It didn't take me long to arrive in the place where I would meet Rye. Tahimik sa paligid ng lugar at bihira ang dumadaan na sasakyan. After riding the plane, I drove my own car until here. The small building used to be a café until the owner abandoned it after bankruptcy. Unfortunately, hindi namin 'yon naabutan na bukas. The owner must've forgotten about this place already. Halatang hindi na napupuntahan ng kahit sino. The memories we had in this place were still vivid to me. Ito ang paborito naming tambayan sa tuwing umuuwi ako noon galing Espanya. We liked it here simply because of the silence— away from the chaotic sound of cars and deafening noises of crowd around the city. You could only hear the melodic chirping of birds flying around and the sound of insects hiding somewhere near and far. We would play around here like technology doesn't exist. The happiest moments I have with Rye happened here in this place. Dito niya rin ipinakilala sa akin si Haiver. This is the place
Exactly that day I have sent Rye the evidence that it was Lemery who planned the accident, and that Creia and his daughter are alive. It took Rye three days to reflect and realize everything. “Tell me about your plan,” he asked through a phone call. “I'm still here in America. Why don't we talk about this in person?” “Send me the location,” he said then ended the call. I sent him the same location where we met three days ago. Wala pang isang oras ang layo niyon sa tinutuluyan ko kaya naman nakarating ako agad doon. What did I do for the past three days here? Inalam ko kung paano gumalaw ang Vanda. With my most trusted connections, hindi naman ako masiyadong nahirapan. At first, I was hesitant to stay here longer because of my sons. However, Sever assured me that I don't need to worry about them. Hindi naman siya nahihirapan sa dalawa dahil alaga niya na ang mga ito dati pa. Dahil doon ay nakampante ako kahit paano dahil hinding-hindi sila pababayaan ni Sever. Isa pa, kasama ri
Five months. It has been five months. “Mommy! Uncle Haiver is here!” “Mommy's coming, baby!” I made sure there was no hair irritating the skin of my face before leaving my room. Naabutan ko sa sala ang dalawang anak ko at ang bagong dating na si Haiver. Ang kaninang maiingay na mga anak ko ay natahimik dahil sa dalang pasalubong ng lalaki. Agad nagtaas ng kilay sa akin si Haiver. “How was the check up?” I chuckled. “Hulaan mo.” Naningkit ang mga mata ng lalaki. “Is it a girl? I feel like it is.” Tumango ako, dahilan upang dahan-dahang nanlaki ang mga mata ng lalaki bago natawa. “That fucker is really lucky.” Napalingon ako sa salamin na nakasabit sa dingding malapit sa kinatatayuan ko. Dahil nga nakatagilid ako, kitang-kita ang umbok ng tiyan ko na medyo malaki na rin. “Kumain ka na? Dito ka nga muna sa sala, bantayan mo muna mga anak ko. Tutulungan ko lang si Nanay magluto sa kusina.” Hindi naman nagreklamo si Haiver. Agad akong nagtungo sa kusina upang gawin ang paalam ko
“Babalik kami sa 'yo.” It was for assurance. Para sa amin din naman ito at panandalian lang naman ang lahat. Babalik din kami sa kaniya. Tama ang mga sinabi ni Rye. Hindi kailan man papasok sa isip ni Ruan na palayuin kami ng mga anak namin mula sa kaniya dahil hindi niya 'yon kaya. His plans would be influenced by his will to protect us. Mahihirapan siyang isaalang-alang ang mga bagay. Isa lang naman ang paraan para hindi siya mahirapan sa pagprotekta sa amin at 'yon ay ang aming paglayo— malayo sa lugar kung nasaan sila. Sa lugar kung saan hindi kami mahahanap ng mga taong gustong manakit sa amin. “My life is you and our sons, Zalaria. Mahal na mahal ko kayo.” Si Haiver ang sumundo sa amin ng mga anak ko noong gabing 'yon. Nagulat nga ako dahil kasama niya ang dating kanang-kamay ni Ruan na si Ervo. Kilala ko siya dahil napakilala siya sa akin noon ni Ruan sa mga kuwento niya. “I'm not friends with that guy, but I know him.” Tukoy niya kay Haiver na siyang piloto ng ero
He'll be here, soon. Haiver and Ervo told me Ruan was doing fine and I believed them. They told me he'll be here soon... pero manganganak na lang ako ay wala pa rin siya. Eight months. It has been eight fucking months. Nakailang sipa na ang anak namin mula sa loob ng tiyan ko ngunit hindi ko pa rin siya nakikita. “Mommy... why are you crying?” My teary eyes met Aero's worried grey eyes. Mas lalo akong naiyak dahil nakita ko bigla ang mukha ng tatay nila sa mga mata niya. Kung paano tumingin sa akin ang mga anak ko... gano'n din ang tatay nila. Grabeng pangungulila na 'to. Hindi ko na kinakaya. “I-I miss your Daddy, baby ko.” “Daddy?” Ruin stopped playing to look up to me. “Me too! I miss Daddy!” Nagulat ako nang biglang tumayo si Aero mula sa pagkakaupo sa sahig upang yakapin ako. Nanlalambing at marahan niyang ipinatong ang maliit na mukha sa ibabaw ng tiyan ko at tumingala sa akin. “That's okay, Mommy. Daddy will be here soon,” he comforted me with his gentle voice.
“Very good! Give Mommy a kiss!” Sabay na dumapo ang labi ng mga anak ko sa magkabilang pisngi ko. Natunaw naman ang puso ko nang sinunod nilang halikan ang umbok ng tiyan ko. “What's her name again, Mommy?” Ruin asked while drawing circles on my baby bump. Si Aero naman ay isinandal ang pisngi niya sa braso ko gaya ng lagi niyang ginagawa. Ngumiti ako. “We'll call her Hera.” “Just Hera?” Aero mumbled beside me. Umiling ako bago maingat na inayos ang buhok na humaharang sa mukha niya, gano'n din ang kay Ruin. “She will be Hera Tiana Anastasia Danery.” Agad na nalukot ang kanilang mukha sa sinabi ko. “Mommy! That's too long!” “She'll suffer from writing her name like us!” Agad akong tumawa sa aking mga narinig. “It's okay, boys! She'll love it when she grow up. It's long because I want her to have both of your initials.” Mukhang hindi nila matanggap na mahihirapan magsulat ng pangalan ang kapatid nila dahil sa ibinigay kong pangalan niya. They're already this thoughtful. Hi
I opened my eyes weakly, only to close it when the strong light hurt my eyes instantly. I counted a few seconds before slowly opening my eyes again. This time, my vision gradually adjusted with the light until it was no longer hurting my eyes. The white ceiling of the room welcomed my sight. “Anak, kumusta?” I thought I was alone inside the room until my mother rushed toward me to check on me. Agad kong naramdaman ang marahan niyang paghaplos sa buhok ko. “Ayos na po ako, 'Nay.” I slowly adjusted my position on the bed. Mula sa pagkakahiga ay maingat akong sumandal sa headboard ng kama. Dahil sa paggalaw ay naramdaman ko ang labis na sakit sa ibabang bahagi ng katawan ko. I scanned the whole room, hoping to see someone other than my mother but, we were alone inside. It was just the two of us. There was no trace that the man I have been longing to see was here. For a minute I thought that it was just my hallucination. Baka gawa-agawa lang 'yon ng utak ko dahil sa labis na pangungu
Hera got his father's eyes, but she looks exactly like me. Tuwang-tuwa ang nanay ko habang ipinapakita sa lahat ang litrato ko noong sanggol pa lang ako kung saan kamukhang-kamukha ko si Hera. I have to agree too, our princess was my carbon copy. Labis ang tuwa na naramdaman ko dahil sa wakas, may kamukha na rin ako sa mga anak ko at hindi na ako ampon sa pamilyang ito. Gising si Hera ngunit hindi siya umiiyak. She was just looking at me like she could already see me. Halos manghina ang mga kamay ko habang buhat ko ang maliit niyang katawan. She was so small, fragile, and cute. Hindi rin mapakali sina Ruin at Aero sa kakasilip ng kaniyang mukha kaya naman natutuwa ako. I looked at Ruan who was sitting at my right side. Naluluha ang mga mata niya habang pinagmamasdan kami. I smiled at him. “Carry your daughter, Ruan.” Takot na umiling ang lalaki. “I-I... I don't know how. I might drop her.” Bahagya akong natawa at agad na tinuruan ang lalaki ng tamang posisyon sa pagkarga ng