Chapter 1I never knew I’d be visiting a prison all my life. At mas lalong hindi ko inaasahang magpupunta rito para dalawin ang kaibigan ko. Or should I say, dati kong kaibigan.I don’t know what to think of it. Gusto ko pa ring kumbinsihin ang sarili kong hindi magagawa ni Lorreine ang kung ano man ang sinasabi ng ibang mga tao sa kaniya. Gusto ko pa rin siyang bigyan ng benefit of the doubt matapos ang mahabang taong pagkakaibigan namin. Pero kahit anong pagkukumbinsi ang gawin ko ay ang bilis pa rin ng tibok ng puso ko. Natatakot pa rin ako kung ano ang maaaring mangyari. Ang daming tanong sa utak ko na gustong masagot.Paano kung lahat ng sinabi nila tungkol kay Lorreine ay totoo? Paano kung isa nga siyang myembro ng organisasyon na ‘yon? Matatanggap ko ba? Kaya ko bang harapin?Isang marahang palad ang dumampi sa kamay ko at binigyan iyon ng banayad na pagpisil. Nang mapatingin ako sa kaniya ay pinilit ko ang sarili na ngumiti.“You’re going to be okay,” bulong ni Gab sa tainga
“Are you feeling better now?” tanong ni Gab nang makapasok kami sa sasakyan niya.I just finished bawling. Sinakitan lang ako lalo ng ulo dahil sa ginawa ko. Ang buong akala ko ay gagaan ang pakiramdam ko kapag nailabas kong lahat ng sakit kanina, pero mas lalo lang sumama ang pakiramdam ko.Sinubukan kong ngumiti. “I think so.”Inabot niya ang kamay ko at muli iyong pinisil. “It’s okay if you’re not. Hindi mo kailangang pilitin ang sarili mo sa harap ko. Naiintindihan ko.”Dahil sa sinabi niya ay bumagsak ang mukha ko at nawala ang ngiti sa mga labi ko. “This is the first time someone betrayed me like this. Kaibigan ko pa. And it hurts so damn much.” Muling may tumakas na luha mula sa mata ko na agad kong pinunasan. “Ilang taon kaming magkaibigan, Gab. Halos araw-araw kaming magkasama. Nandiyan kami palagi para sa isa’t isa. Hindi ko ma-imagine kung paano niya natiis na makasama ako sa mga taon na ‘yon nang may tinatago siyang galit sa puso niya.”Napayuko na lang ako. Akala ko, naiy
Chapter 2Hinawakan ni Gab ang kamay ko na nakapatong sa railings. Doon lang ako bumalik sa reyalidad. “You’re doing the right thing,” he said.Napangiti ako bago ko siya hinarap. “What about you?”Kumunot ang noo niya. “What about me?”Nagkibit-balikat ako bago tumalikod at humilig sa railings. Mas hinigpitan ko ang pagkakawak namin ng mga kamay. “I never heard of you for four years.”“You were stalking me for four years, Seanne,” nakatawang pang-aasar niya.Napairap ako. “You know what I mean. At FYI, hindi kita in-stalk.”Hinigit niya ako sa beywang. “You didn’t?”“Okay. A little. Pero ginawa ko lang ‘yon dahil kailangan kong malaman kung ano-ano ang mga ginagawa mo.”Imbis na asarin pa ako lalo dahil sa mga pinaggagawa ko noon ay nagtanong siya. “Anong gusto mong malaman?”Isa lang ang unang pumasok sa isip ko. “Did you have a girlfriend sa four years na lumipas?”Walang pagdadalawang isip siyang sumagot. “None.”Bahagya akong lumayo sa kaniya at pinaningkitan siya ng mga mata. “I
“He admitted using the organization with violence, pero alam niya kung sino-sino ang pinupuksa nila at binabangga nila. And no, hindi niya kayang harapin ang kahit na sino sa The Big Three. He didn’t have the guts, nor the power.” Saglit siyang tumigil bago nagpatuloy. “I wanted so badly to come to you the moment I heard about that. Pero alam kong hindi magbabago ang pasya mo lalo pa at wala akong ebidensiya na hindi nga kami ang may gawa n’on. And the best way I can do para maniwala ka sa ‘kin is to find the real culprit.“My dad is sick.” Napaangat ang tingin ko sa kaniya. “He was diagnosed with stage two cancer at that time. Napilitan akong i-manage ang kompanya sa edad na ‘yon kahit hindi pa ako handa. I didn’t have a choice. Pero ginawa ko ‘yong oportunidad para pag-aralan ang kompanya at baguhin ang nakagawian nito.”Kumunot ang noo ko. “What do you mean?”“I stopped using the organization for anything violent, especially if it involves killing. Hindi ko kayang patigilin ang ib
Nasa harap ko pa rin ang sasakyang nag-cut sa ‘kin kanina. Napakabagal ng takbo niya kaya sinubukan kong mag-overtake. Pero napakunot ang noo ko nang bigla niyang hinarang ang sasakyan sa harap ko. I thought it was a coincidence, pero matapos ang ilang saglit, napansin kong sinasadya na niya.I honked again three times. “Ano bang problema nito?” bulong ko sa sarili.Dahil sa init ng ulo at sa gutom na rin, pinaharurot ko ang sasakyan para makapag-overtake. Hindi na niya nagawang harangan ang harap ko nang tumapat ang bumper ko sa likod ng kotse niya. Kung pipilitin niya ay tiyak magkakabanggaan na kami.Nang magkatapat ang sasakyan namin ay napatingin pa ako sa bandang driver’s seat kahit na tinted naman ‘yon. Nakita ko na lang ang sarili kong nakikipag-unahan sa kaniya. Nagsimulang bumilis ang tibok ng puso ko nang gitgitin niya ang sasakyan ko. Ang unang pumasok sa isip ko ay ang tawagan ulit si Gab. He answered immediately. “Are you home, love?”“Can you track my phone? Someone’s
Napatakbo ako sa pinto nang marinig ang pagbukas n’on. Agad kong niyakap si Gab pagkalapit na pagkalapit ko na sinuklian niya nang mas mahigpit.“Nasaktan ka ba?” tanong niya.Umiling ako. “No.”Nabuga siya ng hangin bago sinuksok ang mukha sa pagitan ng balikat at leeg ko. “I was so scared. Mabuti na lang at nasa malapit lang si Lance.”Sinubukan ko siyang tingnan. “Nasaan nga pala siya? Okay lang ba siya? I need to thank him personally. Ito na ang pangalawang beses na niligtas niya ang buhay ko.”“He said he needs to be somewhere. Kailangan niya rin makasigurado kung hindi ka ba nasundan ng sasakyan na ‘yon.” Dumeretso kami sa sala at naupo sa sofa. “I’ll tell him you said that.”“What? Kailangan ko siyang pasalamatan nang harapan.”“It’s his job, love. He works for me now.” Sinamaan ko siya ng tingin. “Fine! I’ll set up a meeting.” He pulled me towards him and cuddled me.I rested my head on his chest. Matapos ang nangyari, ngayon lang ako nakakalma. At ngayon ko lang naalala ang g
Nang matapos, imbis na bumalik sa ginagawa ay nanatili lang kami sa sofa habang nakayakap siya sa beywang ko. Nakapikit na rin siya na parang gusto nang matulog kung hindi lang dahil sa dami ng ginagawa niya.“You can take a nap,” sabi ko. “Gigisingin na lang kita ng around twelve midnight para makapagpahinga ka saglit.”Tango lang ang ginawa niya. Imbis na tumayo ay ginawa niya lang unan ang hita ko habang nakayakap pa rin sa beywang ko. I caressed his hair para mabilis siyang makatulog. Sa buong gabing ‘yon ay pinanood ko lang siyang matulog. I can only see one side of his face, though, dahil nasuksok ang mukha niya sa tiyan ko.“I’m here! What do you—” Napapitlag kami pareho sa bigla. Marahas niyang binuksan ang pinto ng office ni Gab nang hindi man lang kumakatok at mukhang nabigla naman siya nang makita ako.“Don’t you knock, Lance?” tanong ko. Napatingin ako kay Gab nang gumalaw siya.“I’m sorry,” sabi ni Lance. “Hindi naman nabanggit ni Gab sa ‘kin na nandito ka pala. He asked
Nilapag ko sa harap ni Gab ang kontrata pagkarating na pagkarating ko sa office niya. Kumunot ang noo niya nang makitang nakataas ang kilay ko sa kaniya imbis na lumapit sa kaniya gaya ng nakagawian. Nakasunod lang sa ‘kin si Lance sa likod.“What is this?” tanong ko.“Ahm… the contract?”Napairap ako. “My bodyguard is not allowed to go near me? Seryoso ka ba?”“What are you saying? Of course, he is allowed.” Napatayo na siya sa kinauupuan niya at dahan-dahang lumapit sa ‘kin.“What’s with the meters away from me? Paano niya ako mapoprotektahan kung ganoon siya kalayo sa ‘kin? Kahit si Iwatani hindi ganoon kalayo sa ‘kin.”“Kaya nga nahulog ka sa kaniya, ‘di ba?” Napatigil ako. “I just didn’t want you to fall in love with your bodyguard again.”“Okay,” ani Lance. “I guess that’s my cue. Lalabas na muna ako.” Hindi na niya hinintay ang sasabihin namin at dali-dali nang lumabas ng office ni Gab.Napabuntonghininga ako bago tumingala at titigan siya sa mga mata. “You know that was differ
Muli akong nagpasalamat sa mga kambal ko bago sila umalis.“Bumabawi lang kami sa ‘yo,” sabi ni Chanel. “Alam naman naming ang tagal naming hindi nagpakita sa ‘yo kaya hayaan mo na kami.”“Kami na rin pala ang bahala sa pagkausap bukas sa magiging venue natin tutal nakapili ka naman na kung sino ang maggagayak ng place,” sabi ni Carleigh. Muli akong nagpasalamat sa kanila at niyakap sila pareho nang mahigpit.“Sige na,” ani Chanel. “Mauna na kami at ayaw naman naming magtagal dito. Baka maabutan pa namin ang future husband mo.”Natawa na lang ako at kumaway na sa kanila. Pinapasok ko muna si Lance sa loob para makainom muna ng kape. Buong araw din kasi namin siyang kasama kaya tiyak na napagod rin siya.“Pauwi na raw si boss,” ani Lance. “Sige. Magluluto na ako ng dinner.”“Ako na ang bahala sa dinner. Magpahinga ka na lang sa sala.”Tiningnan ko naman siya nang deretso. “You cook?”Napangisi siya. “I can practically do anything.” Medyo matigas pa siyang mag-english pero nakakatuwang
Nang ma-discharge ako, napagdesisyunan naming doon muna ako sa apartment niya tutuloy. He wanted to hire help but I rejected his offer. Hindi naman ako baldado. Isa pa, masyadong risky ang mag-hire ng isang tao na hindi ko naman gaanong kakilala.I can ask Lance for help lalo na kung may kailangan akong buhating mabigat. I’m sure he wouldn’t mind. At hindi rin naman ako madalas magbuhat ng mabibigat kaya hindi ko rin kailanganin masyado ng tulong niya.Habang papunta kami sa parking lot, napatingin agad ako kay Iwatani na palapit sa ‘min ni Gab. I automatically smiled at agad siyang binati.“I heard what happened,” panimula niya. “Nag-alala ako kaya pinuntahan agad kita. But I see you’re in good hands.” Napatingin siya kay Gab at bahagyang tumango.“Mauna na ako sa loob ng sasakyan,” ani Gab. He kissed my lips before walking away. Nang makapasok siya sa loob ng sasakyan ay saka ko lang hinarap si Iwatani.“I am. Thank you sa pag-alala. But I’m fine.”Napatingin siya sa kamay kong naka
Dumaan ang araw ko na nasa loob lang ako ng office. Tinapos ko ang lahat ng dapat tapusin sa araw na ‘yon dahil may kliyente akong kailangang i-meet bukas ng umaga. Napagdesisyunan naming sa isang mamahaling restaurant magkita upang pag-usapan ang next project namin. Pumayag na rin ako dahil masyadong stuffy sa office. Kailangan ko ng ibang malalanghap na hangin.Napahawak ako sa gilid ng lamesa ko nang pagtayo ko ay biglang umikot ang paningin ko. Nang tingnan ko ang orasan ko ay halos alas otso na naman ng gabi. Hindi pa ako nakakapag-dinner.Nagsimula akong maglakad palapit sa pinto ngunit hindi tumigil ang pag-ikot ng mundo ko. Nang mahawakan ko ang doorknob ay sinubukan ko ‘yong buksan, ngunit biglang bumigay ang tuhod ko at dumilim ang paningin ko.*Dahan-dahan kong dinilat ang mga mata ko. Noong una ay madilim ang paligid, at nang mag-adjust ‘yon ay saka ko napagtantong nasa hospital ako. Tanging lampshade lang ang ilaw na mayroon sa loob ng silid, ngunit sapat lang para maki
Matapos kong pirmahan ang kontrata, doon lang ako nakaramdam ng ginhawa sa dibdib. Parang may nagtanggal ng bato sa dibdib ko na pumipigil sa ‘kin makahinga nang maayos.I trust Rainier and his security. Kung may dapat man akong ipagmalaki, ‘yon ay ang pagpapahalaga niya sa mga kasunduang pinipirmahan niya. After all, he’s a businessman. Sa oras na hindi niya magampanan ang end niya, alam niyang malaki rin ang mawawala sa kaniya. He badly wants Iwatani in his team, so I guess mas malaki ang gain niya sa oras na mapasakaniya na si Iwatani.And if Iwatani is ready to sacrifice himself, I should be ready as well. They are both on the same field. Siya na rin ang nagsabi na kilala niya si Rainier pagdating sa ganito. He’s the best on their field. Wala naman akong dahilan para hindi siya paniwalaan.For starter, mayroong mga tauhan si Rainier na nakaatas sa building ko. Hindi ko alam kung ilan sila, pero upang ma-distinguish ko sila mula sa kalaban, they’ll be wearing this gold pin on their
Sabay kaming napatingin ni Lance sa nagsalita. Nasa isang dulo siya habang nakatanaw sa labas ng glass wall. May hawak din siyang kopita na naglalaman ng wine. Ni hindi niya kami tinapunan ng tingin. Tanging si Iwatani lang ang nakikita niya dahil hindi maalis ang tingin niya rito.Yumuko lang ang guard na naghatid sa ‘min bago umalis. Naiwan naman kami roon na nakatayo lang at hinihintay na paupuin kami.Isang malaking tao si Rainier. He’s older than us pero hindi nalalayo ang edad niya sa ‘min despite being a billionaire. He’s the youngest billionaire in our country, after all. Kung hindi ako nagkakamali, he’s even the youngest billionaire around the world.Halos six foot din ang height niya ngayong nakita ko siya sa personal. Mas matangkad siya kina Gab, Iwatani o kahit kay Lance na halos six footer na rin. He’s also muscular na para bang palagi siyang nasa gym.Malinis din ang mukha niya at walang bigote at balbas kaya mas nagmukha siyang mas bata. Honestly, he’s really hot. Para
Napabuntonghininga ako habang nakatitig sa harap ng laptop ko. Kahit anong focus ang gawin ko, nawawala lang din ako sa sarili dahil sa mga nangyayari. There’s this constant fear, frustration, and worry lingering around me.Hindi ko maiwasang hindi mag-alala para kay Iwatani dahil sa naging desisyon niya. At hindi ko rin maiwasang hindi mag-alala sa mga mahal ko sa buhay na madadamay dahil dito. Ang masaklap pa, ang layo nila sa ‘kin para maprotektahan ko.Carleigh and Chanel are out there on who knows where. Alam kong kaya nilang protektahan ang mga sarili nila, but this is different. Napahawak na lang ako sa sentido ko nang kumirot ‘yon. I barely had any sleep last night dahil din sa pag-aalala. Miski ang pagkain ko, hindi na rin maayos. I’m trying, but the stress is getting into me. I just want to take a break for a while.Napaangat ang tingin ko sa pinto nang magbukas ‘yon. Pumasok si Gab na may ngisi sa mga labi bago ako nilapitan. Kumunot ang noo niya nang mapansin ang itsura k
Chapter 11Nang matapos ang meeting noong hapong ‘yon, pinauna ko nang umuwi ang sekretarya ko. Gaya ng inaasahan ay sobrang higpit ng bantay ko ngayong araw. Kita ko ang tatlong itim na sasakyan malapit sa pinagparadahan ko ng kotse ko. Mayroon na ring suot na earpiece si Lance. Sa tingin ko ay konektado ‘yon sa mga bodyguard na kasama ko ngayon.“Nandito na raw ba si Iwatani?” tanong ni Lance.Napatingin ako sa phone ko. “Parating na raw siya.” Medyo maaga kasi natapos ang meeting kaya siguro late siya. Pero hindi naman nagtagal ay nakita ko na rin ang bagong sasakyan niya. “He’s here.”May kung anong sinabi ni Lance sa earpiece niya bago namin nilapitan ang kotse na pumarada hindi kalayuan sa sasakyan ko. Binaba lang ni Iwatani ang bintana at sumilip sa ‘min.“Hop in,” aniya. Mabilis naman akong pinagbuksan ni Lance at pinaupo sa passenger’s seat. “Dito ka na rin sumakay, p’re.”“Dapat lang,” pabirong sagot ni Lance bago dumeretso sa likod.Natawa na lang ako. Halos makalimutan kon
Chapter 6“Ano naman ang kailangan niya sa ‘kin?” tanong ko. “Yes, pare-pareho tayong nasa business pero mas focus siya sa transportation sa loob at labas ng bansa. What could he possibly want with me?”“I’m not referring to that. I am referring to his real business,” panimula ni Gab. “He wants one of your biggest assets.” Kumunot ang noo ko pero hindi nagsalita. Nang mapansin niyang wala pa rin akong ideya ay napabuntonghininga siya. “He wants Iwatani.”Napaawang ang bibig ko. “Iwatani? As in Iwatani Yokomizo?”“Well, may iba ka pa bang kilalang Iwatani maliban sa naging bodyguard mo?”Umiling ako. “Why him, though? I mean, he can get help from my whole security for as long as he likes. Wala namang kaso sa ‘kin.”“It’s not your security he wants, love. Mukhang hindi mo na ganoong kakilala ang naging bodyguard mo. Over the past years, he has achieved so much na miski ang mga businessman ng ibang bansa ay gusto siyang kunin.”Napatulala ako, saglit na pinag-iisipan ang sinabi niya. “Ok
Hindi ako nakapagsalita. Biglang bumilis ang tibok ng puso ko. Sa kaba? Hindi ako sigurado. Hindi ko dapat maramdaman ang takot lalo na at dati ko siyang kaibigan. Pero iba na ngayon. She tried to kill me before, and she could do it again.Huminga muna ako nang malalim nang masigurado kong kaya ko nang magsalita. “If the evidence is not enough, we can’t do anything about it. Kailangan na lang nating mag-doble ingat.”“No.” Umiling-iling si Louella. “It’s not that. Hindi siya nakawala dahil kulang at hindi sapat ang ebidensya.” Kumunot ang noo ko. “The organization got her out by force.”Noong una ay napaisip pa ako kung sinong organisasyon ang tinutukoy niya. Ngunit kalaunan ay naintindihan ko na agad.“The assassins?” tanong ko.Tumango si Louella. “Our company tried to infiltrate them. Kaya lang masyado silang mahigpit at makapangyarihan. Not even Gab can help us. Mas lalo lang kaming nahirapan na mabawi si Lorreine.”“Not even him? Gaano ba kalaki ang organization na ‘to?” Alam kon