Chapter 09

“LYXELLE?” her heart jumped when she murmured the name.

She felt familiar with the name. Iyon kaya talaga ang totoo niyang pangalan? Hindi siya nakaramdam ng pagtutol sa pangalang iyon.

Tinitigan siya nito ng matagal. Gusto niyang iwasan ang titig nitong hindi niya mabasa. Nako-conscious kasi siya sa klase ng pagtitig nito. She felt lost just staring at his dark eyes. “Yes. That’s your name.” saad nito na may penalidad ang boses.

Nagtagpo ang kaniyang mga kilay. Hindi ba’t sabi nito ay hindi sila magkakilala bago siya nito iligtas? Bakit siguradong-sigurado ito sa kaniyang pangalan? “Magkakilala ba tayo dati?”

Muli siya nitong tinitigan bago nag-iwas ng tingin. May emosiyong nagdaan sa mga mata nito pero hindi kaagad niya iyon nabasa dahil mabilis itong nag-iwas ng tingin. “N-No.”

“Bakit alam mo ang pangalan ko?” nagtatakang tanong niya rito.

“Nabangit mo `yon habang natutulog ka. I assume that it was you name.”

“Oh.”

Pero parang nakadama siya ng munting pagkadismaya sa sinabi nito. Kung bakit? Hindi niya alam. Wala siyang balak alamin dahil masakit na ang ulo niya sa kalituhan kung ano ba ang nangyari sa kaniya at wala siyang maalala.

"But I could be calling someone else's name."

Umiling ito. "I doubt it. It's your name."

Tinitigan niya ito, sa pagkakataong iyon ay hindi na nito iniwasan ang kaniyang mga mata. He stared back. Lyxelle decided to put her name in a box in her head and question it later.

Sinubukan niyang isipin kung papaanong napunta siya sa bahay ng guwapong estranghero pero blanko talaga ang utak niya. Wala siyang mahagilap ni katiting na impormasiyon. Medyo distracting din mag-isip kung maya't maya ay nagpaparamdam ang kaniyang tiyan.

Naramdaman niya ang pamumula ng kaniyang mga pisngi ng muling tumunog ang kaniyang tiyan, sa pagkakataong iyon ay medyo malakas na. Hindi siya nakatingin sa mukha ng binata pero nakita niya itong natigilan.

“Kumain ka muna.” alok nito sa kaniya habang inilalagay sa mesa ang huling putaheng niluto nito.

Nang hindi kaagad siya kumilos ay ipinaghila siya nito ng upuan. Nag-alinlangan siya pero sa huli ay naupo na rin siya. Wala siyang ibang magawa dahil wala nga siyang alaala. Alam din niya sa sariling hindi dapat siya magtiwala ng basta-basta pero wala siyang ibang matatakbuhan sa ngayon.

Hindi naman niya nararamdamang masamang tao ang estranghero kaya sa instinct na lang niya siya nagtitiwala muna. Hindi naman siguro siya ipapahamak ng sarili niya.

Dahil kung wala siyang makakapitang pagkakatiwalaan, baka magsisisigaw siya sa frustration at takot.

“Dig in. Alam kong gutom ka.” Naupo ito sa harap niyang silya na may pinggan ding nakahanda. Tatlong araw ka na ring hindi kumakain…well, that’s what I know based on the time I saved you.”

Her ears perked up at the information he just said. “T-Tatlong araw?” kinakabahang tanong niya.

“Yes. Dalawang araw kang natulog at nang magising ka ay natulog ka na naman ng isang araw pa, without eating anything.”

Nanuyo ang lalamunan niya sa sinabi nito. A lot of questions were racing in her head she needed to take a breath and close her eyes or else her brain would explode.

Nang medyo kumalma na siya, senserong tinitigan niya ito sa mga mata. “Salamat.”

“No need. Kung sakaling nabaligtad ang sitwasiyon ay tutulungan mo rin naman ako, `di ba?”

Tumango na siya. She’s a good enough person to help others in need, right? She’s not a criminal, right?

“Kumain ka na.” muling udyok nito sa kaniya.

Hindi siya gumalaw at tinitigan lang ang pagkain. Magulo ang isip niya. Nag-uunahan na naman ang mga tanong sa utak niya. Sino ba talaga siya? Lyxelle ba talaga ang totoo niyang pangalan? Saan siya nakatira? Ilang taon na siya?

Napakislot siya nang maramdaman ang kamay ng lalaki sa kaniyang pisngi.

“Hey, mamaya ka na lang mag-alala. Kumain ka muna. Mas mahalagang lagyan mo muna ng mada-digest ang stomach mo dahil hindi magfa-function ang utak mo kapag walang energy. Sige ka, ikaw rin. Baka mas lalo kang hindi makaalala.”

Napangiti siya sa sinabi nito. Somehow, what he said was familiar. She felt a little comforted by what he said.

Nilingon niya ito at nginitian. “Thanks.”

Nakita niyang napalunok ito pero ipinagkibit-balikat lang niya iyon. Sinimulan na niyang kumain bago pa siya masermunan nito. Hindi man niya kilala ang lalaki ay may pakiramdam siyang masesermunan siya nito kapag nagmatigas pa siya.

* * * * *

KASALUKUYANG nakatitig sa figurine ng kabayo na nasa harap niya si Lyxelle nang makarinig ng pagtikhim. Nag-angat siya ng tingin at nakita ang guwapong estranghero na nakatayo na pala sa harap niya at nakapamulsa. Hindi man lang niya namalayan na nakalapit na pala ito sa kaniya.

Muntik na siyang mapasinghap dahil sa hitsura nito. Para lang itong boy next door sa hitsura nito. Idagdag pang hinihimas ng hintuturo nito ang tainga. Napansin niyang madalas iyong gawin ng binata.

“Baka naman matunaw `yang kabayong figurine sa tabi mo sa kakatitig mo.” komento nito.

Nag-iwas siya ng tingin. Oo nga at ang guwapong tingnan nito ngayon pero sobra namang hot nito kapag walang saplot sa kata—

Ipinilig niya ang ulo. Ano ba itong pumapasok sa isip niya? Wala na nga siyang maalala tungkol sa pagkatao niya, nagagawa pang lumandi ng utak niya. Ang sarap lang kurutin ng sarili niya eh.

“Kung gusto mo, ako na lang ang titigan mo para kahit paano ay maganda ang tanawin. Wala akong pakialam kung matunaw man ako.”

Malalaki ang mga matang napatitig siya rito. Nakangisi ito sa kaniya. Ang mga mata nito ay kumikinang dahilan upang magregodon ang kaniyang puso. Sinusubukan nitong pagaanin ang kaniyang pakiramdam at ipinagpapasalamat niya ang munting effort nito.

Napailing na lang siya. May pagkamabiro ang binata, arogante at sobrang laki ng ego. Smooth talker din. Lahat ng senyales para iwasan ito ng babae ay taglay nito. Pero hindi rin naman magawang i-deny ni Lyxelle sa sarili na kahit wala siyang alam sa kaniyang pagkatao ay naa-attract pa rin siya rito.

Hindi naman iyon mahirap aminin. Dahil kahit sinong babae yata ang tanungin ay mahuhulog talaga ang loob rito. He was physically perfect, if there is such a thing.

Umupo ito sa pang-isang sofa. "Mukhang may malalim ka na namang iniisip ah," puna nito.

Sinubukan niyang pigilan ang pag-iinit ng mukha pero base sa nakita niyang kinang sa mga mata nito ay siguradong namumula na ang mga pisngi niya. Bakit ba palagi na lang niyang ipinapahiya ang sarili sa harapan nito? 

Malaki ang pagpapasalamat niya nang hindi na siya biruin pa nito. Hindi na kasi niya alam kung anong mukha pa ang maihaharap niya rito. Naging seryoso ang mukha nito. “Ano ang gusto mong pag-usapan natin?”

Tumikhim siya. Hindi kasi siya nagkaroon nang pagkakataong tanungin ang isa sa mga importanteng bagay dito kanina. Tahimik lang silang nag-agahan. Halata siguro rito na marami siyang iniisip kaya hindi na ito nagsalita pa habang kumakain sila.

“Una sa lahat, gusto kong malaman ang pangalan mo." pasimula niya.

Halatang nagulat ito sa tanong niyang iyon pero kaagad din naman itong nakabawi. Hinimas nito ang baba. Tinitigan siya nito ng matagal. "Hmm...hindi pa ba ako nakapagpakilala sa iyo?"

Umiling siya.

"Mukhang labis-labis talaga ang pag-aalala ko sa iyo kanina kaya nakalimutan ko nang magpakilala. Ang misiyon ko lang talaga kanina ay mapakain ka." He flashed her with a smile that no doubt killed a lot of women.

He was breathtaking when he smiles like that. it made her heart skip a beat.

Tumayo ito sa harap niya at iniabot ang kamay. "Hi, Lyxelle. Raziel Buenaventura is my name. I'm turning 33 in a couple months, I'm healthy and can make my own desicions in life. I also have a stable work and can provide properly for..." tiningnan siya nito at tumikhim. "for a woman I saved."

Napailing siya sa sinabi nito pero hindi rin niya naitago ang ngiting kumawala sa labi niya. "I only asked for your name, Mister."

He grinned at her.

Charming, isn't he? But Lyxelle has too much to think right now that she doesn't have any spare time to think about how charming he is.

"Maraming salamat sa lahat ng tulong na ibinigay mo sa `kin.” senserong sabi niya rito. Utang niya rito ang buhay niya. Kung pinabayaan lang siya nito ay hindi niya lubos na maisip kung ano na ang nangyari sa kaniya ngayon.

It would be tragic. She knew it.

Umiling-iling ito. “Ilang beses ko bang dapat sabihin na wala `yon? One thank you is enough, Lyxelle. Hindi mo na kailangang paulit-ulit na magpasalamat sa akin.”

“Hindi lang ako sanay na may utang-na-loob sa ibang tao.” medyo nagulat siya sa sinabi niyang iyon dahil pakiramdam niya galing talaga iyon sa kaniyang puso. At alam niyang may paninindigan siya pagdating sa bagay na iyon.

Matagal siyang tinitigan nito. May nagdaang kung anong emosiyon sa mga mata nito pero kaagad din namang nawala iyon kaya hindi siya sigurado. 

“Sino nga pala `yong babae at lalaking may mahabang buhok na nagisnan ko noong unang beses akong magising?” tanong niya rito.

Now as she look back in her memories, may pagkakahawig nga ang tatlo.