Hindi nakagalaw ang tatlong lalaking nakapaligid sa kanya habang ang estranghero ay naglalakad palapit sa kinaroroonan nila. The guy had a bluish gray eyes. Napakurap kurap siya. Parang lagi na lang yata siyang nakakita ng banyaga simula ng mapalapit siya kay Rain."Diba sinabi ko na sa inyo na magbagong buhay na kayo?" Anito pagkarating sa harapan niya.Napalingon siya sa tatlo at nakitang ilang beses na napalunok ang mga ito at halata ang takot sa mga mata. Mas lalo tuloy siyang nacurious kung sino ang lalaking bagong dating."B—boss… P—pasensya na po—""Hmm…" The man cut them of at sinabayan pa ng ilang beses na pag-iling. "Maling tao yang pinagpaplanuhan ninyong galawin," kaswal nitong sambit bago dumako ang tingin sa likuran nila.Sinundan niya ng kanyang mga mata ang tinitingnan nito at bahagya pa siyang napasinghap nang mamataan ang pamilyar na mukha ng bodyguard ni Rain—si Calder. At hindi ito nag-iisa."Privet, Mr.Romanov…" bati ni Calder dito na tinanguan naman ng lalaki. (P
"Nauuhaw ako."Agad siyang tumayo mula sa pagkakaupo sa sofa at mabilis na kinuha ang baso na may lamang tubig sa mesa na nasa tabi ni Rain at iniabot iyon sa lalaki."Straw…"Inilinga niya ang tingin sa paligid para hanapin ang straw. Mabuti na lang at agad niya iyong nakita sa tabi lang din ng baso. Mataman niyang tiningnan si Rain na uminom ng tubig subalit maya-maya lang ay napangiwi ito at napailing."Gusto ko ng malamig," masungit nitong sambit at padaskol na inabot sa kanya ang baso."S—sorry po," aniya bago nagpunta sa dispenser para kumuha ng malamig na tubig.Mabilis siyang naglakad pabalik sa kinahihigaan ni Rain kahit na paika-ika siya dahil sa sugat niya sa paa. Tinanggap nitong muli ang baso at sumipsip doon pero hindi rin nagtagal ay nakasimangot nitong ibinalik ang baso sa kanya."This is too cold…"Napakamot siya ng noo bago tinanggap ang baso at bumalik sa dispenser. Sinigurado niyang tama lang ang temperatura ng tubig bago bumalik sa kama ni Rain. Hindi nakaligtas s
"May hindi ka ba sinasabi sakin?" Natigil si Nahara sa pag-aayos ng kumot ni Rain at dahan-dahang nag-angat ng tingin. Matamang nakatitig sa kanya ang lalaki na may bahid ng pagdududa sa mga mata nito habang parang pinag-aaralan ang mga kilos niya. Tipid siyang ngumiti bago umiling. Nangako siya kay Damian na hindi siya magsasalita kaya tutuparin niya iyon kahit na parte lamang ito ng katauhan ni Rain."Wala po Sir. M—may problema po ba?" Kinakabahan niyang tanong.Ilang segundong nanatiling nakatitig sa kanya si Rain bago umiling. "Nothing, I just felt like I did something or something happened without me knowing," tila naguguluhan nitong ani. "I felt like you're lying to me.""Baka nananaginip po kayo, Sir. Nakatulog pa kayo kanina, diba?"Rain stared at her again bago tumingin sa kawalan. Lihim siyang napakagat labi habang nakamasid sa reaksyon nito. Matapos nitong makatulog kanina, bumalik na ang lalaki sa dati nang magising ito. Mukhang si Rain nga ang totoo sa kanilang lahat."
Bumuka ang kanyang bibig para magsalita subalit nabitin siya sa ere nang biglang lumitaw si Calder sa dining room."Sorry for the interruption, Sire but Miss Julie Casimero is here and she's looking for you," anunsyo ng lalaki.Muli niyang ibinalik ang tingin kay Rain na nakatitig pa rin pala sa kanya. Umangat ang sulok ng labi nito na ikinaasiwa niya. "Saved by the bell," mapaglaro nitong sambit bago ibinaling ang atensyon kay Calder. "Bring her here."Tumango si Calder at lumabas na ng dining area. Naiwan naman silang dalawa ni Rain sa mesa habang nasa kanya parin ang mga mata nito. Nakakailang ang titig nitong parang tumatagos sa kaluluwa niya."We'll talk again nextime Nahara. And give me an interesting answer to entertain me…" Nakangiti nitong ani.Marahan siyang tumango bilang tugon. Ilang segundo lang ang lumipas, nakarinig na siya ng tunog ng takong ng sapatos at hindi nagtagal, lumitaw na sa harapan nila ang isang pamilyar at magandang babae—si Julie. Hindi nakaligtas sa pani
Julie stood up when Rain didn't answer her. She throw him one last look bago niya dinampot ang kanyang bag at lumabas ng dining room. She stops and turns her back. Rain stayed on his seat without moving. Maybe he's reminiscing about his past with that fool Eris. Napailing siya at nagtuloy na sa labas.She roamed her eyes around Rain's mansion. Aside from the guards around, she saw a familiar woman staring at her direction from up above. Humigpit ang kapit niya sa kanyang key fob na dala. Inirapan niya ito bago nagtuloy sa loob ng kanyang sasakyan.Hinugot niya ang kanyang cellphone at idinial ang numero ng taong alam niyang makakatulong sa kanya para paalisin si Nahara sa buhay ni Rain. Seconds later, the other line answered. "Give me all the information you can dig up about Nahara Ramirez. I want everything, even the tiniest thing, do you understand?" Maawtoridad niyang wika."Yes, Ma'am."Nakangiti niyang ibinaba ang kanyang cellphone at nagpakawala ng hangin. One of these days, sh
Kinagabihan, sinadya ni Nahara na abangan si Rain sa salas para kausapin. Napatingin siya sa hawak niyang sobre. Iyon ang perang ibinigay ng Lolo ni Rain sa kanya para paalisin siya. Dahil maraming nangyari noong nakaraan, idagdag pang naging abala siya sa pag-aalaga kay Rain, nakalimutan niyang isauli ang perang iyon.Sinilip niyang muli ang laman ng sobra. Sobrang kapal niyon at kulay blue green pa. Ganito ba talaga ang mga taong sobrang yaman? Kung makapagtapon ng pera parang barya lang sa kanila?Maya maya pa'y nakarinig na siya ng ugong ng sasakyan. Agad siyang tumayo at hinintay na pumasok si Rain. Hindi naman siya nabigo dahil ilang sandali pa, lumitaw na sa kanyang harapan ang lalaking hinihintay niya.Hinagod niya ng tingin si Rain. Nakapangracing pa ito ng suot sa pang-ibaba na pinaresan nito ng itim na t-shirt. Hindi niya maiwasang macurious. Nais niya sana itong tanungin kung nagraracing din ba ito pero baka masabihan siya nitong tsismosa at wala siyang karapatang magtanon
"Mister Calder pwede po bang magtanong?" Maya- maya pa'y baling niya sa katabi.Nilingon naman siya nito at napailing. "You can ask questions but please remove the Mister. It's uncomfortable.""Sorry," nakangiwi niyang ani. "Pero balik sa itatanong ko, bakit wala kayong katulong na babae. Napapansin ko kasi puro lalaki ang nakikita ko," curious niyang tanong.Nakapamulsang nagpakawala ng isang buntong hininga si Calder bago muling itinuon ang mga mata sa mga guards. "Because Sire doesn't want any woman to live in his house."Bahagya naman siyang nagulat sa narinig. "Talaga? Pero bakit pinatira niya ako dito?" Nagtataka niyang tanong.Calder looked at her again. "The same question I had in my mind too. Why are you still here when my boss doesn't like women, especially strangers."Kagat labi siyang napatingin sa kawalan. "Hindi ko rin alam ang sagot."Narinig niya ang mahinang tawa ng katabi. "That's a pain in the head to think of but anyway, it's good to see women in the house once in
Napako siya sa kanyang kinatatayuan habang nakatitig sa lalaking kilala man niya ang mukha pero hindi ang katauhan nito. Malalaking hakbang ang ginawa nito palapit sa kinaroroonan nila saka marahas siyang hinablot palayo sa bodyguard na tumangay sa kanya. Akmang babarilin nito ang lalaki kaya't mabilis niyang hinarang ang kanyang sarili dito."T—teka! Sa—sandali!"Natigil ito sa akmang pagkalabit ng baril at nginisihan siya. "Wow. Such a stupid heroic act," sarkastikong ani ni Rain."Sasama ako sayo, wag mo lang siyang babarilin," nilingon niya ang lalaki sa kanyang likuran bago muling tiningnan si Rain. "And why would you negotiate with me? Who do you think you are? Huh?," mapang-uyam nitong wika saka hinigpitan ang pagkakasakal sa kanyang braso na hawak nito.Napalunok siya. Mukhang mahirap pakiusapan ang lalaking ito. Masyadong mapanganib ang dating gaya noong una silang magkita. "A—alam kong wala akong karapatan pero… pero tauhan mo parin siya tsaka ako ang may gustong umalis—""
Pakiramdam niya bumagal ang pag-inog ng mundo habang papalapit ng papalapit si Manang Petra sa gawi niya. Titig na titig siya sa batang karga nito habang hindi na niya napigilan pa ang mga luha niya sa pagpatak. Tila nalulunod siya sa labis na kasiyahang nararamdaman niya."He's your son, Nahara. Your Hurricane," madamdamin na sambit ng Ate Phoebe niya.Dahan-dahang inabot ni Manang Petra si Hurricane sa kanya. Tinanggap naman niya ang bata sa nanginginig niyang mga kamay. Maingat na maingat siya na para bang parang babasaging kristal ang anak niya. Mataman itong nakatitig sa kanya na para bang pinag-aaralan nito ang kanyang mukha. Hindi na niya napigilan pa ang sarili niya na yakapin ito ng mahigpit."Anak ko… Ang gwapo ng anak ko," Mahina niyang sambit.Hindi siya lubos makapaniwala na nahawakan na niya ang anak niyang matagal ng nawalay sa kanya. Akala niya ay hindi na darating ang araw na ito. Akala niya hindi na niya ito makikita pang muli pero narito na ito sa harapan niya ngayo
"Kumain ka ng marami. Kailangan mong magkalaman," ani Malia at tinambakan ng maraming gulay at kanin ang kanyang pinggan.Mabilis naman itong pinigilan ng Ate Phoebe niya. "Stop that, Ate. Baka mabigla ang sikmura at maimpatso ang kapatid natin," nag-aalala nitong turan at inilipat ang ibang gulay sa pinggan ng Ate Malia niya."Bakit sakin mo nilagay. Nagdidiet ako—""Ba't ka naman magdidiet eh hindi ka na naman nagmomodel pa. Sakto lang naman yang katawan mo," nakangusong sambit ni Phoebe."Hey, I still need to maintain my figure para kung may panibagong Avery na darating ay may panlaban ako."Agad naman itong iningusan ni Phoebe. "As if naman papatol ang asawa mo sa iba. Kung di lang nagka-amnesia yun, malamang sa malamang, di yun papatol kay Avery.""Kahit na," pairap na tugon ni Malia.Tahimik naman siyang kumakain habang nakikinig sa dalawa. Sobrang ganda na ni Malia pero may mga kaisipan parin itong ganun, paano nalang kaya siya?"After nating kumain, kailangan mong malinisan Na
"S—son?" Pag-uulit niya kasabay ng pamalisbis masagana niyang mga luha.Buhay ang anak niya! At tinupad ni Xavier ang kahilingan niya na Hurricane ang ipangalan sa anak niya—anak nilang dalawa ni Rain! Walang pasidhan ng tuwa sa puso niya sa nalaman niya ngayon. Akala niya ay puro unos nalang ang mangyayari sa kanya. Hindi pala. May ginhawa din pala.Masuyo namang ngumiti si Raven sa kanya. "Yes. Maraming naghihintay sayo Nahara at maraming tao ang gusto na gumaling ka so don't lose hope and stop thinking about death. Don't make the people who's here for you shed tears dahil hindi ka masaya na nakabalik ka na. Don't think you're a burden. You are loved Nahara," seryoso nitong wika na mas lalo lang na nagpaiyak sa kanya.Hindi niya aakalain na marami palang naghihintay sa kanya. Napadako ang kanyang tingin sa dalawang babae na nasa sulok ng silid. Ngayon ay nakaramdam siya ng hiya sa sinabi niya kanina. Bakit nga ba bigla niyang naisip ang bagay na iyon?"I'm sorry," mahina niyang samb
He stared at Marcello's lifeless body before shifting his eyes towards his heart that was on his palm. Ang tagal niyang pinangarap na mangyari ang bagay na ito and now it's finally over. He ended Marcello's life. He won in the end. Hindi na siya magdudusa pa sa mga laro nito at mas lalong hindi na magdudusa pa ang babaeng mahal niya dahil sa kagagawan ng sarili nitong ama.He drop Marcello's heart on the floor before standing up. Kahit na nahihirapan na siyang maglakad dahil sa marami ng dugo ang nawala sa kanya, he still managed to reach the door before the ceiling of the underground where Marcello was lying finally collapsed.Sinubukan niyang buksan ang pinto pero nakasara na ito. Napatingin siya sa hawak niyang baril. The alarm system was already ringing. Napatingin siya sa dingding, two minute left before the whole room will explode.Ikinasa niya ang kanyang baril at pinatamaan ng maraming beses ang lock ng pinto. Luckily it wasn't bulletproof kaya't nagawa niyang makalabas sa und
Agad siyang bumaba ng hagdanan at sinundan ang pintuan na pinasukan ni Marcello. Nang sinubukan niyang itulak ang pintuan ay napagtanto niyang sarado iyon. Itinutok niya sa doorknob ang kanyang baril at walang pag-aalinlangan iyong binaril. He immediately opened the door and went to the last shelf from the right. He moved the two thick black books as the shelf opened his way to the underground.Ah, Marcello didn't really changed everything and this is his advantage. Maingat siyang bumaba ng hagdanan hanggang sa makarating siya sa isang napakalawak na silid. Akmang lalabas na siya nang bigla nalang siyang barilin ng kung sino mula sa loob. Mabuti nalang at agad siyang nakapagtago sa isa sa mga pillars ng underground.Pinakinggan niyang maigi ang hakbang ng bumaril sa kanya. Nang marinig niyang papalapit na ito ay agad siyang lumabas sa kanyang pinagtataguan. Dahil nagulat ito sa kanyang ginawa ay mabilis niyang nabawi ang hawak nitong armas at agad itong binaril sa noo. Isang malakas
Sarkastikong natawa si Pierre. "And what made you think that I will help you with that? I don't want to work with you, Velasquez, so get lost..."Tamad siyang napalingon kay Pierre bago nagsalita. "I will be using it for Marcello. Did you forget? Xavier died by his hands. Hahayaan mo nalang ba siyang makawala pagkatapos niyang patayin ang kasama mo? Create a clone for me and I will kill him for you."Sandali itong natigilan pero maya-maya lang ay muli itong tumawa bago siya binitawan. Naglakad si Pierre palapit sa maliit na pigura sa harapan nila at marahan iyong hinaplos. "You've been searching for him all your life. Nagtagumpay ka ba? Paano ka nakakasigurong mapapatay mo siya ngayon? Kung kaya mo ay dapat noon pa, Velasquez but you always fail. Ni hindi mo nga mahagilap kahit na anino niya," tila nakakaloko nitong ani.Mariin siyang napapikit. Kung wala palang siyang kailangan sa lalaking 'to ay matagal na niya itong binaril. Hindi niya gusto ang tabas ng dila nito. Nakakairita! "
Marahas siyang nag-angat ng tingin sa demonyong nasa harapan niya. "Ang pinag-usapan natin, ibibigay mo sakin si Nahara kapalit ng anak ko!" May diin niyang bigkas.Umani siya ng isang nakakalokong tawa mula kay Marcello. "And do you really expect me to be truth to my words? Ngayong nandito ka na, sa tingin mo ba palalabasin pa kita? I thought you are smarter than what I am expecting you to be but I'm a bit disappointed, Rain," naiiling nitong bigkas."You cowardly rascal!" He hissed.And as he had already expected, tama siya sa hinala niya. Mukhang hindi talaga magiging madali para sa kanila ang makalabas sa lugar na iyon."Tsk. Look at how love turned you into a stupid person. It's making you weak. It's making you blind. You send yourself towards your grave, pwes pagbibigyan kita. You will die by my hands tonight," nakangisi nitong turan.Pagkasabi ni Marcello sa mga katagang iyon ay kusang nagsilabasan ang mga tauhan nito mula sa kung saan. They were all full armed while pointing t
Sumapit ang araw ng kanyang pag-alis. He rode on a normal plane with his son on his baby carrier. Napakapagtatakang tahimik ito ng mga oras na iyon. He calmed himself as he waited for the plane to land in the airport of Spain. Habang lulan siya ng eroplano ay napapansin niya ang titig ng ilang kababaihan sa kanya at sa anak niya. Some eyes were flirty while some were curious but a certain woman had caught his attention. He was staring at him secretly. And if he's not mistaken, alam niyang pakawala ito ni Marcello."Do you want me to deal with him?" Dinig niyang sambit ni Hawk.The idiot was co-existing with him as of the moment dahil wala itong tiwala sa kanya. Marahan siyang umiling at patay malisyang ibinaling ang tingin sa ibang direksyon."No need. I will handle her myself," pabulong niyang sambit.Hindi namana nangulit pa si Hawk pero alam niyang gising parin ito at nagmamatyag din sa paligid nila. Ilang sandali pa'y tumayo siya mula sa kanyang upuan at nagpunta sa restroom. In h
Humigpit ang pagkakahawak niya sa kanyang telepono kasabay ng marahas niyang paglingon sa gawi ng anak niya. Fear grew inside him as he was staring at his son sleeping peacefully while hugging a hello kitty teddy bear."What do you want, Marcello?" Malamig niyang tanong.Mahina itong natawa sa nakakalokong tono. "Woah. Isn't it the other way around? As far as I remember, you're the one who wants something from me. Something so precious to you. Hindi ba, Rain?"He could already imagined the happiness that Marcello felt right now. Alam niyang alam nito kung ano ang nararamdaman niya. At mas nadagdagan pa ang alas nito laban sa kanya."Saan mo dinala si Nahara?" Pigil hininga niyang tanong.Sobrang lakas na ng kabog sa kanyang dibdib habang hinihintay ang sagot nito. Marcello wouldn't call him if he's not preparing any surprise for him. A surprise that will surely ruin his life."Hmm, she's with me... Still breathing and waiting for his man to rescue her," anito sa mapaglarong boses.Pag