PAVALY RESORT 🌺 (พาวาลี่ รีสอร์ต)ด้านในสุดของพาวาลี่รีสอร์ตจะเป็นพลูวิวล่าเป็นโซนส่วนตัวสุดหรูหราติดกับทะเลและมีเพียงสองหลังเท่านั้น ในส่วนของหลังแรกถูกจัดเตรียมไว้ให้สำหรับอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดังและมีกระแสอย่างต่อเนื่องนั่นคือขนมปังพลูวิวล่าในหลังที่สองนั้นเป็นของเลย์ตันซึ่งตั้งใจเข้ามาพักเพื่อเพิ่มโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดเธอ ถึงจะรู้ว่าข้างกายเธอมีอีวานอยู่ด้วยก็ตามแต่แล้วใครสนกันล่ะ! อะไรที่เขาอยากได้เขาก็ต้องได้ ถึงสิ่งเหล่านั้นจะมีเจ้าของอยู่แล้วเลย์ตันจะแย่งเอามาเป็นของเขาให้หมดทุกอย่าง โดยไม่สนวิธีการเลยว่าจะมีคนได้รับความเจ็บปวดกับเรื่องที่เขากระทำลงไป เลย์ตันความเห็นอกเห็นใจว่าจะมีคนได้รับความเจ็บปวดในเรื่องที่เขาทำมีควันบุหรี่สีขาวโพยพุ่งออกมาจากระเบียงคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่คือเลย์ตันด้วยความสุข หลังจากส่งข้อความไปยั่วโมโหก็ผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วก๊อก ๆ“ขออนุญาตครับ อาหารกลางวันครับนายท่าน”“อืม”“แล้วก็พวกเขามาถึงกันแล้วนะครับ ทั้งคุณขนมปังและคุณอีวาน” บ็อบบี้รายงานการมาถึงของคนที่เลย์ตันเฝ้ารอจะได้เจอ น้องชายสุดที่รัก!!!“เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหม”“ครับ ทุกอย่า
หมับ! อีวานกระชากคอเสื้อเลย์ตันให้หันมาหาเขากำแน่นจนแทบจะไม่เหลือช่องให้ได้หายใจ แต่ความจริงคืออีวานก็อยากบีบคอไอ้เลวนี่เหมือนกัน “หุบปากเน่า ๆ ของมึงลงซะตั้งแต่ตอนนี้แล้วอย่าพ่นของเสียอะไรมาอีก” “ไม่งั้นกูจะไม่ทนอีกต่อไป” “เหรอ? แล้วมึงจะทำอะไรกูได้” เลย์ตันผลักอีวานออกห่างจากตัวเอง จัดเสื้อหยับยู่ยี่ให้ดูเรียบร้อยขึ้น “ให้กูลองทำดูไหม! มึงจะได้รู้ว่ากูทำอะไรได้บ้าง!” น้ำเสียงอีวานเต็มไปด้วยความเดือดดาลและพร้อมจะทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเลย์ตันบังอาจแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเส้นผม! “งั้นมึงให้กูได้โชว์ให้มึงดูก่อนไหมว่ากูได้เตรียมเซอร์ไพรส์อะไรไว้ให้มึง” “ตามสัญญาที่กูบอก” เลย์ตันหันกลับไปมองทางขนมปัง และต่อมาเมื่ออีวานหันไปถึงได้เห็นว่ามีแสงเลเซอร์สีแดงจุดเล็ก ๆ สาดส่องไปตามตัวเธอ คนที่อยู่ตรงนั้นคงคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งในอุปกรณ์ถ่ายทำเทคนิคที่ใช้ตัดต่อในโปรแกรม แต่อีวานนั้นพอมองก็รู้ได้เลยในทันทีว่ามันคือแสงเลเซอร์จากอะไร และไม่ผิดไปจากที่เขาคิดอย่างนี้แน่นอน ‘ปืนไรเฟิล’ “มึงคิดจะทำอะไรของมึง!!” อีวานกำระเบียงแน่นสุดจะโกรธกับเรื่องบ้า ๆ ของเลย์ตัน “ยังไม่หมดนะ
“ไอ้เลย์ตัน..มึง!” ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันหลากหลายอารมณ์ประเดประดังเข้ามา ทั้งเป็นห่วงเธอที่อยู่ด้านล่างทั้งตกใจกับความอุกอาจไร้ความเกรงกลัวของเลย์ตัน‘ขนมปัง..’กล้ามาข่มขู่ว่าจะทำร้ายเธองั้นเหรอ! มันคงไม่รู้ว่ากำลังท้าทายอยู่กับใคร โชคดีที่เขาไม่เคยไว้วางใจมันเลยสักครั้งจึงได้คิดแผนการรับเอามือไว้ก่อน“มึงต้องการอะไรวะ” “หึ ๆ สิ่งที่กูต้องการน่ะเหรอ” เลย์ตันยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ยบอกถึงสิ่งแลกเปลี่ยนในการช่วยชีวิตขนมปังให้รอดจากอันตรายตอนนี้“ไม่ได้มากมายอะไรหรอกน้องชาย ก็แค่มึงยอมเซ็นยกที่ดินครึ่งหนึ่งในเขาใหญ่มาให้กู”“ถ้าไม่ ก็รอดูเธอตายไปต่อหน้ามึงได้เลย!”“มึง!!” อีวานโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้าเขาอยากเข้าไปบีบคอมันให้สิ้นใจตอนนี้เลย สายตาอีวานยังคอยมองไปที่ขนมปังตลอดเวลา“เป็นห่วงเธอมากไม่ใช่เหรอน้องชาย?”“ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาตายแทนใช่ไหมล่ะ”ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะหันหลังกลับมาจับคอเสื้อเลย์ตันอีกครั้งออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้ หลบเอียงไปด้านข้างกระซิบด่าหยาบคาย“หึ ไอ้เวรนี่แม่งจะกี่รอบก็โง่เหมือนเดิม”อีวานยกคิ้วสูงขึ้นถา
ผั๊วะ!“ไอ้เหี้ยเอาของแม่กูคืนมา!”“มึงก็ไปบอกแม่มึงดิวะ! กูไม่เคยร้องขอเธอด้วยซ้ำ”ผั๊วะ ๆ “ถุย! ไอ้สัตว์อย่ามาโกหกที่มึงทำอยู่ก็คือการประชดให้แม่สนใจ”ผั๊วะ ๆเลย์ตันรัวหมัดเข้าทั้งที่ใบหน้ากับกลางลำตัวของอีวานเต็มแรง“กูไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบนี้จะเป็นพี่กู”“แต่ไม่แปลกใจหรอกก็เลือดอีกครึ่งมาจากพูดต่ำต้อยไร้ค่า”“หึ ไอ้ลูกผู้ดีแต่ก็มาตอมใจตายเพราะรักแม่กูไม่ใช่เหรอ?”“ไอ้เหี้ยเลย์!”“พอพ่อไม่อยู่แล้วก็อยากจะได้แม่คืนเหรอน้องชาย!?”“ไอ้สัตว์! อย่ามาพูดถึงพ่อกู!”“กูจะพูด พอมึงมันโง่!”ตุบ ๆ ผั๊วะ ๆอีวานรัวหมัดกลับไปซัดเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าหล่อมิหนำซ้ำยังปล่อยหมัดมาที่ลิ้นปี่จนเลย์ตันถึงกับล้มลง อีวานกำลังจะเดินเข้าไปเตะซ้ำ แต่ถูกห้ามโดยบอดี้การ์ดคนสนิทของเขาและบอดี้การ์ดเลย์ตันที่วิ่งมายืนขวาง“อย่ายุ่ง!!”“ไม่ต้องช่วยกู!!”ความเห็นตรงกันของสองพี่น้องเอ่ยสั่งลูกน้องดังสนั่น“ถอยออกไปกันให้หมด! ถ้าใครเข้ามาขวางกูจะยิงพวกมึงทิ้งให้หมด!”เลย์ตันเอ่ยเสียงแข็งกร้าว ยันกายลุกขึ้นยืนกุมท้องบริเวณที่ถูกต่อย“มันเป็นเรื่องของกูกับมัน ถ้าวันนี้จะต้องมีคนตายก็ให้มันรู้ไปเลยว่าจะเป็นกูหรือมัน!”
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
ขนมปังหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นขึ้นมาวางไว้ที่ตักตัวเองมือก็หยิบหาอุปกรณ์สำหรับเช็ดล้างทำความสะอาด เธอใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลเตรียมจะเช็ดลงบนใบหน้าให้อีวาน“คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ”ขนมปังมองสำรวจบาดแผลมากมายบนใบหน้าที่เคยสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้กับสะบักสะบอม คิ้วแตก ปากแตก คางแตก และตามแก้มก็มีรอยฟกช้ำแดงบางอันก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ๆ ‘ต่อยกันเอาเป็นเอาตายเลยไหมเนี่ย’“มันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เธอบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน”“…”เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินคำพูดอีวาน ในเวลาปกติเขาไม่น่าจะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาให้เธอได้ยิน เดาได้เลยว่าเขาเมาพันเปอร์เซ็นต์ ไวน์สองขวดว่างเปล่าถูกวางอยู่ข้างกายกลับกลิ่นหอมของไวน์ที่ออกมาเวลาที่เขาพูด“คุณอีวานรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอคะ”“คิดว่าเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”ขนมปังเอ่ยถามเชิงประชดพร้อมกับมือที่คอยเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนใบหน้าเขาเมื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจนหมด ก็เริ่มหยิบหลอดยาบีบลงที่นิ้วแล้วทาให้เขาต่อ“ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงไม่รู้สึกอะไร...”“แล้วฉันก็เป็นคนนะจะไม่มีความรู้สึกเลยได้ไง..”“อืม..แล้วฉันสำคัญกับคุณมากถึงขนาดที่มาแ
“ให้ไปช่วยหยุดใครนะคะ?”ขนมปังเอียงคอลงเล็กน้อยแล้วถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าที่ฟังไปเมื่อครู่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม“นายท่านเลย์ตันครับ คุณขนมปังช่วยหยุดไม่ให้เจ้านายผมทำร้ายตัวเองด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดอีกคนที่มาด้วยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังใบหน้ากังวลสายตาก็สั่นไหวดูยังไงก็ไม่ใช่คำพูดของคนโกหก“มีเรื่องอะไรกันคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันที่จะไปหยุดเขาล่ะคะ?”หมับ! “เอ๊ะ!”“ไม่มีเวลาแล้วครับ!”บ็อบบี้ถือวิสาสะยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงลากให้เดินไปกับเขาจะต้องบอกว่ากิ่งวิ่งกิ่งเดินเร็วเสียมากกว่าพรึบ! ฟิ้วว!!“เฮ้ย! ทำไรวะ!”ฮาร์ทตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเร็วกว่าสมองคือมือได้ยื่นออกไปหวังจะคว้าข้อมือหรือแขนนายหญิงแต่ช้ากว่าบ็อบบี้เขาจึงจับได้เพียงลมในอากาศ“คุณบ็อบบี้ใจเย็นก่อนค่ะฉันตามไม่ทันแล้ว”“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้มีแค่วิธีนี้เราถึงจะไปได้ทันนะครับ”บ็อบบี้เอ่ยขอโทษแต่ยังคงพาขนมปังออกตัววิ่งแบบที่เธอจะสับขาตามไม่ทันอยู่แล้ว กระทั่งวิ่งมาถึงประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ บ็อบบี้ปล่อยมือขนมปังทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าก้มหน้า“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“ขอโทษนะค
เลย์ตันไม่สนใจเขาหันไปต่อยกำแพงต่อเต็มแรงกลายเป็นว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลยถึงแม้เลือดจะออกมาเยอะมาก พอได้เห็นเธออารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจทวีคูณตอกย้ำว่าเขาคือคนขี้แพ้ ผู้หญิงที่เขาอยากได้อีวานก็เป็นคนที่ได้ “คุณเลย์ตันพอได้แล้วจะทำร้ายตัวเองไปทำไมคะ!!”เธอลุกขึ้นมาอีกครั้งสวมกอดจากด้านหลังพยายามดึงให้เขาถอยห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี เลย์ตันพยายามจะสะบัดเธอออก คราวนี้ขนมปังกอดติดแน่เหมือนกาว“ไม่! ปล่อยผม!”“ฉันขอร้องไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามีเรื่องชกต่อยอีกนี่อะไรยังไม่ทันผ่านวันเลยคุณก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”“คุณห้ามผมทะเลาะกับมัน ผมก็ไม่ทำ”“ตอนนี้ผมต่อยกำแพงไม่ได้ต่อยมันผมผิดอะไร”‘…จริงด้วยเขาไม่ได้มีเรื่องกับอีวาน…’“แล้วกำแพงห้องผิดอะไรคะคุณถึงไปชกเขาอยู่ได้”“ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมต่อยกำแพงก็ผิด งั้นให้ผมต่อยจนมือแตกตายไปเลยคุณไม่ต้องมาสนใจ”“เอาเวลานี้ไปสนใจไอ้อีวานเถอะครับ!”ขนมปังปล่อยมือออกจากตัวเลย์ตันวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลงั้นคงต้องลองวิธีนี้ดู‘ไหนว่าจะช่วยแค่ครั้งเดียวไงขนมปัง..’“หึ กลับไปเถอะแค่นี้ผมก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว”เขาแค่นหัวเราะให้กับชีวิตตัวเองเลย์ตันที่กำลังจะ
“ให้ไปช่วยหยุดใครนะคะ?”ขนมปังเอียงคอลงเล็กน้อยแล้วถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าที่ฟังไปเมื่อครู่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม“นายท่านเลย์ตันครับ คุณขนมปังช่วยหยุดไม่ให้เจ้านายผมทำร้ายตัวเองด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดอีกคนที่มาด้วยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังใบหน้ากังวลสายตาก็สั่นไหวดูยังไงก็ไม่ใช่คำพูดของคนโกหก“มีเรื่องอะไรกันคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันที่จะไปหยุดเขาล่ะคะ?”หมับ! “เอ๊ะ!”“ไม่มีเวลาแล้วครับ!”บ็อบบี้ถือวิสาสะยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงลากให้เดินไปกับเขาจะต้องบอกว่ากิ่งวิ่งกิ่งเดินเร็วเสียมากกว่าพรึบ! ฟิ้วว!!“เฮ้ย! ทำไรวะ!”ฮาร์ทตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเร็วกว่าสมองคือมือได้ยื่นออกไปหวังจะคว้าข้อมือหรือแขนนายหญิงแต่ช้ากว่าบ็อบบี้เขาจึงจับได้เพียงลมในอากาศ“คุณบ็อบบี้ใจเย็นก่อนค่ะฉันตามไม่ทันแล้ว”“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้มีแค่วิธีนี้เราถึงจะไปได้ทันนะครับ”บ็อบบี้เอ่ยขอโทษแต่ยังคงพาขนมปังออกตัววิ่งแบบที่เธอจะสับขาตามไม่ทันอยู่แล้ว กระทั่งวิ่งมาถึงประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ บ็อบบี้ปล่อยมือขนมปังทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าก้มหน้า“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“ขอโทษนะค
ขนมปังหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นขึ้นมาวางไว้ที่ตักตัวเองมือก็หยิบหาอุปกรณ์สำหรับเช็ดล้างทำความสะอาด เธอใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลเตรียมจะเช็ดลงบนใบหน้าให้อีวาน“คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ”ขนมปังมองสำรวจบาดแผลมากมายบนใบหน้าที่เคยสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้กับสะบักสะบอม คิ้วแตก ปากแตก คางแตก และตามแก้มก็มีรอยฟกช้ำแดงบางอันก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ๆ ‘ต่อยกันเอาเป็นเอาตายเลยไหมเนี่ย’“มันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เธอบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน”“…”เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินคำพูดอีวาน ในเวลาปกติเขาไม่น่าจะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาให้เธอได้ยิน เดาได้เลยว่าเขาเมาพันเปอร์เซ็นต์ ไวน์สองขวดว่างเปล่าถูกวางอยู่ข้างกายกลับกลิ่นหอมของไวน์ที่ออกมาเวลาที่เขาพูด“คุณอีวานรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอคะ”“คิดว่าเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”ขนมปังเอ่ยถามเชิงประชดพร้อมกับมือที่คอยเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนใบหน้าเขาเมื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจนหมด ก็เริ่มหยิบหลอดยาบีบลงที่นิ้วแล้วทาให้เขาต่อ“ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงไม่รู้สึกอะไร...”“แล้วฉันก็เป็นคนนะจะไม่มีความรู้สึกเลยได้ไง..”“อืม..แล้วฉันสำคัญกับคุณมากถึงขนาดที่มาแ
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
ผั๊วะ!“ไอ้เหี้ยเอาของแม่กูคืนมา!”“มึงก็ไปบอกแม่มึงดิวะ! กูไม่เคยร้องขอเธอด้วยซ้ำ”ผั๊วะ ๆ “ถุย! ไอ้สัตว์อย่ามาโกหกที่มึงทำอยู่ก็คือการประชดให้แม่สนใจ”ผั๊วะ ๆเลย์ตันรัวหมัดเข้าทั้งที่ใบหน้ากับกลางลำตัวของอีวานเต็มแรง“กูไม่อยากจะเชื่อว่าคนแบบนี้จะเป็นพี่กู”“แต่ไม่แปลกใจหรอกก็เลือดอีกครึ่งมาจากพูดต่ำต้อยไร้ค่า”“หึ ไอ้ลูกผู้ดีแต่ก็มาตอมใจตายเพราะรักแม่กูไม่ใช่เหรอ?”“ไอ้เหี้ยเลย์!”“พอพ่อไม่อยู่แล้วก็อยากจะได้แม่คืนเหรอน้องชาย!?”“ไอ้สัตว์! อย่ามาพูดถึงพ่อกู!”“กูจะพูด พอมึงมันโง่!”ตุบ ๆ ผั๊วะ ๆอีวานรัวหมัดกลับไปซัดเต็มแรงเข้าที่ใบหน้าหล่อมิหนำซ้ำยังปล่อยหมัดมาที่ลิ้นปี่จนเลย์ตันถึงกับล้มลง อีวานกำลังจะเดินเข้าไปเตะซ้ำ แต่ถูกห้ามโดยบอดี้การ์ดคนสนิทของเขาและบอดี้การ์ดเลย์ตันที่วิ่งมายืนขวาง“อย่ายุ่ง!!”“ไม่ต้องช่วยกู!!”ความเห็นตรงกันของสองพี่น้องเอ่ยสั่งลูกน้องดังสนั่น“ถอยออกไปกันให้หมด! ถ้าใครเข้ามาขวางกูจะยิงพวกมึงทิ้งให้หมด!”เลย์ตันเอ่ยเสียงแข็งกร้าว ยันกายลุกขึ้นยืนกุมท้องบริเวณที่ถูกต่อย“มันเป็นเรื่องของกูกับมัน ถ้าวันนี้จะต้องมีคนตายก็ให้มันรู้ไปเลยว่าจะเป็นกูหรือมัน!”
“ไอ้เลย์ตัน..มึง!” ขบกรามแน่นจนขึ้นเป็นสันหลากหลายอารมณ์ประเดประดังเข้ามา ทั้งเป็นห่วงเธอที่อยู่ด้านล่างทั้งตกใจกับความอุกอาจไร้ความเกรงกลัวของเลย์ตัน‘ขนมปัง..’กล้ามาข่มขู่ว่าจะทำร้ายเธองั้นเหรอ! มันคงไม่รู้ว่ากำลังท้าทายอยู่กับใคร โชคดีที่เขาไม่เคยไว้วางใจมันเลยสักครั้งจึงได้คิดแผนการรับเอามือไว้ก่อน“มึงต้องการอะไรวะ” “หึ ๆ สิ่งที่กูต้องการน่ะเหรอ” เลย์ตันยืนเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างพร้อมยกยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนเอ่ยบอกถึงสิ่งแลกเปลี่ยนในการช่วยชีวิตขนมปังให้รอดจากอันตรายตอนนี้“ไม่ได้มากมายอะไรหรอกน้องชาย ก็แค่มึงยอมเซ็นยกที่ดินครึ่งหนึ่งในเขาใหญ่มาให้กู”“ถ้าไม่ ก็รอดูเธอตายไปต่อหน้ามึงได้เลย!”“มึง!!” อีวานโกรธจัดจนเลือดขึ้นหน้าเขาอยากเข้าไปบีบคอมันให้สิ้นใจตอนนี้เลย สายตาอีวานยังคอยมองไปที่ขนมปังตลอดเวลา“เป็นห่วงเธอมากไม่ใช่เหรอน้องชาย?”“ไม่อยากให้คนที่ไม่รู้เรื่องอะไรมาตายแทนใช่ไหมล่ะ”ก่อนที่มาเฟียหนุ่มจะหันหลังกลับมาจับคอเสื้อเลย์ตันอีกครั้งออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้ หลบเอียงไปด้านข้างกระซิบด่าหยาบคาย“หึ ไอ้เวรนี่แม่งจะกี่รอบก็โง่เหมือนเดิม”อีวานยกคิ้วสูงขึ้นถา
หมับ! อีวานกระชากคอเสื้อเลย์ตันให้หันมาหาเขากำแน่นจนแทบจะไม่เหลือช่องให้ได้หายใจ แต่ความจริงคืออีวานก็อยากบีบคอไอ้เลวนี่เหมือนกัน “หุบปากเน่า ๆ ของมึงลงซะตั้งแต่ตอนนี้แล้วอย่าพ่นของเสียอะไรมาอีก” “ไม่งั้นกูจะไม่ทนอีกต่อไป” “เหรอ? แล้วมึงจะทำอะไรกูได้” เลย์ตันผลักอีวานออกห่างจากตัวเอง จัดเสื้อหยับยู่ยี่ให้ดูเรียบร้อยขึ้น “ให้กูลองทำดูไหม! มึงจะได้รู้ว่ากูทำอะไรได้บ้าง!” น้ำเสียงอีวานเต็มไปด้วยความเดือดดาลและพร้อมจะทำลายได้ทุกสิ่งทุกอย่างถ้าเลย์ตันบังอาจแตะต้องเธอแม้แต่ปลายเส้นผม! “งั้นมึงให้กูได้โชว์ให้มึงดูก่อนไหมว่ากูได้เตรียมเซอร์ไพรส์อะไรไว้ให้มึง” “ตามสัญญาที่กูบอก” เลย์ตันหันกลับไปมองทางขนมปัง และต่อมาเมื่ออีวานหันไปถึงได้เห็นว่ามีแสงเลเซอร์สีแดงจุดเล็ก ๆ สาดส่องไปตามตัวเธอ คนที่อยู่ตรงนั้นคงคิดว่าเป็นส่วนหนึ่งในอุปกรณ์ถ่ายทำเทคนิคที่ใช้ตัดต่อในโปรแกรม แต่อีวานนั้นพอมองก็รู้ได้เลยในทันทีว่ามันคือแสงเลเซอร์จากอะไร และไม่ผิดไปจากที่เขาคิดอย่างนี้แน่นอน ‘ปืนไรเฟิล’ “มึงคิดจะทำอะไรของมึง!!” อีวานกำระเบียงแน่นสุดจะโกรธกับเรื่องบ้า ๆ ของเลย์ตัน “ยังไม่หมดนะ
PAVALY RESORT 🌺 (พาวาลี่ รีสอร์ต)ด้านในสุดของพาวาลี่รีสอร์ตจะเป็นพลูวิวล่าเป็นโซนส่วนตัวสุดหรูหราติดกับทะเลและมีเพียงสองหลังเท่านั้น ในส่วนของหลังแรกถูกจัดเตรียมไว้ให้สำหรับอินฟลูเอนเซอร์ชื่อดังและมีกระแสอย่างต่อเนื่องนั่นคือขนมปังพลูวิวล่าในหลังที่สองนั้นเป็นของเลย์ตันซึ่งตั้งใจเข้ามาพักเพื่อเพิ่มโอกาสให้เขาได้ใกล้ชิดเธอ ถึงจะรู้ว่าข้างกายเธอมีอีวานอยู่ด้วยก็ตามแต่แล้วใครสนกันล่ะ! อะไรที่เขาอยากได้เขาก็ต้องได้ ถึงสิ่งเหล่านั้นจะมีเจ้าของอยู่แล้วเลย์ตันจะแย่งเอามาเป็นของเขาให้หมดทุกอย่าง โดยไม่สนวิธีการเลยว่าจะมีคนได้รับความเจ็บปวดกับเรื่องที่เขากระทำลงไป เลย์ตันความเห็นอกเห็นใจว่าจะมีคนได้รับความเจ็บปวดในเรื่องที่เขาทำมีควันบุหรี่สีขาวโพยพุ่งออกมาจากระเบียงคนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่คือเลย์ตันด้วยความสุข หลังจากส่งข้อความไปยั่วโมโหก็ผ่านมาเกือบหนึ่งชั่วโมงแล้วก๊อก ๆ“ขออนุญาตครับ อาหารกลางวันครับนายท่าน”“อืม”“แล้วก็พวกเขามาถึงกันแล้วนะครับ ทั้งคุณขนมปังและคุณอีวาน” บ็อบบี้รายงานการมาถึงของคนที่เลย์ตันเฝ้ารอจะได้เจอ น้องชายสุดที่รัก!!!“เตรียมทุกอย่างพร้อมแล้วใช่ไหม”“ครับ ทุกอย่า