อีวานที่นั่งสนใจแค่ขนมปังก็ยังต้องแวะพูดถึงความสัมพันธ์ของลูเซียโน่กับสาวในความลับ “ไอ้สัตว์อย่ามาพากันรุมกูได้ไหม กูเอาเรื่องตัวเองอยู่เว้ยไม่ต้องให้ใครช่วย พวกมึงนั่นแหละเอาเรื่องความสัมพันธ์ของตัวเองให้รอดก่อน” “ที่พูดรอมาก็มีเหตุผล แต่กูจะรอดูเลยว่าคนที่บอกว่าเอาอยู่สภาพจะเป็นยังไง” เจริคเอ่ยขึ้นเบา ๆ ถ้าเพื่อนจัดการปัญหาตัวเองได้มันก็ดี แต่เห็นมาเยอะแล้วที่พูดว่าเอาอยู่สุดท้ายก็เจ็บเจียนตายทุกคน… ยังไม่เจอกับตัวก็เลยยังกล้าพูด เราสามารถอวดเก่งกับความสัมพันธ์คนอื่นได้แต่ไม่ใช่กับความสัมพัทธ์ของตัวเอง “พี่เจคคะ” “ว่าไงครับ” “อยากลองดื่มไวน์จังเลยค่ะ” เธอชี้ไปที่แก้วไวน์ในมือเจริค “พี่ว่าไม่ดีนะครับ เรายังเด็กอยู่” เจริควางมือลงบนหัวดิสนีย์ลูบสองที เธอทำหน้ามุ่ยใส่เขาทันทีไม่พอใจ “หนูอยากลองดื่มอ่ะ นะ ๆๆๆ ได้ไหมคะ” “ไม่ได้ครับ” เจริคทำเสียงเข้ม “เชอะ! ไม่ขอจากพี่ก็ได้” เธอหันไปทางพี่ชายคนรอง คนที่ตามใจเธอที่สุด “โดนงอนแล้วดิ ชอบตามใจดีนักโดนงอนซะบ้างมึง” คาร์ลเตอร์หันไปพูดกับเจริค “พี่ชายคะ น้องอยากดื่มค่ะ ขอดื่มไวน์ได้ไหม” “แก้วเดียวพอนะ” “เย้ ได้ค่ะ
หมับ! “ไอ้ขายาวฝากหยิบมาให้ฉันด้วยนะ ฉันก็อยากดื่มไวน์เหมือนกันอะ” เนเรียยื่นมือออกไปจับแขนอีวานก่อนที่เขาจะได้ลุกออกไป เธอแค่จะวานให้เขาหยิบแก้วไวน์มาให้เธอด้วยเหมือนกัน แต่การกระทำนี้ดูจะสร้างความไม่พอใจให้ขนมปังอย่างแรง “โอเค ยัยขาสั้น” “โอ๊ย ไอ้บ้านี่อย่ามาผลักหัวฉันนะ!” อีวานผลักหัวเพื่อนสาวคนสนิทเบา ๆ ขนมปังมองทุกอิริยาบถของทั้งคู่ข่มอารมณ์ความหึงที่ผุดขึ้นมาจนหน้าเธอแดงก่ำ! ‘ใจเย็นไว้ขนมปัง’ ‘ท่อนเอาไว้ว่าเขาเป็นเพื่อนกัน’ “ถ้าไม่ให้ผลักจะให้ดึงเหรอยัยขาสั้น” “ก็ลูบหัวฉันเหมือนที่ลูบหัวสาว ๆ สิจ๊ะ!” ขนมปังเบือนหน้าหันหนีไปอีกทางไม่อยากมองความสนิทสนมระหว่างอีวานกับเพื่อนสาวแสนสวยของเขาที่หยอกล้อกันตาอหน้าเธอ จนเกิดความรู้สึกหึง.. ‘บอกฉันว่าอย่าสนใจใครแต่ตัวเองกับหยอกล้อกับเพื่อนตัวเองไม่แคร์กันเลย!’ “ไหนลองลูบหน่อยสิคะคุณอีวาน” “พูดไร้สาระเนเรีย” อีวานกวาดสายตาไปมองทางขนมปังทันทีว่าเธอมีท่าทีอย่างไรกับคำพูดเนเรีย ขนมปังถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังไม่พอใจ “ไร้สาระอะไร ความจริงทั้งนั้น” “คนต่อไปจะเป็นสาวชนชาติไหนล่ะคะคุณเพื่อน”
“ฉันไม่น่าหลับเลยเสียดายจัง” “น่าจะได้พูดคุยสนิทกับเพื่อน ๆ คุณให้มากกว่านี้ ไม่อยากโดนมองว่าทำลายบรรยากาศเลยค่ะ” “ไม่เป็นไร ไม่มีใครคิดแบบนั้นหรอกนะ และก็ยังเหลือเวลาให้ได้สนุกอีกหลายวัน” “จริงนะคะ..” “อืม อย่าคิดมาก” อีวานพูดปลอบใจเธอ เขากลัวเธอจะงอแงที่ตัวเองหลับไปทั้งที่ยังอยากสนุกต่อ “เธอรออาบน้ำต่อฉันละกัน” อีวานกำลังถอดเสื้อผ้าเตรียมไปอาบน้ำอีกรอบ พอเขาอาบเสร็จก็มารอเธอบนเตียง ส่วนเธอพออาบน้ำเสร็จเดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูที่พันไว้รอบตัวแต่ไม่สามารถบดบังเนินหน้าอกใหญ่โตนั้นได้ “หนาวจังเลยค่ะ ขนาดเปิดน้ำอุ่นแล้วก็ไม่ช่วยเลย” “รู้ไหมมันมีวิธีทำให้หายหนาวอยู่นะ” อีวานปิดหนังสือที่อ่านรอเธอลง กวาดสายตามองเธอโดยเฉพาะหน้าอกที่เป็นจุดเด่นให้เขาวางสายตา “วิธีไหนคะ” อีวานลุกขึ้นเดินตรงไปหาเธอ ดึงร่างบางเข้ามาแนบชิดทำให้บริเวณเต้านมสวยแนบชิดติดกับหน้าอกแกร่งที่เปลือยเปล่าของมาเฟียหนุ่ม เขากระตุกผ้าขนหนูเธอออกจนมันหลุดไปอยู่ปลายเท้าร่างบาง “ทำอะไรคะ!” เธอมีอาการตกใจกับสิ่งที่อีวานทำนั่นคือการที่เขาใช้สองมือบีบก้นเธออย่างแรง “วิธีที่จะช่วยให้เธอหายหนาว” ‘ทำไมเธอ
อีวานยังคงไม่หยุดกลั่นแกล้งร่างบางที่นอนอยู่ใต้ร่างหนาของตน มาเฟียหนุ่มขยับแก่นกายตอกเข้าไปจนสุดโคนจนชนกับผนังมดลูกแล้วชักออกจนถึงปลายแล้วกระแทกลงไปอีกครั้ง“อื้อออ๊างง อ๊ะ อีวาน ก็บอกว่าหายหนาวแล้วไงคะ”“แต่ฉันยังหนาวอยู่เลย”“โกหก คนโกหก”“หื้ม โกหกอะไร”“ลองจับดูไหมว่าตัวฉันเย็น”“อีวาน!!”เขาดึงมือเธอขึ้นมาจับแก่นกายที่ดึงออกมาวางบนท้องเธอ มันทั้งอุ่นและแข็งสู้มือขนมปัง.. “เป็นไงเย็นไหม”“คนนิสัยไม่ดีหยุดทำเลยนะ ฉันจะนอนแล้ว” เธอดึงมือกลับแล้วใช้สองมือดันไปยังหน้าอกแกร่งที่โน้มเข้ามาอย่างใกล้ชิดแต่พอให้เธอจับแก่นกายเสร็จ เขาก็ยัดมันกลับเข้าไปในตัวเธออีกครั้งพรวดปัก!“อื้ออ!! อีวานหยุด”“ไม่อยากให้ทำต่อจริงเหรอ?”อีวานใช้แขนหนึ่งข้างยันกับเตียง ส่วนอีกมือเลื่อนมันลงไปใช้นิ้วเขี่ยติ่งเนื้อที่ทำให้เธอไม่อาจทนต้านทานไว้ เธอเหมือนจะเหลวละลายไปกับที่นอน มันมีความสุขมากทุกครั้งที่เขาสัมผัสติ่งสีชมพูของเธอ“อื้อ ไม่อยาก”“คิดดูอีกที”อีวานขยับแก่นกายเข้าออกช้า ๆ แต่เข้าสุดออกสุดทุกครั้ง แล้วยังมีการกระแทกท่อนเอ็นลงไปจนเนื้อกระทบกันจนเกิดเสียง“อีวาน อีวาน”เสียงหวานร้องครางกระเส่า แอ่
ร่างบางเกร็งตัวกระตุกปลดปล่อยน้ำในตัวเธอพุ่งกระจายสวนออกมาจากรูและแก่นกายที่ยังแทงสวนคาในรูสวาท จนน้ำนี่ไหลเต็มที่นอน เช่นเดียวกับน้ำเชื้อสีขาวอย่างดีที่ได้ปล่อยออกมาเต็มถุงยางอนามัยอีวานก้มไปดูดจุกนมสีชมพูหวาน อีกเต้าก็ไม่ปล่อยให้ว่างเขี่ยเล่นจนมันขึ้นเป็นไตแข็ง“รู้สึกไงบ้าง”“ความรู้สึกโล่งไปหมดเลยค่ะ..”อีวานชักแก่นกายออกจากดอกกุหลาบ ขนมปังนอนหายใจหอบเหนื่อยต่างจากเขาที่ยังคงกระปรี้กระเปร่าเริงร่า เขาดึงถุงยางเอาเก่าออกแล้วจัดการใส่ถุงยางอันใหม่เข้าไปในแก่นกายที่ยังแข็งชูชันพร้อมออกรบ“เดี๋ยวค่ะ”“?”เขาเดินกลับมาหาเธอแต่ยังไม่ทันที่จะได้ใส่แก่นกายใหญ่เข้าไปก็ต้องนั่งนิ่งบนเตียงเมื่อร่างบางลุกขึ้นนั่งลูบไล้หน้าอกแกร่งลากมือผ่านซิกแพคต่ำลงไปเรื่อย ๆ“สัมผัสฉันให้มากกว่านี้อีกได้ไหมคะ”“อยากให้ฉันสัมผัสเธอแบบไหนล่ะ หื้ม?”“ถอดมันออกได้ไหมคะ”“วันนี้วันปลอดภัย”เธอเลื่อนมือลงไปสัมผัสท่อนเอ็นที่ห่อหุ้มด้วยถุงยางอนามัยอย่างดี เธอลูบไล้มันขึ้นลง“อืมม.. มันเสี่ยงไป”พรึบ!ขนมปังผลักอีวานให้นอนราบลงไปกับที่นอน ส่วนตัวเองก็ขึ้นมานั่งทาบทับที่ตัวเขา“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันอยากได้ไออุ่นมากกว่านี
เช้าวันใหม่เริ่มขึ้นอีกวัน และวันนี้ท้องฟ้าสว่างสดใสกว่าทุกวัน พระอาทิตย์สาดส่องแสงแดดอบอุ่นในยามเช้าตรู่กระทบกับเปลือกตาปลุกให้ร่างบางตื่นจากภวังค์“อื้มม..”เธอกะพริบตาปริบ ๆ ปรับโฟกัสให้มองเห็นชัดขึ้น เมื่อหันมาทางซ้ายก็พบใบหน้าหล่อเหลาของอีวานนอนตะแคงข้างจดจ้องเธออยู่ก่อน“อรุนสวัสดิ์ตอนเช้าค่ะ”“อรุนสวัสดิ์ครับ”อีวานขยับตัวขึ้นคร่อมเธอแล้วสอดใส่แก่นกายใหญ่ที่ตื่นตัวอยู่ในตอนเช้าเข้าไปทักทายช่องทางรักอันคับแคบ“อื้อออีวานคะ..”น้ำเสียงหวานร้องครางแผ่วเบา มือเล็กดันอยู่บนหน้าอกแกร่งของชายหนุ่ม ยิ่งเธอดันเขายิ่งทิ้งตัวลงมา น้ำหนักที่มากกว่ากับแรงอันน้อยนิดยังไงก็สู้ไม่ไหว“ว่าไงคนดี..”ใบหน้าที่โน้มลงมาใกล้จนริมฝีปากแนบชิดใบหูเล็ก เขากระซิบถามจนขนมปังสัมผัสได้ถึงลมหายใจกระเซ่าเร่าร้อน“คิดจะทำอะไรคะ มันเช้าแล้วนะ”“ก็แค่ทักทาย”ยกสะโพกออกแล้วกดแก่นกายเข้าไปซ้ำด้านในอีกรอบอย่างเชื่องช้า แต่ทำเธอเสียวซ่านจนกัดปาก“คุณมันผู้ชายนิสัยไม่ดี”“ถึงฉันจะเป็นผู้ชายนิสัยไม่ดี แต่ก็พร้อมปกป้องและทำลายทุกคนเพื่อเธอนะ”อีวานสามารถฆ่าคนทั้งโลกเพื่อเธอได้ถ้าเธอต้องการโดยที่ไม่สนใจเลยว่านั่นจะเป็นค
สัปดาห์ต่อมา อีวานบินกลับมาประเทศไทยพร้อมกับขนมปัง ไม่เพียงแค่มาอยู่เป็นเพื่อนเท่านั้น เขายังคอยติดตามเธอไปทุกที่ไม่ว่าร่างบางจะไปทำอะไรที่ไหน ยิ่งไปกว่านั้นคือการที่เขารู้ว่าเธอต้องมาถ่ายแบบต่างจังหวัดให้แบรนด์ของเลย์ตันพี่ชายต่างพ่อที่ขนมปังยังไม่รู้เรื่องที่พวกเขาเป็นพี่น้องกัน และอีกอย่างที่รู้ ๆ กันดีว่าอีวานไม่คิดที่จะบอกความจริงเรื่องเลย์ตันให้เธอรู้ ซึ่งมันอาจเป็นความคิดผิดมากที่ไม่ได้บอก ความลับมันไม่มีในโลกสักวันเธอคงรับรู้ความจริงเรื่องราวระหว่างเขากับเลย์ อาจไม่ได้ออกมาจากปากมาเฟียหนุ่มก็มาจากปากของพี่ชายต่างบิดา เพราะการที่เธอกลายมาเป็นแบรนด์แอมบาสซาเดอร์เขามั่นใจเลยว่าเป็นหนึ่งในแผนการของเลย์ตัน ‘มึงคิดจะทำอะไรกันแน่ ไอ้เลย์ตัน’ บนรถยนต์คันหรูอัลพาร์ด (Alphard) อีวานหันหน้าออกไปมองข้างทางในหัวเขาเอาแต่คิดเรื่องเลย์ตัน และแผนการในรูปแบบที่คาดว่าจะต้องเกิดขึ้นเพื่อให้พร้อมรับมืออยู่ตลอดเวลา เช่นเดียวกับวันนี้มันต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้น ไม่เกิดขึ้นกับอีวานก็คงเกิดเรื่องบางอย่างกับคนที่อยู่ข้างกายเขาตอนนี้ ‘ขนมปัง’ เขาติดตามเธอมาถ่ายแบบให้กับงานของเลย์ตัน ‘ฆ่ามึงเ
ครืด~ ครืด~เสียงสั่นแจ้งเตือนข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นในกระเป๋าด้านในของเสื้อสูทราคาแพงอีวานล้วงมือเข้าไปหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นข้อความที่ส่งมาจากเลย์ตัน เกือบ ๆ ประมาณสองอาทิตย์ก่อนที่เลย์ตันเริ่มส่งข้อความมาหาอีวาน ไม่รู้ว่าไปเอาเบอร์ส่วนตัวอีวานมาจากใคร มาเฟียหนุ่มพลางคิดคงไม่มีอะไรเกินความสามารถเลย์ตันไปได้ ขนาดวิธีดึงขนมปังให้เข้าไปอยู่ในวงจรการแก้แค้นก็ทำอยู่ตอนนี้อันที่จริงตามหลักการคนที่มีความแค้นควรเป็นอีวานมากกว่าอีก ซึ่งก็มีอยู่มาก.. แต่นี่อะไร เลย์ตันจ้องจะเล่นงานอีวานทุกทางเมื่อมีโอกาส‘ส่งเหี้ยอะไรมาอีกล่ะ’อีวานเลื่อนอ่านข้อความในเมสเซนเจอร์โดยบันทึกชื่อเลย์ตันว่า ‘ไอเวร’Messages from (Layton) ไอ้เวรไอเวร : รออยู่นะน้องชายไอเวร : ฉันมีเซอร์ไพรส์รอแกอยู่นะ :)ไอเวร : รับรองว่ามึงต้องชอบแน่ถ้าได้เห็นสิ่งที่กูเตรียมไว้ให้Evan : ไปตายซะ ไอ้เวร!!!🤬ไอเวร : 😏“แม่ง! ไอ้เวร!”“คะ.. คุณด่าฉันเหรอคะ”ร่างบางสะดุ้งเฮือกกับคำสบถนั้นซึ่งถูกพ่นออกมาจากปากเขาโดนหัวเธอเต็ม ๆ ที่กำลังซบไหล่ถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมาถาม ดวงตากลมโตเบิกกว้างและมีสีหน้าเลิ่กลั่ก“ไม่ใช่เธอ ฉันด่าไอ้คนส่งข
“เฮ้อ เหนื่อยอะ”ขนมปังฟุบหน้าลงทิ้งตัวนอนบนหน้าอกแกร่ง เสียงหายเธอหอบเหนื่อยอย่างคนที่ผ่านการวิ่งมาสิบห้านาทีแต่เปลี่ยนเป็นการทำให้เขากับเธอได้ปลดปล่อยความสุขทางกาย“แค่นี้เหนื่อยแล้ว?”“ค่ะ เหนื่อยแล้ว ฉันขอยอมแพ้ค่ะ”ระหว่างที่พูดก็ยังคงหายใจด้วยความเหนื่อยล้า ทำไมตอนเขาทำเธอไม่เห็นว่าอีวานจะบ่นออกมาเลยว่าเหนื่อยมากเลย เริ่มสงสัยแล้วว่ามาเฟียหนุ่มเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน เธอทำแค่เกร็งขาขยับขึ้นลงนี้ยังรู้สึกเหนื่อยจนหายใจแทบไม่ทัน“ยอมแพ้อย่างนี้ก็ต้องทำตามที่ฉันสั่งน่ะสิ”“ค่ะ สั่งมาเลย”แก่นกายใหญ่ไซซ์ 60 ยังคงเสียบคากระตุกหงึก ๆอยู่ด้านในสวดดอกไม้แสนสวยของขนมปัง อีวานลูบก้นงอนเนียนนุ่มบีบขย้ำเบา ๆ“แล้วคุณจะให้ฉันทำอะไรล่ะคะ”“ช่วยตัวเองให้ฉันดู ตอนนี้!”“คะ!!!”“ฉันได้ยินอะไรผิดไปหรือเปล่า”ขนมปังเงยหน้าขึ้นมามอง นัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อนเบิกกว้าง อยากให้สิ่งที่เธอได้ยินนั้นเป็นการเข้าใจผิด เพราะเขาเพิ่งพูดว่าให้เธอ ‘ช่วยตัวเองให้เขาดู’ ใช่ไหม“เธอได้ยินไม่ผิดหรอกเด็กดื้อ”“อีวาน..ฉัน”“เธอแพ้เองนะ จะไม่ก็ได้แต่เราก็ไม่มีเรื่องต้องคุยกันอีกก็เท่านั้น”“…” ขนมปังเม้มปากเข้ากันแน่นพร้อมหลบ
แกร๊ก ปึง! เสียงประตูบ้านเปิดออกแล้วปิดกระแทกอย่างแรงบ่งบอกว่าอารมณ์คนที่ปิดประตูนั้นกำลังอารมณ์เดือดแบบสุด ๆ ขนมปังที่นั่งเงียบ ๆ รออีวานอยู่ที่โซฟายังสะดุ้งจนหัวใจเต้นแรง แต่ก็พยายามเก็บอาการรีบเปลี่ยนสีหน้าที่ตกใจแสดงออกว่าบึ้งตึง ‘ฉันจะไม่ยอมพูดกับเขาก่อน’ ‘ไอ้คนเย็นชา’ ‘…!’ ผิดคาดจากที่ขนมปังคิดเอาไว้ว่าอีวานจะโวยวายเดินมาหาเรื่องหรือพูดเคลียร์เรื่องเลย์ตัน แต่สิ่งที่อีวานทำคือการเดินผ่านเธอไปโดยไม่มองหน้า เขาทำเหมือนเธอเป็นอากาศ… ขนมปังอึ้งไปเลยเพราะอีวานไม่เคยเมินเธอแบบนี้มาก่อน ขนมปังจึงรีบลุกเดินไปจับแขนอีวาน เขาเอียงหน้าหันกลับมามองสายตายังคงเฉยชาใส่เธอเหมือนเดิม ขนมปังขยับปากเล็กเอ่ยถาม “อีวาน” “มีอะไร” “คุณไม่ได้จะคุยกับฉันเหรอคะ” “ฉันบอกเหรอว่าจะคุย?” “ก็คุณบอกให้ฉันกลับมาที่บ้าน..” “ฉันคิดว่าคุณจะเคลียร์เรื่องที่เกิดขึ้น แล้วทำไมถึงได้เมินใส่กันล่ะคะ” เธอเม้มริมฝีปากลงแล้วคลายออกด้วยความสับสน ดวงตากลมโตสบตากับนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลแววตาของเขาฉายให้เห็นความเย็นชา “เธอพูดเองไม่ใช่เหรอว่าไม่มีเรื่องจะพูดกับฉันแล้ว งั้นก็ไม่จำเป็นต้องนั่งอธิบายอะ
“พาเธอออกไป!”“คะ..ครับ”บอดี้การ์ดเข้ามาจับแขนเล็กพยายามจะดึงให้คนที่เคารพดั่งนายหญิงพาเธอออกไปจากบ้านพักตากอากาศตามคำสั่งของนายท่าน ขนมปังขืนตัวไม่ไปตามแรงที่ดึงตัวเธอ ขนมปังหันกลับมาพูดทักท้วงอีกรอบ“อีวาน คุณจะเอาแบบนี้ใช่ไหมคะ?”“จะไม่ยอมฟังกันเลยใช่ไหมคะ?”“คิดว่าพูดในสถานการณ์ตอนนี้มันฟังขึ้นไหมล่ะ”“ฉันบอกให้ไปรอที่บ้าน”“ฉันไม่อยากพูดซ้ำประโยคเดิมหลายรอบขนมปัง”น้ำเสียงไร้ความอ่อนโยน นัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลไม่สั่นคลอเลยแม้แต่เศษเสี้ยว“โอเค ได้ค่ะ”“ฉันทำได้แค่ต้องฟังแล้วก็ทำตามคำสั่งคุณเท่านั้นใช่ไหม”“ใช่ เธอควรฟังคำสั่งของฉัน”“งั้นขอบอกอะไรไว้อย่างหนึ่งค่ะ”“ถ้าคุณเลือกจะไม่ฟังกันแล้ว หลังจากนี้ฉันก็จะไม่พูดอะไรอีกแล้วค่ะ”ขนมปังมองไปที่อีวานด้วยแววตาน้อยใจ ส่วนอีวานกลับมองเธอด้วยสายตาเรียบเฉยแววตาที่ว่างเปล่าไม่บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกใด ๆ ออกมาเลย สายตาคู่นั้นเย็นชาราวกับน้ำแข็ง กำแพงที่เกือบถูกหลอมละลายกับถูกปกคลุมด้วยกำแพงเหล็กอันใหม่…ที่ดูแล้วจะทำลายยากกว่าเดิมอีก“ไม่ต้องจับ ฉันเดินเองได้ค่ะ”ขนมปังสะบัดตัวออกจากลูกน้องของอีวานแล้วหันหลังเดินออกไปรอเขาอยู่ที่บ้านพักตากอาก
เฮือก! พรึบ!“เชี่ย! กูฝันเหรอวะ..?!”อีวานสะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาจากความฝัน แล้วดันเป็นฝันร้ายด้วยที่เกี่ยวกับขนมปัง… ครั้งแรกในหลายสิบปีเลยก็ว่าได้ที่เขาหลับแล้วฝัน หรือเพราะเขาป่วยเหรอถึงได้ฝันอะไรที่ไม่มีทางเกิดขึ้นจริง?!“น้ำตา?” อีวานลูบข้างแก้มตัวเองพบว่ามีน้ำตาเปียกอยู่ ทำให้เขาสับสนมากกว่าเดิม ไม่อยากเชื่อว่าเขาจะร้องไห้เพราะแค่ฝัน.. ความฝันแบบไหนกันนะที่ทำให้มาเฟียสะดุ้งตื่นได้มันคงเป็นความฝันที่กระทบจิตใจเขา ถึงทำให้คนที่แข็งแกร่งดังหินผาตกอยู่ในอาการตื่นตระหนก…“เชี่ยกูเป็นอะไรวะ”พลางนึกถึงสิ่งที่ทำให้เขาร้องไห้ได้ซึ่งในความฝันนั้นเป็นภาพที่มีคนพยายามทำร้ายขนมปังอย่างรุนแรง เหตุผลที่เขาตกใจจนตื่นเพราะเธอเสียชีวิตในอ้อมกอดของเขาโดยที่อีวานไม่สามารถช่วยหรือทำอะไรได้เลย…“มันไม่ใช่เรื่องจริง มึงก็แค่ฝัน”ใครมันจะกล้ามาทำร้ายผู้หญิงของอีวาน!! ใครอนุญาตให้แตะต้องเธอ คนเดียวที่สามารถทำอะไรเธอได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้น!!!“ขนมปัง..”อีวานหันซ้ายหันขวามองหาผู้หญิงของตัวเองที่ยามนี้ไร้วี่แววของขนมปัง ผิดปกติมากที่เธอไม่นอนอยู่ข้างกายเขาหรืออยู่ในห้องนอน บรรยากาศในตอนนี้เงียบสงบเหมือน
เลย์ตันไม่สนใจเขาหันไปต่อยกำแพงต่อเต็มแรงกลายเป็นว่าเขาไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดใด ๆ เลยถึงแม้เลือดจะออกมาเยอะมาก พอได้เห็นเธออารมณ์น้อยเนื้อต่ำใจทวีคูณตอกย้ำว่าเขาคือคนขี้แพ้ ผู้หญิงที่เขาอยากได้อีวานก็เป็นคนที่ได้ “คุณเลย์ตันพอได้แล้วจะทำร้ายตัวเองไปทำไมคะ!!”เธอลุกขึ้นมาอีกครั้งสวมกอดจากด้านหลังพยายามดึงให้เขาถอยห่างด้วยแรงทั้งหมดที่มี เลย์ตันพยายามจะสะบัดเธอออก คราวนี้ขนมปังกอดติดแน่เหมือนกาว“ไม่! ปล่อยผม!”“ฉันขอร้องไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่ามีเรื่องชกต่อยอีกนี่อะไรยังไม่ทันผ่านวันเลยคุณก็เป็นแบบนี้อีกแล้ว”“คุณห้ามผมทะเลาะกับมัน ผมก็ไม่ทำ”“ตอนนี้ผมต่อยกำแพงไม่ได้ต่อยมันผมผิดอะไร”‘…จริงด้วยเขาไม่ได้มีเรื่องกับอีวาน…’“แล้วกำแพงห้องผิดอะไรคะคุณถึงไปชกเขาอยู่ได้”“ผมทำอะไรไม่ได้เลยใช่ไหมต่อยกำแพงก็ผิด งั้นให้ผมต่อยจนมือแตกตายไปเลยคุณไม่ต้องมาสนใจ”“เอาเวลานี้ไปสนใจไอ้อีวานเถอะครับ!”ขนมปังปล่อยมือออกจากตัวเลย์ตันวิธีนี้ใช้ไม่ได้ผลงั้นคงต้องลองวิธีนี้ดู‘ไหนว่าจะช่วยแค่ครั้งเดียวไงขนมปัง..’“หึ กลับไปเถอะแค่นี้ผมก็สมเพชตัวเองมากพอแล้ว”เขาแค่นหัวเราะให้กับชีวิตตัวเองเลย์ตันที่กำลังจะ
“ให้ไปช่วยหยุดใครนะคะ?”ขนมปังเอียงคอลงเล็กน้อยแล้วถามซ้ำอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าที่ฟังไปเมื่อครู่เธอไม่ได้ฟังผิดไปใช่ไหม“นายท่านเลย์ตันครับ คุณขนมปังช่วยหยุดไม่ให้เจ้านายผมทำร้ายตัวเองด้วยนะครับ” บอดี้การ์ดอีกคนที่มาด้วยเอ่ยบอกน้ำเสียงจริงจังใบหน้ากังวลสายตาก็สั่นไหวดูยังไงก็ไม่ใช่คำพูดของคนโกหก“มีเรื่องอะไรกันคะ แล้วทำไมถึงต้องเป็นฉันที่จะไปหยุดเขาล่ะคะ?”หมับ! “เอ๊ะ!”“ไม่มีเวลาแล้วครับ!”บ็อบบี้ถือวิสาสะยื่นมือออกไปคว้าข้อมือเล็กแล้วดึงลากให้เดินไปกับเขาจะต้องบอกว่ากิ่งวิ่งกิ่งเดินเร็วเสียมากกว่าพรึบ! ฟิ้วว!!“เฮ้ย! ทำไรวะ!”ฮาร์ทตะโกนออกมาสุดเสียงด้วยความตกใจเร็วกว่าสมองคือมือได้ยื่นออกไปหวังจะคว้าข้อมือหรือแขนนายหญิงแต่ช้ากว่าบ็อบบี้เขาจึงจับได้เพียงลมในอากาศ“คุณบ็อบบี้ใจเย็นก่อนค่ะฉันตามไม่ทันแล้ว”“ขอโทษนะครับที่ต้องทำแบบนี้มีแค่วิธีนี้เราถึงจะไปได้ทันนะครับ”บ็อบบี้เอ่ยขอโทษแต่ยังคงพาขนมปังออกตัววิ่งแบบที่เธอจะสับขาตามไม่ทันอยู่แล้ว กระทั่งวิ่งมาถึงประตูทางเข้าบ้านพักตากอากาศ บ็อบบี้ปล่อยมือขนมปังทรุดตัวลงไปนั่งคุกเข่าก้มหน้า“ทำอะไรคะ! ลุกขึ้นเดี๋ยวนี้เลยค่ะ”“ขอโทษนะค
ขนมปังหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นขึ้นมาวางไว้ที่ตักตัวเองมือก็หยิบหาอุปกรณ์สำหรับเช็ดล้างทำความสะอาด เธอใช้สำลีชุบแอลกอฮอล์สำหรับล้างแผลเตรียมจะเช็ดลงบนใบหน้าให้อีวาน“คงจะเจ็บมากเลยใช่ไหมคะ”ขนมปังมองสำรวจบาดแผลมากมายบนใบหน้าที่เคยสะอาดสะอ้านแต่ตอนนี้กับสะบักสะบอม คิ้วแตก ปากแตก คางแตก และตามแก้มก็มีรอยฟกช้ำแดงบางอันก็เริ่มกลายเป็นสีม่วง ๆ ‘ต่อยกันเอาเป็นเอาตายเลยไหมเนี่ย’“มันคงไม่เจ็บเท่ากับที่เธอบอกว่าผิดหวังในตัวฉัน”“…”เธอนิ่งอึ้งไปพักหนึ่งหลังจากได้ยินคำพูดอีวาน ในเวลาปกติเขาไม่น่าจะเอ่ยอะไรแบบนี้ออกมาให้เธอได้ยิน เดาได้เลยว่าเขาเมาพันเปอร์เซ็นต์ ไวน์สองขวดว่างเปล่าถูกวางอยู่ข้างกายกลับกลิ่นหอมของไวน์ที่ออกมาเวลาที่เขาพูด“คุณอีวานรู้สึกเจ็บเป็นด้วยเหรอคะ”“คิดว่าเป็นคนที่ไม่มีความรู้สึกอะไรแล้วซะอีก”ขนมปังเอ่ยถามเชิงประชดพร้อมกับมือที่คอยเช็ดทำความสะอาดคราบเลือดบนใบหน้าเขาเมื่อทำความสะอาดคราบเลือดออกจนหมด ก็เริ่มหยิบหลอดยาบีบลงที่นิ้วแล้วทาให้เขาต่อ“ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงไม่รู้สึกอะไร...”“แล้วฉันก็เป็นคนนะจะไม่มีความรู้สึกเลยได้ไง..”“อืม..แล้วฉันสำคัญกับคุณมากถึงขนาดที่มาแ
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั
หมับ! หมับ!ร่างบางก้าวเท้าเดินเข้าไปหาสองหนุ่มยื่นมือทั้งสองข้างออกไปจับเสื้อเชิ้ตประมาณกระดุมเม็ดที่สามเพื่อให้พวกเขาหันกลับมามองยังเธอ ขนมปังออกแรงดึงกระชากให้เข้ามาใกล้แล้วเอ่ยคำสั่งสอนคล้ายคำขู่…“อย่าสร้างความวุ่นวายได้ไหมคะ?!”เสียงหวานเอ่ยอย่างเหนื่อยหน่ายกับพฤติกรรมของพวกเขา“ถ้าฉันรู้ว่าพวกคุณทะเลาะกันในระหว่างที่ฉันทำงาน แล้วให้คนพูดอะไรที่มันไม่เป็นความจริงอีก ฉันจะไม่อดทนกับคุณทั้งสองคนแล้วนะคะ”“…”“…”“จะอายุสามสิบกันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอจะให้เด็กอายุยี่สิบสองมาคอยบอกคอยเตือนเหรอคะ?”แต่ละประโยคทำเอามาเฟียหนุ่มทั้งสองยืนหน้าเจื่อนอย่างกับว่าตัวจะหดเล็กลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่เธอเอ่ยปากพูดตักเตือน“เป็นถึงประธานทั้งคู่ควรมีวุฒิภาวะมากกว่านี้หรือเปล่าคะ? แต่นี่อะไรเจอหน้ากันทีไรก็มาทะเลาะต่อยตีกันและยังทำต่อหน้าลูกน้องอีก”“…”“…”สองหนุ่มพี่น้องได้แต่ยืนนิ่งเงียบกริบไม่มีใครปริปากพูดสิ่งใด แค่ความคิดว่าจะเอ่ยต่อว่าเธอออกมายังไม่กล้า ‘ทำไมฉันถึงไม่กล้าพูดอะไรเลยวะ!’ เลย์ตันตั้งคำถามภายในใจ‘อีวาน มึงเป็นอะไรวะยอมเธอขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่..’ อีวานเองก็ตีกับความคิดความรู้สึกตั