Kabanata 3

Minahal ko si Xander sa loob ng sampung taon.

Minahal ko siya sa loob ng tatlong taon sa hayskul, apat na taon sa unibersidad, at tatlong taon pa pagkatapos ng graduation, kung saan nagsimula kaming mag-date at nagpakasal kinalaunan.

Hindi ko alam na palagi niya akong tinatrato bilang salot.

Sinundan ko siya na parang anino sa loob ng nakakainis na pitong buong taon habang iniisip na ang taos-pusong pagmamahal ko sa kanya ay makakaantig sa kanyang puso.

Noong araw na tinanggap niya ang pag-amin ko, sobrang saya ko na hindi ako nakatulog buong magdamag.

Hindi ko alam na pinakasalan niya ako dahil nagalaw ang kapital ng kanyang kumpanya, at kailangan niya akong bigyan siya ng tulong pinansyal.

Sa loob ng dalawang taon na pagiging kasal ko sa kanya, buong puso kong sinuportahan ang kanyang karera at ginawa ko ang lahat para maalagaan siya pati na rin ang makuha ang kanyang mga magagandang marka.

Medyo nagbago din siya. Nagsimula siyang maghintay sa pag-uwi ko, nagluto ng almusal para sa akin, at minasahe ang aking tiyan kapag sumakit ang tiyan ko.

Muntik ko nang akalain na napanalunan ko na ang pagmamahal niya.

Alam ko rin na noong araw na nabuntis ako, sa sobrang tuwa ko ay halos mapasigaw ako, ngunit siya ay napakalamig nang isiniwalat ko ang balita sa kanya.

“Sinabi mo bang buntis ka?”

Hindi ko narinig ang pagdududa sa boses niya at walang muwang na tumango.

“Heh. Pero may asthenosperm at hindi posibleng magkaroon ng mga anak. Alam mo naman talaga kung sino ang tatay, hindi ba?”

Marami akong bagay na sinubukan para basta-bastang mapatunayan si Xander ang tatay. Sinabi ko rin kay Xander ang sinabi ng doktor, “Pagkatapos ng siyam na linggo, magiging matatag na ang sanggol, at pwede na tayong magpa-paternity test. Hindi kita pinagtaksilan.”

Ang hindi ko alam ay noong araw na nabuntis ako, bumalik si Grace.

Sinabi niya kay Grace ang tungkol sa pagbubuntis ko na parang biro.

Nagsumikap ako nang husto sa loob ng sampung taon upang painitin ang puso ni Xander, ngunit sa araw na bumalik si Grace, lahat ng pagsisikap ko ay naglaho na parang usok.

Nasasaktan din kaya ang mga kaluluwa?

Naisip ko na lang na hindi ako makahinga.

Muling bumalot sa akin ang kawalan ng pag-asa, nakakahilong pakiramdam habang nakakulong ako sa maleta.

Habang hawak-hawak ni Xander si Grace, mas nagdilim ang ekspresyon niya.

“Bakit hindi pa siya lumalabas? Napakatagal na. Inutos ko sa kanya na pagnilayan ang kanyang mga aksyon sa loob ng maraming araw, at hindi pa rin niya natutunan ang leksyon niya. Pinapakitaan niya ba ako ng ugali ngayon?

“Kung gayon, umaasa ako na ang kanyang espiritu ay talagang kasing lakas ng ipinapakita niya noong narito pa siya.”

Malamig kong tinitigan siya at napansin kong kinakalikot niya ang kanyang mga kamay sa lalong natatarantang paraan. Bakas din ang pag-aalala sa kanyang mga mata.

“Grace, titingnan ko kung anong ginagawa ni Susan. Huwag kang mag-alala. Papahingiin ko siya ng tawad sa’yo.”

Tumayo si Xander at naglakad papunta sa kwarto kung saan ako nakakulong. Pagdating niya sa pinto, sumimangot siya at tinakpan ang ilong niya. “Bakit napakabaho?”

Pumwesto si Lucas sa likod ni Xander. Binalot ng malamig na pawis ang buong katawan niya. “Mr. Foster, dapat ikaw na mismong tumingin.”

Hindi ko alam kung anong nararamdaman ko ngayon, pero alam kong tensyonado ako.

Kinailangan kong tingnan ang sarili kong bangkay, at kailangan ko ng maraming lakas ng loob para roon.

Itinulak ni Xander ang pinto. Kinaladkad na ang maleta palabas ng aparador at nasa sahig.

Bahagyang nakabukas ang zipper, parang may sinubukang i-zipper ulit para maitago ang nasa loob. Inis na tinitigan ni Xander ang maleta. “Susan, pinapalabas na kita, pero hindi ka pa rin lalabas? Gusto mo bang manatili sa loob habangbuhay?”

Akala niya ba ayaw kong lumabas? Ginawa ko ang lahat para makalabas bago ako namatay para lang makita ko ulit ang araw.

Ngunit hindi na ako magkakaroon ng pagkakataong iyon.

“Pinapakitaan mo ba ako ng ugali mo? Tinatanggihan mo ba ang awa ko?”

Lumapit siya sa bagahe. Ang malakas at mabahong sangsang ay naging dahilan para hindi niya magawang imulat pa ang kanyang mga mata, ngunit kumilos pa rin siya ayon sa gusto niya at sinipa ang maleta.

“Ang baho mo. Bilisan mo at maglinis ka. Nakakadiri ka.”

Sinipa niya ang maleta nang sobrang lakas kaya nabaligtad ito, at bumukas ang takip. Bago pa man ako makapaghanda, nakita ko na ang aking nakakakilabot na bangkay.

Ang bangkay sa maleta ay binaluktot sa nakakailang na anggulo. Nakayuko pa nga ang mga braso ko sa ninety-degree na anggulo.

Bumakas sa mukha ko ang takot ko. Nakabuka ang mga mata at bibig ko. Pati mga mata ko ay nakaluwa.

Natuyo na ang dugo sa ibabang bahagi ng katawan ko, at natatakpan ng madilim na pulang tuldok ang lahat ng parte ng binti ko.

Sa gulat, napaatras si Xander ng dalawang hakbang, at nanginig siya.