Abot tainga ang ngiti ni Vincent, at nagniningning rin ang mga mata niya habang walang kurap na tumitig sa akin. Kamay niya ay marahang humaplos-haplos ang pisngi ko na sumabay sa dahan-dahang paglapit ng mukha sa akin, at masuyo akong ginawaran ng mabilis at masuyong halik. “Daisy, salamat, binigyan mo ako ng pagkakataon na mahalin ka,” sabi niya, matapos niya akong gawaran ng halik, pero hintuturo niya ay banayad namang humaplos sa labi ko. Nginitian ko siya ng matamis. “Salamat sa paghihintay, sa pagbibigay oras na iparamdam sa akin na mahalaga ako—na mahal mo ako." Matamis na ngiti at halik sa labi naman ang sagot niya na tinugon ko ng buong-puso, kaya lang naputol ang masayang tagpo namin nang tumunog ang phone niya na hindi niya agad pinansin.“Istorbo naman, oh!" Bakas ang dismaya ni Vincent, at walang gana na dinukot ang cellphone sa bulsa niya. Imbes na sagutin ang tawag, tumitig lang siya sa screen na para bang hindi alam kung sasagutin o hindi. Mommy niya ang tumawag. At
ONSE "Bakit ngayon ka lang bumalik?" Matinis na boses ni Althea ang sumalubong sa akin pagpasok ko ng kwarto. Dahil sa gulat, hindi agad ako nakasagot. “Kanina pa ako naghihintay, Onse!" sigaw niya. Sa kabila ng pagkagulat, nanatili naman akong kalmado. Walang salita na inilabas ko ang mga pagkaing binili ko, at saka umupo sa gilid ng kama niya. Siya naman, ang talim pa rin ng tingin sa akin. “Bumili ako ng pagkain para sa’yo,” mahina kong sabi, hoping na huhupa agad ang galit niya. “Bumili ka lang ng pagkain ng tatlong oras? Ginagawa mo akong tanga, Onse. Anong klaseng pagkain ang binili mo? O baka ang tamang tanong ay anong klaseng pagkain ang kinain mo?” Hinampas niya ang balikat ko na hinayaan ko lang.Naipikit ko lang ang mga mata ko. Ayaw ko nang patulan ang selos niyang wala sa lugar. Pagod na akong e-defend ang sarili sa mga accusation niyang walang basehan. "Sumagot ka, Onse! Nagkita ba kayo ni Daisy? Nagkainan kayo?" Naikuyom ko na lang ang kamao ko. Gusto kong kontra
DAISYDagsa pa rin ang pasyente sa emergency room. Ngayon nga ay puro mahinang usapan mula sa mga pasyente, mga bantay, at mga medical staff ang maririnig. Ito ang pang-araw-araw na buhay na nakasanayan ko na. Kinalma ko ang sarili habang naghahanda na e-insert ang karayom sa kamay ng batang pasyente na wala ring kurap na tumitig sa akin. Bakas ang takot sa maluha-luha nitong mga mata. Yakap-yakap siya ng mama niya na walang tigil sa paghaplos sa buhok niya. Nginitian ko ang bata. “Baby, ‘wag kang matakot. Mabilis lang ‘to,” sabi ko. Tumango siya, kahit nanginginig ang maliit nitong kamay, tiwala pa rin siya sa akin na hindi ko siya sasaktan.Diniin ko na ang karayom sa ugat niya nang biglang may bumangga sa likuran ko. Dumaplis ang karayom, at bumaon sa ibang parte ng kamay ng bata.Agad umatungal ang bata. Winaksi ang kamay na duguan. Nataranta naman ang Nanay nito. At ako, sandaling natulala. Nang mahimasmasan, inalo ko ang bata. “Baby, I’m sorry, hindi ko sinasadya.” Akmang hah
Ang laki ng mga hakbang ko agad lang makalayo sa kanila. Ngayong nailabas ko na ang galit ko, at nabigyan na ng leksyon si Althea, gusto ko namang bumalik sa emergency room. Naiinis pa rin ako sa pagka-ipokrita ni Althea, at hindi ko alam kung kailan ‘to huhupa. Dumagdag pa si Onse, na kahit binalaan ko sa ugali ng nobya niya, parang do’n pa rin siya pumapanig. Bahala nga siya!Paulit-ulit muna akong bumuga ng hangin. Sinubukang ikalma ang sarili, bago tuluyang pumasok sa emergency room. Kailangan ko pa kasing balikan ang bata. Kailangan kong kunin ulit ang loob niya, at ang dignidad ko bilang magaling na nurse. Ayaw kong mapatalsik sa hospital na ‘to na sirang-sira ang reputasyon. Hindi makatarungan ang ginawa ni Althea kanina na pag-provoke sa akin. Nilagay niya pa sa alanganin ang kapakanan ng bata, masira lang ako. But alam ko rin na hindi tama ang ginawang pagpatol ko at pananakit sa kanya. At saka, kahit masama ang ugali niya, pasyente pa rin siya, hindi ko siya dapat sinaktan,
Pahapyaw akong tumawa at matamlay siyang hinarap. Oo, nagulat ako sa narinig. Kaya lang, wrong timing ang pakipag-hiwalay niya. Tiyak na ako na naman ang sisisihin ni Althea. Humalukipkip ako, sinisiguro kong irita ang makikita niya sa mukha ko at hindi tuwa. "Ano ngayon kung hiwalay na kayo, sir?" “Hindi ko naman sinasabi na dapat may pakialam ka…gusto ko lang sabihin sa’yo…’di na ako nagpapauto sa mga kasinungalingan niya. “ ‘E ‘di congrats…hindi ka na uto-uto.” Inismiran ko siya, at tinaasan pa ng isang kilay. “Daisy…”“Sir Onse, ano ba ang punto mo at sinabi mo pa ‘to sa akin?” “Wala… gusto ko lang malaman mo.”“Gusto mong malaman ko? Bakit, para magiging handa ako, kapag balikan ako ni Althea sa pakipaghihiwalay mo sa kanya?”Hindi siya sumagot. Bumuga lang ng hangin at niluwagan ang necktie niya. “Daisy…malungkot ako, hindi ka ba naaawa?” Pahapyaw na naman akong tumawa.“Malungkot ka? Anong gusto mong gawin ko? Gusto mo bang gawin ko ulit ‘yong ginawa ko noon, damayan ka,
ONSENang makaalis si Daisy, hinablot ko ang kamay ni Althea na kumakapit sa braso ko, at tinapunan siya ng matalim na tingin. "Akala ko ba magbabago ka na. Akala ko ba, hindi mo na guguluhin si Daisy." Hindi ko na na-kontrol ang sarili at nasinghalan siya.Bumakas ang takot niya. Naipikit sandali ang mga mata. “Onse, wala akong ginawa…”“Walang ginawa? Are you sure?”“Mas pinaniniwalaan mo na ang Daisy na ‘yon kay sa akin na girlfriend mo?”Hindi ako sumagot. Tumitig lang ako sa kanya. Kung titingnan siya ngayon, kapani-paniwala ang hitsura niya. Hilam ng luha ang mga matang nagpapaawa. Nanginginig rin ang mga kamay niya. Kaya lang, bago ko sila na abutan kanina, nakarinig ako ng usap-usapan na may pumasok nga raw na pasyente sa emergency room naghahanap ng gulo.“You promised you wouldn’t mess with Daisy again. Ano na naman itong ginawa mo?” Mahigpit kong hinawakan ang braso niya. Imbes na sumagot, sinubukan niyang kalasin ang kamay ko. “Onse, nasasaktan ako. Bitiwan mo ako, please
Sa wakas tuluyan na rin akong nakalabas, hindi lang sa kwarto, kundi pati sa buhay ni Althea. Mga curious na tingin naman ang binabato sa akin ng mga taong nakarinig ng away namin ni Althea. Mga tingin nila, may bahid ng panghuhusga, pero mas nangibabaw ang pagkairita. Nakakaistorbo nga kasi ang mga sigaw ni Althea na hanggang ngayon ay um-echo pa rin sa hallway. Napayuko na lamang ako. Nahihiya ako na salubungin ang mga tingin nila. Baliw nga yata siya. Nandito siya sa hospital, pero kung magwala, parang nasa sariling pamamahay. Ang bigat-bigat man ang mga paa ko, at na-drain man lahat ng energy ko sa away namin ni Althea, determinado naman akong puntahan si Daisy.Agad-agad akong nagtanong sa guard kung nasa loob pa ba ng emergency room si Daisy, pero sagot niya ay umalis na raw. Magpapahupa yata ng galit sa nangyari kanina. Nagpasalamat ako, at umalis na agad. Paulit-ulit ko ring nahagod ang buhok habang nag-iisip kong saan ko maaring makita si Daisy. Napatingin ako sa wrist wat
Banayad na haplos sa pisngi ko ang gumising sa pagtulog ko. It was my sister, Charmaine. Her touch was filled with warmth and concern. Hinawakan ko rin at pisngi niya at nginitian ng matamis."Kuya Onse. Mabuti naman at gising ka na. Pinag-alala mo ako. Alam mo ba ‘yon?" sabi niya. Boses niya, magkahalong inis at pag-aalala. “Ano ba ang pumasok sa utak mo at nagpabaya ka sa sarili?” Sunod-sunod na ang tanong niya na hindi ko alam kung alin ang unang sasagutin. Ibubuka ko pa lang kasi ang bibig ko, may tanong na naman siya. Ano raw ba ang nangyari? Kumusta na raw ang pakiramdam ko. Ang sabi raw kasi ng doctor ay dehydrated ako at hypertensive pa. Hindi ko naman kasi sinabi sa pamilya ko ang kondisyon ko. Ayaw kong mag-alala pa sila. At saka kaya ko naman ang sarili; hindi ko naman naisip na aabot sa ganito.“Kuya Onse, magpahinga ka naman. Isipin mo naman ang sarili mo. Hindi ka na po bumabata. ‘Wag puro trabaho. At saka ‘wag mong e-invest ang sarili sa taong walang kwenta…”Mapait ako
Onse Isang buwan na ang lumipas matapos ang bangungot na nagdulot sa amin ng takot—takot na si Althea ang dahilan. Ngayon ay unti-unti nang bumalik sa dati ang lahat. Wala nang banta at panganib na nag-aabang sa amin. Nakulong na si Althea, habang buhay niyang pagbabayaran ang mga kasalanang nagawa, at ang mas satisfying, hindi lang parusa ng tao ang natanggap niya, pati parusa ng diyos. Dahil babae nga siyang hindi mapakali at iba’t-ibang lalaki ang sinamahan, nagkasakit siya—cervical cancer at nasa huling yugto na. Si Vincent naman ay namuhay na ng payapa kasama ang asawa sa ibang bansa. Sa wakas ay tanggap na niya na tapos na sila ni Daisy at may kanya-kanya na silang mga buhay. Ako naman, nangakong bubuharahin ang lahat ng mga bahid ng takot na paminsan-minsan pa ring gumigising sa amin sa kalagitnaan ng pagtulog. Sa tulong ni Charmaine at Danreve, at ng aming mga pamilya, tuluyan nang bumalik ang sigla ni Daisy. Hindi na rin sumumpong ang memory lapses niya na ipinagpa
Onse Habang pauwi, panay pa rin ang sulyap ni Danreve sa akin sa rear view mirror. Hindi ko alam kung ano ang iniisip niya, o kung ano gusto niyang sabihin. Paminsan-minsan rin niyang tinatapunan ng tingin si Daisy. Gustong-gusto ko nang magtanong kung ano ang iniisip niya, pero kinakabahan naman ako sa kung ano ang kanyang sasabihin. Baka kasi magdulot na naman ng kaba sa asawa ko. Ilang sandali pa ay rinig na namin ang mahinang hilik ni Daisy na nagpangiti naman sa akin. Kahit paano ay nakaramdam ako ng ginhawa. Sa kabila ng mga nangyari, hindi siya bumigay. Naging matatag siya kahit nalagay na sa panganib ang buhay. Sana lang, hindi na bumalik ang memory lapses niya. “Ano ba, bro? Kanina ka pa!" Hindi na ako nakatiis at sinita ko na nga kaibigan kong ayaw pa rin akong tantanan ng tingin. “Sabihin mo na ang laman ng utak mo, nakakatakot na ang klase ng tingin mo," dagdag ko na tipid na ngiti naman ang sagot niya. “Nakakatakot agad? Masaya lang ako, kasi walang masama
Pikit mata kong niyakap si Daisy, habang pigil ang hininga, pero agad ko ring naidilat ang mga mata nang makaramdam ng tapik sa balikat. Kumawala ang hiningang kanina ay napigil ko. Napako ang tingin sa kaibigan kong bakas ang pag-alala sa mukha. Ang putok ng baril kanina ay hindi galing sa baril ni Althea, kundi galing sa baril bodyguard ni Danreve na hanggang ngayon ay nakatutok pa rin sa maliit na bintana. "Are you two okay?" tanong ni Danreve, habang gumagala ang mga mata sa amin ni Daisy, naghahanap ng pinsala o tama sa aming katawan. Umiling-iling ako. Gusto kong sumagot na hindi ako okay. Halos mapugto ang hininga ko nang makita si Daisy na nakalambitin sa bintana. Hanggang ngayon nga ay kinakapos pa rin ako sa hininga. Hindi ko pa magawang luwagan ang pagyakap kay Daisy na parang batang kumapit sa batok ko at binaon ang mukha sa dibdib ko. “Asawa ko,” pabulong kong sabi. Gaya ko, nanginginig din ang buong katawan niya at kinakapos sa hininga. “It’s over. You’re safe
“Kuya, magpahinga ka naman muna,” mahinahong sabi ni Charmaine.Kanina pa nila ako sinisitang mag-asawa. Gusto nilang magpahinga ako. Pero paano ako makapaghinga? Hindi ko pa alam kung nasaan si Daisy. Wala pa ring balita sa kanya. Para sa akin ang magpahinga ay pagsasayang ng oras. Nandito nga ako ngayon sa hospital kasama sila, pero maya’t maya naman ay may kausap ako sa cellphone. Nagtatanong kung may balita na ba, kung may lead na kung sino ang dumukot kay Daisy. Kahit ilang segundo ay hindi ako tumigil na gumawa ng paraan para matunton si Daisy. “Hangga’t hindi pa nahahanap si Daisy, hindi ako magpapahinga,” sagot ko sa kapatid kong napabuntong-hininga na lang habang inalo-alo naman ni Danreve. “Alis na muna ako." Lalabas na sana ako, pero nahinto nang mag-ring ang cellphone ko na agad kong sinagot. Tawag mula sa police station ang natanggap ko na sandaling nagpatulala sa akin. Dinukot raw si Vincent ng mga armadong lalaki, at kasalukuyang sinusundan ng mga pulis.Hindi tung
Rinig na rinig ko pa rin ang malakas na kalabog sa labas ng kwarto. Sigurado ako, nakaramdam si Althea na walang nangyayari sa amin ni Vincent sa loob, kaya gumawa na sila ng paraan na mabuksan ang pinto. Ilang beses ko pang narinig ang kalampag at ang huli ay malakas na kalabog. Tanda na nabuksan at napasok na nila ang kwarto. At ngayon nga ay naririnig ko na ang nangyayaring commotion. “Nasaan si Daisy?" nanggagalaiting sigaw ni Althea na sumabay sa pamimilipit ni Vincent. Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko. Iniharang ang naninigas kong katawan sa pinto. Kada sigaw, utos ni Althea, at daing ni Vincent ay tumatagos dito sa loob ng banyo na nagpapapikit sa mga mata ko. Hindi ko alam kung alin ang tatakpan ko, tainga ko ba para hindi marinig paghihirap ni Vincent o bibig. Sa huli ay bibig ko ang tinakpan ko sa nanginginig kong mga kamay. Muntik na kasing kumawala ang paghikbi ko, kaya sinusubukan pigilin. Kada sigaw at daing ni Vincent ay nag-so-sorry ako. Wala n
Vincent’s jaw clenched as his eyes flicked to me, then to Althea. Tumawa naman ng malakas si Athea. “Oh, Vincent, bakit ganyan ang hitsura mo? Bakit parang nagulat ka? Bakit parang hindi ka masaya? Hindi ba’t ito naman ang gusto mo? To be with Daisy, ang pinakamamahal mo!” Nakagat ko ang labi ko. Sunod-sunod na namang pumatak ang mga luha ko. “This isn’t what I wanted, Althea. Pakawalan mo siya!” singhal niya. Akmang lalapit sa akin, pero agad siyang hinawakan ng mga tauhan ni Althea. “You’re insane.”“Am I?” Tumaas ang isang kilay ni Athea, sumilay na naman ang kakaibang ngiti sa labi niya. “Mga tao nga naman, sila pa ‘yong tinulungan, sila pa ang galit. Napaka-ungrateful.” “Tigilan mo na ‘to, Althea. Pakawalan mo na si Daisy!” “Anong titigilan? Hindi pa nga tayo nagsisimula, tapos tigil na?” nakakaloko na naman siyang tumawa. ‘Yong tawa na parang biro lang sa kanya ang mga nangyayari ngayon. Parang pinaglalaruan niya kami. “Akin na…” sabi ni Althea sa tauhan niya na alerto nama
“Yes, It’s me, your biggest nightmare!" Sunod-sunod na pumatak ang mga luha ko. Hindi ako makapaniwala na hahantong ang selos ni Althea sa ganito. “Althea, bakit mo ba ‘to ginagawa? Pakawalan mo ako!" “Shut up!” singhal niya. Ang tinis ng boses niya, ang sakit sa tainga. Hindi pa siya kontento na singhalan ako, dinuro-duro niya pa ako sa puntong halos itusok na niya ang daliri sa mga mata ko. Sandaling tumigil ang paghinga ko habang nakatingin sa nanlilisik nitong mga mata. Kung dati ay puno ng kaartehan ang kada salita niya at kada galaw, ngayon ay nawala ‘yon lahat. Galit at pagkamuhi ang nakikita ko sa mga mata niya. Galit na sa tingin ko ay handang pumatay.“ ‘Yan nga, tumahimik ka! Hindi uubra ang pagtapang-tapangan mo ngayon!” Malakas na tawa ang tumapos sa salita niyang ‘yon.Punong-puno ng takot ang dibdib ko. Pero hindi pwede na lagi na lang akong magpapadala sa takot. “Althea, tigilan mo na ‘to, please. Pakawalan mo na ako.” Pakiusap ko, sa kabila ng nakakatakot na hitsur
I woke up in an unfamiliar bed, feeling like I was trapped in a nightmare. Hindi ako makagalaw. Nakatali ang mga kamay at paa ko. Ang dilim pa nitong kwarto na kinaroroonan ko. Napahikbi ako na sumabay sa malakas na kabog ng puso ko. Sinubukan kong alisin ang tali sa kamay ko. Hinila-hila ang mga paa ko at hinablot ng paulit-ulit mga kamay, hindi alintana ang sakit na nararamdaman ko. Desperado akong makawala—desperadong magising sa masamang bangungot na parang pumapatay sa akin ngayon.“Ayoko rito!" Pakawalan n’yo ako!” Nanghihina kong sigaw, pero hindi pa rin tumigil sa paghablot sa kamay ko. Kada hablot, kada ikot sa mga kamay ko, kada tadyak ng may kasamang determinasyon na makakatakas ako. Pero walang silbi ang ginagawa ko. Kahit binuhos ko na ang buong lakas ko, ayaw pa rin maputol ng tali, ayaw matanggal. Ang hapdi na ng pulsuhan ko, ang sakit-sakit ng mga paa ko. Tumingala ako, pilit inaainag ang tali sa kamay ko. Lalo lang akong nanlumo nang makitang makapal na lubid ang m
OnseNandito na ako sa courtroom, pero kahit anong gawin ko, hindi ako makapag-focus. Nahahati ang utak ko—kay Daisy sa mga tanong na binato sa kliyente ko sa ginawang cross-examination. Nagagawa ko pa namang sitahin ang mga misleading na tanong, pero halatang humihina ang depensa ko.Hindi ko magawang iwaglit sa isipan ko ang pag-aalala. Siguro, ganito ang nararamdaman ni Daisy sa tuwing hindi niya ako kasama, kinakain ang buong sistema niya ng takot. Kasama nga niya si Charmaine at Danreve, pero nag-aalala pa rin ako. Nang matapos ang court hearing, agad-agad akong umalis, ni ang kausapin ang kliyente ko ay hindi ko na ginawa. Nangako ako kay Daisy na susunod ako.Ang bilis ng mga hakbang ko papunta sa parking area, at dire-diretsong nag-drive papunta sa hospital. Ilang minuto lang nakarating na ako. Dali-dali naman akong nagpunta sa clinic. Mga hakbang ko ang bilis at ang laki. Gusto ko kasi na marinig mula sa doctor ni Daisy na nasa maayos ba na lagay ang baby namin.Heto na