บทที่ 4 ความสุข

Chapter 4

“พี่ไม่ไป ?”

“ฉันไม่ชอบ ถ้าไปเท่ากับใส่ใจ” เฟยหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น ราวกับไม่ใส่ใจความรู้สึกของคนชวนสักนิด แต่ที่พูดมาก็มีเหตุผล จิ้นฝูรู้ดีว่าซูลี่คิดยังไงกับเฟยหลง แม้จะหลายปีมาแล้วแต่ดูเหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยสักนิด

“แล้วจะให้ผมไปแทน ?” จิ้นฝูถาม ซึ่งเขาเองก็ไม่มีปัญหาอะไรอยู่แล้ว เพราะทุกคืนก็ออกไปเที่ยวที่ผับประจำหรือไม่ก็จัดปาร์ตี้ที่คอนโด ฯ แต่ถ้าทำแบบนี้เท่ากับหักน้ำใจของซูลี่เป็นอย่างมาก

“แบบนี้เธอจะเสียใจนะ”

“เธอโทรมาชวนแต่ฉันบอกซูลี่ไปแล้วว่าไม่ไป ก่อนที่จะได้บัตรเชิญอีก” เฟยหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ พร้อมกับลุกขึ้นจากโซฟา

จิ้นฝูลุกขึ้นตาม “แล้วถ้าผมไม่ไปล่ะ”

“ก็แล้วแต่นาย ยังไงฉันก็ไม่ไปอยู่แล้ว” ประธานหนุ่มตอบโดยที่ไม่คิดมากสักนิด เล่นทำจิ้นฝูทึ่งเหมือนกัน

“โอเค ผมจะไปให้แล้วกัน และจะบอกเธอว่าพี่ติดงานด่วน อย่างน้อยก็รักษาน้ำใจเธอหน่อย”

จิ้นฝูพูดก่อนที่เอื้อมมือไปหยิบซองการ์ดเชิญแล้วเปิดออกอ่าน “แล้วพี่ไม่คิดมองผู้หญิงคนไหนบ้างหรือ”

เฟยหลงหันมามองจิ้นฝูพร้อมกับส่ายหน้า

“นายไม่จำเป็นต้องยุ่ง”

หนุ่มเจ้าสำราญหัวเราะ “งั้นผมไปทำงานต่อก่อนนะ”

เฟยหลงเพียงแค่พยักรับเท่านั้น ก่อนเดินมานั่งที่ทำงานต่อ ทว่าคำถามของจิ้นฝูยังคงวนอยู่ในหัว ทำให้เขาหัวเราะขึ้นมา...

ความรักน่ะเหรอ…จะไปสนทำไมกัน ?

เหนื่อย ! !

เหม่ยอี้ถอนหายใจพร้อมเอนแผ่นหลังพิงกับพนักเก้าอี้เพื่อพักสายตา เธอบิดตัวซ้ายขวาขจัดความเมื่อยล้าทางกาย ก่อนที่จะเหลือบมองฮุ่ยลี่ที่นั่งเท้าคางบนโต๊ะทำงานด้วยสีหน้าเซ็งๆ

“ใกล้ปีใหม่แล้ว” ฮุ่ยลี่บ่นพึมพำพลางถอนหายใจออกมา “เฮ้อ ! ปีนี้ก็จะผ่านไปแล้วเร็วจัง นี่เหม่ยอี้ เธอเคยมีแฟนบ้างมั้ย”

หญิงสาวมองเพื่อนร่วมงานก่อนที่จะส่ายหน้าเป็นคำตอบ ซึ่งเป็นเรื่องที่น่าเจ็บปวดจริง ๆ อย่าว่าแต่แฟนเลย เธอไม่เคยมีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบเลยสักครั้ง

ฮุ่ยลี่ขยับตัวเข้ามาใกล้ “จริงๆ น่ะหรือ ?”

เหม่ยอี้พยักหน้าเป็นคำตอบ “ไม่เห็นต้องสนใจเลย !” นั่นเป็นคำพูดปลอบตัวเองมากกว่าปลอบฮุ่ยลี่เสียอีก ก็ในเมื่อเธอสนใจสิ...แต่เมื่อไม่มีความรักเดินเข้ามาหาจะให้เธอทำยังไง นอกเสียจากทำใจให้กับโชคชะตา

“เหงาแย่เลย” เพื่อนร่วมงานสาวพูดเบา ๆ “เธอรู้มั้ย อีกไม่กี่เดือนก็ถึงฤดูความรักแล้ว ฉันอยากมีวันวาเลนไทน์ที่โรแมนติก !”

เหม่ยอี้ยิ้มเจื่อนๆ แน่นอนว่าเธอไม่ค่อยอยากจะได้ยินสักเท่าไหร่

“เอ่อ...ฮุ่ยลี่ นี่ก็เที่ยงแล้ว ไปหาอะไรกินกันดีมั้ย”

“ไปสิ” เมื่อพูดฮุ่ยลี่จึงเอื้อมมือไปบันทึกงานในคอมพร้อมกับกดปิดพักหน้าจอ ในขณะที่เหม่ยอี้จัดกองเอกสารบนโต๊ะของเธอให้เรียบร้อย

“พี่จะไปด้วยกันมั้ย”

เสียงของฮุ่ยลี่เอ่ยถามรุ่นพี่ที่นั่งอยู่โต๊ะฝั่งตรงข้ามเธอ

“เธอไปก่อนเลย”

เมื่อได้คำตอบเช่นนั้นเหม่ยอี้จึงเดินออกจากห้องทำงานไปพร้อมกับฮุ่ยลี่ ซึ่งระหว่างทางเดินเจ้าตัวนั้นเอาแต่บ่นเรื่องความรักในสมัยเรียนให้ฟัง ส่วนเธอเองไม่เคยสัมผัสว่ามีความรักสุขใจยังไง...บางครั้งเธอคิดจะปลงแล้วด้วยซ้ำไป ความรักน่ะเหรอ...อีกนานมั้ยจะมาหาเธอ!

หลังจากที่ทานอาหารมื้อเย็นกับเพื่อนร่วมงานเสร็จ กว่าจะกลับถึงห้องก็สี่ทุ่ม เหม่ยอี้เดินเข้ามาพร้อมกับทิ้งตัวลงบนโซฟาด้วยความเหนื่อยล้า พลางถอนหายใจออกมาอย่างหนัก หนิงเหอนั่งอ่านหนังสืออยู่บนโซฟาตัวข้าง ๆ เงยหน้าขึ้นแล้วปิดหนังสือลง ก่อนจะหันมองเพื่อนสาวแล้วหัวเราะออกมาเบา ๆ

“เฮ้อ...”

“เป็นอะไร นี่แค่วันแรกเองนะ เธอก็ถอนหายใจขนาดนี้”

หญิงสาวหันไปมองหนิงเหอที่ยิ้มขำ ๆ ก่อนที่จะเด้งตัวขึ้นและเอื้อมมือหยิบหมอนขึ้นกอดด้วยท่าทางงอแง

“งานหนักก็จริงนะ แต่ฉันกำลังหนักใจ...โอ๊ยยยย...ทำไมชีวิตฉันถึงไม่มีความรักกับเขาบ้างเลย ! !”

เธอยกมือขึ้นขยี้เส้นผมสีน้ำตาลพร้อมสีหน้าแสดงถึงอารมณ์บูดบึ้ง แต่คนที่มองได้เพียงแค่หัวเราะออกมาเท่านั้น

“หนิงเหอรู้มั้ย ! ไปที่ทำงานทุกคนก็พูดเรื่องความรักกัน ฉันเนี่ยได้แค่ฟัง...ฟัง และฟัง ! อิจฉาที่สุดเลย ! !”

เมื่อได้ยินหนิงเหอถึงกับต้องหัวเราะออกมาเสียงดัง นั่นไม่แปลกเลยเพราะเรื่องความรักเป็นเรื่องปกติที่เวลาผู้หญิงอยู่ด้วยกันมักพูดกันบ่อยรองจากเรื่องความสวยความงาม คงจะมีเหม่ยอี้เท่านั้นล่ะมั้งที่ไม่อยากจะฟังทั้งสองเรื่องนี้

“เหม่ยอี้...ฉันว่าเธอคิดมากเกินไปนะ” หนิงเหอกล่าว

“คิดมาก ?” เหม่ยอี้ทวนคำพูดก่อนที่จะหันมาสบตาเพื่อนสาว

“ใช่แล้ว”

“เฮ้อ...” หญิงสาวถอนหายใจออกมา ในใจยอมรับว่าคิดมากและเริ่มอยากที่จะสัมผัสความรักสักครั้งในชีวิต เธออิจฉาผู้หญิงที่มีความรักกันแต่กับตัวเองไม่เคยมีสักนิด “ฉันคิดว่า ฉันทำใจกับเรื่องนี้ดีกว่า !”

“ทำใจ ?” หนิงเหอหัวเราะส่ายหน้า จำได้ว่าตั้งแต่รู้จักกับเหม่ยอี้มา เจ้าตัวนั้นพูดทำใจหลายครั้งจนนับไม่ถ้วน แต่สุดท้ายก็ยังหวังอยู่ดีว่าตัวเองอยากจะมีความรักกับคนอื่นเข้าบ้าง

เธอพยักหน้าแทนคำตอบทั้งที่ใจยังแอบหวังอยู่ หากถามว่าตอนนี้มีใครในใจก็คงต้องเป็นจิ้นฝู ! ! เขาดูหล่อและอัธยาศัยดีมาก ๆ

“พรุ่งนี้เธอก็เปลี่ยนใจ” หนิงเหอพูดก่อนที่จะเอื้อมมือหยิบหนังสือแล้วลุกขึ้น “ฉันไปนอนก่อนนะ ฝันดี”

เหม่ยอี้พยักหน้า “อืม ฝันดี”

หลังจากที่หนิงเหอเข้าห้องไปแล้ว คราวนี้เธอก็ได้แค่เดินหยิบกระเป๋าและเดินเข้าห้องของตัวเองไป ทิ้งตัวลงเตียงก่อนที่จะดิ้น ๆ และ ร้องโวยวายออกมา “ความรัก ! น่าเบื่อที่สุด !”

ปากบอกแบบนั้นแต่ใจของเธอกลับโหยหายิ่งเสียกว่าอะไร...

พระเจ้า ! ได้โปรดส่งเจ้าชายมารักฉันทีเถอะ !

เสียงพูดคุยของเพื่อนพนักงานในช่วงเช้าดังเช่นทุกวันซึ่งแต่ละเวลามีเรื่องให้คุยกันไม่ซ้ำ เหม่ยอี้ถอนหายใจกับเรื่องที่อยู่ในหัวตั้งแต่เมื่อวานจนถึงวันนี้ จนกระทั่งเสียงของผู้จัดการเย่วดังขึ้น ทุกคนก็ต่างรีบขยับตัวเข้านั่งประจำที่ทันที

“เหม่ยอี้คุณเอาเอกสารตรงนี้ ไปถ่ายเอกสารให้ผมที” เมื่อได้ยินเสียงเรียกหญิงสาวเงยหน้าพร้อมกับลุกขึ้นเดินไปหา ก่อนที่จะเอื้อมมือรับแฟ้มพลาสติกเอสี่มา

“ค่ะ” ขานรับในขณะที่ผู้จัดการเย่วเดินออกไป เธอจึงเดินกอดเอกสารที่ตัวไปยังจุดถ่ายเอกสาร มือเรียวเล็กเริ่มงมกับเครื่องตรงหน้าที่ไม่เคยใช้มาก่อน

มันใช้ยังไง ! ! แม้ว่าเธอจะเคยฝึกงานมาแต่เธอไม่เคยเดินมาถ่ายเอกสารมีเพียงแค่ถูกสั่งให้คีย์ข้อมูลหรือเดินส่งเอกสารตามห้องประชุมของแผนกต่าง ๆ

“ให้สอนดีกว่ามั้ย?” เสียงทุ้มของใครบางคนทำให้เธอหันไปมอง

ผอ. จิ้นฝู เจ้าชายของเธอนั่นเอง ! !

เหม่ยอี้ยิ้มหวานให้พร้อมกับสบตามองชายหนุ่ม

“ให้ผมสอนดีกว่า ดูท่าวันนี้คุณคงถ่ายเอกสารไม่เสร็จ”

จิ้นฝูเดินเข้ามาก่อนที่จะเริ่มสอนโดยการบอกว่าเมื่อเริ่มถ่ายเธอควรกดปุ่มไหนและทำอย่างไรบ้าง ดูเหมือนประโยคที่เขาพูดหลัง ๆ จะไม่เข้าหูของเหม่ยอี้เสียแล้ว เมื่อเธอเอาแต่จ้องหน้าของเขาด้วยความหลงใหล

คนอะไรหล่อเว่อร์ ! แถมยังใจดีอีกด้วย !

“เหม่ยอี้ !” ชายหนุ่มเรียก ทำให้เธอสะดุ้งขึ้นพร้อมกับมองด้วยท่าทางงุนงงเล็กน้อย “เสร็จแล้วละ”

เขาส่งเอกสารที่ออกมาจากเครื่องและต้นฉบับให้กับเธอ หญิงสาวเอื้อมมือรับพร้อมยิ้มหวานรับด้วยท่าทางดีใจ

“ขอบคุณค่ะ”

“ทีนี้ก็ต้องฝึกใช้ให้คล่องละ อย่าช้าล่ะ เอกสารในที่ประชุมช้าไม่ได้” จิ้นฝูกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบ ๆ “ผมไปละ”

“อ่า...ค่ะ” มองชายหนุ่มเดินใจไปด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะ

แค่นี้เธอก็ยิ้มจนหุบไม่ลงแล้ว ! !

เหม่ยอี้เดินกลับมาด้วยสีหน้าที่ยิ้มจนแก้มทั้งสองข้างที่กลม ๆ ของเธอเปล่งออกมาได้ชัด เธอเดินเข้ามาในห้องทำงาน ก่อนที่จะส่งเอกสารให้ผู้จัดการเย่วแล้วกลับมานั่งลงที่ตามเดิม

ยิ้มไม่หุบจนฮุ่ยลี่ที่นั่งทำงานอยู่ข้าง ๆ สังเกตขึ้นมา “เหม่ยอี้เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมแก้มเธอแดงขนาดนั้น”

Desire of love เพียงรักที่ปรารถนา