Chapter 1

[Are you there na ba?] nag-aalalang tanong ni Ate Patrice saakin nang sagutin ko 'yong tawag niya.

Tumango ako as if nakikita niya 'yon. Inayos ko 'yong pagkakatakip ng sumbrero sa mukha ko. Alam kong nag-aalala 'yong ate ko dahil mag-isa lang ako pumunta sa weekend session ko sa psychiatrist ko.

[Tawagan mo ako 'pag tapos na 'yong session mo with Dra. Sanchez para masundo kita. Sorry talaga kong di kita nasamahan ngayon. Nagkaroon lang ng emergency sa isang branch 'e,] sabi niya no'ng 'di ako sumagot.

Nakikinig lang ako sa mga bilin niya at paminsan-minsan ay nag-aabang rin na tawagin 'yong pangalan ko. Bumukas 'yong pinto ng kwarto at lumabas doon ang assistant ni Dra. Sanchez.

"Ms. Blue, pwede na daw kayo pumasok," nakangiti niyang sabi saakin.

Ms. Blue 'yong tawag sakin dito. Binibigyan ni Dra. Sanchez ng code name ang mga pasyente niya na gustong itago 'yong identity. My condition was weird kaya pinili ko nalang na gumamit ng code name. Tumayo na ako at pumasok sa kwarto.

"Hello Blue! How are you?" Dra. Sanchez greeted me while fixing the sofa. The whole room looks like a sala na puno ng mga makukulay na dekorasyon so you don't feel na nasa isang psychiatric building ka. I just show her a nod right after she looked back at me, smiling. "Any improvements about the emotions that you recently feel?" tanong niya.

"Nothing. All that I can feel is pure loneliness," sagot ko sa tanong niya. Giniya niya ako paupo sa sofa at sinenyasan na tanggalin ang sumbrero ko.

"Do you take my suggestion to interact with other people aside from your sister?"

Umiling ako bilang sagot sa tanong niya. I know she feel disappointed but she still manage to smile.

"It's okay. Hindi mo kailangan pilitin ang sarili mo. We still have a lot of time for that." 

Umalis ito sa pagkakaupo sa sofa at tumungo sa cassette player na nakalagay mismo sa table niya. She play a calm music.

"I have something to tell you. Yesterday, I saw a kid roaming a puppy around the park. I just know that bigay pala 'yon ng parents niya sakanya dahil matagal na niya gustong magkaroon ng aso. If you saw the face of that kid, mararamdaman mo na parang sobrang mahal niya yung tuta niya na parang matagal na sila nagkasama..." pagkukwento niya. 'Di ko alam pero parang kusang pumikit ang mata ko habang nakikinig sakanya.

"I used to have a dog when I was a kid." Parang kusang bumuka 'yong bibig ko para sabihin yun.

"What's its name then?"

"Crayon."

"Tell me more about her." Narinig kong sabi nya. Parang may sariling buhay 'yong bibig ko at 'di ko namalayan na nakukuwento ko na ang mga memories ko sa aso ko. Parang nag-flashback 'yong pangyayari sa isip ko na parang ngayon palang nangyayari.

Sobrang bata ko pa do'n. Suot-suot ko ang bestidang niregalo ng parents sakin no'ng naging top ako sa klase namin habang nakikipaglaro sa tutang binigay nila sakin. In that scenario, nasa Parke ako noon kasama sina Mom, Dad at si ate Patrice. Pinapanood lang nila ako na abala parin na nakikipaglaro kay Crayon.

"I named her that because she likes to disturb me everytime I am busy with my coloring books..."

Another scenario pop up in my mind. This time I was in the street of our compound. Pinapasyal ko minsan si Crayon dahil 'yon ang sinabi sa isang article na nabasa ko sa isang site para maexercise yung pet. Crayon was so active that time so I'm having a hard time to control her. She was so big and heavy and she keeps on running.

Everything was fast. The next thing I know is ... Blood is scattered in the road. It... It w-was a b-blood of a woman... My m-m-mom? It was the blood of my Mom...

Parang biglang nanikip 'yong hininga ko. I felt Dra. Sanchez waking me up and she keep tapping my shoulder. The moment that I open my eyes, I was gasping for air.

May ibinigay siyang inhaler sa akin. 'Yong inhaler ko I think. Kaagad ko 'yong ginamit upang bumalik sa normal yung breathing ko.

"You still forcing yourself, Blue." Hinihimas niya yung likod ko. "Next time, I want you to try new things. Make some new friends."

Kahit medyo 'di ako sang-ayon sa gusto niyang ipagawa saakin ay tumango nalang ako. Hanggang ngayon ay 'di pa rin nawawala 'yong takot ko everytime susubukan kong makipagkaibigan sa iba. Hindi ko na nga maalala kung sino 'yong huli kong naging kaibigan dahil sobrang tagal na no'ng nagkaroon ako no'n.

Nanatili nalang ako tahimik. Kailangan kong sundin ang mga payo niya saakin kung gusto ko nang tuluyang gumaling. Inoobserbahan niya lang ako ng sandaling iyon nang isang mahinang katok sa labas ng pinto ang bumasag ng katahimikan sa loob ng kwartong kinaroroonan namin.

"Tingnan ko lang kung sino 'yon," paalam niya saakin at saka siya umalis sa tabi ko. Inayos ko na rin 'yong sarili ko. Medyo nagulo kasi 'yong buhok ko ng bigla akong nagka-panic attack.

"Hey, Santi! Ikaw pala!" Narinig kong sabi ni Dra. sa bisita niya ata at base sa tono ng pananalita nito mukhang matagal na sila magkakilala. Binalik ko agad sumbrero ko para takpan ang mukha ko.

"Napadaan lang. Namiss ko 'yong ninang ko e!" Isang baritinong boses ang narinig ko. Dala ng curiosity, pasimple akong sumilip para tingnan kung sino yun.

Isang binata na may maaliwalas na mukha ang sumalubong sa paningin ko. I can't understand but I can't take my sight off of him right after I saw his smile. Medyo magulo ang buhok niya pero 'di 'yonn nakapagpabawas ng kagwapuhang meron siya.

Bigla akong napaiwas ng tingin dahil sa mga naiisip kong deskripsyon sa bisita ni Dra. Marami na akong nakilalang mga kaedad ko na may ibubuga rin kung kagwapuhan lang naman ang pag-uusapan. But? What did just happened to me earlier? Ba't ako napatulala no'ng nakita ko siya?

"Sorry about that, Blue. Palagi 'yon bumibisita sakin. Ipapakilala sana kita kaso nagmamadali 'e, may bibisitahin daw sa kabilang kwarto." Napalingon ako at nakitang wala na 'yong lalaking kausap nito kanina at nakasarado na rin 'yong pinto.

"Okay lang, Dra," sagot ko. "Pwede na po ba akong umalis?" nahihiyang tanong ko sakanya.

Pumayag na siyang umalis ako kahit 'di pa kami nakakalahati sa session hour na kailangan. Pagkalabas ko ng kwarto ay dere-deretso akong naglakad patungo sa elevator. 3:00 pm palagi ang schedule ko kay Dra. Sanchez and it's just nearly to 3:55 pm pagtingin ko sa relo ko. Mga ganitong oras ay kaunti lang ang sumasakay sa elevator kasi working hours nila ito. Alam ko na 'yon dahil medyong matagal na akong nagpapa-theraphy dito. Saktong pagkarating ko ng elevator ay walang naghihintay doon.

Hindi kasi ako sanay na may kasabay na ibang tao sa elevator pwera nalang pag 'yong ate ko o 'yong driver namin 'yong kasama ko. Minsan tina-timing kong walang tao o di kaya ay naghihintay talaga ako kahit matagal. Pagkapasok ko ay agad kong pinindot 'yong close button.

"Sandali!" 

May narinig akong sigaw mula sa labas ng elevator at biglang may kamay na lumusot sa pinto bago ito magsara.

"Awww~ sh*t!" daing nito at pumasok siya ng elevator habang hinihilot 'yong kamay niya na naipit sa pinto ng elevator.

Diba ito yung lalaking bumisita kanina kay Dra.?

Nanlaki ang mga mata ko sa gulat. Lalabas sana ako pero bigla siyang nagsalita kaya napatigil ako at hindi na nakalabas dahil biglang sumara yung elevator.

"Oyyy~ ba't ka aalis? Ayaw mo'kong makasabay dito?" tanong ng lalaki saakin. Hindi ako nakapagsalita kaya umiling nalang ako bilang sagot kahit 'yong totoo talaga ay ayaw kong may kasabay ako. Pum'westo ako sa pinakagilid ng elevator at medyo lumayo-layo sakanya. Mailap naman talaga ako sa mga tao pero ngayon lang ako na-intimidate sa lalaking 'to.

Nararamdaman kong sumisilip siya sa gawi ko kaya pasimple kong binababa 'yong suot ko na sumbrero para itago 'yong mukha ko.

Bat ba siya sumisilip sakin? Di niya ba alam na nakaka-intimidate 'yong gestures niya?

"Miss, sa ground floor ka rin ba bababa?" biglang tanong niya saakin.

Medyo napahiya rin ako ng kaunti dahil parang naging assumera ako pero 'yon pala 'yong dahilan niya ba't niya ko sinisilip. Tumango ako at nakita kong pinindot niya 'yong number 1 button para sa ground floor.

"Ikaw yung pasyente kanina ni Dra. Sanchez diba?" Nagsalita uli siya at sa pagtingin ko sa kanya ay nakatingin siya saakin. Napaiwas tuloy ako sa kanya at tumango na lamang.

Nilahad niya 'yong kamay niya at nagtatakang tinitigan ko iyon.

"Ako nga pala si Santi. Inaanak ni Dra. Sanchez. Ikaw? " pakilala niya saakin. 

Alam kong gusto niyang makipag-shakehands sakin pero 'di ko pa rin tinatanggap 'yon kaya bigla niya nalang binawi 'yong kamay niya at nakangiting napapakamot nalang sa batok niya. Simpleng gestures niya lang 'yon pero ba't may parte sa utak ko na naiisip na ang sobrang cute niya tingnan.

"Nahihiya ka lang siguro. Itatanong ko nalang kay Ninang yung pangalan mo," sabi niya at tumalikod nalang saakin. His soft baritone laugh filled the four corners of the elevator. He looks approachable and I think mabait siya. Baka ganito siya sa lahat ng tao pero nalulungkot ako dahil 'di ko man lang magawang maging gano'n din sakanya.

Tumunog na 'yong elevator which means nasa ground floor na kami. Gusto niya sana akong maunang lumabas pero naramdaman niya sigurong gusto kong magpahuli kaya nauna na siyang lumabas. Naghintay pa ako ng ilang segundo bago lumabas pero laking gulat ko ng nasa gilid lang siya at parang hinihintay akong lumabas.

"Naisip kong baka matagal bago ako makabisita uli dito kaya tatanungin nalang kita ngayon," nakangiting sabi niya. He cleared his throat and extend his hand on me. "Ako nga pala si Santi. Pwede ko bang malaman kung ano ang pangalan mo?"

May kakaiba sa ngiti niya at parang sinasabi nito na magpakilala ako sa kanya. Sa hindi malamang dahilan tinanggap ko 'yong kamay niya.

"Phitrice," pagpakilala ko at binitawan ko rin kaagad 'yong kamay niya. Tumalikod agad ako at naglakad papalabas ng building.

"Nice meeting you, Phitrice!" sigaw niya kaya napatigil ako sa paglalakad at lumingon sa kanya. Nakangiti pa rin siya at kumakaway saakin. Pinagpatuloy ko na ang paglalakad ko. Nang makita ko na 'yong driver namin ay sumakay agad ako ng sasakyan.

'Di ako makapaniwalang nakipagkilala ako sa iba. Sa lahat ng nakakasalamuha ko nalalaman lang nila 'yong pangalan ko tuwing class introduction pero ba't ang dali niya lang nakuha at bakit ang gaan ng loob ko sakanya?

Winaksi ko ang lahat ng nasa isip ko. Bahala na kung ano mangyari. Tumingin nalang ako sa labas ng umaandar na sasakyan at piping hinihiling na sana ito na 'yong simula ng paggaling ko.

                                     ***