Gusto kong maniwala sa kanya, pero hindi ko magawa. Hindi ako minahal ng pamilyang nagpalaki sa akin at dalawampu't walong taon na nila ako. Hindi ko inaasahan na mamahalin din ako nina Nora at Theo. Hindi nila ako kilala at sa itsura ng mga bagay na talagang mahal nila si Ethan."Paano ka nakakasigurado na anak mo ako?" Tanong ko na tumayo. “Maaaring pinaghalo ni Ethan ang mga bagay bagay. Hindi ako kamukha ng sinuman sa inyo"Maganda sila sa mundong ito at ako lang. Walang kapansin pansin sa aking itsura.Sagot ni Ethan sabay abot sa akin ng isang sobre. “Kinuha ko ang buhok mo at nagpa DNA test. Ito ay tumugma sa isang daang porsyento"Binuksan ko ito at binasa ang nilalaman nito. Hindi siya nagsisinungaling na totoo. Ang DNA ko ay tumugma sa DNA nina Nora at Theo.“Meron kang brown na buhok at ang magandang brown na mata ng iyong ina” dagdag ni Theo pagkatapos ni Ethan. “Kahit na wala ng mga pisikal na katangiang ito, alam ko pa din. Sa kaibuturan ko alam kong ikaw ang anak na
"Anong ginagawa niya dito?" Rowan booms, ang kanyang malamig na kulay abo na mga mata ay bumubulusok kay Ethan.Wala talaga ako sa mood humarap sa mga pagwawala niya. Oo nandiyan siya para sa akin kahapon, pero hindi ibig sabihin na may sasabihin siya kung sino ang nasa bahay ko.Si Theo o dapat ko bang sabihing dad ay nilinis ang kanyang lalamunan. Medyo magtatagal bago masanay sa ideyang tawagin siyang dad.Ang tunog ng kanyang boses ay humahatak sa mata ng lahat sa kanya."Theo Howell?" Nagtatakang sabi ni Rowan ngunit mabilis niya itong itinago. "Anong ginagawa mo dito?"Nagkatinginan kaming lahat ni Rowan. Lumipat ang mga mata niya mula kina Theo at Nora saka bumalik sa akin. Dahan dahang ikinonekta ang mga tuldok.“Matagal na panahon din Rowan, gayunpaman hindi ko masasabi na ako ay masaya sa kung paano mo trinato ang aking anak” Sabi ni Theo na may mapanganib na ngiti sa kanyang mga labi."Ang ibig niyang sabihin ay, naiinis kami sa paraan ng pakikitungo mo at ng iyong pa
May nangyari siguro dahil napunta ako sa kanila."Kung ganoon, bakit mo ako pinapasok kung ayaw mo?" Nagtanong ako.Natahimik ang lahat habang sumagot siya. "Noong si Travis ay dalawang taon ay nagawa niyang lumabas ng bahay. Sa oras na napagtanto ko, tatawid na siya sa kalsada. May paparating na sasakyan at alam kong hindi ako makakalapit sa kanya sa oras, napasigaw ako sa takot. Naalerto siguro si Winnie ng takot ko. Hindi ko alam kung paano niya ito ginawa, o kung nasaan siya o kung paano siya lumipat. Iniligtas niya si Travis noong araw na iyon, ngunit na coma siya sa loob ng dalawang buwan. Pinutol nila ang kanang kamay niya dahil masyadong nasira ito. Nagkaroon din siya ng pilay mula noon dahil sa permanenteng pinsala sa kanyang balakang”Huminga siya ng malalim bago ito pinakawalan. “Tinanggap namin ang kahilingan niya dahil pakiramdam namin ay may utang kami sa kanya. Kahit na sinubukan naming bayaran siya, hindi ito magiging sapat para iligtas si Travis at ang kanyang pinag
Emma"Hindi pa rin ako makapaniwala na si Ava ay isang Howell" Sabi ni Travis habang papasok kami sa bahay ng aming magulang.Ako mismo ay nahihirapan sa balita. Parang surreal ang lahat. Parang hindi ko kayang paniwalaan ng pagmamahal ko ang lahat ng nabunyag.“Alam ko naman diba?” Ungol ko.Akala ko may lamang ako sa kanya. Ang pag alam na inampon siya ay ang pinakamagandang pakiramdam kailanman. Matapos sabihin sa amin ni Ethan na talagang mayaman ang kanyang mga magulang, nawasak ang bawat masayang pakiramdam. Nais kong nanggaling siya sa mahirap na background. Bibigyan sana ako nito ng advantage sa kanya kahit mayaman siya ngayon.Kung siya ay nanggaling sa isang mahirap na pamilya, ako ay palaging mas mahusay kaysa sa kanya. Superior sa kanya in a way. The way our society works is that, you’re respected more if your family has connection. Kung ang iyong pamilya ay may ugat at nagmula sa mahabang pila ng pera. Maaaring mayaman ka at igagalang nila iyon, ngunit mas igagalang k
Kahit na ngayon, ng bumalik ako at sigurado ako na ang mga bagay ay tumitingin kay Rowan, kailangan niyang pumunta at sirain ito. Halos hindi na ako pinapansin ni Rowan. Simula noong araw na iyon sa party ng hapunan ay hindi na siya tumatawag o nagpapa-check up sa akin.Nakatuon ang atensyon niya kay Ava. It makes me hate her more because once again, she's taking him from me. Hindi ko nais na aminin ito, ngunit nagbago ang mga bagay. Si Rowan ay hindi ang parehong batang lalaki na nahulog na mahal ko sa akin.Maaaring hindi niya ito alam, ngunit masasabi ko. May nararamdaman siya para kay Ava. Hindi ko alam kung ano talaga ang nararamdaman niya para sa kanya, pero nandoon ang nararamdaman. Ang pinakakinatatakutan ko ay ang pag-ibig niya sa kanya. Hindi ko alam ang gagawin ko kung totoo iyon. It would really break my heart if that's the case.Kinuha ko ang phone ko, tinawagan ko ang best friend ko."Hi love" Sagot ni Molly sa unang ring.Pabagsak akong humiga sa kama habang pinipig
Ava.Naramdaman mo na ba na parang nabubuhay ka lang sa mga galaw? Parang wala lang at walang totoo sa paligid mo? Ginogoogle ko ito. Sinabi ni G****e na ito ay isang paraan ng paghihiwalay. Nangyayari ito lalo na sa mga may sapat na gulang na nagkaroon ng trauma sa pagkabata. Ito ay isang mekanismo ng pagkaya kung saan ang tao ay naghihiwalay sa kanya mula sa kung ano ang nakakasakit o nagdudulot sa kanila ng stress.Pagkatapos kong basahin iyon, napagtanto ko na baka tama si Letty. Siguro kailangan ko ng tulong. Propesyonal na tulong. Siguro kailangan ko nang magpatingin sa therapist. Alam kong may mga isyu ako. Malalim na trauma na hindi ko nakaya.Bumuntong hininga ako, tumayo ako at nagsimulang maglakad sa kwarto. Ang takbo ng isip ko at kahit anong mangyari, hindi ako mapakali. Itinulak ko ang lahat mula noong panahong lahat ay nasa bahay ko. Tumanggi akong tumawag o makipag-usap sa sinuman.Gusto ko lang mapag isa. Upang iproseso ang lahat sa aking sarili. Minsan nararamdama
Tahimik akong pumasok sa kwarto at umupo sa pinakadulong upuan. Inayos ko ang disguise ko, just to make sure na okay ang lahat bago patahimikin ang phone ko.Pinapanood ko habang nagbibigay ng patotoo si Chief Officer Brian.Nasa kanan si Ethan kasama ang kanyang abogado. Nasa likod niya ang mga magulang ko. Sa kabilang banda, nasa kaliwang bahagi ang piskal.Mas maraming tao ang bahaging ito. Nandoon ang ilan sa mga pulis. Ganoon din sina Travis, Letty at ang nakakagulat na si Rowan. Hindi ko inaasahan na nandito siya. Kinamumuhian niya si Ethan, at si Rowan ay ang uri na gustong panoorin ang kanyang mga kaaway na bumagsak at nasusunog.Pagtingin ko sa setting, napagtanto kong nakaupo ako sa gilid ni Ethan."At paano nagsusumamo ang iyong kliyente laban sa mga kaso ng departamento ng pulisya?" Tanong ng judge, isang babae na parang nasa sixties na.Bulong ni Ethan sa tenga ng kanyang abogado bago sumagot ang lalaki."Guilty" Malakas niyang sabi."Sige kung gayon, maaari kang m
It's been a month simula nang mangyari ang buong bagay kay Ethan. Okay lang ba ako? Talagang hindi. Masakit pa ba? T*ngina oo. Naka move on na ba ako? Talagang hindi.Ang mga bagay ay hindi naging madali. Araw araw ay mas lalo kong nalulunod ang sarili ko sa dagat ng sakit at dalamhati. Akala ko okay na ako ng magdesisyon akong mag move on kay Ethan. Ngayon ko lang napagtanto na baka nagsisinungaling lang ako sa sarili ko.Ang pagkakanulo ni Ethan ay nabasa ang lahat ng iba pang sakit na sinubukan kong ilibing. Lahat ng sakit sinubukan kong kalimutan. Parang bumalik ako ngayon sa square one. Ang tanging bagay ay nagkaroon pa ako ng ilang mga bagong peklat na sumasakit sa aking puso at kaluluwa.Dumadaan ako sa mga araw sa ulap. Namumuhay lang ng manhid. Lumipas ang oras at mga bagay dahil hindi naman talaga ako nabubuhay. Nakasurvive lang ako. Pagkuha ng bawat araw ng paisa isa.Parang naka move on na ang lahat, pero parang na stuck lang ako. Natigil sa walang katapusang ikot ng sa
Ava. Bumalik ang mga alaala ko, at ang sabihin na galit ako ay isang understatement. Sobrang galit na galit ako. Galit na galit ako."Sinungaling ka!"Sumigaw ako kay Rowan, ang kamay ko ay tumama sa kanyang dibdib. Parang tumama ako sa pader, pero wala akong pakialam. "Sinungaling ka, gago ka." Sa loob ng ilang buwan. Buwan, RowanAng kaalaman na bumalik na ang aking mga alaala ay sumisikat sa kanya. Takot ang pumuno sa kanyang mga mata, at sa una'y nagulat ako dahil hindi kailanman nagpakita ng takot si Rowan, pero naalala ko na galit ako sa kanya.Kailangan kong umalis. May pupuntahan ako,” sabi ko nang hindi talaga tumitingin sa sinuman.Hinahanap ko ang kwarto, at nang makita ko ang susi ng kotse ko, kinuha ko ito. Nasa gitna na akong umalis nang hawakan ni Rowan ang kamay ko at pinigilan ako."Hindi ka makakaalis." Kailangan kitang dalhin sa ospital; nahimatay ka, Ava. Kailangan mong magpatingin sa doktor.” Malambot ang kanyang mga mata habang nagmamakaawa siya sa akin."B
"Nagulat ako, pero humanga rin." sabi ni Reaper, at swear ko, narinig ko ang kasiyahan sa kanyang boses. "Ang lahat ay nagsalita kung gaano mo siya kamahal; hindi ko akalain na masasaktan mo siya, lalo na para kay Ava." "Ang mga tao ay walang alam."Tulad ng sinabi ko, saka lang ako naisipan. Ang pagmamahal ko kay Emma ay tuluyan nang nawala. Patay na ito, at marahil matagal na itong patay. Ang nararamdaman ko para kay Ava ay mas malakas.Sa pagninilay, nahulog ako kay Emma at sa ideya ng pag-ibig. Bukod pa rito, lahat ay nagsasabi na para kami sa isa't isa. Na tayo ay perpekto nang magkasama. Sa tingin ko, pumasok ito sa isip ko. Narinig ko itong sinabi nang napakaraming beses noong bata pa tayo na baka na brainwash ako nito na isipin na ito ang katotohanan.Gusto ng lahat na magkasama kami, pati na rin ang mga ina namin, na pinilit kaming laging magkasama. Paano kung ang akala kong pag-ibig ay wala kundi isang ideya na itinanim sa ating mga isipan ng ating mga ina? Isang pantasy
Rowan. Tinititigan ko ang blangkong screen ng laptop ko, hindi talaga ako nasa mood magtrabaho. Naglalaro si Noah ng video games, at natutulog si Iris. Matagal na mula nang umalis si Ava para ihatid si Gunner; dapat nandito na siya ngayon.Mula nang mag-shootout siya, palagi na akong nag-aalala para sa kanya. Hindi ko maalis ang takot na bumabalot sa akin tuwing nasa labas siya. Hindi ko maalis-alis ang takot na baka mawala ko siya sa kamatayan. Halos nagawa ko na noon, at nag-iwan ito ng marka sa akin.Gagawin ko ang lahat para masiguro na siya ay ligtas. Kasama na rito ang pagpapadala sa taong nanakit sa kanya sa isang lugar kung saan hindi na siya makakapagpahirap kay Ava muli.Bumubuntong-hininga ako at tumayo. Ang isa pang bagay na ikinabahala ko ay ang pahayag ni Ava ngayon. Hindi ko maintindihan kung bakit at paano niya pinaniniwalaan na inosente si Emma. Na-realize ko na lang ito nang huli, pero si Emma ay matagal nang sumusunod kay Ava simula nang mapansin niyang nagbago
"Magandang umaga," bati ko, nakatayo sa pintuan ng kusina. Si Gunner ay nagmamadali at niyayakap ang kanyang ama habang sinasabi ang tungkol sa magandang oras na kanilang pinagsaluhan ni Noah sa aming bahay.“Magandang Umaga, Ava.”Tinutukso ko ang sarili ko. Sinusubukan niyang mag-multitask. Inaalagaan niya ako habang nakikinig sa kanyang anak at sinisikap pa ring gawin ang kanyang trabaho."Maaga pa ba ito?"Tinanong ko siya. “Maaari akong bumalik sa kanya para makapagpatuloy ka sa iyong trabaho nang walang abala.”"Hindi, ayos lang, pero salamat." Malapit na akong matapos,” sagot niya. "Plus, ngayon ay Linggo; may ginagawa kami tuwing Linggo."Ngumiti ako at tumango. Nasa isip ko nang humingi ng paumanhin nang muling makuha ng bahay sa tabi ang aking atensyon. Ang kusina ni Calvin ay nakaharap sa likod-bahay ng bahay."Calvin?" tawag ko, at tumingin siya pataas."Oo?""Sino ang may-ari ng bahay na iyon? Hindi ko maintindihan kung bakit ako naaakit dito."Pinaikot niya ang
"Hindi ako sigurado, pero magtiwala ka sa akin," sagot ko sa kanya. "Ang mga instinct ko ay hindi kailanman nagkakamali." Mukhang hindi siya sigurado sa simula hanggang sa punasan niya ang kanyang mga tampok, at alisin ang ekspresyon mula sa kanyang mukha. Pagkatapos, tumayo siya at lumapit upang tumayo sa tabi ko. Bago ko pa maunawaan kung ano ang ginagawa niya, binigyan niya ako ng mabilis na halik at agad na humiwalay."Sige," simula niya. "Pagkakatiwalaan kita, pero kung mali ka, pagbabayarin ko siya sa pananakit niya sa iyo."May pinal na tono siya, na sinasamahan ng isang bagay na lubos na mapanganib.Tinatanggap ko ang kompromiso. "Sige, pero makikita mo na hindi ako nagkakamali dito."Wala siyang sinasabi; hinahalikan lang niya ang aking noo at pagkatapos ay bumalik sa kanyang kape. Nag-usap pa kami nang kaunti. Walang partikular na mahalaga, pero masarap ang pakiramdam.Makipag-usap sa kanya at makasama siya, ang lahat ay tila maganda. Para bang nasa bahay ako pagkatapo
Hindi ako nakatulog nang maayos kagabi, at kitang-kita ito sa hitsura ko ngayong umaga. Pagod na pagod ako, pareho sa isip at katawan. Si Rowan at ako ay hindi na natulog sa parehong kama mula noong gabi ng aming date. Sa unang pagkakataon mula noon, naisipan kong imbitahan siya pagkatapos naming umuwi mula sa istasyon ng pulis. Mabagal akong naglalakad papuntang kusina. Maaga pa, at malamang ako lang ang gising. Kailangan ko ng kape agad kasi kailangan kong ibalik si Gunner. Sinabi ni Calvin na magiging abala siya at baka hindi niya makuha siya, kaya't inalok ko na ihatid siya.Nagiingat, tinatawid ko ang threshold papuntang kusina pero bigla akong natigilan. Naupo si Rowan sa kitchen island na may mainit na tasa.Lumingon siya nang marinig ako, at nagtagpo ang aming mga mata."Hindi ka makatulog?""tanong niya, tumatayo."Tumango na lang ako habang pinapanood siyang buksan ang aparador para kumuha ng isa pang tasa. Nang hindi ko siya tinanong, nagbuhos siya sa akin ng kape mula
Nakarating kami sa istasyon, at tumaas ang aking pagkabahala. Naging sobrang nerbiyoso ako, hindi ko talaga alam kung gusto kong marinig ang sasabihin ni Brian. Ano ang gagawin ko kung siya talaga ang nasa likod ng aking tangkang pagpatay?Sige, hindi kami magkasundo, pero kilala ko na siya simula pagkabata ko. Magkasama kaming lumaki, at para sa akin, siya ang aking kapatid. Nakatira kami sa parehong bahay hanggang sa siya ay magtapos at lumipat sa kolehiyo."Okay ka lang?""Tanong ni Rowan, ang kanyang pag-aalala ay nakikita sa kanyang mukha.""Medyo kinakabahan lang."Hawak niya ang kamay ko bago niya ako hinagkan nang malumanay. Hindi ako tumitigil dahil kailangan ko ito. Kailangan ko siya."Okay lang ang lahat; huwag kang mag-alala." Pinatibay niya ako pagkatapos humiwalay.Tumango ako, at lumabas kami ng kotse. Hawak pa rin ang kamay ko sa kanya, naglakad kami patungo sa istasyon at pumasok. Ang iba ay sumunod din sa amin, at kami ay dinala sa opisina ng hepe ng pulis."Sal
Tumango ako, nauunawaan kung bakit siya kinakabahan sa tawag. Gusto kong magmadali roon nang mabilis hangga't maaari, pero may mga bisita rin kami, at abala pa rin ang kaarawan ni Noah."Tapusin muna natin ang party ni Noah, saka tayo makikipagkita kay Brian," sabi ko sa kanila habang tumatayo.Sang-ayon kaming lahat doon at bumalik kami sa party.Tama ako; iniwan ni Rowan si Iris sa mga magulang ko. Pumunta ako sa mga kaibigan ko na may mga nag-aalalang ekspresyon sa kanilang mga mukha.Ano'ng nangyayari? At nasaan sina Emma, Trevor, at Kate?Ang mga mata ni Letty ay nag-iikot sa paligid, marahil ay hinahanap ang kanyang kasintahan."Naaresto si Emma, kaya sinundan siya nina Trevor at Kate papunta sa istasyon."Ano?Ang kanilang gulat na sigaw ay nagulat sa ilang mga bata na naglalaro malapit sa amin. Pinatahimik ko sila at saka ko sinabi sa kanila ang lahat ng nangyari. Si Calvin ay may malamig at walang pakialam na hitsura, samantalang si Corrine at Letty ay mukhang naguguluha
Patuloy akong nakatitig sa mga opisyal sa pagkabigla. Lahat tayo. Parang lahat kami ay natigilan, hindi makapaniwala sa nangyayari.Hindi hanggang matapos nilang ikulong siya at sinimulan na siyang hilahin, doon lamang nagising si Trevor at Kate at kumilos."Anong nangyayari?" Mali ang tao na napuntahan mo!Sumigaw si Trevor, pero tiningnan lang siya ng mga pulis nang masama.Tumigil sila at humarap upang tingnan siya. Parang nasa panaginip si Emma. Parang nalayo siya somehow, at may ekspresyon ng hindi makapaniwala sa kanyang mukha."Siyempre, hindi natin ginawa," sagot ng blonde. "Sabi niya mismo na siya si Emma Sharp at siya ang ipinadala naming arestuhin."Hindi kumilos si Emma, at hindi siya lumaban. Nakatayo siya nang parang estatwa, ang kanyang mga mata ay nawawala at nalilito. Naiintindihan ko siya, though. Nalito rin ako nang husto. Bakit nila siya arestuhin? Bakit nila iisipin na siya ang may kasalanan sa aking sinadyang pagpatay?"Dapat may pagkakamali." Hindi susubukan