Maraming salamat sa mga bagong reader, at sa mga nagbigay ng gems. Sana naman may mag-rate din at magbigay ng feedbook sa book.
As a nurse, I’d trained myself to set aside personal feelings when it came to my patients. Today was no exception, kailangan kong e-assist si Althea. Yes, siya ang nakita kong nakahiga at walang malay sa stretcher. Hindi ko ipagkakaila na galit pa rin ako sa kanya. But ang galit na ‘yon, hindi pwedeng maging hadlang sa tungkulin ko. Matapos ang sandaling pagkabigla at pagkatulala, nilapitan ko na siya, nagtanong ng ilang impormasyon sa medics na naghatid sa kanya. At saka sinimulan na ang paggamot sa kanya. I focused on what needed to be done, na parang walang hidwaan na nangyari sa amin. I cleaned her wound, applied the necessary dressings, and monitored her vital signs.Nag-instruct naman ang doctor na kailangan niya mag-undergo CAT scan. Hindi man gano’n kalubha ang sugat niya, pero dahil ulo nga ang napinsala, matindi ang pagdurugo, kaya kinakailangan pa rin ang test para masigurong maayos ang lagay niya. Ngayon ay sinimulan nang tahiin ng doctor ang sugat niya, at ako, alert
ONSEWhen I got the call that Althea had been in an accident, I didn’t hesitate. I cut short my conversation with my client and offered a brief apology. Thankfully, naintindihan naman ng client kung bakit kailangan kong umalis agad. I left without a second thought. Gusto ko na agad makita si Althea. Gusto kung alamin ang lagay niya.Habang papunta ako sa hospital, my mind was a whirlwind, my heart pounding in my chest. Parang nanlalamig ang batok ko. Takot na takot sa kung ano ang datnan ko. Nawalan daw kasi ng malay si Althea. I prayed. Paulit-ulit akong nagdasal sa diyos na sana hindi siya malubha. Sana okay siya. I wasn’t a religious man, but right then, I found myself reaching out to something greater, hoping it would keep her safe.As soon as I arrived at the emergency room, kaagad hinanap ng mga mata ko si Althea, nagtanong sa nurse na nasalubong ko kung nasaan siya. Then I finally found her on a stretcher, unconscious.I hurried to her side, taking her hand in mine. Awang-awa
Para akong natuod sa biglaang tanong ni Althea. Parang tumigas ang dila ko, at nag-lock ang panga ko. Hindi ko na mabuka ang bibig ko. Gusto kong sumagot; gustong magpaliwanag. Pero paano? Ano ang sasabihin ko? Maniniwala rin ba kaya siya sa kung ano ang isasagot ko, o magagalit lang siya at aawayin ako? Mapaklang tawa ni Althea ang bumasag ng katahimikan—tawang alam kong may bahid na inis at selos. Hinawakan ko ang kamay niya, at sasagot na sana ako, but she pulled away na awtomatikong nagpatikom sa labi ko. “You know what? Don’t bother answering. Kitang-kita naman sa mukha mo—you’re happy to see her. Laglag panga ka nga kanina.” Her voice carries an edge of sarcasm. Napabuga ako ng hangin. Sabi na nga ba. Alam ko na kung saan patungo ang usapang ‘to. Kaya nga nag-aalangan akong sumagot dahil alam ko na kahit anong isasagot ko, magagalit pa rin siya. Mamasamain pa rin niya. “Althea,” I reached for her hand. Sinubukan ko pa rin na lambingin siya. Hinaplos-haplos ko rin ang kam
Sa kabila ng nakakapagod na trabaho, napapangiti pa rin ako, at dahil ‘yon kay Vincent. Ang saya niya kasing kasama. Hindi ko alam kung paano niya nagagawa, sa tuwing kasama ko siya natatanggal ang pagod ko. Ngayon nga ay parehong hindi mawala ang ngiti namin habang paminsan-minsan na sumusulyap sa isa’t-isa. Magkahawak kamay na para bang, we were in our own little world, sinusulit ang oras na magkasama kami. But ang masayang moment namin ay nahinto dahil sa nakikita namin ngayon. Saglit pa kaming nagkatinginan ni Vincent. May lalaki kasi, hindi kalayuan sa amin, nakaluhod at parang naninigas ang katawan. His hands braced against the pavement as if the weight of the world rested on his shoulders. Hindi namin kita ang mukha niya dahil nakayuko siya, at parang nahihirapan siyang huminga. Nagkatinginan kami ni Vincent at sa tingin lang, nagkasundo kami na tulungan ang lalaki. Kahit out na kami sa trabaho, bilang mga nurse, dala-dala pa rin namin ang ugali na tumulong sa mga nangangai
Sandaling napako ang paningin ko kay Sir Onse. Hindi ko nagawang itago ang gulat sa sinabi niya. He wanted to talk... alone? I glanced over at Vincent, who was clearly displeased by the request, a faint frown creasing his brow. I gave him a look—a quiet plea for understanding, asking for permission na pagbigyan ko si Onse sa hiling niya. Vincent, though reluctant, nodded. “I’ll wait in the car,” mahinahon nitong sabi, pero hindi maipagkakaila na may bahid ng tampo ang boses niya.Sinundan ko pa ng tingin ang bawat paghakbang niya. Nagi-guilty kasi ako. Dapat kasi, lalayo na ako kay Onse. Pero heto, isang request niya lang, pumayag na ako. He’d been so patient with me, so understanding, and yet here I was, caught between the past and the present.Mahinang tawa ni Onse ang nagbalik ng attention ko sa kanya. It was a bitter laugh, almost mocking sound. Kung kanina ay lungkot at parang nasasaktan ang tingin niya, ngayon ay parang galit na. “Ang close n’yo na,” sabi niya, his tone sharpe
Ako ang gumamot. Masakit. Tahimik kong inulit ang salitang sinabi niya na hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Hindi ko nakakalimutan ang mga sinabi niya noon; si Althea ang buhay niya; hindi maghihilom ang sugat sa puso niya. Hangga’t hindi bumalik si Althea. Tapos ngayon, sinasabi niya na ako ang gumamot? Si Althea ang gamot niya, at kung nasasaktan man siya ngayon, hindi ako ang dahilan. Pinili niyang tanggapin ang babae na pinagtaksilan siya noon, kaya siya nasasaktan ngayon. “Daisy, kailangan kita…”Mapakla akong tumawa. Nag-flashback sa akin lahat. Ang unang beses na nakita ko siya sa bahay ni Charmaine, hanggang sa muli naming pagkikita sa kasal naman ni Charmaine. Ang friendship at closeness na nabuo namin no’ng nawasak ang puso niya. Tama rin naman siya, may ambag ako sa paggamot ng sugat sa puso niya. But standing here now, the reality was undeniable: ang dami ng nagbago. And the gap between us felt too wide to bridge.I looked at him intently, searching his e
Abot tainga ang ngiti ni Vincent, at nagniningning rin ang mga mata niya habang walang kurap na tumitig sa akin. Ngayon ang kamay niya ay marahang humaplos-haplos ang pisngi ko na sumabay sa dahan-dahang paglapit ng mukha niya sa akin, at masuyo akong ginawaran ng halik. It was brief but warm, filled with the kind of tenderness I knew he’d been holding back. In the few months we’d been together, I hadn’t allowed him this close, dahil kay Onse. At ngayong tuluyan ko nang tinapos ang kahibangan ko sa kanya, itutuon ko naman ang buong atensyon ko kay Vincent. Gusto kong iparamdam sa kanya na siya na ang gusto kong makasama, at hindi na si Onse.“Daisy, salamat, binigyan mo ako ng pagkakataon na mahalin ka,” sabi niya, matapos niya akong gawaran ng halik, pero hintuturo niya ay banayad namang humaplos sa labi ko. Nginitian ko siya ng matamis. “Salamat sa paghihintay, sa pagbibigay oras na iparamdam sa akin na mahalaga ako—na mahal mo ako." Matamis na ngiti at halik sa labi naman ang sa
ONSE"Bakit ngayon ka lang bumalik?" Matinis na boses ni Althea ang sumalubong sa akin pagpasok ko ng kwarto. Dahil sa gulat, hindi agad ako nakasagot. “Kanina pa ako naghihintay, Onse!" she shouted. Though her fury startled me, nanatili naman akong kalmado. Without a word, I set the takeout box on the table beside her, at saka umupo sa gilid ng kama niya. Siya naman, matalim ang tingin sa akin.“Bumili ako ng pagkain para sa’yo,” I said softly, hoping na humupa na ang galit niya.“Bumili ng pagkain? Three hours kang nawala, Onse. Tapos bumili ka lang ng pagkain?” Hinampas niya ang balikat ko na hinayaan ko lang “Ang sabihin mo, nakipagkita ka sa malanding si Daisy!” Naipikit ko ang mga mata ko. Ayon na naman ang walang katapusang accusation niya. I could see the insecurity in her eyes that often fueled these outbursts.Maya maya ay naikuyom ko na lang ang kamao ko. Gusto kong kontrahin ang mga sinasabi niya. Gusto kong sabihin, how exhausting her constant suspicions were. Kaya lang
Onse Isang buwan na ang lumipas matapos ang bangungot na nagdulot sa amin ng takot—takot na si Althea ang dahilan. Ngayon ay unti-unti nang bumalik sa dati ang lahat. Wala nang banta at panganib na nag-aabang sa amin. Nakulong na si Althea, habang buhay niyang pagbabayaran ang mga kasalanang nagawa, at ang mas satisfying, hindi lang kasi parusa ng tao ang natanggap niya, pati parusa ng diyos. Dahil babae nga siyang hindi mapakali at iba’t-ibang lalaki ang sinamahan, nagkasakit siya—cervical cancer at nasa huling yugto na. Si Vincent naman ay namuhay na ng payapa kasama ang asawa sa ibang bansa. Sa wakas ay tanggap na niya na tapos na sila ni Daisy at may kanya-kanya na silang mga buhay. Ako naman, nangakong bubuharahin ang lahat ng mga bahid ng takot na paminsan-minsan pa ring gumigising sa amin sa kalagitnaan ng pagtulog. Sa tulong ni Charmaine at Danreve, at ng aming mga pamilya, tuluyan nang bumalik ang sigla ni Daisy. Hindi na rin sumumpong memory lapses niya na ipinagpasal
Habang pauwi, panay pa rin ang sulyap ni Danreve sa akin sa rear view mirror. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya, o kung ano gusto niyang sabihin. Paminsan-minsan rin niyang tinatapunan ng tingin si Daisy. Gustong-gusto ko nang magtanong kung ano ang iniisip niya, pero kinakabahan naman ako sa kung ano ang kanyang sasabihin. Baka kasi magdulot na naman ng kaba sa asawa ko. Ilang sandali pa ay rinig na namin ang mahinang hilik ni Daisy na nagpangiti naman sa akin. Kahit paano ay nakaramdam ako ng ginhawa. Sa kabila ng mga nangyari, hindi siya bumigay. Naging matatag siya kahit nalagay na sa panganib ang buhay. Sana lang, hindi na bumalik ang memory lapses niya. “Ano ba, bro? Kanina ka pa!" Hindi na ako nakatiis at sinita ko na nga kaibigan kong ayaw pa rin ako tantanan ng tingin. “Sabihin mo na ang laman ng utak mo, nakakatakot na ang klase ng tingin mo," dagdag ko na tipid na ngiti naman ang sagot niya. “Nakakatakot agad? Masaya lang ako, kasi walang masamang nangyari kay Da
Pikit mata kong niyakap si Daisy, habang pigil ang hininga, pero agad ko ring naidilat ang mga mata nang makaramdam ng tapik sa balikat. Kumawala ang hiningang kanina ay napigil ko. Napako ang tingin ko sa kaibigan kong bakas ang pag-alala sa mukha.Ang putok ng baril kanina ay hindi galing sa baril ni Althea, kundi galing sa baril bodyguard ni Danreve na hanggang ngayon ay nakatutok pa rin ang mga baril sa maliit na bintana."Are you two okay?" tanong ni Danreve, habang gumagala ang mga mata niya sa amin ni Daisy, naghahanap ng pinsala.Umiling-iling ako. Gusto kong sumagot na hindi ako okay. Halos mapugto ang hininga ko nang makita si Daisy na nakalambitin sa bintana. Hanggang ngayon nga ay kinakapos pa rin ako sa hininga. Hindi ko pa magawang luwagan ang pagyakap kay Daisy na parang batang kumapit sa batok ko at binaon ang mukha sa dibdib ko.“Asawa ko,” pabulong kong sabi. Gaya ko, nanginginig din ang buong katawan niya at kinakapos sa hininga. “It’s over. You’re safe now.” Hinap
“Kuya, magpahinga ka naman muna,” mahinahong sabi ni Charmaine.Kanina pa nila ako sinisitang mag-asawa. Gusto nilang magpahinga ako. Pero paano ako makapaghinga? Hindi ko pa alam kung nasaan si Daisy. Wala pa ring balita sa kanya. Para sa akin ang magpahinga ay pagsasayang ng oras. Nandito nga ako ngayon sa hospital kasama sila, pero maya’t maya naman ay may kausap ako sa cellphone. Nagtatanong kung may balita na ba, kung may lead na kung sino ang dumukot kay Daisy. Kahit ilang segundo ay hindi ako tumigil na gumawa ng paraan para matunton si Daisy. “Hangga’t hindi pa nahahanap si Daisy, hindi ako magpapahinga,” sagot ko sa kapatid kong napabuntong-hininga na lang habang inalo-alo naman ni Danreve. “Alis na muna ako." Lalabas na sana ako, pero nahinto nang mag-ring ang cellphone ko na agad kong sinagot. Tawag mula sa police station ang natanggap ko na sandaling nagpatulala sa akin. Dinukot raw si Vincent ng mga armadong lalaki, at kasalukuyang sinusundan ng mga pulis.Hindi tung
Rinig na rinig ko pa rin ang malakas na kalabog sa labas ng kwarto. Sigurado ako, nakaramdam si Althea na walang nangyayari sa amin ni Vincent sa loob, kaya gumawa na sila ng paraan na mabuksan ang pinto. Ilang beses ko pang narinig ang kalampag at ang huli ay malakas na kalabog. Tanda na nabuksan at napasok na nila ang kwarto. At ngayon nga ay naririnig ko na ang nangyayaring commotion. “Nasaan si Daisy?" nanggagalaiting sigaw ni Althea na sumabay sa pamimilipit ni Vincent. Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko. Iniharang ang naninigas kong katawan sa pinto. Kada sigaw, utos ni Althea, at daing ni Vincent ay tumatagos dito sa loob ng banyo na nagpapapikit sa mga mata ko. Hindi ko alam kung alin ang tatakpan ko, tainga ko ba para hindi marinig paghihirap ni Vincent o bibig. Sa huli ay bibig ko ang tinakpan ko sa nanginginig kong mga kamay. Muntik na kasing kumawala ang paghikbi ko, kaya sinusubukan pigilin. Kada sigaw at daing ni Vincent ay nag-so-sorry ako. Wala n
Vincent’s jaw clenched as his eyes flicked to me, then to Althea. Tumawa naman ng malakas si Athea. “Oh, Vincent, bakit ganyan ang hitsura mo? Bakit parang nagulat ka? Bakit parang hindi ka masaya? Hindi ba’t ito naman ang gusto mo? To be with Daisy, ang pinakamamahal mo!” Nakagat ko ang labi ko. Sunod-sunod na namang pumatak ang mga luha ko. “This isn’t what I wanted, Althea. Pakawalan mo siya!” singhal niya. Akmang lalapit sa akin, pero agad siyang hinawakan ng mga tauhan ni Althea. “You’re insane.”“Am I?” Tumaas ang isang kilay ni Athea, sumilay na naman ang kakaibang ngiti sa labi niya. “Mga tao nga naman, sila pa ‘yong tinulungan, sila pa ang galit. Napaka-ungrateful.” “Tigilan mo na ‘to, Althea. Pakawalan mo na si Daisy!” “Anong titigilan? Hindi pa nga tayo nagsisimula, tapos tigil na?” nakakaloko na naman siyang tumawa. ‘Yong tawa na parang biro lang sa kanya ang mga nangyayari ngayon. Parang pinaglalaruan niya kami. “Akin na…” sabi ni Althea sa tauhan niya na alerto nama
“Yes, It’s me, your biggest nightmare!" Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko. Hindi ako makapaniwala na hahantong ang selos ni Althea sa ganito. “Althea, bakit mo ba ‘to ginagawa? Pakawalan mo ako!" “Shut up!” singhal niya. Ang tinis ng boses niya, ang sakit sa tainga. Hindi pa siya kontento na singhalan ako, dinuro-duro niya pa ako sa puntong halos itusok na niya ang daliri sa mga mata ko. Sandaling tumigil ang paghinga ko habang nakatingin sa nanlilisik nitong mga mata. Kung dati ay puno ng kaartehan ang kada salita niya at kada galaw, ngayon ay nawala ‘yon lahat. Galit at pagkamuhi ang nakikita ko sa mga mata niya. Galit na sa tingin ko ay handang pumatay.“ ‘Yan nga, tumahimik ka! Hindi uubra ang pagtapang-tapangan mo ngayon!” Malakas na tawa ang tumapos sa salita niyang ‘yon.Punong-puno ng takot ang dibdib ko. Pero hindi pwede na lagi na lang akong magpapadala sa takot. “Althea, tigilan mo na ‘to, please. Pakawalan mo na ako.” Pakiusap ko, sa kabila ng nakakatakot na hitsur
I woke up in an unfamiliar bed, feeling like I was trapped in a nightmare. Hindi ako makagalaw. Nakatali ang mga kamay at paa ko. Ang dilim pa nitong kwarto na kinaroroonan ko. Napahikbi ako na sumabay sa malakas na kabog ng puso ko. Sinubukan kong alisin ang tali sa kamay ko. Hinila-hila ang mga paa ko at hinablot ng paulit-ulit mga kamay, hindi alintana ang sakit na nararamdaman ko. Desperado akong makawala—desperadong magising sa masamang bangungot na parang pumapatay sa akin ngayon.“Ayoko rito!" Pakawalan n’yo ako!” Nanghihina kong sigaw, pero hindi pa rin tumigil sa paghablot sa kamay ko. Kada hablot, kada ikot sa mga kamay ko, kada tadyak ng may kasamang determinasyon na makakatakas ako. Pero walang silbi ang ginagawa ko. Kahit binuhos ko na ang buong lakas ko, ayaw pa rin maputol ng tali, ayaw matanggal. Ang hapdi na ng pulsuhan ko, ang sakit-sakit ng mga paa ko. Tumingala ako, pilit inaainag ang tali sa kamay ko. Lalo lang akong nanlumo nang makitang makapal na lubid ang m
OnseNandito na ako sa courtroom, pero kahit anong gawin ko, hindi ako makapag-focus. Nahahati ang utak ko—kay Daisy sa mga tanong na binato sa kliyente ko sa ginawang cross-examination. Nagagawa ko pa namang sitahin ang mga misleading na tanong, pero halatang humihina ang depensa ko.Hindi ko magawang iwaglit sa isipan ko ang pag-aalala. Siguro, ganito ang nararamdaman ni Daisy sa tuwing hindi niya ako kasama, kinakain ang buong sistema niya ng takot. Kasama nga niya si Charmaine at Danreve, pero nag-aalala pa rin ako. Nang matapos ang court hearing, agad-agad akong umalis, ni ang kausapin ang kliyente ko ay hindi ko na ginawa. Nangako ako kay Daisy na susunod ako.Ang bilis ng mga hakbang ko papunta sa parking area, at dire-diretsong nag-drive papunta sa hospital. Ilang minuto lang nakarating na ako. Dali-dali naman akong nagpunta sa clinic. Mga hakbang ko ang bilis at ang laki. Gusto ko kasi na marinig mula sa doctor ni Daisy na nasa maayos ba na lagay ang baby namin.Heto na