ร่างบางเกร็งตัวกระตุกปลดปล่อยน้ำในตัวเธอพุ่งกระจายสวนออกมาจากรูและแก่นกายที่ยังแทงสวนคาในรูสวาท จนน้ำนี่ไหลเต็มที่นอน เช่นเดียวกับน้ำเชื้อสีขาวอย่างดีที่ได้ปล่อยออกมาเต็มถุงยางอนามัยอีวานก้มไปดูดจุกนมสีชมพูหวาน อีกเต้าก็ไม่ปล่อยให้ว่างเขี่ยเล่นจนมันขึ้นเป็นไตแข็ง“รู้สึกไงบ้าง”“ความรู้สึกโล่งไปหมดเลยค่ะ..”อีวานชักแก่นกายออกจากดอกกุหลาบ ขนมปังนอนหายใจหอบเหนื่อยต่างจากเขาที่ยังคงกระปรี้กระเปร่าเริงร่า เขาดึงถุงยางเอาเก่าออกแล้วจัดการใส่ถุงยางอันใหม่เข้าไปในแก่นกายที่ยังแข็งชูชันพร้อมออกรบ“เดี๋ยวค่ะ”“?”เขาเดินกลับมาหาเธอแต่ยังไม่ทันที่จะได้ใส่แก่นกายใหญ่เข้าไปก็ต้องนั่งนิ่งบนเตียงเมื่อร่างบางลุกขึ้นนั่งลูบไล้หน้าอกแกร่งลากมือผ่านซิกแพคต่ำลงไปเรื่อย ๆ“สัมผัสฉันให้มากกว่านี้อีกได้ไหมคะ”“อยากให้ฉันสัมผัสเธอแบบไหนล่ะ หื้ม?”“ถอดมันออกได้ไหมคะ”“วันนี้วันปลอดภัย”เธอเลื่อนมือลงไปสัมผัสท่อนเอ็นที่ห่อหุ้มด้วยถุงยางอนามัยอย่างดี เธอลูบไล้มันขึ้นลง“อืมม.. มันเสี่ยงไป”พรึบ!ขนมปังผลักอีวานให้นอนราบลงไปกับที่นอน ส่วนตัวเองก็ขึ้นมานั่งทาบทับที่ตัวเขา“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากได้ไออุ่นมากกว่านี
เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นอีกวัน และวันนี้ท้องฟ้าสว่างสดใสกว่าทุกวัน พระอาทิตย์สาดส่องแสงแดดอบอุ่นในยามเช้าตรู่กระทบกับเปลือกตาปลุกให้ร่างบางตื่นจากภวังค์“อื้มม..”เธอกะพริบตาปริบ ๆ ปรับโฟกัสให้มองเห็นชัดขึ้น เมื่อหันมาทางซ้ายก็พบใบหน้าหล่อเหลาของอีวานนอนตะแคงข้างจดจ้องเธออยู่ก่อน“อรุนสวัสดิ์ตอนเช้าค่ะ”“อรุนสวัสดิ์ครับ”อีวานขยับตัวขึ้นคร่อมเธอแล้วสอดใส่แก่นกายใหญ่ที่ตื่นตัวอยู่ในตอนเช้าเข้าไปทักทายช่องทางรักอันคับแคบ“อื้อออีวานคะ..”น้ำเสียงหวานร้องครางแผ่วเบา มือเล็กดันอยู่บนหน้าอกแกร่งของชายหนุ่ม ยิ่งเธอดันเขายิ่งทิ้งตัวลงมา น้ำหนักที่มากกว่ากับแรงอันน้อยนิดยังไงก็สู้ไม่ไหว“ว่าไงคนดี..”ใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากแนบชิดใบหูเล็ก เขากระซิบถามจนขนมปังสัมผัสได้ถึงลมหายใจกระเซ่าเร่าร้อน“คิดจะทำอะไรคะ มันเช้าแล้วนะ”“ก็แค่ทักทาย”ยกสะโพกออกแล้วกดแก่นกายเข้าไปซ้ำด้านในอีกรอบอย่างเชื่องช้า แต่ทำเธอเสียวซ่านจนกัดปาก“คุณมันผู้ชายนิสัยไม่ดี”“ถึงฉันจะเป็นผู้ชายนิสัยไม่ดี แต่ก็พร้อมปกป้องและทำลายทุกคนเพื่อเธอนะ”อีวานสามารถฆ่าคนทั้งโลกเพื่อเธอได้ถ้าเธอต้องการโดยที่ไม่สนใจเลยว่านั่นจะเป็นค
สัปดาห์ต่อมา อีวานบินกลับมาประเทศไทยพร้อมกับขนมปัง ไม่เพียงแค่มาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น เขายังคอยติดตามเธอไปทุกที่ไม่ว่าร่างบางจะไปทำอะไรที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นคือการที่เขารู้ว่าเธอต้องมาถ่ายแบบต่างจังหวัดให้แบรนด์ของเลย์ตันพี่ชายต่างพ่อที่ขนมปังยังไม่รู้เรื่องที่พวกเขาเป็นพี่น้องกัน และอีกอย่างที่รู้ ๆ กันดีว่าอีวานไม่คิดที่จะบอกความจริงเรื่องเลย์ตันให้เธอรู้ ซึ่งมันอาจเป็นความคิดผิดมากที่ไม่ได้บอก ความลับมันไม่มีในโลกสักวันเธอคงรับรู้ความจริงเรื่องราวระหว่างเขากับเลย์ อาจไม่ได้ออกมาจากปากมาเฟียหนุ่มก็มาจากปากของพี่ชายต่างบิดา เพราะการที่เธอกลายมาเป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์เขามั่นใจเลยว่าเป็นหนึ่งในแผนการของเลย์ตัน ‘มึงคิดจะทำอะไรกันแน่ ไอ้เลย์ตัน’ บนรถยนต์คันหรูอัลพาร์ด (Alphard) อีวานหันหน้าออกไปมองข้างทางในหัวเขาเอาแต่คิดเรื่องเลย์ตัน และแผนการในรูปแบบที่คาดว่าจะต้องเกิดขึ้นเพื่อให้พร้อมรับมืออยู่ตลอดเวลา เช่นเดียวกับวันนี้มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่เกิดขึ้นกับอีวานก็คงเกิดเรื่องบางอย่างกับคนที่อยู่ข้างกายเขาตอนนี้ ‘ขนมปัง’ เขาติดตามเธอมาถ่ายแบบให้กับงานของเลย์ตัน ‘ฆ่ามึงเ
ครืด~ ครืด~เสียงสั่นแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าด้านในของเสื้อสูทราคาแพงอีวานล้วงมือเข้าไปหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากเลย์ตัน เกือบ ๆ ประมาณสองอาทิตย์ก่อนที่เลย์ตันเริ่มส่งข้อความมาหาอีวาน ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์ส่วนตัวอีวานมาจากใคร มาเฟียหนุ่มพลางคิดคงไม่มีอะไรเกินความสามารถเลย์ตันไปได้ ขนาดวิธีดึงขนมปังให้เข้าไปอยู่ในวงจรการแก้แค้นก็ทำอยู่ตอนนี้อันที่จริงตามหลักการคนที่มีความแค้นควรเป็นอีวานมากกว่าอีก ซึ่งก็มีอยู่มาก.. แต่นี่อะไร เลย์ตันจ้องจะเล่นงานอีวานทุกทางเมื่อมีโอกาส‘ส่งเหี้ยอะไรมาอีกล่ะ’อีวานเลื่อนอ่านข้อความในเมสเซนเจอร์โดยบันทึกชื่อเลย์ตันว่า ‘ไอเวร’Messages from (Layton) ไอ้เวรไอเวร : รออยู่นะน้องชายไอเวร : ฉันมีเซอร์ไพรส์รอแกอยู่นะ :)ไอเวร : รับรองว่ามึงต้องชอบแน่ถ้าได้เห็นสิ่งที่กูเตรียมไว้ให้Evan : ไปตายซะ ไอ้เวร!!!🤬ไอเวร : 😏“แม่ง! ไอ้เวร!”“คะ.. คุณด่าฉันเหรอคะ”ร่างบางสะดุ้งเฮือกกับคำสบถนั้นซึ่งถูกพ่นออกมาจากปากเขาโดนหัวเธอเต็ม ๆ ที่กำลังซบไหล่ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมาถาม ดวงตากลมโตเบิกกว้างและมีสีหน้าเลิ่กลั่ก“ไม่ใช่เธอ ฉันด่าไอ้คนส่งข
ประเทศไทย 🇹🇭หัวหิน ประจวบคีรีขันธ์ 🏖เมื่อเดินทางมาถึงยังรีสอร์ตสุดหรูหราชื่อดังในหัวหินสถานที่ถูกจัดเตรียมไว้ให้กับแบรนด์แอมบาสซาเดอร์สาวสวยได้พักผ่อน และเป็นที่สำหรับถ่ายแบบ เลย์ตันปิดรีสอร์ตให้เป็นส่วนตัวเกือบหนึ่งอาทิตย์ “คุณขนมปังมาแล้วรีบไปต้อนรับเร็ว ส้มโอเดี๋ยวเธอยกกระเป๋าคุณขนมปังไปเก็บที่วิลล่าเลยนะ”ผู้จัดการรีสอร์ตรีบเดินไปหาและเอ่ยปากสั่งพนักงานรีสอร์ต หัวหน้าฝ่ายออกแบบ ออแกไนท์เดินเข้ามาให้การต้อนรับพร้อมกับคนที่ถูกส่งมาติดตามคอยดูแลความสะดวกสบาย “ทางเราเตรียมช่างแต่งหน้าทำผมไว้ให้คุณขนมปังแล้วนะคะ และมีผู้ช่วยที่จะคอยดูแลเมื่อต้องการอยากได้อะไรสามารถสั่งเธอได้เลยนะคะ” ผู้จัดการฝ่ายแนะนำผู้ช่วยตลอดทั้งสัปดาห์นี้ให้กับขนมปัง“สวัสดีค่ะคุณขนมปัง ฉันการ์ตูนนะคะคนที่จะคอยรับใช้ช่วยเหลือคุณ”สาวร่างอวบอ้วนเอ่ยแนะนำตัวใบหน้าเธอยิ้มแย้มแต่แววตากับแข็งกร้าวเหมือนไม่ค่อยชอบที่ได้รับหน้าที่มาคอยดูแลขนมปัง“ค่ะ ฝากตัวด้วยนะคะ”เพราะตอนนี้ขนมปังยังไม่มีผู้จัดการหรือบริษัทไหนเข้ามาดูแลจัดตารางงานให้เธออย่างเป็นระบบเลย เธอรับงานเอง อีวานกำลังหาให้และคิดว่าอีกไม่นานคงจะได้แล้ว“เ
PAVALY RESORT 🌺 (พาวาลี่ รีสอร์ต)ด้านในสุดของพาวาลี่รีสอร์ตจะเป็นพลูวิวล่าเป็นโซนส่วนตัวสุดหรูหราติดกับทะเลและมีเพียงสองหลังเท่านั้น ในส่วนของหลังแรกถูกจัดเตรียมไว้ให้สำหรับอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดังและมีกระแสอย่างต่อเนื่องนั่นคือขนมปังพลูวิวล่าในหลังที่สองนั้นเป็นของเลย์ตันซึ่งตั้งใจเข้ามาพักเพื่อเพิ่มโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดเธอ ถึงจะรู้ว่าข้างกายเธอมีอีวานอยู่ด้วยก็ตามแต่แล้วใครสนกันล่ะ! อะไรที่เขาอยากได้เขาก็ต้องได้ ถึงสิ่งเหล่านั้นจะมีเจ้าของอยู่แล้วเลย์ตันจะแย่งเอามาเป็นของเขาให้หมดทุกอย่าง โดยไม่สนวิธีการเลยว่าจะมีคนได้รับความเจ็บปวดกับเรื่องที่เขากระทำลงไป เลย์ตันความเห็นอกเห็นใจว่าจะมีคนได้รับความเจ็บปวดในเรื่องที่เขาทำมีควันบุหรี่สีขาวโพยพุ่งออกมาจากระเบียงคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่คือเลย์ตันด้วยความสุข หลังจากส่งข้อความไปยั่วโมโหก็ผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วก๊อก ๆ“ขออนุญาตครับ อาหารกลางวันครับนายท่าน”“อืม”“แล้วก็พวกเขามาถึงกันแล้วนะครับ ทั้งคุณขนมปังและคุณอีวาน” บ็อบบี้รายงานการมาถึงของคนที่เลย์ตันเฝ้ารอจะได้เจอ น้องชายสุดที่รัก!!!“เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหม”“ครับ ทุกอย่า
หมับ! อีวานกระชากคอเสื้อเลย์ตันให้หันมาหาเขากำแน่นจนแทบจะไม่เหลือช่องให้ได้หายใจ แต่ความจริงคืออีวานก็อยากบีบคอไอ้เลวนี่เหมือนกัน “หุบปากเน่า ๆ ของมึงลงซะตั้งแต่ตอนนี้แล้วอย่าพ่นของเสียอะไรมาอีก” “ไม่งั้นกูจะไม่ทนอีกต่อไป” “เหรอ? แล้วมึงจะทำอะไรกูได้” เลย์ตันผลักอีวานออกห่างจากตัวเอง จัดเสื้อหยับยู่ยี่ให้ดูเรียบร้อยขึ้น “ให้กูลองทำดูไหม! มึงจะได้รู้ว่ากูทำอะไรได้บ้าง!” น้ำเสียงอีวานเต็มไปด้วยความเดือดดาลและพร้อมจะทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเลย์ตันบังอาจแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเส้นผม! “งั้นมึงให้กูได้โชว์ให้มึงดูก่อนไหมว่ากูได้เตรียมเซอร์ไพรส์อะไรไว้ให้มึง” “ตามสัญญาที่กูบอก” เลย์ตันหันกลับไปมองทางขนมปัง และต่อมาเมื่ออีวานหันไปถึงได้เห็นว่ามีแสงเลเซอร์สีแดงจุดเล็ก ๆ สาดส่องไปตามตัวเธอ คนที่อยู่ตรงนั้นคงคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งในอุปกรณ์ถ่ายทำเทคนิคที่ใช้ตัดต่อในโปรแกรม แต่อีวานนั้นพอมองก็รู้ได้เลยในทันทีว่ามันคือแสงเลเซอร์จากอะไร และไม่ผิดไปจากที่เขาคิดอย่างนี้แน่นอน ‘ปืนไรเฟิล’ “มึงคิดจะทำอะไรของมึง!!” อีวานกำระเบียงแน่นสุดจะโกรธกับเรื่องบ้า ๆ ของเลย์ตัน “ยังไม่หมดนะ
“ไอ้เลย์ตัน..มึง!” ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันหลากหลายอารมณ์ประเดประดังเข้ามา ทั้งเป็นห่วงเธอที่อยู่ด้านล่างทั้งตกใจกับความอุกอาจไร้ความเกรงกลัวของเลย์ตัน‘ขนมปัง..’กล้ามาข่มขู่ว่าจะทำร้ายเธองั้นเหรอ! มันคงไม่รู้ว่ากำลังท้าทายอยู่กับใคร โชคดีที่เขาไม่เคยไว้วางใจมันเลยสักครั้งจึงได้คิดแผนการรับเอามือไว้ก่อน“มึงต้องการอะไรวะ” “หึ ๆ สิ่งที่กูต้องการน่ะเหรอ” เลย์ตันยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ยบอกถึงสิ่งแลกเปลี่ยนในการช่วยชีวิตขนมปังให้รอดจากอันตรายตอนนี้“ไม่ได้มากมายอะไรหรอกน้องชาย ก็แค่มึงยอมเซ็นยกที่ดินครึ่งหนึ่งในเขาใหญ่มาให้กู”“ถ้าไม่ ก็รอดูเธอตายไปต่อหน้ามึงได้เลย!”“มึง!!” อีวานโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้าเขาอยากเข้าไปบีบคอมันให้สิ้นใจตอนนี้เลย สายตาอีวานยังคอยมองไปที่ขนมปังตลอดเวลา“เป็นห่วงเธอมากไม่ใช่เหรอน้องชาย?”“ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาตายแทนใช่ไหมล่ะ”ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะหันหลังกลับมาจับคอเสื้อเลย์ตันอีกครั้งออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้ หลบเอียงไปด้านข้างกระซิบด่าหยาบคาย“หึ ไอ้เวรนี่แม่งจะกี่รอบก็โง่เหมือนเดิม”อีวานยกคิ้วสูงขึ้นถา
“เฮ้อ เหนื่อยอะ”ขนมปังฟุบหน้าลงทิ้งตัวนอนบนหน้าอกแกร่ง เสียงหายเธอหอบเหนื่อยอย่างคนที่ผ่านการวิ่งมาสิบห้านาทีแต่เปลี่ยนเป็นการทำให้เขากับเธอได้ปลดปล่อยความสุขทางกาย“แค่นี้เหนื่อยแล้ว?”“ค่ะ เหนื่อยแล้ว ฉันขอยอมแพ้ค่ะ”ระหว่างที่พูดก็ยังคงหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ทำไมตอนเขาทำเธอไม่เห็นว่าอีวานจะบ่นออกมาเลยว่าเหนื่อยมากเลย เริ่มสงสัยแล้วว่ามาเฟียหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอทำแค่เกร็งขาขยับขึ้นลงนี้ยังรู้สึกเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน“ยอมแพ้อย่างนี้ก็ต้องทำตามที่ฉันสั่งน่ะสิ”“ค่ะ สั่งมาเลย”แก่นกายใหญ่ไซซ์ 60 ยังคงเสียบคากระตุกหงึก ๆอยู่ด้านในสวดดอกไม้แสนสวยของขนมปัง อีวานลูบก้นงอนเนียนนุ่มบีบขย้ำเบา ๆ“แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ”“ช่วยตัวเองให้ฉันดู ตอนนี้!”“คะ!!!”“ฉันได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า”ขนมปังเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง อยากให้สิ่งที่เธอได้ยินนั้นเป็นการเข้าใจผิด เพราะเขาเพิ่งพูดว่าให้เธอ ‘ช่วยตัวเองให้เขาดู’ ใช่ไหม“เธอได้ยินไม่ผิดหรอกเด็กดื้อ”“อีวาน..ฉัน”“เธอแพ้เองนะ จะไม่ก็ได้แต่เราก็ไม่มีเรื่องต้องคุยกันอีกก็เท่านั้น”“…” ขนมปังเม้มปากเข้ากันแน่นพร้อมหลบ
แกร๊ก ปึง! เสียงประตูบ้านเปิดออกแล้วปิดกระแทกอย่างแรงบ่งบอกว่าอารมณ์คนที่ปิดประตูนั้นกำลังอารมณ์เดือดแบบสุด ๆ ขนมปังที่นั่งเงียบ ๆ รออีวานอยู่ที่โซฟายังสะดุ้งจนหัวใจเต้นแรง แต่ก็พยายามเก็บอาการรีบเปลี่ยนสีหน้าที่ตกใจแสดงออกว่าบึ้งตึง ‘ฉันจะไม่ยอมพูดกับเขาก่อน’ ‘ไอ้คนเย็นชา’ ‘…!’ ผิดคาดจากที่ขนมปังคิดเอาไว้ว่าอีวานจะโวยวายเดินมาหาเรื่องหรือพูดเคลียร์เรื่องเลย์ตัน แต่สิ่งที่อีวานทำคือการเดินผ่านเธอไปโดยไม่มองหน้า เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ… ขนมปังอึ้งไปเลยเพราะอีวานไม่เคยเมินเธอแบบนี้มาก่อน ขนมปังจึงรีบลุกเดินไปจับแขนอีวาน เขาเอียงหน้าหันกลับมามองสายตายังคงเฉยชาใส่เธอเหมือนเดิม ขนมปังขยับปากเล็กเอ่ยถาม “อีวาน” “มีอะไร” “คุณไม่ได้จะคุยกับฉันเหรอคะ” “ฉันบอกเหรอว่าจะคุย?” “ก็คุณบอกให้ฉันกลับมาที่บ้าน..” “ฉันคิดว่าคุณจะเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น แล้วทำไมถึงได้เมินใส่กันล่ะคะ” เธอเม้มริมฝีปากลงแล้วคลายออกด้วยความสับสน ดวงตากลมโตสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลแววตาของเขาฉายให้เห็นความเย็นชา “เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีเรื่องจะพูดกับฉันแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องนั่งอธิบายอะ
“พาเธอออกไป!”“คะ..ครับ”บอดี้การ์ดเข้ามาจับแขนเล็กพยายามจะดึงให้คนที่เคารพดั่งนายหญิงพาเธอออกไปจากบ้านพักตากอากาศตามคำสั่งของนายท่าน ขนมปังขืนตัวไม่ไปตามแรงที่ดึงตัวเธอ ขนมปังหันกลับมาพูดทักท้วงอีกรอบ“อีวาน คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ?”“จะไม่ยอมฟังกันเลยใช่ไหมคะ?”“คิดว่าพูดในสถานการณ์ตอนนี้มันฟังขึ้นไหมล่ะ”“ฉันบอกให้ไปรอที่บ้าน”“ฉันไม่อยากพูดซ้ำประโยคเดิมหลายรอบขนมปัง”น้ำเสียงไร้ความอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลไม่สั่นคลอเลยแม้แต่เศษเสี้ยว“โอเค ได้ค่ะ”“ฉันทำได้แค่ต้องฟังแล้วก็ทำตามคำสั่งคุณเท่านั้นใช่ไหม”“ใช่ เธอควรฟังคำสั่งของฉัน”“งั้นขอบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งค่ะ”“ถ้าคุณเลือกจะไม่ฟังกันแล้ว หลังจากนี้ฉันก็จะไม่พูดอะไรอีกแล้วค่ะ”ขนมปังมองไปที่อีวานด้วยแววตาน้อยใจ ส่วนอีวานกลับมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยแววตาที่ว่างเปล่าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ออกมาเลย สายตาคู่นั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง กำแพงที่เกือบถูกหลอมละลายกับถูกปกคลุมด้วยกำแพงเหล็กอันใหม่…ที่ดูแล้วจะทำลายยากกว่าเดิมอีก“ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้ค่ะ”ขนมปังสะบัดตัวออกจากลูกน้องของอีวานแล้วหันหลังเดินออกไปรอเขาอยู่ที่บ้านพักตากอาก
เฮือก! พรึบ!“เชี่ย! กูฝันเหรอวะ..?!”อีวานสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วดันเป็นฝันร้ายด้วยที่เกี่ยวกับขนมปัง… ครั้งแรกในหลายสิบปีเลยก็ว่าได้ที่เขาหลับแล้วฝัน หรือเพราะเขาป่วยเหรอถึงได้ฝันอะไรที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง?!“น้ำตา?” อีวานลูบข้างแก้มตัวเองพบว่ามีน้ำตาเปียกอยู่ ทำให้เขาสับสนมากกว่าเดิม ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะร้องไห้เพราะแค่ฝัน.. ความฝันแบบไหนกันนะที่ทำให้มาเฟียสะดุ้งตื่นได้มันคงเป็นความฝันที่กระทบจิตใจเขา ถึงทำให้คนที่แข็งแกร่งดังหินผาตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก…“เชี่ยกูเป็นอะไรวะ”พลางนึกถึงสิ่งที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ซึ่งในความฝันนั้นเป็นภาพที่มีคนพยายามทำร้ายขนมปังอย่างรุนแรง เหตุผลที่เขาตกใจจนตื่นเพราะเธอเสียชีวิตในอ้อมกอดของเขาโดยที่อีวานไม่สามารถช่วยหรือทำอะไรได้เลย…“มันไม่ใช่เรื่องจริง มึงก็แค่ฝัน”ใครมันจะกล้ามาทำร้ายผู้หญิงของอีวาน!! ใครอนุญาตให้แตะต้องเธอ คนเดียวที่สามารถทำอะไรเธอได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!!!“ขนมปัง..”อีวานหันซ้ายหันขวามองหาผู้หญิงของตัวเองที่ยามนี้ไร้วี่แววของขนมปัง ผิดปกติมากที่เธอไม่นอนอยู่ข้างกายเขาหรืออยู่ในห้องนอน บรรยากาศในตอนนี้เงียบสงบเหมือน
เลย์ตันไม่สนใจเขาหันไปต่อยกำแพงต่อเต็มแรงกลายเป็นว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลยถึงแม้เลือดจะออกมาเยอะมาก พอได้เห็นเธออารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจทวีคูณตอกย้ำว่าเขาคือคนขี้แพ้ ผู้หญิงที่เขาอยากได้อีวานก็เป็นคนที่ได้ “คุณเลย์ตันพอได้แล้วจะทำร้ายตัวเองไปทำไมคะ!!”เธอลุกขึ้นมาอีกครั้งสวมกอดจากด้านหลังพยายามดึงให้เขาถอยห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี เลย์ตันพยายามจะสะบัดเธอออก คราวนี้ขนมปังกอดติดแน่เหมือนกาว“ไม่! ปล่อยผม!”“ฉันขอร้องไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามีเรื่องชกต่อยอีกนี่อะไรยังไม่ทันผ่านวันเลยคุณก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”“คุณห้ามผมทะเลาะกับมัน ผมก็ไม่ทำ”“ตอนนี้ผมต่อยกำแพงไม่ได้ต่อยมันผมผิดอะไร”‘…จริงด้วยเขาไม่ได้มีเรื่องกับอีวาน…’“แล้วกำแพงห้องผิดอะไรคะคุณถึงไปชกเขาอยู่ได้”“ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมต่อยกำแพงก็ผิด งั้นให้ผมต่อยจนมือแตกตายไปเลยคุณไม่ต้องมาสนใจ”“เอาเวลานี้ไปสนใจไอ้อีวานเถอะครับ!”ขนมปังปล่อยมือออกจากตัวเลย์ตันวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลงั้นคงต้องลองวิธีนี้ดู‘ไหนว่าจะช่วยแค่ครั้งเดียวไงขนมปัง..’“หึ กลับไปเถอะแค่นี้ผมก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว”เขาแค่นหัวเราะให้กับชีวิตตัวเองเลย์ตันที่กำลังจะ
“ให้ไปช่วยหยุดใครนะคะ?”ขนมปังเอียงคอลงเล็กน้อยแล้วถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าที่ฟังไปเมื่อครู่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม“นายท่านเลย์ตันครับ คุณขนมปังช่วยหยุดไม่ให้เจ้านายผมทำร้ายตัวเองด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดอีกคนที่มาด้วยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังใบหน้ากังวลสายตาก็สั่นไหวดูยังไงก็ไม่ใช่คำพูดของคนโกหก“มีเรื่องอะไรกันคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันที่จะไปหยุดเขาล่ะคะ?”หมับ! “เอ๊ะ!”“ไม่มีเวลาแล้วครับ!”บ็อบบี้ถือวิสาสะยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงลากให้เดินไปกับเขาจะต้องบอกว่ากิ่งวิ่งกิ่งเดินเร็วเสียมากกว่าพรึบ! ฟิ้วว!!“เฮ้ย! ทำไรวะ!”ฮาร์ทตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเร็วกว่าสมองคือมือได้ยื่นออกไปหวังจะคว้าข้อมือหรือแขนนายหญิงแต่ช้ากว่าบ็อบบี้เขาจึงจับได้เพียงลมในอากาศ“คุณบ็อบบี้ใจเย็นก่อนค่ะฉันตามไม่ทันแล้ว”“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้มีแค่วิธีนี้เราถึงจะไปได้ทันนะครับ”บ็อบบี้เอ่ยขอโทษแต่ยังคงพาขนมปังออกตัววิ่งแบบที่เธอจะสับขาตามไม่ทันอยู่แล้ว กระทั่งวิ่งมาถึงประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ บ็อบบี้ปล่อยมือขนมปังทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าก้มหน้า“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“ขอโทษนะค
ขนมปังหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นขึ้นมาวางไว้ที่ตักตัวเองมือก็หยิบหาอุปกรณ์สำหรับเช็ดล้างทำความสะอาด เธอใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลเตรียมจะเช็ดลงบนใบหน้าให้อีวาน“คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ”ขนมปังมองสำรวจบาดแผลมากมายบนใบหน้าที่เคยสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้กับสะบักสะบอม คิ้วแตก ปากแตก คางแตก และตามแก้มก็มีรอยฟกช้ำแดงบางอันก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ๆ ‘ต่อยกันเอาเป็นเอาตายเลยไหมเนี่ย’“มันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เธอบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน”“…”เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินคำพูดอีวาน ในเวลาปกติเขาไม่น่าจะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาให้เธอได้ยิน เดาได้เลยว่าเขาเมาพันเปอร์เซ็นต์ ไวน์สองขวดว่างเปล่าถูกวางอยู่ข้างกายกลับกลิ่นหอมของไวน์ที่ออกมาเวลาที่เขาพูด“คุณอีวานรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอคะ”“คิดว่าเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”ขนมปังเอ่ยถามเชิงประชดพร้อมกับมือที่คอยเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนใบหน้าเขาเมื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจนหมด ก็เริ่มหยิบหลอดยาบีบลงที่นิ้วแล้วทาให้เขาต่อ“ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงไม่รู้สึกอะไร...”“แล้วฉันก็เป็นคนนะจะไม่มีความรู้สึกเลยได้ไง..”“อืม..แล้วฉันสำคัญกับคุณมากถึงขนาดที่มาแ
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั