สำหรับคนที่โกหกไม่เนียนและขี้หลงขี้ลืมอย่างร่างบางแล้วนั้น กำลังจะทำให้แผนการที่วางมาแตกสุดท้ายเธอคงต้องเจอกับบทลงโทษที่กล้ามาหลอกลวงคนอย่าง อีวาน! อีวานมองเธอก่อนที่เขาจะเริ่มถอดเสื้อและเข็มขัด เหลือเพียงกางเกงยีนตัวเดียว อีวานค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินลงไปในน้ำ เขาตรงไปหาเธอที่สนุกอยู่การเล่นน้ำ โดยไม่รู้เลยว่าหลังจากนี้จะต้องโดนอะไรบ้าง หมับ! อีวานจับแขนเล็กที่ช่างบอบบางกระชากให้หันกลับมาหาเขาที่ยืนอยู่ด้านหลัง หัวเธอกระแทกกับหน้าอกแกร่ง มือทาบลงแตะลงสัมผัสกับหน้าอกของชายหนุ่ม “อ๊ะ! อะไรคะเจ็บนะ!” “เธอถามว่าฉันชอบอะไร แล้วอยากรู้ไหมว่าฉันไม่ชอบอะไร” “…อะไรคะ” ดวงตาของเขาช่างแข็งกร้าว มองเธอมาเหมือนกับว่าเธอไปทำอะไรที่ไม่ถูกใจ “ฉันไม่ชอบผู้หญิงแบบเธอไง รู้ไหมว่าจุดจบของคนที่มันโกหกฉัน มันจบลงอย่างไร” เขาโน้มหน้าลงมาจนเกือบจะโดนหน้าเธอ “คิดว่าฉันโง่มากใช่ไหม!” เสียงตะคอกดังสนั่นไปทั่วทั้งน้ำตก ขนมปังต้องหลับตาพร้อมเบือนหน้าหันหนี “รับผลที่ตามมาจากคำโกหกของตัวเองให้ได้ด้วยล่ะ” ลมหายใจร้อนเป่ารดต้นคอขาวที่มีหยดน้ำเกาะติด “ดี ฉันก็คิดว่าต้องรอให้ครบห้าวันถึงจะได้เล่นสนุกกับร่างกายน
ขนมปังจับไหล่อีวานแน่น ก่อนที่ร่างบางจะเปลี่ยนมากอดคอเขา ใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบเดียว เธอเผลอไปสบตาเขาแล้วต้องรีบหลบตาทันที เพราะว่าสายตาคู่นั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่าเขาสามารถกลืนกินเธอได้ทางสายตา “อีวาน ฉันขอโทษ” “ฉันจะไม่โกหกแล้วจริง ๆ นะคะ” “เงียบ!” “เก็บปากของเธอเอาไว้ทำอย่างอื่นเถอะขนมปัง” ขนมปังเริ่มตัวสั่นมันเกิดมาจากความกลัวในจิตใจ เพราะอันที่จริงแล้วสิ่งที่เธอกลัว คือการต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอีวาน.. ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่ทำรุนแรงให้เธอต้องเจ็บทั้งกายและใจ กับในครั้งนี้ที่เขาดูโกรธเธอมากด้วย ไม่มีทางที่เขาจะอ่อนโยน เผลอ ๆ ครั้งนี้คงรุนแรงกว่าครั้งก่อน “อีวานขอร้อง คุณไม่มีถุงยางนะ” “เราทำกันไม่ได้หรอกค่ะ” “เรื่องนั้นไม่ได้เป็นปัญหา” คำอ้อนวอนของเธอดูไม่เป็นผล อีวานดันร่างบางไปติดโขดหิน “…อีวาน” “ถ้ามีคนมาเห็นละคะ ที่นี่มันอยู่นอกบ้านนะ พวกคนงาน..” “ใครสน ก็ถ้ามันอยากดู ก็ให้พวกมันดูไป” “ถือเป็นรางวัลที่พวกเขาทำงานเหนื่อยไม่ได้เห็นของสวยงามมานาน” น้ำเสียงเย็นชากับสายตาที่นิ่งสงบ เขาพูดออกมาได้หน้าตาเรียบเฉยแบบนี้ได้ยังไงกัน เขายังเป็นคนอย
อีวานดึงกางเกงชั้นในเสื้อผ้าชิ้นสุดท้ายที่เธอเหลืออยู่ขาดเป็นสองชิ้น โยนเศษผ้าไปด้านบนทำเหมือนมันไร้ค่าทั้งที่เป็นแบรนด์เนมชื่อดัง ปัก!! เขาดันแก่นกายใหญ่เข้าไปในตัวของเธอโดยไม่สนใจว่าเธอจะเจ็บไหม การรุกล้ำที่ไม่ได้ถูกเล้าโลมแต่อย่างใดนั้น สร้างความเจ็บและจุกให้กับหญิงสาวได้อย่างแสนสาหัส “อึก!” ขนมปังจิกเล็บลงไปที่ไหล่ของเขา กลั้นเสียงร้องจากความเจ็บปวดจากใจกลางความสาว เจ็บจนตัวชา “อืม โคตรแน่นเลยว่ะ” เขาดูจะมีความพึงพอใจอยู่ฝ่ายเดียว มือหนาจับเอวเธอยกขึ้น จนปลายหยักหัวบานที่คล้ายรูปทรงเห็ดได้ออกมาถูไถเล่นไปตามรอยแยกของช่องทางคับแคบ เหมือนมันกับกำลังหยอกล้อเธอเล่น ปัก! เขาจับเอวเธอกระแทกลงใส่แก่นกายตัวเอง “อื้ออ ฮึก” ขนมปังกัดฟันแน่น เธอจะไม่ยอมให้เสียงร้องตัวเองออกมา เพราะสิ่งนั้นจะเป็นความสุขของอีวาน การที่เขาได้เห็นเธอร้องไห้ดิ้นทุรนทุรายจนถึงขีดสุด มันทำให้เขาสุขสมได้อย่างบ้าคลั่ง “ร้องออกมา” “ไม่!” “หึ” ปัก จ๋อม ๆ ปัก จ๋อม ๆ เสียงเนื้อกระทบกันพร้อมกับเสียงน้ำที่ดังรัวกระเพื่อมรับรู้ได้ว่ามันรุนแรงมากขนาดไหน อีวานจับเอวเธอกระแทกเข้ากระแทกออก แผ่นหลังเนียนที่ขูดไปกับโขดห
ขนมปังจับไหล่อีวานแน่น ก่อนที่ร่างบางจะเปลี่ยนมากอดคอเขา ใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบเดียว เธอเผลอไปสบตาเขาแล้วต้องรีบหลบตาทันที เพราะว่าสายตาคู่นั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน เหมือนกับว่าเขาสามารถกลืนกินเธอได้ทางสายตา “อีวาน ฉันขอโทษ” “ฉันจะไม่โกหกแล้วจริง ๆ นะคะ” “เงียบ!” “เก็บปากของเธอเอาไว้ทำอย่างอื่นเถอะขนมปัง” ขนมปังเริ่มตัวสั่นมันเกิดมาจากความกลัวในจิตใจ เพราะอันที่จริงแล้วสิ่งที่เธอกลัว คือการต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอีวาน.. ไม่มีครั้งไหนที่เขาจะไม่ทำรุนแรงให้เธอต้องเจ็บทั้งกายและใจ กับในครั้งนี้ที่เขาดูโกรธเธอมากด้วย ไม่มีทางที่เขาจะอ่อนโยน เผลอ ๆ ครั้งนี้คงรุนแรงกว่าครั้งก่อน “อีวานขอร้อง คุณไม่มีถุงยางนะ” “เราทำกันไม่ได้หรอกค่ะ” “เรื่องนั้นไม่ได้เป็นปัญหา” คำอ้อนวอนของเธอดูไม่เป็นผล อีวานดันร่างบางไปติดโขดหิน “…อีวาน” “ถ้ามีคนมาเห็นละคะ ที่นี่มันอยู่นอกบ้านนะ พวกคนงาน..” “ใครสน ก็ถ้ามันอยากดู ก็ให้พวกมันดูไป” “ถือเป็นรางวัลที่พวกเขาทำงานเหนื่อยไม่ได้เห็นของสวยงามมานาน” น้ำเสียงเย็นชากับสายตาที่นิ่งสงบ เขาพูดออกมาได้หน้าตาเรียบเฉยแบบนี้ได้ยังไงกัน เขายังเป็นคนอย
“อื้ออ ฮึก” ขนมปังกัดฟันแน่น เธอจะไม่ยอมให้เสียงร้องตัวเองออกมา เพราะสิ่งนั้นจะเป็นความสุขของอีวาน การที่เขาได้เห็นเธอร้องไห้ดิ้นทุรนทุรายจนถึงขีดสุด มันทำให้เขาสุขสมได้อย่างบ้าคลั่ง “ร้องออกมา” “ไม่!” “หึ” ปัก จ๋อม ๆ ปัก จ๋อม ๆ เสียงเนื้อกระทบกันพร้อมกับเสียงน้ำที่ดังรัวกระเพื่อมรับรู้ได้ว่ามันรุนแรงมากขนาดไหน อีวานจับเอวเธอกระแทกเข้ากระแทกออก แผ่นหลังเนียนที่ขูดไปกับโขดหินจนผิวสีขาวเรียบเนียนเริ่มหนังถลอกเป็นรอยแดง แต่อีวานกลับไม่สนใจเลยสักนิดว่าการกระทำที่หยาบคายนั้นสร้างความเจ็บปวดให้กับขนมปัง “อึก อุ๊ป” อีวานยังคงขยับสะโพกกระแทกท่อนเอ็นร้อนของตัวไม่หยุด ไม่มีทีท่าที่เขาจะหมดแรง มิหนำซ้ำเขายังโน้มใบหน้าลงมาจูบเธอ ริมฝีปากประทับรอยตรงบริเวณคอของเธอขึ้นเป็นจ้ำทั้งซ้ายและขวา มือที่จับเอวก็เลื่อนขึ้นมาบีบเคล้นคลึงเต้านมแสนสวยจนขึ้นเป็นรอยทั้งห้านิ้ว หน้าอกแสนสวยที่ใหญ่จนล้นมืออีวาน งับ! “อ๊ะ!” เสียงร้องแรกที่หลุดออกมาจากการโดนอีวานใช้กัดบริเวณเต้านมของเธอจนมันเป็นรอยฟัน จ๊วบ ๆ “อืมม..สวย” ดูดดื่มกับเต้านมสวยจนพอใจเขาเงยหน้าขึ้นมาเอ่ยคำชมแล้วอีวานที่กำลังจะจูบเธออีกครั้
อีวานอุ้มขนมปังขึ้นมาจากน้ำตก เขาได้พาเธอเดินไปยังรถกอล์ฟที่จอดอยู่ข้างน้ำตก ด้วยสภาพเธอที่เปลือยเปล่าไร้เสื้อผ้าบดบังร่างกาย ส่วนเขาก็ยังสวมใส่เพียงแค่กางเกงขายาว ขนมปังคิดในใจว่าบทสวาทร้อนแรงครั้งนี้คงจบลงแล้ว และนี่เขาก็คงกำลังจะพาเธอกลับบ้าน แต่ความคิดนั้นไม่ได้ถูกต้องเลย อีวานไม่ได้มีความคิดจะพาเธอกลับบ้านหรอกนะ แต่เขาจะขึ้นมาทำสิ่งนั้นต่อต่างหากล่ะ… “อีวาน..” เธอเองก็เริ่มรู้ตัวแล้วว่าเขาไม่ได้จะพาเธอกลับไปยังบ้านพักแต่กำลังจะทำสิ่งนั้นต่อ… “นี่คุณจะทำอะไรคะ หยุดได้แล้วฉันเหนื่อย” “คิดว่ามันจะจบง่าย ๆ เหรอขนมปัง” เขาพาตัวเองและเธอขึ้นไปนั่งเบาะหลังของรถกอล์ฟ หมับ! พรึบ! อีวานจับเอวขนมปังยกขึ้นมานั่งยังบนตักของตัวเองโดยที่เธอนั่งซ้อนหันหน้าเข้าหาเขา มือเรียวเล็กจับที่ไหล่หนา “คุณฉัน..” เธอกำลังจะเอ่ยปากขอให้เขาหยุด แต่ยังไม่ทันได้พูดก็เจอเขาพูดสวนขึ้นมาก่อน “ทำไม จะขอร้องให้หยุดเหรอ?” “...” “ก่อนหน้านี้เธอยังอวดดีอยู่เลยไม่ใช่หรือไง” “ทำไมคุณต้องทำกับฉันแบบนี้ด้วย” “เธอเลือกจะโกหกฉันเอง ฉันเกลียดคนโกหกที่สุด” “ที่ฉันต้องโกหก ก็เพราะคุณนั่นแหละ” “ฉันเ
“กรี๊ด! อึก!” ขนมปังรู้สึกถึงแรงกระแทกอย่างรุนแรง เธอทั้งจุกทั้งเจ็บท้อง ท่อนเอ็นใหญ่ของเขาเข้ามาในตัวเธอจนหมดทั้งแท่ง “จำเอาไว้ ฉันคนเดียวเท่านั้นที่มีสิทธิ์ในร่างกายของเธอ” “ไม่ วันหนึ่งฉันก็จะไปจากคุณ ไปแต่งงานใช้ชีวิตกับคนดี ๆ” “อ๋อ ก็ถ้าไอ้โง่นั่นมันยอมรับของเหลือจากที่ฉันทำจนพรุนได้” อีวานโกรธจนเลือดขึ้นหน้า มือใหญ่ยื่นออกไปบีบคอขนมปังออกแรงกระชากเข้ามาบดขยี้จูบ ลิ้นร้ายกาจแทรกเข้าไปในช่องปากสัมผัสแสนร้อนแรง ไม่มีคำว่าอ่อนโยนในการรุกรานในครั้งนี้เลย เขาทั้งดูดทั้งกัดจนปากเธอต้องได้เลือดไหลออกมาอีกครั้ง “ฉันจะทำให้ข้างล่างเธอพังจนไม่สามารถไปมีอะไรกับผู้ชายคนไหนได้อีก” “อีวาน หยุด อ๊ะ” “ทำไมฉันต้องหยุด” ปัก ๆ ปัก ๆ ม้าพยศร้ายตัวนี้กำลังจับกดกระแทกแก่นกายใหญ่เข้าไปในช่องทางรักโดยไม่สนใจว่าคนด้านบนจะเจ็บหรือทรมานยังไง “อวดดี” “ฉันเกลียดคนอย่างคุณที่สุด” พรึบ อีวานพลิกตัวขึ้นไปด้านบนสลับให้เธอนอนลงไปยังเบาะ มือหนาจับขาเรียวเล็กข้างหนึ่งของเธอขึ้นพาดไหล่หนา เขาตะบี้ตะบันกระแทกท่อนเอ็นร้อนเข้าไปในช่องทางรัก ลงสะโพกเน้น ๆ ขยับออกจนเห็นปลายหัวเห็ดก่อนจะตอกเข้าไปจดสุดโคน มื
วันถัดมาแสงแดดจ้าในช่วงเที่ยงส่องผ่านผ้าม่านมากระทบใบหน้าสวยปลุกให้เธอตื่นจากความฝัน..ขนมปังเพียงขยับตัวพลิกความปวดร้าวมันก็แล่นไปทั่วทั้งร่างกาย แค่เธอขยับเหยียดขาความเจ็บมันก็พุ่งปรี๊ดขึ้นมาจนถึงหัวไม่ต้องบอกเธอก็รู้ว่าน้องสาวด้านล่างคงจะบวมแดงเจ็บระบมหรืออาจจะฉีกขาดด้วยซ้ำ ไหนจะที่ก้นอีก.. แค่จะขยับตัวแค่พลิกเล็กน้อยก็เจ็บไปหมดทุกส่วนของร่างกาย“โอ๊ย เจ็บจัง”ทำไมเธอถึงต้องมาเจอผู้ชายสารเลวอย่างอีวานด้วย พ่อแม่ยังไม่เคยตีเธอด้วยซ้ำ!‘คิดถึงพ่อกับแม่จัง’“อะไร ทำไมเราถึงร้องไห้ออกมากันล่ะ” จู่ ๆ น้ำตาก็ไหลออกมา เธอเม้มปากใช้แขนทั้งสองข้างยันให้ตัวเองลุกขึ้นนั่งเธอก้มมองตัวเองที่อยู่ในชุดนอนและนั่งอยู่ในห้องตัวเอง มองเห็นรอยช้ำรอยกัดตามแขนตัวเองก็ยิ่งทำให้ความรู้สึกของเธอดิ่งลงไปอีก“ตื่นแล้วเหรอ”ยังไม่ทันที่เธอจะได้คิดอะไรไปมากกว่านั้นก็มีเสียงทุ้มต่ำละมุนของชายหนุ่มที่ทำให้เธอมีสภาพไม่ต่างจากโดนรุมโทรม..“อย่าเงียบใส่ฉัน”“มีตาไหมคะ ไม่ตื่นจะลุกมานั่งแบบนี้ได้ไหม”“ตื่นมาก็ปากเก่งเลยนะ”ขนมปังไม่คิดจะมองหน้าผู้สนทนากับเธอด้วยซ้ำ อีวานยืนกอดอกมองเธอจากฝั่งของประตูห้องนอน ส่วนขน
“เฮ้อ เหนื่อยอะ”ขนมปังฟุบหน้าลงทิ้งตัวนอนบนหน้าอกแกร่ง เสียงหายเธอหอบเหนื่อยอย่างคนที่ผ่านการวิ่งมาสิบห้านาทีแต่เปลี่ยนเป็นการทำให้เขากับเธอได้ปลดปล่อยความสุขทางกาย“แค่นี้เหนื่อยแล้ว?”“ค่ะ เหนื่อยแล้ว ฉันขอยอมแพ้ค่ะ”ระหว่างที่พูดก็ยังคงหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ทำไมตอนเขาทำเธอไม่เห็นว่าอีวานจะบ่นออกมาเลยว่าเหนื่อยมากเลย เริ่มสงสัยแล้วว่ามาเฟียหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอทำแค่เกร็งขาขยับขึ้นลงนี้ยังรู้สึกเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน“ยอมแพ้อย่างนี้ก็ต้องทำตามที่ฉันสั่งน่ะสิ”“ค่ะ สั่งมาเลย”แก่นกายใหญ่ไซซ์ 60 ยังคงเสียบคากระตุกหงึก ๆอยู่ด้านในสวดดอกไม้แสนสวยของขนมปัง อีวานลูบก้นงอนเนียนนุ่มบีบขย้ำเบา ๆ“แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ”“ช่วยตัวเองให้ฉันดู ตอนนี้!”“คะ!!!”“ฉันได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า”ขนมปังเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง อยากให้สิ่งที่เธอได้ยินนั้นเป็นการเข้าใจผิด เพราะเขาเพิ่งพูดว่าให้เธอ ‘ช่วยตัวเองให้เขาดู’ ใช่ไหม“เธอได้ยินไม่ผิดหรอกเด็กดื้อ”“อีวาน..ฉัน”“เธอแพ้เองนะ จะไม่ก็ได้แต่เราก็ไม่มีเรื่องต้องคุยกันอีกก็เท่านั้น”“…” ขนมปังเม้มปากเข้ากันแน่นพร้อมหลบ
แกร๊ก ปึง! เสียงประตูบ้านเปิดออกแล้วปิดกระแทกอย่างแรงบ่งบอกว่าอารมณ์คนที่ปิดประตูนั้นกำลังอารมณ์เดือดแบบสุด ๆ ขนมปังที่นั่งเงียบ ๆ รออีวานอยู่ที่โซฟายังสะดุ้งจนหัวใจเต้นแรง แต่ก็พยายามเก็บอาการรีบเปลี่ยนสีหน้าที่ตกใจแสดงออกว่าบึ้งตึง ‘ฉันจะไม่ยอมพูดกับเขาก่อน’ ‘ไอ้คนเย็นชา’ ‘…!’ ผิดคาดจากที่ขนมปังคิดเอาไว้ว่าอีวานจะโวยวายเดินมาหาเรื่องหรือพูดเคลียร์เรื่องเลย์ตัน แต่สิ่งที่อีวานทำคือการเดินผ่านเธอไปโดยไม่มองหน้า เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ… ขนมปังอึ้งไปเลยเพราะอีวานไม่เคยเมินเธอแบบนี้มาก่อน ขนมปังจึงรีบลุกเดินไปจับแขนอีวาน เขาเอียงหน้าหันกลับมามองสายตายังคงเฉยชาใส่เธอเหมือนเดิม ขนมปังขยับปากเล็กเอ่ยถาม “อีวาน” “มีอะไร” “คุณไม่ได้จะคุยกับฉันเหรอคะ” “ฉันบอกเหรอว่าจะคุย?” “ก็คุณบอกให้ฉันกลับมาที่บ้าน..” “ฉันคิดว่าคุณจะเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น แล้วทำไมถึงได้เมินใส่กันล่ะคะ” เธอเม้มริมฝีปากลงแล้วคลายออกด้วยความสับสน ดวงตากลมโตสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลแววตาของเขาฉายให้เห็นความเย็นชา “เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีเรื่องจะพูดกับฉันแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องนั่งอธิบายอะ
“พาเธอออกไป!”“คะ..ครับ”บอดี้การ์ดเข้ามาจับแขนเล็กพยายามจะดึงให้คนที่เคารพดั่งนายหญิงพาเธอออกไปจากบ้านพักตากอากาศตามคำสั่งของนายท่าน ขนมปังขืนตัวไม่ไปตามแรงที่ดึงตัวเธอ ขนมปังหันกลับมาพูดทักท้วงอีกรอบ“อีวาน คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ?”“จะไม่ยอมฟังกันเลยใช่ไหมคะ?”“คิดว่าพูดในสถานการณ์ตอนนี้มันฟังขึ้นไหมล่ะ”“ฉันบอกให้ไปรอที่บ้าน”“ฉันไม่อยากพูดซ้ำประโยคเดิมหลายรอบขนมปัง”น้ำเสียงไร้ความอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลไม่สั่นคลอเลยแม้แต่เศษเสี้ยว“โอเค ได้ค่ะ”“ฉันทำได้แค่ต้องฟังแล้วก็ทำตามคำสั่งคุณเท่านั้นใช่ไหม”“ใช่ เธอควรฟังคำสั่งของฉัน”“งั้นขอบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งค่ะ”“ถ้าคุณเลือกจะไม่ฟังกันแล้ว หลังจากนี้ฉันก็จะไม่พูดอะไรอีกแล้วค่ะ”ขนมปังมองไปที่อีวานด้วยแววตาน้อยใจ ส่วนอีวานกลับมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยแววตาที่ว่างเปล่าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ออกมาเลย สายตาคู่นั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง กำแพงที่เกือบถูกหลอมละลายกับถูกปกคลุมด้วยกำแพงเหล็กอันใหม่…ที่ดูแล้วจะทำลายยากกว่าเดิมอีก“ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้ค่ะ”ขนมปังสะบัดตัวออกจากลูกน้องของอีวานแล้วหันหลังเดินออกไปรอเขาอยู่ที่บ้านพักตากอาก
เฮือก! พรึบ!“เชี่ย! กูฝันเหรอวะ..?!”อีวานสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วดันเป็นฝันร้ายด้วยที่เกี่ยวกับขนมปัง… ครั้งแรกในหลายสิบปีเลยก็ว่าได้ที่เขาหลับแล้วฝัน หรือเพราะเขาป่วยเหรอถึงได้ฝันอะไรที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง?!“น้ำตา?” อีวานลูบข้างแก้มตัวเองพบว่ามีน้ำตาเปียกอยู่ ทำให้เขาสับสนมากกว่าเดิม ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะร้องไห้เพราะแค่ฝัน.. ความฝันแบบไหนกันนะที่ทำให้มาเฟียสะดุ้งตื่นได้มันคงเป็นความฝันที่กระทบจิตใจเขา ถึงทำให้คนที่แข็งแกร่งดังหินผาตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก…“เชี่ยกูเป็นอะไรวะ”พลางนึกถึงสิ่งที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ซึ่งในความฝันนั้นเป็นภาพที่มีคนพยายามทำร้ายขนมปังอย่างรุนแรง เหตุผลที่เขาตกใจจนตื่นเพราะเธอเสียชีวิตในอ้อมกอดของเขาโดยที่อีวานไม่สามารถช่วยหรือทำอะไรได้เลย…“มันไม่ใช่เรื่องจริง มึงก็แค่ฝัน”ใครมันจะกล้ามาทำร้ายผู้หญิงของอีวาน!! ใครอนุญาตให้แตะต้องเธอ คนเดียวที่สามารถทำอะไรเธอได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!!!“ขนมปัง..”อีวานหันซ้ายหันขวามองหาผู้หญิงของตัวเองที่ยามนี้ไร้วี่แววของขนมปัง ผิดปกติมากที่เธอไม่นอนอยู่ข้างกายเขาหรืออยู่ในห้องนอน บรรยากาศในตอนนี้เงียบสงบเหมือน
เลย์ตันไม่สนใจเขาหันไปต่อยกำแพงต่อเต็มแรงกลายเป็นว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลยถึงแม้เลือดจะออกมาเยอะมาก พอได้เห็นเธออารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจทวีคูณตอกย้ำว่าเขาคือคนขี้แพ้ ผู้หญิงที่เขาอยากได้อีวานก็เป็นคนที่ได้ “คุณเลย์ตันพอได้แล้วจะทำร้ายตัวเองไปทำไมคะ!!”เธอลุกขึ้นมาอีกครั้งสวมกอดจากด้านหลังพยายามดึงให้เขาถอยห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี เลย์ตันพยายามจะสะบัดเธอออก คราวนี้ขนมปังกอดติดแน่เหมือนกาว“ไม่! ปล่อยผม!”“ฉันขอร้องไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามีเรื่องชกต่อยอีกนี่อะไรยังไม่ทันผ่านวันเลยคุณก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”“คุณห้ามผมทะเลาะกับมัน ผมก็ไม่ทำ”“ตอนนี้ผมต่อยกำแพงไม่ได้ต่อยมันผมผิดอะไร”‘…จริงด้วยเขาไม่ได้มีเรื่องกับอีวาน…’“แล้วกำแพงห้องผิดอะไรคะคุณถึงไปชกเขาอยู่ได้”“ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมต่อยกำแพงก็ผิด งั้นให้ผมต่อยจนมือแตกตายไปเลยคุณไม่ต้องมาสนใจ”“เอาเวลานี้ไปสนใจไอ้อีวานเถอะครับ!”ขนมปังปล่อยมือออกจากตัวเลย์ตันวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลงั้นคงต้องลองวิธีนี้ดู‘ไหนว่าจะช่วยแค่ครั้งเดียวไงขนมปัง..’“หึ กลับไปเถอะแค่นี้ผมก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว”เขาแค่นหัวเราะให้กับชีวิตตัวเองเลย์ตันที่กำลังจะ
“ให้ไปช่วยหยุดใครนะคะ?”ขนมปังเอียงคอลงเล็กน้อยแล้วถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าที่ฟังไปเมื่อครู่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม“นายท่านเลย์ตันครับ คุณขนมปังช่วยหยุดไม่ให้เจ้านายผมทำร้ายตัวเองด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดอีกคนที่มาด้วยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังใบหน้ากังวลสายตาก็สั่นไหวดูยังไงก็ไม่ใช่คำพูดของคนโกหก“มีเรื่องอะไรกันคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันที่จะไปหยุดเขาล่ะคะ?”หมับ! “เอ๊ะ!”“ไม่มีเวลาแล้วครับ!”บ็อบบี้ถือวิสาสะยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงลากให้เดินไปกับเขาจะต้องบอกว่ากิ่งวิ่งกิ่งเดินเร็วเสียมากกว่าพรึบ! ฟิ้วว!!“เฮ้ย! ทำไรวะ!”ฮาร์ทตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเร็วกว่าสมองคือมือได้ยื่นออกไปหวังจะคว้าข้อมือหรือแขนนายหญิงแต่ช้ากว่าบ็อบบี้เขาจึงจับได้เพียงลมในอากาศ“คุณบ็อบบี้ใจเย็นก่อนค่ะฉันตามไม่ทันแล้ว”“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้มีแค่วิธีนี้เราถึงจะไปได้ทันนะครับ”บ็อบบี้เอ่ยขอโทษแต่ยังคงพาขนมปังออกตัววิ่งแบบที่เธอจะสับขาตามไม่ทันอยู่แล้ว กระทั่งวิ่งมาถึงประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ บ็อบบี้ปล่อยมือขนมปังทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าก้มหน้า“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“ขอโทษนะค
ขนมปังหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นขึ้นมาวางไว้ที่ตักตัวเองมือก็หยิบหาอุปกรณ์สำหรับเช็ดล้างทำความสะอาด เธอใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลเตรียมจะเช็ดลงบนใบหน้าให้อีวาน“คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ”ขนมปังมองสำรวจบาดแผลมากมายบนใบหน้าที่เคยสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้กับสะบักสะบอม คิ้วแตก ปากแตก คางแตก และตามแก้มก็มีรอยฟกช้ำแดงบางอันก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ๆ ‘ต่อยกันเอาเป็นเอาตายเลยไหมเนี่ย’“มันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เธอบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน”“…”เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินคำพูดอีวาน ในเวลาปกติเขาไม่น่าจะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาให้เธอได้ยิน เดาได้เลยว่าเขาเมาพันเปอร์เซ็นต์ ไวน์สองขวดว่างเปล่าถูกวางอยู่ข้างกายกลับกลิ่นหอมของไวน์ที่ออกมาเวลาที่เขาพูด“คุณอีวานรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอคะ”“คิดว่าเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”ขนมปังเอ่ยถามเชิงประชดพร้อมกับมือที่คอยเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนใบหน้าเขาเมื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจนหมด ก็เริ่มหยิบหลอดยาบีบลงที่นิ้วแล้วทาให้เขาต่อ“ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงไม่รู้สึกอะไร...”“แล้วฉันก็เป็นคนนะจะไม่มีความรู้สึกเลยได้ไง..”“อืม..แล้วฉันสำคัญกับคุณมากถึงขนาดที่มาแ
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั