Chapter 1 - The Abandoned House

Chirping sounds, soft breeze, and sun rays from the windows woke me up. It's Monday and back to work again after weekends. Mukhang male-late na naman ako sa work dahil 7:30am na! My goodness kailan ba ako magiging early bird? Sermon na naman kay boss nito.

Nagmadali na ako kumilos para mag-asikaso. I do my morning routine and take a shower for 10 mins. Amazing right? That's my talent. After fixing myself ay bumaba na ako para mag-almusal at as usual bubungangaan na naman ako.

"Ayan magaling late na naman! Sana kada late mo ay bawas sa sahod mo ano? Para madala ka"

Every morning ganyan siya sa 'kin kapag nale-late ako ng gising. Kaya nasanay na lang ako at di siya pinapansin. She's always energetic na parang laging full charge at hindi nalo-lowbat. Ako ang napapagod sa kanya kapag kasama ko siya sa totoo lang.

She cooked fried rice, hotdogs, and eggs for our breakfast. I don't know how to cook kaya siya ang nagluluto rito sa bahay. At isa pa, hindi ko naman hahayaan ang sarili ko na maki-live-in sa hindi marunong magluto. Ano na lang mangyayari sa 'kin diba? Like for sure, we will eat at fast-food restaurants always or maybe we will buy a stock of hotdog, ham, egg, noodles, and can foods. Nai-imagine ko pa lang ang unhealthy na.

Habang kumakain ako ay nonstop pa rin siya sa pagdada n'ya. Hanggang sa naging seryoso siya sa huling sinabi n'ya.

"Nabalitaan mo na ba na tatlong araw nang nawawala si Dina? Yung classmate mo noong 4th year high school. Ang ganda no'n diba? Kaso low IQ lang"

"Grabe maka low IQ ha? Matalino ka?" pambabara ko sa kanya.

"Duh, oo naman no! Ikaw lang naman sa angkan natin ang hindi." Binato ko sya ng tinidor pagkasabi niya no'n. Salutatorian kaya ako. Pero naka-recover din naman siya agad sa pagbato ko kaya naging seryoso uli siya.

"Huwag ka nga mambato! Baka mamaya ikaw na susunod na mawala!" biro nya.

Inirapan ko na lang siya dahil wala na akong oras para makipagchikahan sa kanya dahil late na talaga ako. Mananalangin na ako na sana late rin si boss.

Dali-dali akong lumabas ng bahay at nagpaalam kay Ginger. Wala siyang trabaho kaya nagii-stay lang siya sa bahay namin. Yung bahay na 'yon is binili nila tita para sa kanya kasi nga isa siyang huwarang anak na gustong lumayo sa magulang para ma-experience kung paano mamuhay mag-isa na WALANG TRABAHO! Medyo baliktad utak nitong pinsan ko.

Pagdating ko sa office ay nag-iisip na ako ng dahilan na pwede kong sabihin. What if sabihin ko na namilipit ako sa sakit ng tyan kaya di ako agad nakabangon? At least may consideration 'yon kase sumakit ang tyan ko. Alangan namang makatayo ako na masak---

"AUTUMN YOU ARE LATE AGAIN! ANO NA NAMAN ANG REASON MO HA?!"

Ito na nga ba sinasabi ko eh, hindi dininig ang panalangin ko. Wrong timing pa kasi parang beast mode agad si sir. Wala na akong nagawa kaya niyuko ko na lang ang ulo ko at nag-sorry. Hindi ko na tinuloy ang rason ko dahil baka mas lalo lang magwala 'tong taong 'to.

"FINISH ALL YOUR PAPERWORK TODAY! THAT'S YOUR PUNISHMENT, UNDERSTAND?" he shouted angrily.

Napatango na lang ako sa sinabi n'ya. Ano pa nga ba ang magagawa ko? E kahit naman na hindi ako ma-late, e isang katerba ng mga papel ang nasa table ko para i-proofread.

Overtime na nga ako lagi e. Kung bakit ba naman kase sa 'kin lang pinapagawa yung mga naiwang gawain ni Jeniffer na nag-resign last week. Parang ako lang ang nagtatrabaho rito. Mag-resign na lang din kaya ako? Hindi nga pala pwede dahil hindi na ako sinusustentuhan nila mommy.

Dumeretso na ako sa table ko at napa-wow ako. Daming papel at folders. Grabe naman si Sir Rogue parang may galit sa 'kin. Akala mo di n'ya ako naging estudyante dati noong 2nd yr. college. Terror na noon pa man, hanggang ngayon terror pa rin! Sayang ang kapogian ni sir sa totoo lang.

I sighed after seeing these papers and folders. I have no choice kundi gawin na lang ang lahat ng 'to.

Padabog kong kinuha ang mga folders at chineck ko muna ang loob no'n. Naging busy ako dahil sa sobrang daming ie-edit. Ang sakit na ng daliri ko kata-type. Samantala mga ka-officemates ko ayan tamang kwentuhan lang, sagap-sagap lang ng chismis at syempre ako para hindi outdated e nakiki-eavesdrop na lang.

Hanggang sa napunta ang usapan nila sa kaklase ko. Si Dina Wei. So totoo nga na nawawala na siya three days na?

"Ang ganda pa naman nung babaeng 'yon. Baka ano na ang nangyari do'n," rinig ko sa pag-uusap nila.

Dina is my former classmate way back in my 4th yr. High School at maganda talaga ang babaeng 'yon. She looks like a model for her height and skin kaso gaya nga ng sabi ni Ginger kanina, medyo mahina siya sa klase. Napunta lang naman 'yon ng section 1 dahil anak siya ng teacher sa school.

"Sabi nila e anak daw 'yon ng isang teacher sa kilalang school sa Lillesville. Kaso bulakbol daw tapos walang utak. Sayang nga raw ang ganda eh." Grabe naman 'tong mga 'to makahusga. May utak naman 'yon si Dina kasi naging close ko rin naman 'yon dati pero slow lang talaga 'yon ano.

Gusto ko sana sila i-interrupt sa pagchichismis nila kaso napatingin ako sa folders at papers na nasa harap ko. Okay, wala akong oras para makipagchikahan sa kanila. Kung gusto ko makauwi nang medyo maaga e kailangan ko nang tapusin lahat 'to.

.

.

.

.

.

It's 8:30pm and I was left alone here in the office. Iniwan na ako ni Sir Rogue dahil kailangan n'ya na raw umuwi at tutal malapit naman na raw ako matapos kaya di na n'ya ako hihintayin. Last paper na lang at matatapos na ako. Gustong-gusto ko na umuwi dahil nanlalabo na ang mata ko at sobrang nangangawit na ang likod ko. More than 8 hrs. na kasi akong nakaupo at puro type rito sa table ko. Takot din ako kapag mag-isa kaya minadali ko na talaga matapos 'to.

9 pm na ako natapos at lumabas ng office. I waved goodbye to the guard on duty and told me to get home safely. Pagkababa ko ng jeep sa kanto ay nagsimula na ako maglakad nang mabilis dito sa street namin dahil madilim na at tanging street lights na lang ang nagsisilbing liwanag. I hate this when I'm going home kasi mag-isa lang ako naglalakad tapos anong oras na.

Kinalma ko ang sarili ko habang naglalakad papuntang bahay.

When I am almost near at my house, nadaanan ko ang isang abandunadong bahay and I felt something strange. Biglang tumaas ang mga balahibo ko na parang may nakakatakot na bagay sa bahay na 'yon.

Nagmadali na akong maglakad pero bago ko malampasan ang bahay na 'yon ay nakarinig ako ng sigaw na humihingi ng tulong. And it was from the abandoned house! Teka… iyon ba ang dahilan ng nararamdaman ko kanina? Something is wrong with that house and then now there's a voice of a girl screaming for help.

“Heeeeeeelp! Pleaaaaaaaase!”

Hindi ko alam ang gagawin ko. Kung papasok ba ako sa bahay na 'yon para i-make sure na may nanghihingi ng tulong? O uuwi na lang ako. The scream stopped and I have a terrible feeling about this. Kaya napatakbo na lang ako papunta sa loob ng bahay na 'yon para tingnan kung anong nangyari.

I entered the house and it was dark. My knees start to tremble dahil sa takot. Bakit ba kasi ako pumasok pa rito, baka mamaya hindi naman dito galing 'yong sigaw o kaya nagkamali lang ako nang narinig tapos multo pala 'yon.

In-on ko na lang ang flashlight sa phone ko para magkaroon ng liwanag. Hindi naman masyado malaki ang bahay. Pagkapasok ko ng bahay ay sala agad ang bungad, tapos kitchen then may ilang doors na siguro ay para sa kwarto o kaya C.R. May pintuan sa likod ng bahay pero mukhang sira na. Sino kaya ang tumira dito dati at hindi tinirhan uli? Medyo maganda naman ang structure ng bahay.

Inikot ko ang flashlight ko sa buong bahay kahit pa takot na takot na ako rito sa kinatatayuan ko. I standstill here in my position dahil nanghihina talaga ang tuhod ko sa hindi ko alam na dahilan. The living room is so serene and empty. Tanging sofa lang ang makikita at pagdating naman sa kitchen ay medyo makalat. May mga tulo pa na parang tubig sa kitchen. Nakapagtataka naman. Saan kaya galing 'yon e wala namang tao rito. Naisipan kong maglakad papuntang kitchen kahit na nanginginig ang tuhod ko. And as I reached the kitchen, tuluyan nang bumagsak ang tuhod ko sa nakita ko.

BLOOD. KNIFE. DEAD BODY.