But just like what others said, no one could stop the upcoming storm.Matapos ang mga nagdaang araw na naging masaya si Ezaiyah hindi lang sa piling ni Chase kundi ng lahat sa mga kaibigan nila, ay heto at haharapin na nila ang para sa kanya ay ang pinakamalungkot na ala alang babaunin niya sa pagbabalik niya sa Maynila. Because yes, she's coming back. Natapos na ang bakasyon niya sa islang iyon at gustuhin man niyang mag extend ay hindi na pwede. And she knew she could not do anything to defy that fact. "Bukas na. Are you ready to… go?” Hindi magawang sagutin ni Ezaiyah ang tanong na iyon ni Chase. She is not sure of what to say. She don't know what to say. Nanghihina siya at isang bagay lang ang alam niya— hangga't maaari ay ayaw niya nang umalis sa islang iyon. She want things to stay that way. Even if it means that she'll have to stay in Isla Amore de Esperanza for good. "Are your things already packed? Baka bukas kung kailan aalis na tayo—” "Just stop it, Chase. Plea
Ezaiyah woke up early the next morning.Sa katunayan, tulog pa nga ang mga kaibigan niya nang magising siya. And when she opened her eyes and turned to get off from where she was lying, the first thing she did was to pass a stare to her deeply asleep friends.Alam niya kasi na kasama ang sandaling iyon sa iilan na lang na huling masisilayan niya ang mga kaibigan niya ng personal. They had several pictures though. Pero ang muling makasama ang mga ito ay hindi niya na alam kung kailan ulit mauulit.Nagpakawala siya ng isang malalim na hininga sabay iwas ng tingin sa mga kaibigan niya. She looked directly at the calmness of the sea. Napansin niya roon ang bahagya pa lang na sinag ng araw. Pasikat pa lang ito.Doon ay nasiguro niya na maaga pa. Kaya imbis na kumilos na at maghanda ay nanatili na lang muna siyang nakaupo sa tabi ng mga kaibigan niya. Paminsan minsan niyang nililingon ang mga ito. 'Tapos ay muli siyang titingin sa banayad na dagat. Tsaka magbubuntung hininga.Goodbyes are r
Habang nasa biyahe sila ay hindi maiwasan ni Chase na pagmasdan ng mataman si Ezaiyah.Nakatulala lang ito at kanina pang walang kibo. Sa palagay nga niya ay hindi na rin nito namalayan ang pamamaalam nila sa mga kaibigan na naiwan sa isla bago sila sumampa sa barko.He's sad, too. Malungkot din siya sa bunga ng pag alis nila sa islang iyon at sa pagkakahiwalay nila sa mga kaibigan nila. Pero sa nakikita niyang kalagayan ni Ezaiyah ay hindi niya maiwasan na maawa rito. Alam kasi niya na sa kanilang dalawa ay ito ang mas apektado.Habang nakatingin siya rito ay hindi rin niya maiwasang maikumpara ang kalagayan nito at akto ngayon kaysa sa inasal nito noong papunta pa lamang sila at bagong magkasama. She changed a lot. At lahat ng iyon ay dahil nga sa nangyaring hiwalayan nilang magkakaibigan.Sa paglipas pa ng ilang minuto ay pinagkasya lang ni Chase ang sarili niya sa pagtitig sa dalaga. Not until a tear suddenly feel out of her eyes. Doon na siya naalarma.Dali dali siyang umurong pa
After almost just an hour, Chase heard that they were about to land.Iyon din ang pagkakataon na naalimpungatan si Ezaiyah. She slightly opened her eyes and the first thing she saw was... Chase.Nakita niyang bumuka ang bibig nito. Maliwanag na may sinasabi ito sa kanya. Iyon nga lang ay hindi niya iyon maintindihan marahil ay dahil sa sobra pa ring pagkaantok. Naghahati pa ang kamalayan niya nang mga oras na iyon.But not long enough, she felt him slightly shaking her from the shoulders. Doon na siya tuluyang dumilat at bahagyang umayos ng upo."We're about to land." rinig niyang usal ni Chase.Sa narinig niyang iyon ay tila siya binuhusan ng malamig na tubig.They are about to land...Ang kanina ay magaan niya nang pakiramdam, ngayon ay tila bumigat na naman. It is with the thought that she and Chase were about to separate, as well. A few minutes from now.Hindi pa ako handa na bitiwan siya. I... think I love him already.Gustung gusto niyang sabihin dito ang tungkol sa nararamdaman
Matapos ang halos isang oras din na biyahe ay nakarating na sa wakas si Ezaiyah sa malaking gate ng mansion na pag aari ng mga magulang niya.And she's more than thankful na bago pa man sila makarating doon ay nagawa na niyang pahintuin sa pagpatak ang mga luha niya. The driver even said so that she's looking fine as normal. Hindi na raw halata sa kanya na umiyak siya sa buong panahon ng biyahe niya.Pagbaba niya ng taxi ay hindi muna siya pumasok sa loob ng bahay. Naglaan muna siya ng kaunting oras na pagmasdan ang kabuuan ng malaking bahay sa labas. Walang pinagbago roon. And it is not really a usual thing. Kilala niya si Haydie. Halos maya't maya kung may ipaayos at ipabago ito sa bahay nila, labas man o loob. Kaya hindi niya maintindihan kung bakit sa loob ng halos isang buwan na wala siya, ang bahay nila ngayon ay ganoon pa rin ang itsura gaya lang noong bago siya umalis.And that is already something to make you fall into deep thinking? Bakit hindi mo muna isipin ang tungkol sa
It's been hours since Ezaiyah and Zayne had a talk. And it's almost midnight already. Matagal tagal na rin siyang nag iisa lang sa kwarto niya. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin maalis sa isip niya ang lahat ng pinag usapan nila ni Zayne kanina. And since then up to now, she can't stop herself from crying. Habang parang sirang plaka na paulit ulit kung tumakbo sa isip niya ang mga nangyari. "Si Ma--- Si Tita Haydie. Do you know why she's like that? It is all because of you, Ezaiyah. Dahil sa iyo. So, don't you just barge in here and pick a fight with her after almost a month of getting lost. You know nothing, Ezaiyah. So, don't act as if you know everything." Matapos niyang marinig ang mga katagang iyon mula kay Zayne ay kusa siyang natawa."What the...? Papaalala ko lang sa iyo, ha? It seems like nakakalimot ka kasi. I've been gone for almost one whole month. Wala akong contact sa kahit kanino. Kaya imposible na ako ang dahilan ng kung ano man ang pakulo na meron si Haydie nga
After his island vacation, hindi na nagpalipas pa ng ilang araw si Chase para bumalik sa trabaho. Kinabukasan lang din ay pumasok na siya. Kailangan niya rin kasi iyon. Kailangan niyang magpakasubsob sa trabaho para hindi na magkaroon pa ang ibang bagay ng pagkakataon para makapasok sa isipan niya.Marami ang nagulat sa pagbabalik niya, isa na roon ang Ninong Isaac niya, ang agad na nakapansin at nakapagsabi na napakalaki raw ng naging pagbabago niya."I never expected you to be here this early, anak. Akala ko, mag eextend ka pa ng bakasyon mo, eh. Which is up to me, of course. But you did not. I guess, you've got to miss me immediately, huh?" patawang saad nito sa kanya nang bumisita siya sa office nito kinabukasan pag uwi niya."You got me right, 'Nong! Na miss nga kita masyado kaya ako bumalik agad." ganting biro niya sabay halakhak ng malakas.Tumawa rin ito, pero saglit lang ay agad na rin itong natigilan na tila ba may naalalang kung ano. Agad tuloy siyang nag alala."W-What's
The next morning, Ezaiyah came to her manager's office the earliest hour possible.Pero hindi siya nag iisa. Sa pagkakataong iyon ay kasama niya ang Mama Haydie niya. And yes, she finally learned how to call her 'Mama'. Hindi naman pala kasi mahirap na gawin iyon. Lalo na nang makita niya ang side nito na hindi niya binigyan ng pagkakataon noon na mailabas at maipakita nito sa kanya.When she entered her manager's room, gulat na gulat pa ito ng makita siya. Alam niyang dahil iyon sa matagal niyang pagkawala. Pero higit doon ay alam niya kung ano pa ang lalong ikinagulat nito. Iyon ay ang kasama niya ngayon ang madrasta niyang alam nito na kinaiinisan niya ng abot langit.Mabilis pa sa alas kwatro na tumayo ang Mama Georgette niya at agad siyang ginawaran ng magkabilaang halik sa pisngi. Pero sa kabila rin noon ay hindi nakaligtas sa paningin niya ang pagtataray nito sa Mama Haydie niya. Naiintindihan niya naman ito dahil kung tutuusin ay siya ang dahilan kung bakit inis din ito sa mad