CHAPTER 61: LIE Blake grabbed me as soon as his arm snaked on my waist. Kaagad kong naamoy ang alak mula sa kanya dahil sa lapit naming dalawa. "Blake! Ano ba?!" reklamo ko nang isandal niya ako sa kakasaradong pinto ng tangging kwarto rito sa 50th floor. The light is dim pero kitang-kita ko ang kalasingan niya. "I was so worried tapos lasing ka lang pala?!" puna ko sa kanya dahil hindi ako natutuwa sa inaakto niya. His hair is messy, bukas ang mga butones ng puting long sleeves polo niya, nakatupi pa iyon sa magkabilang siko niya at sobrang luwang ng necktie. Namumula ang mukha niya at namumungay ang mga dahil sa sobrang kalasigan. He may look hot but it doesn't make him handsome! Inostorbo niya ako para rito? I'm disappointed! Itinulak ko siya palayo sa akin at naglakad papunta sa center table kung saan nakakalat ang mga bote ng alak at chips. "Matulog ka na! Ililigpit ko 'tong mga 'to!" iritado pa ring utos ko sa kanya. He need me to fix these mess, right? Iyon lang a
CHAPTER 62: TRUTH Pinakatitigan ko siya. How did he found out the truth? Kaya ba galit siyang si Blaze ang kinikilala ni Lilac na daddy niya? Kasi alam niyang siya naman talaga iyon? Bigla kong naalala ang ipinaliwanag sa akin ni Lilac kaninang naka-uwi ako sa bahay patungkol sa daddy niya. "How did you know about your dad, baby? 'Di ba sabi ko, nasa heaven na siya?" kuryosong tanong ko sa anak. "Tito Rafael told me that daddy is alive, mama! He showed me a photo of daddy! He's with you po!" masayang paliwanag nito. Napabuntong hininga ako. I'm right! It's Rafael who told her about that thing. "I'm happy! I wish daddy can visit us here po!" umaasang dagdag pa niya. "Oh ayan!" pagsusungit ni Rafael nang tanungin ko siya tungkol sa pinaliwanag ni Lilac sa akin. He showed me a photo of Blake and I with our almost 1 year old Lilac. Dito sa bahay kinuha ang litratong iyon at tatlo kaming malawak na nakangiti sa litrato. "Nakakaawa kasi 'yong anak mo! Bakit 'di mo na lan
CHAPTER 63: APOLOGIZE Sobrang liit ba talaga ng mundo para sa amin? I lived for 4 years forgetting my comfortable life as the only daughter of Silvestres. Tinago ko ang sarili ko sa lahat. Sa mga kaibigan ko sa Manila, kay Blake at Blaze. Pero pagdating kay mommy, lumalabas agad 'yong totoong pagkatao ko. "Oh my god!" Napatakip siya ng bibig habang puno ng pag-aalala, pagkagulat at pangungulila ang mga mata niya. "I-is this for real?" nanginginig ang boses at kamay niya nang hawakan niya ang pisngi ko. "You're alive!" Dalawang beses akong tumango kasabay ng paghikbi. "Let's talk later, mommy. I'm working as the VIP Assistant. Call me to your room, please? I have a lot to tell," paki-usap ko sa kanya bago kinuha ang kamay niya sa pisngi ko at ibinaba iyon. We are in public. Baka nandito na rin si Beatrice. Natatakot akong makita niya ako at si mommy na magkasama. She is the one I will trust for now. Sana lang, huwag niya akong traydurin gaya ng dati nang pagtakwil niya sa akin d
CHAPTER 64: RESIGN "I didn't see you for decades, Tom. What kind of wife is that? Too low compared to Miranda," dagdag ng matanda at sumimsim ng tea. Doon ako nakahinga kahit papaano. Akala ko ay kasalanan ko iyon. "Who's Miranda, grandpa?" kuryosong tanong ni Blaze at pinagpatuloy ang pagkain. Umatras na lang ako para hindi na ako maka-istorbo sa kanila pero napahinto ako nang maramdaman ang kamay ni Blake sa bewang ko. "Your dad's first love and Blake's mom, hijo," marahang paliwanag nito. Nag-aalala kong tinignan si Blake dahil nabanggit ang mommy niya. I know Blake has a soft heart when it comes to his mother. Pero bago pa ako makapagtanong kung okay lang si Blake ay sumigaw si Kristoff. "Ria, nasugat ka!" "What?!" It was my mom's reaction. Umigting ang panga ni Blake at nakita ko ang pamumutla niya. "Blake, son, give them a break and let's continue eating," utos ni Mr. Smith sa anak. "Apologize to your guest," dagdag pa nito. Natulala lang si Blake habang
CHAPTER 65: JUSTICE"Libre ko ngayon!" sagot ko kay Kristoff nang pagkunutan niya ako ng noo dahil sumama ako sa kanyang bumili ng lunch niya. Dati kasi ay hinihintay ko lang siya sa upuan namin."Naks! Sige, salamat agad!" masayang aniya at pumili na ng pagkain. "Lulubusin ko na, ah? Okay lang?" tanong pa niya dahilan para matawa ako.I let him chose as many as delicious meal and desserts he wanted. This is my way of giving back what he shared to me when I only have limited food to eat."Kristoff, thank you for everything..." sinserong panimula ko nang magsimula na kaming kumain ng lunch na magkasama gaya ng dati. "Sa pagtulong mo sa akin sa trabaho.""Ano ka ba! Wala 'yon!" aniya sa masiglang boses at humalakhak. "Tulungan lang tayo lagi!" dagdag pa niya at muling sumubo.Napanguso naman ako. I feel sad leaving him here. Kami lang ang laging magkasama. I know he will be sad if I leave him alone."Nakapagdesisyon na ako. Magre-resign ako. Pero bago ako umalis dito, I want you to know
CHAPTER 66: BEGNapapikit ako para magpahinga ulit nang makita ang pangalan ni Blake na tumatawag sa akin. Pinahinaan ko ang volume ng phone at hinayaan iyon.He must've read my e-mail by now. Tanggapin man niya ang resignation lettee ko o hindi, hindi na ako babalik do'n."Wow, mommy! This house is so big!" tili ni Lilac nang sa wakas ay makarating kami sa bahay namin dito sa Maynila pagkatapos ng mahigit walong na oras na biyahe. Alas diyes na ng gabi. Pagod na pagod ako sa byahe pero napangiti ako dahil mataas pa rin ang energy ng anak. Natawa naman sina mommy at daddy. Nakatulog kasi siya sa byahe kaya mukhang 'di pa siya inaantok."Ang laki nga! Ang ganda dito, ma!" komento ni Rafael kay Ate Myrna or should I start calling her Tita Miranda now?"Yaya! Are their rooms already prepared?" aligagang tanong ni mommy sa mga kasambahay at ngumiti sa amin. "Miranda and Rafael, you can now go to the guestroom. Sasamahan kayo ni Linda," paliwanag sa kanila ni mommy at nilingon ako. "And
CHAPTER 67: DEVOUR "Enough, Blake," mahinang paki-usap ko nang marinig ang mahinang pag-ring ang phone ko nang makabalik ako sa kwarto namin ni Lilac. Umupo ako sa malambot carpet na nasa sahig at sumandal sa kama habang tinititigan iyon. Nanlabo ang mga mata ko nang matigil na ang tawag. Blake: Please, Dahlia? Talk to me, love! I have a lot to tell. Please? Please? Niyakap ko ang dalawang binti ko at isinandal doon ang mukha nang mabasa ang panibagong mensahe niya. He has a lot to tell? P'wede ko namang pakinggan iyon, 'di ba? Pero pagkatapos nito, tama na. "Last," pangako ko at huminga ng malalim bago pinindot ang pangalan niya para tawagan. Mapait akong napangiti nang sagutin niya agad iyon. Parang nakaabang siya roon. "Dahlia..." basag ang boses niya nang tawagin ang pangalan ko. "I'm right, you are Dahlia!" Humalakhak pa siya bago ko narinig ang paghikbi niya. "But why? Why did you left me after revealing your true self, love, hmm?" puno ng lungkot na tanong niya. "I kno
CHAPTER 68: COURTMabilis ding napuno ng media at mga bisita ang Hall kung saan gaganapin ang Press Conference. May LED banner ng Silvestre Corporation sa background namin.Naka-upo ako sa pagitan nina mommy at daddy at may mga microphone sa harap namin. Naroon din sa gilid ang legal council namin. Sa ibaba ay naroon ang mga nakikinig na bisita at media representative ng iba't-ibang TV station.Rinig ko ang bulungan ng mga reporter at nakakasilaw ang ilaw mula sa mga camera. Lalo na iyong nasa harap namin! Nang magsimula na ay umayos ako lalo ng upo at ngumiti ng kaunti sa camera na nasa pinakagitna.Nangangatal na ang bibig kong sumagot kung may magtanong sa kung anong nangyari sa akin."Good morning, everyone! Thank you all for coming," panimulang bati ni daddy sa labas. "Four years ago, our family faced an unexpect loss—our daughter, Dahlia..." huminto siya at nilingon ako.Ngumiti lang ako at hinawakan ang kamay niya para pakalmahin siya. "She was believed to have died in a fire a