit ko sa loob ko. Nakakuyom ang aking mga kamao at ang aking panga ay mahigpit na nakaipit sa pagsisikap na pigilan ako sa pagsabog."Ako-ako" Hindi niya natapos ang pangungusap at mas lalo lang akong naasar.T*ngina nito! Lumabas ako ng bahay at isinara ang pinto sa likod ko. Kinailangan ko siyang paalisin."May tanong ako sayo, Emma!" Nagalit ako, nakakapit sa hawakan ng pintuan na parang vise grip, para lang pakalmahin ang sarili ko.Matapos ang lahat ng kalokohan na pinagdaanan namin ni Gunner sa kanya, may lakas ng loob siya ngayon na magpakita sa harap ng pintuan ko?Ang sakit at sakit sa loob ng mahigit halos isang dekada. Akala niya ba madali ko
Emma.“Sigurado ka ba dito?” Tanong ni Molly, ang nag aalala niyang mga mata ay nakatingin sa mukha ko. "Sigurado ka bang gusto mong gawin ito?"Sigurado ba ako? Ano ba. Hindi ko alam kung ano ang mangyayari. Hindi ko alam kung ano ang magiging reaksyon niya, pero may kailangan akong gawin, di ba?"Oo" Tumango ako, itinuwid ang aking likod sa determinasyon.Alam kong nagkamali ako ng malaki. Alam kong kasalanan ko ang nangyayari sa akin. Karma na ang humahabol sa akin, ngunit hindi ko ito hahayaang pigilan ako. Hindi ako maaaring umupo sa paligid ng paglilinis na nagnanais na iba ang mga bagay.Isinuot ko ang magandang sundress na napili ko. Kulay puti ito at may mga asul na bulaklak. Gusto kong magmukhang presentable, down to earth at mainit. Gusto kong magmukhang kaakit akit. Isang tao na magaan ang pakiramdam mo sa pamamagitan lamang ng pagtingin sa kanila. Ang mga sundresses ay palaging nagbibigay ng ilusyon na iyon."Napagtanto mo na maaari niyang isara ang pinto sa iyong mu