CHAPTER 2: BANKRUPT

Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan ni Richy Lou bago nagsalita. Ngayong araw, isang mabigat na desisyon ang kailangan nilang pag-usapang magkakapatid.

Kasalukuyan silang nasa kusina. Halos kauuwi lamang nila pare-pareho. Galing si Cespian sa unibersidad nito, si Richy Lou mula sa photoshoot nito, at siya, mula sa opisina. Tinawag niya ang mga kapatid upang mapag-usapan kung paano magagawan ng paraaan ang utang na naiwan ng kanilang ama.

Kanina sa opisina, tinapat na niya ang lahat ng mga dating empleyado ng kaniyang ama na bankrupt na ang kanilang kumpanya at uunti-unti na niya ang pagtatanggal ng mga tauhan. Kaya naman doble-doble ngayon ang trabaho niya.

Hindi siya nakatulog kagabi sa kakaisip ng solusyon. Ngunit matapos ang lahat ng pag-iisip, isang bagay lamang ang naisip niya na maaari nilang mapagkuhanan ng pera.

"We need to sell the house," aniya.

"What?!" Halos mapatayo sa upuan si Richy Lou nang marinig ang sinabi niya. Habang si Cespian ay tahimik lamang na nakatingin sa kaniya, hinihintay ang mga susunod niyang sasabihin.

"You heard what I said. We need to sell the house."

"But why?" Kunot ang noong tanong ng kaniyang kakambal.

"After carefully thinking of a solution, this is what I came up. We need to sell the house to be able to give separation pay to all our employees. Kahit ibenta natin ang bahay, hindi niyon mababayaran kahit ang kalahati ng utang natin sa mga Fontana, but at least we're able to give our employees their final pay. If we don't do that, I'm a hundred percent sure that we will face legal complaints, at mas kumplikado iyon. Marami pa namang empleyado ang mawawalan ng trabaho dahil sa pagbagsak ng kumpanya."

And she's not just talking about workforce on their bankrupt company, but also their maids and drivers. Napakarami nilang tao na kailangang bayaran ng separation pay dahil hindi na nila ito kayang bigyan pa ng trabaho.

"Whether we like it or not, we need to live on our own now. We cannot afford our maids anymore. Kung anuman ang matitira sa perang mapagbebentahan ng bahay ay gagamitin natin upang magsimula uli. We will basically rebuild our business, pay Cespian's tuition in advance, and... I don't know, find a small space to rent?"

Hindi makapaniwalang ekspresyon ang ibinigay ni Richy Lou sa lahat ng sinabi niya. "But how about us? Where are we going to live? I cannot live without a maid!"

Hinilot niya ang sentido niyang nagsisimula nang manakit.

"Richy Lou, you're a model. Between all of us, you have the most stable income." Mahinahon niyang sabi. "Don't you think it's time for you to decide for yourself?"

Nagsalubong ang kilay ni Richy Lou. "What are you trying to say? That I am irresponsible? That's why I cannot decide for myself?"

"Hindi sa akin nanggaling iyan." Malamig niyang tugon.

"How could you say that to you own sister; let alone your twin?!" Galit nitong sabi.

Hindi naman niya gustong sabihin iyon. Ngunit naisip niyang kung hindi niya iyon gagawin, hindi pa rin iisipin ng kaniyang kakambal ang hinaharap nito. She should start saving up for her future.

Napabuntong-hininga siya. "I'm just saying that you should help me find for a solution, instead of letting me shoulder everything."

"I am trying to! Do you think I am not trying to help?"

Itinikom na lamang niya ang bibig. Hindi na niya alam ang dapat gawin sa kakambal. Kilala niya ito, wala itong balak pakinggan ang sinabi niya.

"Akala mo kasi ikaw lang ang umiisip ng paraan e! Kasalanan ko bang baon tayo ngayon sa utang?! Di ba, hindi—"

"—Ate Lou," natigilan si Richy Lou nang sawayin ito ni Cespian. "That's enough. Should you really fight at times like this?"

"E bakit ako lang ang sinasaway mo? Did I start the fight?!"

Tinalikuran sila nito at galit na nagmarcha palabas mula sa kusina. Narinig na lamang nila ang malakas na lagabog ng pintuan ng silid nito.

Hinilot niya ang noo bago tumingin kay Cespian. "You should get some rest. It's your finals tomorrow, right?"

"I'm okay with selling the house. It's too big for us anyway." Tumayo na ito mula sa kinauupuan.

Cespian's always like this. Tagasaway sa mga kapatid niyang mas matatanda pa sa kaniya. Mabuti nga at hindi ito nagsasawa sa kanila. Tahimik lamang ito, ngunit kahit hindi nito sabihin, alam naman niyang mas pinapaburan siya nito kaysa kay Richy Lou.

"Are you going to be okay without a maid?" Tanong niya.

"I spend most of my time at school, you spend most of your time at the office, and Ate Lou spend most of her time at photoshoots. We hire our maids so there will be someone to cook our food and clean the house. But we're always out so our maids technically doesn't work that much. I'm pretty sure we'll survive without them."

Tinahak na rin ni Cespian ang daan palabas ng kusina, ngunit bago ito tuluyang lumabas ay muli itong tumingin sa kaniya.

"You should do what you must, Ate Rich. I always trust your decisions."

Tuluyan na siya nitong iniwan, samantala nanatili muna siya roon nang ilang sandali. Bukas ay kailangan niyang kausapin ang family lawyer niya upang manghingi ng advice. Kailangan din niyang kausapin ang kakilala niya na matagal nang may interes na bilhin ang mansyon kahit noong nabubuhay pa ang kaniyang ama. Bukod pa roon, kailangan niya uli magpatawag ng meeting sa kumpanya upang i-evaluate kung paano iisa-isahin ang pagtatanggal ng mga empleyado. Paniguradong marami pang meeting ang kailangan niyang maasikaso.

Ngayon pa lamang ay sumasakit na ang ulo niya.

Nagtimpla siya ng kape at dinala iyon sa silid niya. Kailangan niyang magpuyat ngayon dahil hanggang sa bahay ay inuwi na niya ang kaniyang trabaho. Marami pa siyang dokumento na kailangan review-hin. Pagpasok niya ng kaniyang silid, mabilis siyang nagpalit ng damit bago sinimulan ang kaniyang trabaho...

Ilang oras ang lumipas, naubos na niya ang kaniyang kape ngunit hindi pa rin siya tapos sa ginagawa. Nag-inat-inat siya, at nang sulyapan ang oras sa kaniyang cellphone ay nakita niyang mag-aalas dose na ng madaling araw. Napatingin siya sa mug niyang niregalo sa kaniya ni Cespian noong birthday niya. Sa katunayan walang mahahalagang selebrasyon sa buhay niya na hindi siya nito niregaluhan ng ganoon. Alam kasi ng kaniyang mga kapatid kung gaano siya kaadik sa pangongolekta niyon. Sa katunayan ay may isang shelf na siya ng mug na iba-iba ang disenyo.

She yawned. Kailangan niyang mag-refill ng kape kundi tatamaan na talaga siya ng antok. Isusuot pa lamang niya ang tsinelas pambahay nang marinig niya ang sunud-sunod na katok sa kaniyang pintuan. Kasunod niyon ay ang boses ni Richy Lou sa kabilang bahagi ng pinto.

"Rich? Can I talk to you for a second?"

Napabuntong-hininga siya. Nagtatampo man siya sa kakambal, hindi naman niya gustong paghintayin ito sa labas ng pinto ng kaniyang silid. Richy Lou is stubborn. Alam niyang hindi ito aalis sa tapat ng kaniyang pinto hangga't hindi nito nakukuha ang gusto.

"Bukas iyan," aniya.

Pumihit ang doorknob, at pumasok sa kaniyang silid ang kakambal. Sa kamay nito ay isang bagong mug at isang kahon ng donut.

"Sorry na..." Malungkot ang ekspresyon nito at kita niya na gusto talaga nitong makipagbati.

Ganoon naman silang dalawa. Kahit paulit-ulit pa silang mag-away, at the end of the day, magbabati at magbabati pa rin sila.

Ibinaba nito donut at mug sa ibabaw ng mesa niya at niyakap siya nang mahigpit.

At dahil nakaupo siya, bumaon ang mukha niya sa payat nitong tiyan. Tinatapik-tapik niya ang likod nito.

"Can't breathe, can't breathe!"

Pinakawalan naman siya ng kapatid. Naupo ito sa kama niya.

"Tungkol pa rin ba sa mga utang ni Daddy ang mga dokumentong iyan?" Tanong ni Richy Lou nang mapansin ang bungkos ng dokumento na hindi pa niya natatapos.

"Yeah. I have to attend several meetings tomorrow."

"I'm sorry. I'm insensitive earlier. I know you are doing everything you can. I'm sorry that I lash out on you."

"I'm sorry too. It's just... It's too stressful."

"In fact I'm willing to give half of my savings for this."

"No. That's your money. You shouldn't use that to pay for this. Like you said, hindi naman natin ito utang."

"Still. I wanna help."

"I am only requesting one thing from you. To try talking to him. A businessman like him surely has terms and conditions." Mahigpit niyang hinawakan ang kamay ng kakambal.

Natigilan ang kakambal niya, matagal na nagdalawang-isip, at sa huli, nagdesisyon.

Bumuntong-hininga ito, pagkatapos ay ngumiti. "I'll try. I'll try to charm him, Lou. But you need to come with me. I do not want to talk to him alone."

"Of course." Niyakap niya ang kakambal. "Thank you."

***

"I need to speak with Mr. Fontana."

Kasalukuyan silang nasa gusali na pag-aari ng mga Fontana. Nag-leave siya sa trabaho upang masamahan doon ang kakambal niya.

Kumunot ang noo ng babaeng receptionist nang makita sila. "Do you have an appointment, miss?"

Inalis ni Richy Lou ang suot na sunglasses. Nakita ni Richy Lane kung paano humigit ng hininga ang babae nang makilala ang kakambal niya. Talagang hindi maikakaila ang kasikatan ng kakambal niya. Isa pa, sigurado siyang kilala ng mga tao sa gusaling iyon ang kaniyang kakambal dahil sa hindi maitagong interes ni Azazel dito.

"Dizon. Richy Lou Dizon. And this is my twin, Richy Lane Dizon."

Inalis din niya ang sunglasses at magalang na tinanguhan ang receptionist. "We're here to speak business," aniya.

"Of course, Ms. Dizon. One moment, please."

May tinawagan ang babae sa telepono sa ibabaw ng desk, at ilang saglit lamang, inihatid na sila nito sa opisina ng boss nito na nasa pinakamataas na palapag ng gusaling iyon. Isinuot niyang muli ang sunglasses at sumunod lamang sa babae at sa kakambal niya.

Isang mahabang hallway ang dinaanan nila bago nila narating ang pinakamalaking pintuan.

Kumatok ang babae. "Mr. Fontana? Ms. Ricy Lou is here to speak with you."

"Let her in," anang baritonong tinig mula sa loob ng opisina.

Pinagbuksan sila ng babae ng pintuan at nang makapasok sila ay ito na rin ang nagsarado niyon.

Nakita nila ang lalaki na may binabasang dokumento. Ibinaba nito ang binabasa at inaalis ang suot na reading glasses.

When he looked at them, scratch that, when he looked at Richy Lou, Richy Lane got a good view at his face. Parang isang iskultura ang mukha nito. May kakapalan ang kilay, matangos ang ilong, at natural ang pagka-pink ng labi na para bang mas malambot pa sa labi ng isang babae. He has a deep set eyes and a strong jawline. Makinis rin ang mukha nito at bagay rito ang buhok nitong natural ang pagkaitim.

Para bang nililok ang gamit ang pinakamatataas na kalidad na paet ang mukha nito. Samakatuwid, ito ang depinisyon ng salitang guwapo.

Natigilan sila pareho ng kaniyang kakambal nang muling magsalita ang lalaki.

"I only require the presence of Richy Lou."