“Pasensya na po talaga, okay ka lang ba?”Nakita ni Khate na ang taong kaharap niya ay lasing, kaya’t naging alerto siya at humingi ulit ng paumanhin, ngunit mula sa kanyang saloobin “mas mabuting humingi ng tawad kaysa naman magkaroon ng maraming gulo.” Sa sandaling natapos niyang magsalita, biglang tumawa nang masama ang taong nasa harap niya, at medyo pabagu-bago ang kanyang boses, “Magandang dalaga… malalaman mo naman kung okay lang ako o hindi, kung sasamahan mo akong uminom! Kung ipa pagpapasya mong ako ay maging masaya ay sasamahan mo ako, at kung hindi naman ay guguluhin kita ngayon!”Bahagyang kumunot ang noo ni Khate, alam niyang ang taong nasa harap niya ay halatang lasing na at wala na sa tamang pag iisip, kaya’t hindi na sana niya balak pang pansinin ito, ibinaba niya ang kanyang ulo at sinubukang iwasan ito.Habang papalapit siya sa lasing, muling umalingawngaw ang boses ng lasing, “Huwag kang umalis, magandang dalaga! Mayaman ako, kaya kong bayaran ang lahat nang gust
Walang laman ang silid. Pagkapasok ni Anthony, isinara niya ang pinto. Saglit na pinakinggan ang tahimik na silid at ang tanging na maririnig ay ang tunog ng paghinga ng bawat isa. Tumingin si Khate sa paligid, at nakaramdam ng panganib nang walang dahilan, at nagpumiglas nang marahas. “Ano ba ang gusto mong gawin? Bitawan mo ako!” Sa mga sumunod na segundo, siya ay idiniin siya sa sulok ng pader nang walang kahirap-hirap ng lalaki. Halos magkadikit na ang kanilang mga katawan. Ang mainit na hininga ng lalaki ay ibinuga sa kanyang tainga. Agad tumigil sa pagpupumiglas ni Khate, nakasandal siya sa pader, matigas na itinuwid ang kanyang katawan, at hindi sinasadyang binagalan ang kanyang paghinga. Sa layo ng agwat nito, mas lalo pa itong bumabagal, at sa kanyang pagkakadiin ay maaari na siyang mahawakan ng taong nasa harap niya. Kinagat ni Khate ang kanyang labi dahil sa biglang pagkakagulo ng kanyang isip. Kahit gaano katagal na ang nakalipas, ang panggigipit na ibinigay sa k
Nasakop ng mainit na labi ng lalaki ang kanyang mga labi, at nagsalubong ang kanilang mga hininga.Nablangko ang isip ni Khate.Hindi niya inaasahan na gagawin ito ni Anthony sa kanya!Ang kamay ng lalaki ay nanginginig sa kanyang baba at pinipilit na pinapanganga siya.Biglang nagising sa katotohanan si Khate at nagpumiglas nang walang pakialam, “Anthony, pakawalan mo ako!”“Nababaliw ka na ba? Pribadong silid ito! Pwede pumasok ang kahit sino anytime!”Biglang kumalas si Anthony nang kaunti dahil sa kanyang pagpupumiglas pero hinawakan pa rin niya bewang ni Khate palapit sa kanya. Kahit na tumigil ito bahagya, inilapat pa rin niya ulit ang kanyang mga labi at hinila ang kanyang ibabang labi, “So ano? Hindi ba sinabi mong babayaran mo ako? Gusto kong bayaran mo ako nang isang beses, natatakot ka ba sa kabayarang hihingin ko?”Tumayo nang bahagya si Khate at ang mga mata ay mariing nakatitig sa lalaki na nasa harapan niya, nagpumiglas siya nang maalala ang karanasan noong gabing iyon
Pagkalabas ni Khate sa pribadong silid, wala na siyang alam na mapupuntahan, kaya kailangan niyang magtago sa hagdanan.Sumandal siya sa pader, humihingal nang malakas, pagod na pagod siya sa kakatakbo palayo kay Anthony. Sa pagkakasandal niya agad niya itaas ang kanyang kamay para hawakan ang kanyang mga labi na hinalikan at nasaktan. Parang naiwan pa rin ang temperatura ng lalaki sa kanyang mga labi.Pagkalipas ng ilang minuto, ibinaba ni Khate ang kanyang mga mata, napagtanto na siya nagkukunwari lang sa kanyang sarili.Sa loob ng maraming taon, akala niya ay wala na siyang nararamdaman kay Anthony, ngunit hindi niya inaasahan na isang pagkikita lang ay madaling magulo ang kanyang puso.Pagkaraan ng ilang sandali, nang maging matatag na ang kanyang emosyon, bumalik si Khate sa pribadong silid.Ang mga empleyado sa loob ay abala pa rin, at bahagya lamang silang nagpigil nang makita siyang pumasok.Tumingin si Henry sa kanya at nakita na parang nasa ibang estado na siya kaysa noon
Sumunod ito sa ama, lumapit at inilahad ni Katerine ang kanyang nasaktang kamay upang ipakita sa kanya.Nakita ang mga galos sa kanyang kamay, bahagyang kumunot ang noo ni Anthony, "Paano nangyari ito? Bina-bully ka ba ng ibang bata?"Natigilan si Katerine sandali, at pagkatapos ay mariing umiling.Hindi ka binu-bully?Naguluhan si Anthony, "Kung himdi ka nabully, ano pala ang nangyari?"Muling kinuha ni Katerine ang paintbrush at nagsulat ng ilang letra sa maliit na notebook stroke by stroke. Pagkatapos magsulat "wala, hindi ko po alam”, bahagya niyang ikiling ang kanyang ulo nang hindi sigurado.Masyadong mahirap isulat ang salitang ito.Kapag nakakita siya ng salitang hindi niya alam kung paano isulat, karaniwan niyang idadagdag ang salitang wala at di ko alam.Ngunit hindi niya madalas isulat ang mga salitang ito, kaya hindi niya alam kung tama ang pagkakaintindi niya."Nahulog ka ba sa school?"Nakita ni Anthony ang katagang “opo” na isinulat niya at tinanong siya para kumpirmahi
Pagkatapos umakyat ng dalawang maliit na bata, unti-unting nawala ang ngiti sa mukha ni Khate."May problema ba bess? Ano ang iniisip mo?"Pinatay ni Kyrrine ang TV at lumapit sa kaibigan para magpakita ng pag-aalala.Nag-atubili si Khate sandali, at iniiwasan ang pangunahing punto ngunit naisip niyang si Kyrrine lang ang kanyang kakampi, kung kaya ikinuwento niya ang mga pangyayari sa gabing iyon, "Ngayon lang, habang ako ay nasa Dragon Emperor’s Tower, doon namin naisipan kumain ng hapunan, nakita ko si Anthony."Bukod kay Kyrrine, wala siyang ibang mapagsabihan tungkol sa nangyari anim na taon na ang nakalilipas.Nang marinig nito, natigilan si Kyrrine sandali, at hindi mapigilang humikab, "Anong klaseng masamang kapalaran ito para sa inyo... Ang laki ng lungsod na ito, at pinagtagpo pa rin kayo, iniisip ko na kung hindi ninyo pagpapasyahan na hanapin ang isa't isa, ang posibilidad na magkita ay halos zero."Ibinaba ni Khate ang kanyang mga mata, hindi alam ang iniisip niya."Kaya,
Pagkatapos niyang makitang kinuha si Katerine ng guro, binawi ni Anthony ang tingin niya at sinabi kay Gilbert, "Tara na."Tumango si Gilbert at nagmaneho papunta sa Lee company.Pagdating sa kompanya, dumiretso si Anthony sa isang high-level meeting.Nang matapos ang meeting, mahigit isang oras na ang lumipas.Dumiretso si Anthony pabalik sa opisina niya."Anthony, nandito ka na pala."Pagkapasok niya sa pinto, narinig niya ang boses ni Cassandra.Nang marinig iyon, bahagyang kumunot ang noo ni Anthony.Nakita niya lang si Cassandra na nakasuot ng itim na suit, nakatayo sa harap ng desk niya at nakangiti. Parang ilang sandali na siyang naghihintay sa loob."Anong oras ka dumating?"Naglakad si Anthony papunta sa likod ng desk, ang mga mata niya ay dumako sa mga dokumento sa mesa, at sa huli ay napunta kay Cassandra.Ng nakitang umupo na siya, ay umupo na rin si Cassandra, nakangiting banayad, "Kakadating ko lang kanina, at narinig ko kay Gilbert na pumunta ka na agad sa meeting."Pagk
Matapos magsalita si Anthony, hindi niya pinansin ang reaksyon ni Cassandra.Sa simula pa lang, ang pagpapakasal kay Cassandra ay para lamang ibayad ang utang na loob ng lolo niya dahil sa pagligtas sa kanyang buhay.Dahil dito, naging malapit siya sa Feng family, kaya nang imungkahi ng mga nakatatanda na pakasalan niya si Cassandra, tinanggap niya ito nang walang komento.Akala pa nga niya noon na si Cassandra ang "white moonlight" sa kanyang puso.Ngunit anim na taon na ang nakalipas, nang biglang umalis si Khate nang walang paalam, saka niya napagtanto na ang nararamdaman niya para kay Cassandra ay hindi ang pag-ibig na akala niya.Mula noon, paulit-ulit siyang hinikayat ng mga nakatatanda ng dalawang pamilya na ituloy ang kasal, ngunit lagi siyang may dahilan para ipagpaliban ito.Sa nakalipas na anim na taon, ginawa niya ang lahat para tulungan ang Feng family at pinagbigyan ang lahat ng kanilang mga kahilingan sa negosyo, bilang pagbabayad sa utang na buhay.Ngayon, sa tingin ni
Habang pinagmamasdan ni Khate ang repleksyon niya sa salamin, hindi niya maiwasang mapansin ang lungkot sa kanyang mga mata. Mula nang marinig niya ang sinabi ni Kyrrine, hindi na siya mapakali. Ano nga ba ang nalaman ni Anthony? At paano siya maghahanda sa muling paghaharap nila?"Khate," mahinang tawag ni Kyrrine mula sa pintuan. "Sigurado ka bang gusto mo siyang kausapin ngayon? Baka hindi ka pa handa."Huminga nang malalim si Khate bago tumango. "Kailan pa, Kyrrine? Hindi ko na pwedeng ipagpaliban ito. Kailangan ko nang tapusin ang lahat."Dahan-dahang lumapit si Kyrrine at hinawakan ang kanyang kamay. "Hindi mo kailangang gawin ito mag-isa. Kami ni Adrian, nandito lang."Napangiti si Khate, kahit na alam niyang may halong kaba ang kanyang damdamin. "Salamat, Kyrrine. Pero alam kong ito ay isang bagay na ako lang ang kailangang humarap."Pagkalipas ng ilang sandali, naroon na siya sa harap ng isang mamahaling restawran kung saan siya pinapunta ni Anthony. Tumigil siya sa tapat ng
Habang patuloy na lumalalim ang gabi, hindi pa rin mawala sa isipan ni Khate ang mga sinabi ni Anthony. Nakaupo siya sa veranda ng kanyang apartment, nakatitig sa malawak na siyudad na puno ng kumikislap na ilaw, ngunit tila wala siyang nakikita. Ang kanyang isip ay gulong-gulo, pilit niyang inuunawang muli ang lahat ng nangyari sa pagitan nila.Muli niyang narinig sa kanyang isip ang boses ni Anthony—ang sakit, ang hinanakit, at ang desperasyon sa kanyang tinig. "Hindi mo kailangang harapin ito mag-isa." Napapikit siya nang mariin, pilit na pinipigilan ang muling pagbalik ng mga alaala. Ngunit kahit anong gawin niya, bumabalik at bumabalik pa rin ito."Hindi mo na siya dapat iniisip, Khate." Biglang sabi ni Adrian, na tahimik palang nakatayo sa may pinto, pinagmamasdan siya. May hawak itong dalawang tasa ng kape, at marahan itong lumapit upang ibigay sa kanya ang isa. "Alam kong mahirap, pero hindi mo kailangang pahirapan pa ang sarili mo."Marahang tinanggap ni Khate ang kape at hum
Sa kabila ng kanyang mga sinabi, hindi mapakali si Khate. Kahit pa pinilit na niyang lumayo, may isang bahagi ng kanyang puso na hindi kayang magpakawala."Tapos na, Adrian. Tapos na," mahina niyang ulit, pilit pinaniniwala ang sarili na wala na siyang dapat pang balikan. Ngunit kahit anong pilit niya, alam niyang hindi pa tapos ang lahat. Hindi pa tapos ang sugat na iniwan ni Anthony—o marahil, ang sugat na iniwan niya sa puso nito.Tahimik lang silang naglakad ni Adrian palabas ng gusali, ngunit ramdam niya ang bigat ng presensya nito sa tabi niya. Hindi ito nagtanong, hindi rin ito nagpilit, ngunit ramdam niya ang pag-aalala nito.Pagkarating nila sa sasakyan, marahang binuksan ni Adrian ang pinto para sa kanya. "Khate, sigurado ka bang kaya mo?"Napayuko siya. Gusto niyang sabihin na oo, na kaya niyang kalimutan ang lahat, na kaya niyang itago ang emosyon niyang matagal nang nakakubli. Pero hindi na niya kayang magsinungaling pa."Hindi ko alam, Adrian," mahinang tugon niya. "Pero
Habang patuloy na lumalayo sina Khate at Adrian mula kay Anthony, ramdam niya ang bigat ng kanyang bawat hakbang. Pakiramdam niya'y may humihila sa kanya pabalik, ngunit pinilit niyang huwag nang lumingon. Hindi niya maaaring ipakita ang kanyang kahinaan, lalo na sa harap ni Anthony."Khate," muling tawag ni Adrian, bahagyang humigpit ang pagkakahawak nito sa kanyang braso. "Sigurado ka bang ayos ka lang? Alam kong hindi madaling makita siya ulit pagkatapos ng matagal na panahon."Napayuko si Khate, pilit na itinatago ang lungkot sa kanyang mga mata. "Adrian, hindi ko alam... Hindi ko alam kung ano ba ang dapat kong maramdaman. Akala ko tapos na ang lahat, pero bakit parang mas lalo lang lumalala ang sakit?"Hininto ni Adrian ang kanilang paglalakad at marahang hinawakan ang magkabila niyang balikat. "Kung gusto mong umalis dito, sabihin mo lang. Hindi mo kailangang tiisin ang ganitong pakiramdam, Khate."Napangiti siya ng bahagya, kahit pa puno ng pait ang kanyang puso. "Salamat, Adr
Habang bumibigat ang katahimikan sa pagitan nina Khate at Anthony, hindi niya maiwasang maramdaman ang mabilis na pagtibok ng kanyang puso. Pilit niyang pinapakalma ang sarili, ngunit ang matinding titig ni Anthony ay tila humihila sa kanya pabalik sa nakaraan—sa isang panahong pinilit na niyang ibaon sa limot.Napalunok siya at dahan-dahang tumalikod, umaasang matatapos na ang usapan nila. Ngunit hindi ganoon kadali ang lahat."Khate," muling tawag ni Anthony, mas malambot ngunit may halong bahagyang pakiusap ang kanyang tinig. "Huwag mo akong iwan ng walang sagot, please lang."Napapikit nalang si Khate, pilit na pinipigilan ang panginginig ng kanyang kamay. Alam niyang kung magpapatuloy siya sa usapang ito, maaaring buksan niya muli ang sugat na matagal nang nakapikit. Ngunit paano kung ito na ang pagkakataong kailangan niya upang tuluyang makalaya?Huminga siya nang malalim bago bumaling muli kay Anthony. "Ano pa ba ang gusto mong marinig mula sa akin?" mahinahon ngunit matigas ni
Sa kabila ng malamig na sagot ni Khate, nanatiling matindi ang titig ni Anthony sa kanya, para bang sinusubukan niyang hanapin ang katotohanan sa kanyang mga mata. Ilang segundo pa ang lumipas bago siya tuluyang tumalikod, ngunit hindi pa rin nawala ang tensyon sa pagitan nila. Ang hindi inaasahang muling pagkikita ay nagdulot ng mga emosyon na matagal nang ibinaon sa limot, ngunit ngayon ay muling lumulutang sa ibabaw, hinuhukay kahit na pilit niya itong nililibing.Habang pinagmamasdan ni Khate ang papalayong pigura ni Anthony, hindi niya maiwasang makaramdam ng kakaibang paninikip sa dibdib. Alam niyang hindi niya na maaaring balikan ang nakaraan, ngunit bakit tila patuloy itong bumabalik sa kanya? Bakit hindi niya kayang alisin ang bigat sa kanyang puso?"Hindi pa ito tapos, Khate," mahina niyang bulong sa sarili, ngunit sa likod ng kanyang isip, alam niyang hindi niya kayang aminin ang tunay na dahilan kung bakit siya umalis noon....Sa kabilang dako, habang si Anthony ay nagl
Hindi pa man tuluyang nawawala ang alingawngaw ng huling sinabi ni Anthony, ngunit pakiramdam ni Khate ay bumigat na ang buong paligid. Nakatayo siya sa gitna ng malawak na silid, pilit na pinapalakas ang loob niyang harapin ang lalaking minsan niyang minahal—at iniwan. Ngunit paano ba haharapin ang isang taong hindi kailanman nakalimot? Paano ba ipapaliwanag ang isang lihim na inilihim niya sa mahabang panahon?Pumikit siya saglit at pilit na pinakalma ang kanyang damdamin. Naririnig niya ang marahang paghugot ng hininga ni Anthony sa kanyang harapan, isang malinaw na indikasyon na hindi pa ito tapos sa kanilang usapan. Nang dahan-dahan niyang iminulat ang kanyang mga mata, nakita niyang nakatitig pa rin ito sa kanya, ang mga mata nitong puno ng hinanakit, hindi lang sa kanya kundi marahil sa kanilang nakaraan."Anthony, hindi mo ako kayang diktahan kung sino ang dapat kong kausapin," mariing sabi ni Khate, pinapanatili ang matatag na tinig kahit pa sa loob-loob niya ay may kung anon
Isang iglap lang ang lumipas, ngunit pakiramdam ni Khate ay tila bumagal ang oras. Ang mahigpit ngunit banayad na pagkakahawak ni Anthony sa kanyang pulso ay nagpadala ng kakaibang alon ng emosyon sa kanyang buong katawan. Hindi niya alam kung dapat ba niyang alisin ito o hayaan na lang. Ngunit isang bagay ang sigurado—hindi siya handa sa mga sandaling ito.Napakurap siya, pilit pinapanatili ang kanyang malamig na ekspresyon. “Bitawan mo ako, Anthony.”Ngunit hindi siya agad nito pinakawalan. Sa halip, mas lalong lumalim ang titig nito, para bang sinusubukan siyang basahin, para bang pilit nitong hinahanap ang kasagutan sa mga tanong na hindi nito masambit. Ang mga mata nito ay puno ng hinanakit, may pagtataka, at marahil, isang damdamin na pilit nitong itinatago sa mahabang panahon.“Naguguluhan ako, Khate, sobrang naguguluhan” malamig ngunit may bahagyang bahid ng emosyon ang tinig nito. “Noong iniwan mo ako noon, hindi mo man lang ipinaliwanag sa akin ang iyong dahilan. Hindi mo ma
Lumipas ang ilang araw mula nang maganap ang hindi inaasahang pagkikita nina Khate at Anthony sa ospital, ngunit kahit anong gawin niya, hindi niya maalis sa isipan ang paraan ng pagtitig nito sa kanya—ang tila mabigat na emosyon sa likod ng malamig nitong tingin, ang hindi masambit na mga salita na tila nais nitong iparating ngunit hindi niya kayang intindihin.Sa tuwing mapapadaan siya sa VIP ward, hindi niya maiwasang makaramdam ng bahagyang kaba, ngunit pinipilit niyang itago ito sa likod ng kanyang propesyonalismo. Ayaw niyang bigyang-pansin ang presensya ng lalaking minsang naging sentro ng kanyang mundo. Ayaw niyang magmukhang mahina, lalo na ngayon na pilit niyang binubuo ang bagong buhay na malaya mula rito.Ngunit tila hindi rin nagpaparamdam si Anthony. Hindi niya alam kung bumubuti na ba ang kalagayan nito o kung kusa ba nitong iniiwasan ang anumang interaksyon sa kanya. Para bang isang laro ng tahimikang nagaganap sa pagitan nila—isang hindi malinaw na labanan kung sino a