LOGINShare
3 Seconds
Last Updated:
2021-08-03 15:10:43Ang Pumapatay
~*~*~*~
MUNTIK na akong mahulog sa kama sa kakapalit ko ng pwesto. Nahihirapan ako sa pagtulog lalo na’t buhay na buhay pa sa isipan ko ang sinabi ni Shintaro. Anong alam niya at parang kinakabahan ako sa bawat salita niya? Bakit parang ang laki ng tiwala niya sa akin at sinama niya pa ako sa paglalakbay niya? Ganito na ba talaga ako kaganda at naakit ko nalang siya ng basta-basta? Alam naman pala niyang dahil lang sa points kaya ko siya kinausap pero... Wala akong idea bakit! Nakakainis!
“Ate! Magpatulog ka nga ng mahimbing!” Reklamo ng kapatid ko sa akin.
“Heh! Matulog ka nga diyan ng mahimbing!” Ginugulo mo pa ako eh ang laki na nga ng problema ko sa utak!
Sinabi ni Shintaro sa akin na bago niya napagdesisyonang tulungan ako, pinuntahan muna niya ang hinaharap. Kaya may alam talaga siya! Lokong abnormal iyon, ‘di manlang nag-share sa akin kung anong nakita niya sa hinaharap! Aba, malay natin, baka mas matulungan niya ako. Pasilip lang naman sa future, men!
“ANO itong narinig ko kay Riri na hinahanap mo raw si Terrano? Nabagok ba ‘yang ulo mo? Close na kayo?”
Binalewala ko nalang ang mga tanong ni Letty at patuloy na nginunguya ang bubble gum na binili ko kanina sa canteen. Lunch break namin kaya pwede kaming magliwaliw. Hindi ko na nakausap si Shintaro ng matino. Sa t’wing nilalapitan at tinatawag ko siya ay lagi siyang umiiwas. Mukha na akong manliligaw na sawi sa pag-ibig. Hays. Ang weird niya talaga. Kung makaiwas siya, parang ang sama-sama ko.
“Letty, naniniwala ka ba sa time travel?” Biglaang tanong ko.
Uminom siya ng tubig saglit bago tumikhim. “Sa kakapanood ko ng mga movies at sa kababasa ko ng mga libro na connected diyan sa tinatanong mo, oo, naniniwala ako. May nabasa kasi akong quotes na kung ano ang maabot ng imaginations ng tao ay totoo.”
Napatango ako. Ah. Iyong kay Pablo Picasso na, “Everything you can imagine is real.” Tama nga naman. Kung ano ang maaabot ng imahinasyon ng tao ay totoo. Paano kapag ang imaginations ng tao ay hubad lahat? Maaari, pero yucks. Maganda sana kung masarap lahat.
“Kung bibigyan ka ng pagkakataong baguhin ang nakaraan, ano iyon at bakit?” Nanliliit ang kanyang mga matang nakatingin sa akin. Iniisip niya sigurong nababaliw na naman ako. Parati naman.
“Iyong mga long tests. Tutal alam ko na naman ang mga answers, eh iyon ang ‘sasagot ko!” Proud na sabi niya.
“Cheater!”
Ngumisi lang siya. “Mana sa’yo...”
Napaubo ako. Alam ba niyang nandaya nga ako? Nandaya ako para sa points! Hindi lang pala mga salita ni Shintaro ang makakapagpakaba sa akin, maaari rin pala ang mga normal na taong nakapalibot sa akin. Napaparanoid na tuloy ako! Si Shintaro naman kasi ‘e.
“Ah, sige, Letty! Mauna na ako! Pakisabi nalang kina Riri at Jev!” Paalam ko sa kanya bago ako umalis.
Sinundan ko ang kung ano mang sinasabi ng utak ko. Kailangan kong makausap si Shintaro. Dahil kung hindi, maaaring mababaliw ako. Simula noong malaman ko kung ano talaga siya, parang siya ang pinakakumportableng tao na maaari kong makausap. Kasi kahit na ‘yong tatlo ang kausap ko, feeling ko ang weird ko na. Gah. Ako na ba ang totoong weirdest?
Pinuntahan ko ang kanyang lugar. Nagpakawala ako ng malalim na hininga nang makita ko siya sa mismong puno kung saan kami nakapag-usap. Bakit tinatago na naman niya ang kanyang totoong kagwapuhan? Ang weird niyang tignan! Kagaya ng una kong paglapit sa kanya, may hawak rin siyang makapal na libro. Tumikhim ako bago tumabi sa inuupuan niya. Akala ko ‘di niya papansinin ang beauty ko nang magsalita siya. Naging malikot na naman ang daga sa dibdib ko kasi sobrang seryoso ng boses niya.
“Alam mo bang pinag-uusapan ka na ng ibang estudyante nang dahil sa akin..?”
Tumango ako at napapikit. “A-Alam ko.”
“Bakit nilalapitan mo parin ako?”
“Ano ngayon?” Malakas na singhal ko at marahas na tumingin sa kanya. “Sila ba ang nagpakain sa akin?!” Juice ko. Ni minsan ‘di nga sila nakapagsaing sa amin, ‘e. Sasapukin ko na sana siya sa pinoproblema niya nang bigla siyang tumawa ng bahagya at hinawakan ako sa kamay.
Hays, better. Nakahinga na ako ng maluwag nang marinig ko ang tawa niya. Akala ko ba ay ‘di niya na ako papansinin? Akala ko talaga, balik abno na naman siya. Iyong kahit kailan ‘di ko siya nakausap. Ah, buti nalang talaga at kinausap ko siya.
“Kung lalakbay ako kahit sa anong oras ‘o kahit saan, sasama ka ba?” tanong niya.
Napaawang ang bibig ko at agad ring nagkibit balikat. “..ewan. ..depende. ..siguro.” Pinanliitan ko siya ng mga mata. “Saan mo ba ako balak isama?” Sa kama? Syempre, joke lang!
“Saan mo ba gusto?” aniya.
Napaisip ako ng malalim. “Saan? Saan ka ba tutungo?”
Bumuntonghininga siya. “Past, present at future ang lalakbayan ko... Hindi lang basta lugar. Saan ‘o anong oras ang gusto mong mapuntahan?” Anong nakaraan ko ba ang gusto kong balikan? May gusto ba- Tama! May naisip na ako!
NAMISS ko ito! Time flies so fast nga talaga!
Agad ring bumaba ang gilid ng labi ko nang maalala kong ‘di ko na pala makikita sa hinaharap ang taong sinadya ko talaga sa panahong ito. Nagulat pa ako kanina nang sabihin ni Shintaro sa aking maaaring ako ang magdedesisyon sa pupuntahan namin sa pamamagitan lang ng pagbukas ng isipan niya sa akin at paghawak ko ng kanyang kamay. Hinayaan niya akong pumasok sa isipan niya at ito ang dahilan kaya napunta kami rito!
“Aura, bakit tayo nandito?” Nagtatakang tanong ni Shintaro nang iginala-gala ko ang aking mga mata.
“Hahanapin natin si Eliz!”
“Sinong Eliz?”
Umirap ako. Gravity ha! ‘Di niya kilala si Eliz ha, samantalang si Eliz ‘yong namatay kong kaibigan noon. Sabagay, kahit magkapitbahay na kami simula noon, ay sa kolehiyo lang kami nagka-schoolmate. Ewan ko ba saan siya noong high school.
“Iyong kaklase kong namatay. Gusto ko kasi siyang yakapin ngayon at iparamdam sa kanyang kahit konting panahon lang ang naging pagsasama namin, minahal ko na siya at tinuring na totoong kaibigan...”
“Anong nangyari sa kanya? Bakit ito ang napili mong oras para magkita ulit kayo?”
Ngumiti ako ng mapait. “Ang saya kasi niya ngayong araw. ‘Di namin inakalang maaaksidente siya sa kinagabihan ngayon. Nasagasaan siya ng isang motorsiklo. Ito ang huling araw na nakasama namin siya nang nakangiti pa.” Suminghot ako. Eliz, binalikan kita. Bakit ba kasi ang aga mong nawala sa amin? “Shintaro... Pwede ba akong mandaya ngayon? Kung maaari, maiiwasan ni Eliz ang aksidente...”
Umiling siya kaya may kumawalang isang butil sa luha ko. Bakit? Akala ko ba life changer siya? Bakit ‘di niya mapipigilan ang pagkamatay ni Eliz? Okay lang… Naiintindihan ko naman ‘e. Ang importante, si Eliz. Kinabig niya ako palapit sa kanya at marahang tinapik ang aking likod. Nakakainis! Akala ko ba mababago niya ang hinaharap? Ang bata-bata pa ni Eliz at ang dami niya pang pangarap! Aura, naiintindihan mo na iyan, ‘di ba? Hindi maaari. Buhay ng tao na ang nakasalalay.
“Aura, walang makakapigil sa kamatayan ng isang tao. Hindi kasi ito nagkataon lang. Hindi kasi siya pinapatay ninoman. Alam mo ba kung sino talaga ang pumapatay? Ang oras. Ang oras talaga ang totoong pumapatay. Iyon nalang talaga ang oras na nalalabi kay Eliz. Kahit sabihan mo siya ngayon na mag-ingat, umiwas sa aksidente at lumayo sa kahit anumang sasakyan.. Mamamatay at mamamatay talaga siya sa kahit na anong paraan. Kasi.. iyon na ang kanyang oras. Wala nang makakapigil nito. Kaya ang dapat nating gawin, kung may nawala man sa buhay natin ay ang tanggapin ito kahit masakit.” Tiningala ko siya. Ngumiti siya sa akin. “Kaya hahanapin natin si Eliz ngayon at sabihin mo sa kanya ang gusto mong sabihin sa kanya bago siya nawala sa inyo. Okay ba?”
Napahikbi na ako at tumango.
Related chapters
Every Second Count 4 Seconds
Si Shintaro Terrano ~*~*~*~ “AURA, may problema ka ba?” tanong sa akin ni Eliz. Niyakap ko siya agad pagkakita ko sa kanya. Nagtataka man, sinuklian rin niya ang yakap ko. Suminghot pa ako. Naiisip ko kasing hindi ko ito nagawa noon bago siya nawala. “Wala, na miss lang kita!” Natawa siya. “Nagkatabi pa tayo kanina sa room ah! Pinakita ko pa nga sa iyo ang picture ng isang kabaong na Hello Kitty painted!” Buo pa sa alaala ko iyon. Sinabi niyang bibili siya ng ganon kapag yayaman siya.“Eliz...” “Hmm?” Humiwalay na ako ng yakap sa kanya at ngumiti. Pinunasan ko rin ang aking basang pisngi nang dahil sa luha. “Makinig kang mabuti. Huwag mong isiping walang nagmamahal sa iyo kasi nandito lang kami. Mahal ka namin... Patawarin mo sana kami kung nai
Last Updated : 2021-09-09Every Second Count 5 Seconds
Heartbreak ~*~*~*~ KINABUKASAN hindi pa tumilaok ang manok, gising na ako. Oh, buhay. Kay hirap ‘pag may kaaway! Kailangan kong makapunta ng maaga sa paaralan. Kasi kung hindi ko gagawin iyon, tiyak na makakasalubong ko si Shintaro sa sakayan. Huli pa naman namin iyong pag-uusap, alangan namang may kasunod pa? Tsk. Bahala siya sa buhay niya. Ako na nga lang itong nag-iisa niyang kaibigan ‘e umaariba pa ang kasungitan niya. “Oh, Triz, okay lang namang makitulog ka sa boyfriend pero kailangang magpaalam. Paano ‘pag pinatay ka? Sinong makakaalam sa pumatay sa iyo, ha?” Umirap ako nang marinig na naman ang simulang umaga ni Inay. “Ma! Hindi ko nga boyfriend! Naubusan ng masakyan kaya nakitulog ako…” Inis kong sagot. Pagkatapos kong kumain ng agahan ay dumating na ang bunso kong kapatid. Ma
Last Updated : 2021-10-01Every Second Count 6 Seconds
Burst~*~*~*~PAGKARATING ko sa aking kwarto ay agad akong nakatulog nang dahil sa pagod. Napagod ako sa kadahilanang iniyakan ko ang taong napagod rin sa akin. Na-drain na lahat ng energy ko kasi inubos ko sa pang-isahang iyak ang sakit na iyon. Lagpas alas diyes ng gabi nang muntik akong mahulog sa kama. Inayos ko nalang ang aking sarili at lumabas ng silid.Hindi ko kinausap si Shintaro kahit panay ang kakasunod niya sa akin. “May boyfriend ka pala?” Ang tinanong niya sa akin kanina. Hindi ko siya sinagot habang nagpapatuloy naman siya. “He talked to me. Ako lang daw ang malalapitan niya upang tulungan ka. Did he mean about dragging you away from him? Iyon ba ang hiningi niyang tulong?” Umigting na ang panga ko pero nagpipigil parin ako. Papanindigan ko. Hindi ko siya kakausapin! “He’s heartless, huh. He br
Last Updated : 2021-10-02Every Second Count 7 Seconds
Team Shin ~*~*~*~ NAGKUMPULAN ang mga estudyante sa labas ng aming classroom. Tinitingnan nila ako at pinag-uusapan habang diretso ang aking mga mata sa whiteboard na nakikinig sa guro. Iritado akong bumaba sa kotse ni Austin kanina kasi pinipilit niya pa akong ihatid. Inaasar niya pa ako na hindi raw bagay ang get up ko sa pampublikong sasakyan! Kagaya ng mood ko kanina ay iritado narin ang aming guro sa bulong-bulongan sa labas. Tumingin si Mrs. Torre sa akin. “Diaz, bakit hindi ka muna lumabas upang kausapin ang mga fans mo na class hour ngayon at nakakaistorbo sila!” Tumikhim ako. “With all due respect Mrs. Torre, but I cannot tell them what to do with their lives. It’s their choice, and I won’t shoo them because they have disturbed the class. Though,” Sumulyap ako sa nakikinig sa labas. “If they are educated eno
Last Updated : 2021-11-05Every Second Count 8 Seconds
Bisita~*~*~*~BINATUKAN ko si Riri nang literal siyang ngumanga pagkakita sa kapatid ko. Ngumuso siya at tumitig ulit kay Austin na ngayon ay papalapit sa amin. “Sayang, ngayon ko lang nakita ang kuya mo...” Binatukan ko ulit siya. Ngayon, mas malakas kaya asar siyang tumingin sa akin.“Baby brother ko ‘yan, uy!” Sabi ko. “Tsaka, anong nakita mo sa damuhong iyan? Trust me. He’s the worst nightmare!” Kutya ko pa.Kumunot naman ang noo ni Tin pagkarinig no’n. Tuluyan na siyang nakarating sa harapan namin. “Hi, baby,” Ngali-ngali ko siyang batukan nang marinig iyon. Hinalikan niya ako sa noo bago siya lumingon kay Erich. “What’s the name, beautiful?”“Austin Benjamin! What are you doing here?” ‘Wag mong la
Last Updated : 2021-11-12Every Second Count 9 Seconds
Team ShinRa ~*~*~*~ NAKAHINGA ako ng maluwag nang hindi namin nakasalubong si Shintaro sa back door. Kailangan pa naming dumaan sa makitid na daan bago talaga makarating sa kalsada. Sana naman ‘di na niya ako hinintay. ‘Wag sana siyang umasa na sasakay ako sa kanya. Excuse me, ayaw ko siyang makasama. Never! “Dito, Aura!” Sigaw ni Riri nang muntik na akong mawala. Hinihingal na ako sapagkat tumakbo kami. First time kong dumaan dito at ewan ko lang sa tatlo. Hindi ako backdoorista, ‘di kagaya ng tatlo. “Malayo pa ba?” Tanong ko. Kanina ko pa gustong makaalis pero ang tagal ng oras. Ang oras kapag hinihintay, bumabagal. Nilingon naman ako ni Jev. “Malapit na. Kalsada na ang tungo niyan,” sabay turo niya sa kaliwa. Tumango ako at sumunod sa kanila. Nang malapit na kami
Last Updated : 2021-11-13Every Second Count 10 Seconds
Naghintay pala… ~*~*~*~ “MA, nakaalis na po ba si Austin?” Sinundan ko si Mama sa kitchen upang tulungan siyang kumuha ng pagkain. “May pabaon po ako sa kanya,” “Oh, ano naman ‘yon at ng maipadala na natin.” Ngumisi ako. “Isang batok po sana...” Natigilan si Mama at mataman niya akong tiningnan. Ngumiti siya. “Sus, mabuti iyong ginawa niya at mukhang mabait naman na bata si Shintaro at gwapo pa. Tapos kaibigan mo pa, naku, baka naman nanliligaw ‘yan sa’yo, Triz.” “Ma naman! ‘Di po,” “Kapag manligaw, sagutin mo agad, ah,” Juicecolored! Ika nga niya, isa siyang time-traveler! Ayaw ko naman ‘yong umaalis ang asawa ko papunta sa ibang oras. Ay naku, manliligaw lang, Au! Manliligaw, hindi asawa! “Malayo po sa realidad, Ma,” Sagot k
Last Updated : 2021-11-14Every Second Count 11 Seconds
Biglaan ~*~*~*~ HATID-SUNDO ako ni Shintaro sa paaralan. Sa akin nga ang kotse pero siya naman ang nagpapa-gas. Napagkasunduan narin namin na kung may ibang lakad ang bawat isa, pwedeng magamit ang kotse. Ngayong may kailangan akong puntahan, sumama siya sa akin. Ayaw niya daw na magda-drive ako sapagkat alam niya ang history ko. Nakakainis! Kaya ko namang mag-ingat at alagaan ang sarili ko pero pumayag nalang ako. Siguro naman mapapagod rin siya sa kabaitan niya. “Ang weird mo,” Salubong ko sa kanya nang makita kong umiiwas siya sa mga tao. Sinamaan naman niya ako ng tingin bilang sagot. “Ang weird mo talaga, promise,” May napalingon na sa akin. Maraming tao ang dumadaan dito ngayon sapagkat marami ang mga naka-display na bilihan. Inirapan ko siya at tinalikuran nang hindi na niya ako pinansin.
Last Updated : 2021-11-15
Latest chapter
Every Second Count 40 Seconds
Not Bad~*~*~*~HABANG pinagmamasdan ko sina Jev at Letty na naglalambingan, si Riri na nang-aasar sa akin habang naliligo sa pool at sina Mama at Papa na parang batang nagtatalo habang nag-iihaw, alam kong naging mabuti ang takbo ng plano na tinuloy nila para sa akin. Masaya ako kasi sa kabila ng lahat, ganito na kami. Sa lahat ng iyak, takot at saya ay magkakasama parin kami.Hindi na muna bumalik si Austin pero tumawag naman siya kanina. Sinabi niyang maganda ang pinagbabakasyonan niyang lugar. Though, hindi niya sinabi kung nasaan talaga siya. Naalala ko pa 'yon sa plano ko, mawawala siya at tutulungan ako ni Shintaro na mahanap siya upang magkalapit kami. Nakakatawa na nangyari nga iyon at sobrang kinabahan ako. Hindi ko na talaga uulitin ang ganun, nakakamatay pala sa kaba.Pero sa t'wing maaalala ko ang mga pangyayari
Every Second Count 39 Seconds
Smitten~*~*~*~SINABI ko na kay Shintaro ang tungkol kay Drake. Nagulat siya pero wala na siyang magawa. Nakakapagdesisyon na ako na hindi na itutuloy ang plano. Ang tanging matutuloy ay ang pag-inom ko ng gamot upang makalimot.“Ayaw mo na ba talagang makilala ang isang weird na time-traveler na si Shintaro Terrano? Baka magsisi ka. Minsan mo na nga lang akong makikitang weird tapos hindi pa matutuloy? Tss. Pinapaalis mo pa ako. Akala ko ba si David lang ang kakalimutan mo?” Nakasimangot na tanong niya.Napailing ako at bahagyang napangiti. “Magpakilala ka nalang ulit sa akin. Sa ngayon ay bumalik ka na muna sa dati mong buhay. Nagpapasalamat ako kasi nandito ka parati para sa amin Shintaro pero sasabihin ko sayo, hindi lang sa amin, sa akin umiikot ang mundo mo. May buhay ka rin na dapat mong alagaan. Hi
Every Second Count 38 Seconds
Emosyon~*~*~*~NAGISING ako nang maramdaman ko ang paninitig sa akin ng kung sino. Napabalikwas agad ako ng bangon. Nasa kwarto ako! Bakit narito si Shintaro? Nang makita ko ang takot sa mga mata niya ay saka ko napagtantong ako ang dahilan kung bakit siya nandito sa kwarto ko. Kung bakit katabi ko siya sa kama ko.“B-Bakit hindi ka natulog?” Nauutal na bulong ko.Nanatili siyang nakahiga habang nakayakap sa aking bewang ang kanyang braso. Napagpasyahan ni Mama na samahan ako ni Shintaro ngayong gabi. Ayaw sana ni Papa pero dahil sa ginawa kong stunt kanina habang yakap ako ni Shintaro ay sobrang nagpakaba sa kanila. Nabahala sila na baka may gagawin na naman akong ikapapahamak ng sarili ko. Si Jev ay nasa kwarto ni Austin samantalang sina Riri naman at Letty ay magkasama sa guest room.Pina
Every Second Count 37 Seconds
Segundo~*~*~*~PARANG kahapon lang ang mga alaalang bumalik sa akin. Parang kahapon lang na sobra akong nasaktan. Sa kabila ng kalaliman ng gabi, pinaharurot ko pabalik sa amin ang sasakyan. Hindi ako pinayagan ng tatlo pero nagmamatigas ako. Gusto kong makausap sina Mama. Gusto ko silang makausap tungkol sa lahat ng nangyari. Gulong-gulo na ang utak ko at hindi ko alam kung ano ang una kong sasabihin sa kanila pagkauwi ko. Hindi ko na inabala pang punasan ang sariling luha.Sobrang pamilyar ng eksenang ito. Nagpapatakbo ako ng kotse habang umiiyak. Sumagi sa isip ko ang ibangga nalang itong kotse sa kung ano. Ayaw ko na. Sawang-sawa na ako sa lahat ng ito! Si David. Bullshit. Si David! Ilang mura na ang nasabi ko at ilang suntok na ang binigay ko sa manibela.Wala na akong pakialam kung makaabala ako ngayon sa iba na bumibyahe rin katulad ko. A
Every Second Count 36 Seconds
Binalikan~*~*~*~MAY nararamdaman akong humaplos sa mukha ko kaya unti-unti akong nagmulat. Sinalubong ako ng malungkot na ngiti ni Mama. Iaangat ko na sana ang sarili ko nang pigilan niya ang aking braso at siya ang humiga sa aking tabi. Nasulyapan ko ang laptop at nasa study table ko na ito.“Ang lahat ng ayaw kong makita sa'yo, Triz.. Ang umiiyak ka. Kaya kahit labag man sa kalooban ko, sinusuportahan kitang kumalimot. Ayaw kong araw-araw kang nasasaktan.” Malumanay na wika niya.Tumagilid ako at iniyakap kay Mama ang aking braso. Sumiksik ako sa kanya na parang bata. Ako ang panganay na anak pero sa t'wing magkakasama kaming apat, parang ako pa 'yong baby sa kanila. Lalong lalo na kay Austin. Minsan ay itinuturing niya akong bata.“Kapag 'di ko po 'to maiiyak, baka ano na ang nangy
Every Second Count 35 Seconds
Cheat~*~*~*~NAGING mahimbing ang tulog ko nang dumating ang gabi. Tinigil muna namin ang brainstorming. Ayaw kong matuyo ang utak ko. Ang hirap pala nito. Tinulungan nila akong lahat. Hindi lang ako ang naghihirap, pati narin pala sila. Tinulungan nila ako kasi mahal nila ako.Nagpabili ako ng bagong cellphone kay Mama. Iyong mga gamit ko na nakakapag-alala sa akin kay David ay tinago ko narin. Tsaka ko na gagamitin ang bagong cellphone ko kapag mainom ko na ang capsule. Binilin ko naman kay Mama na siya na ang magtatago ng magiging dati kong cellphone.Ayaw ko kasing magkaroon ng ebidensiya sa planong ito pagdating ng panahon. Pagkagising ko ay masigla kong inunat ang aking kamay at paa. Bukas pa kami ‘magme-meeting’ ulit kaya iba ang gagawin ko ngayon. Kinuha ko ang aking cellphone at tinitigan ko ang mukha n
Every Second Count 34 Seconds
Plano~*~*~*~GUSTO kong matawa sa sarili ko. Sobrang imposible ng gusto kong mangyari. Walang makakagawa ng ganoon. Malayo sa realidad ang gusto kong gawin nila. Okay sana kung totoo talaga ang time-traveler, time-machine at iba pa. Oo nga, walang kasiguraduhan kung totoo ba ang mga iyon 'o hindi.May tiwala naman ako sa sarili ko. Noong nagsunog ako ng kilay makaisip lamang ng magandang plano, hindi ako nagdadalawang isip na isali ang mga ito. In fact, matagal ko nang gawin ang mga ito. Gusto kong i-relate sa totoong buhay.Nanlaki ang mga mata ni Letty. Nakaawang narin ang labi niya. Kulang nalang ay pasukan ito ng langaw. “Waaah! Gusto ko 'yan, Aura! Sige, deal ako diyan!” Mangha niyang sigaw.Natawa ako. Alam ko ang iniisip niya. Iniisip niyang para silang time-traveler kasi malalaman na
Every Second Count 33 Seconds
Organizing Events~*~*~*~“SURE ka ba dito?” Tumango siya. “Baka ito ang ikamamatay ko, Shin-”“Taro.” Putol niya. Ngumisi ako.Simula bata pa kami ay ayaw na niyang tawagin ko siyang Shinshin. Gusto kasi niya noon ay Shintaro kasi binata daw pakinggan. Excited na excited siyang lumaki!Nasa kamay ko na ang capsule na binigay niya sa akin. Ang capsule daw na ito ay ginawa para sa mga taong gustong kumalimot. Makakabura raw ito ng mga alaala. Lalong lalo na iyong mga alaalang masakit.Pero, hindi ba, mas masakit isipin iyong masasayang alaala? Lalo na kapag hindi mo na makikita sa physical ang taong kasama mo sa alaalang iyon. Napalunok ako at muling tumitig sa kapsula. Kakalimutan na ba talaga kita, David?Nagtaka si Mama
Every Second Count 32 Seconds
Sorry~*~*~*~KAGAYA ng nakagawian, inimbitahan na naman ni Mama ang kaibigan ni Austin pagsapit hapunan. Shintaro.. Ang pangalan niya. Pero ayaw ko siyang tawagin sa pangalan niya.“Ako na po dito, Mama..” Sinabi ko nang magsimula na siyang magligpit. Natigilan saglit si Mama pero nginitian ko nalang siya. “Kaya ko na po ito. Lagi nalang po ninyong ginagawa ito.”Tumayo rin ang kaibigan ni Austin. “Tutulungan ko nalang po siya, Tita…” Presinta niya. Napaawang ang labi ko. Nakita ko pang ngumisi si Austin bago ito magpaalam sa hapagkainan.Nagdadalawang isip pa si Mama pero maya-maya ay ngumiti siya. “Sige.. Maiwan ko na kayo.Nagsimula na akong magligpit at hindi ko na pinansin ang aking kasama. Iniba ko ang kutsara’t tin
