Chapter 3

Pagkabayad ni Nicka ng bill sa ospital ay hinintay pa nila ang discharge paper na pinapirmahan sa doctor ng ama.

Hindi nagtagal ang tiya niya sa ospital kanina dahil may trabaho pa raw ito. Nakipagkita lang ang tiyahin niya sa kanya para makausap siya ng personal at maiabot sa kanya ang pera na pinabibigay ng amo. Saglit lang din itong nagpakita sa kanyang ama para pagbilinan at paalalahanan.

Gabi na ng makalabas sila ng ospital dahil bukod sa pirma ng doctor ay hinintay din nila ang sasakyan na inirequest nila para maghatid sa kanilang mag ama sa probinsiya.

Nang makarating sila sa bahay nila ay nakaayos na ang silid ng kanilang ama. Naipaalam niya naman kase sa mga kapatid na pauwi silang mag ama.

Pagkatapos ng kamustahan nila ay kinausap niya uli ang mga kapatid habang ang kanilang ama ay natutulog naman na.

"Bukas na bukas din ay babalik din ako ng maynila. Nangako ako kay tiyang na itutuloy ko ang trabaho ni itay sa mansyon. Makakapag-aral pa rin naman daw ako kaya okay na ko dun, may sweldo pa monthly! Nakausap ko na rin si ate Grace sa cellphone kanina, pupunta-punta na lang si ate Grace dito sa bahay para matignan-tignan kayo rito. Nabilinan ko naman na siya kaya wala ng magiging problema." aniya.

"Kailangan mo ba ng tulong ate para makuha ang mga records mo sa school? madali lang naman yun pag nakuha ko ipapadala ko na lang sayo." aning wika ni Andrea sa kanya.

"Pupunta ako bukas ng umaga sa unibersidad. Aasikasuhin ko muna ang mga dapat kong asikasuhin bago ako umalis. Mag eeroplano naman ako bukas para makaabot ako sa ibinigay na oras sa akin ni tiyang Tinay. Kung sakali na hindi ko pa makumpleto bago ako umalis ay makikisuyo na lang ako sa'yo Andrea." turan niya sa kapatid.

"Walang problema ate Nicka, itawag mo lang!"

"Salamat!" at matipid siyang ngumiti sa kapatid.

"Ate Nicka, kanina si kuya Emman naparito hinahanap ka!? sinabi kong lumuwas ka ng maynila. Tinanong ako kung bakit, pero hindi ako nagkwento. Ang sabi ko, ikaw na lang ang tanungin niya." sabat naman ni Kristoff sa kanila ni Andrea.

"Tumatawag at nag chat nga sa akin kanina pero hindi ko pa nireplyan, mangungulit lang yun eh! wala pati ako sa mood makipaghuntahan sa kanya, marami akong iniisip ngayon. Hindi naman biro ang pagkakasakit ni itay! mabuti na lang at mabait ang amo nila itay at tiyang kaya hindi tayo masyadong nahihirapan ngayon sa gastusin." seryoso niyang turan sa kapatid na hindi naman na nagsalita pa.

Kinabukasan pagkalabas ni Nicka ng bahay nila ay hindi niya inaasahan na may naghihintay pala sa kanya. Napapalatak pa siya ng ngitian siya ng kaibigan. "Ang aga mong tumambay ah! kanina ka pa dito sa labas ng bakuran namin ano!?" tanong niya kay Emman.

"Grabe ka sa tumambay Niks! wala akong magawa sa loob ng bahay kaya dito ako sa labas nagkape." pagtatama ng lalaki sa kanya.

"Utot mo! dito talaga sa harap ng bahay namin, bistado ka na magdideny ka pa! dalawang bahay ang pagitan ng mga bahay natin Emman. May kailangan ka?" paasik niyang turan sa kaibigan.

"Tinatawagan kita kahapon, nag chat din ako sayo, pero dinededma mo lang ako! May problema ka?" tanong ni Emman sa kanya.

"Okay lang ako! Nga pala, baka pwede mo naman minsan bantayan ang mga kapatid ko, aalis kase ako, pupunta ako ng maynila doon na ko mag aaral at magtatrabaho." pakikisuyo niya sa kaibigan.

"Ano!? kailan ka aalis? bakit naman ngayon mo lang sinabi sa akin Niks." eksaheradong saad ng lalaki sa kanya lalo na ng hawakan nito ang isa niyang kamay.

"Ay ang over acting ha! hindi bagay sa'yo Emman. Mamaya may makakitang syota mo sa paligid ay pagselosan na naman ako. Bitiwan mo nga ang kamay ko." aniya sa lalaki.

"Wala akong syota Niks, sila lang ang nag iisip na syota ko sila. Kung may gusto man akong maging girlfriend ikaw lang, walang iba!" palipad hangin sa kanya ng kaibigan.

"Tigilan mo ko Emman, mga bata pa lang tayo alam ko na mga kalokohan mo, kaya wag ako ang pinagloloko mo! May gagawin ka ba ngayon?"

"Ayaw mo talaga akong seryosohin!" bagsak ang balikat na saad ni Emman na ikinahampas ni Nicka sa braso ng matalik niyang kaibigan.

"Puro ka kalokohan! May gagawin ka ba mamaya?" muli niyang tanong sa lalaki.

"Wala naman! bakit?"

"Hatid mo ko sa airport mamayang hapon."

"Airport!? bakit anong gagawin mo dun?"

Inirapan muna ni Nicka si Emman bago sinagot ang tanong. "Tatambay o magbibilang ng mga pasahero siguro mamaya!?" papilosopo niyang sagot.

"Seryoso ako Niks!" saad ni Emman.

"Sasakay ng eroplano patungong manila nga!" seryoso na niyang sagot.

"Ngayong araw ka na aalis!? pero kakabalik n'yo lang kagabi Niks, ng tatay mo di ba, galing maynila tapos aalis ka na naman!"

"Mukhang nakasagap ka na ng tsismis ah! sino nagsabi sa iyo Emman?"

"Si aling Salve, kanina nakausap ko siya! Sabi niya umuwi ka kagabi na kasama ang itay ninyo. May sakit raw ata si mang Chris kaya sinundo mo sa maynila kahapon." pagtatapat ni Emman na ikinatango niya.

Hindi naman na nagulat si Nicka sa nalaman dahil si aling Salve na kapitbahay nila ay isa sa mga tsismosa sa kanilang lugar.

"Inihatid ko lang talaga si itay dito, dahil hindi siya pwedeng manatili sa mansyon at sa ospital. Pwede naman daw siyang magpagaling sa bahay, ang sabi ng doctor. Kailangan kong bumalik ng maynila dahil ako na ang papalit sa trabaho ni itay sa mansyon, sa amo niya bilang katulong slash driver. Doon ko na rin ipagpapatuloy ang pag-aaral ko, kaya ngayon pupunta ako sa university para kunin ang mga records ko at magpaalam na rin sa mga kaibigan ko sa school." mahabang litanya niya kay Emman.

"Bakit naman biglaan Niks?"

"Kahit naman ako, pati mga kapatid ko ay nabigla rin Emman.Hindi sila sanay na wala ako sa tabi nila, ganoon rin ako! pero kailangan kong i grab ang opportunity Emman dahil hindi pwedeng lahat kami ay walang pagkakakitaan. May sakit ang itay namin, kung mananatili ako rito paano na kami sa mga susunod na mga araw. Hindi ako papayag na mahinto sa pag aaral ang mga kapatid ko, lalo na kung may magagawa naman ako para sa kanila. Pati si itay hindi siya pwedeng pumalya sa gamot dahil may posibilidad na lumala pa ang sakit niya kung hindi dirediretso ang pag take niya ng gamot."

"Ano bang sakit ni mang Chris?" tanong ni Emman.

"May tuberculosis si itay, Emman. Hindi naman ganoon kalala ang sakit niya, pero kung mapapabayaan ay maaari niya ring ikamatay 'yon." malungkot niyang pahayag na napansin naman ni Emman.

"Sure ka na ba sa desisyon mong mamasukan sa amo ng itay ninyo?"

"Nakapagdesisyon na ko Emman at nasabi ko na kay tiyang na darating ako ngayong araw kaya wala ng atrasan 'to."

"Paano na tayo, Niks? magkakalayo na tayo sa isa't isa, hindi na kita mababantayan."

"Anong paano tayo? pinagsasabi mong lalaki ka!? may sira na naman ang ulo mo, lumuwag na naman ata ang turnilyo ng kukote mo, Emman. Makaalis na nga at nagmamadali ako. Hatid mo 'ko mamaya sa airport ha!" angil niya pang saad sa kaibigan.

"Hatid na kita sa university, hintayin mo ko magpapalit lang ako ng damit!"

"Hindi na, baka matagalan ako sa school. Mamayang hapon na lang, hatid mo ko sa airport ha! alis na ko, kita na lang tayo mamaya." paalam na niya kay Emman.

Malungkot na sinundan siya ng tingin ni Emman papalayo. Napabuga ng hangin ang lalaki at napailing na lamang ng ulo.

Mga bata pa lang sila gusto na ni Emman si Nicka. Alam niyang mahal siya ni Nicka bilang kaibigan, pero siya mahal niya ang dalaga ng higit pa sa kaibigan. Natatakot siyang umamin dahil ayaw niyang masira ang pagkakaibigan nilang dalawa kapag nalaman ni Nicka ang tunay niyang nararamdaman. Ayaw niyang layuan siya ni Nicka kaya idinadaan niya lagi sa biro ang gusto niyang sabihin sa dalaga na palagi naman hindi rin sineseryoso ni Nicka.