HIRAYA ALMENDRALNagising akong wala na sa tabi ko si Yasmir. Tatayo na sana ako nang makaramdam ako ng sobrang pananakit ng katawan.Damn. Ilang beses ba kaming nagtalik kagabi at ayaw akong tantanan hangga't hindi kami parehong napapagod.My gaze from the ceiling was diverted to the door as it swung open. Yasmir entered the room, shirtless, gracefully carrying a tray of food which he placed delicately on the side table. He approached me, offering his support as I settled into a seated position against the headboard.His exposed chest, his comforting presence, and his gentle assistance as he helped me lean against the headboard formed a comforting and intimate moment. I admired how effortlessly and confidently he moved, showing through his actions his care and thoughtfulness.I smiled subtly, recognizing his instinctive ability to look after me following our intimate encounter. Yasmir's thoughtfulness and mindfulness towards my welfare post our moment together demonstrated his sensit
HIRAYA ALMENDRALSi kuya na ang naghatid kina mama pabalik dahil may trabaho pa ako. Pinagamit ko sa kanya ang sasakyan dahil kay Yasmir nalang ako sasakay pauwi. Hindi mawala ang ngiti ko habang nagtatrabaho na pinagtaka ni Nadine, pero napapangiti din ito saakin."You got the closure you want, Hira. Pwede mo nang maramdaman ang totoong kaligayahan." Natawa ako sa sinabi ni Nadine.Nasa cafeteria kami kasama si Aya at Mira. Panggabi narin sila pero nasa ibang department nga lang, si Ayane sa private ward, si Mira naman sa NICU, sinasadya ata dahil pumayag nang magpakasal si Mira kay Caleb, baka baby agad ang nais."Bakit hindi ba ako masaya habang kasama kayo?" tanong ko sa kanila. I pouted my lips na kaagad namang kinurot ni Mira."You're happy with us, babe. But your eyes can't lie. We knew there's something missing in you." Napakagat naman ako ng labi sa sinabi nila."Ano ba 'yan, ang drama." Asar na sabi ni Aya at tinuloy ang pagkain."Ikaw ang pinakamatanda saatin pero napaka-ba
HIRAYA ALMENDRALDumating ang mga kaibigan ko at kaibigan ni Yasmir. May mga dalang regalo, natawa pa si mommy Ysa dahil hindi naman daw kailangan. Pero nag-abala pa ang mga ito.Ilang saglit lang din ay may chopper na lumapag sa may helipad at bumaba dito sila Yassir, Yuri, Yohan at isa pa na hindi ko kilala na mukhang kapatid din nila dahil kamukhang-kamukha nila.Para silang pinagbiak na bato dahil halos magkakamukha lang sila, kung hindi lang dahil sa tangkad, size ng pangangatawan, ayos ng buhok mapagkakamalan talagang magkakambal."That's Yael, the first son." Sabi ni Yasmir saakin nang pumasok si Yael sa loob.He seems friendly, but there's an undeniable air of authority about him, with a hint of coolness. His confident presence suggests his someone who commands respect effortlessly."Kompleto kayo," sabi ko medyo natawa dahil binilang ko pa talaga sila."Yes, that's our tradition, which we must follow to avoid Mom's disappointment. She's fine with us being away from home on re
HIRAYA ALMENDRALTatlong linggo na ang nakakaraan nang makalipat kami sa bahay, kasabay noon ang binyag naming magkakapatid.Nakakahiya nga kasi sobrang tanda na namin pero ngayon lang kami bininyagan. Pero okay na din kasi naging magaan ang loob ko, mas ramdam ko na ang tunay na saya.Ilang araw nalang ay papatapos na ang internship namin. Madami akong memories sa ospital na ito. At tyak kong babalik at babalik ako rito.Heto kami naghahanda para sa medical camp na gaganapin sa isang barangay, libre lang ito para sa lahat. Isa sa mga proyekto ng Sierra Medical Group.All the interns are included, providing us with the opportunity to work and gain experience from this kind of event. This experience can significantly contribute to our growth and development in the medical field, helping us to enhance our skills and knowledge, and better prepare for our future careers.Nasa storage ako, kumukuha ng mga gamit na inutos saakin, antok na antok pa ako kasi night shift ako tapos hindi pa ako
HIRAYA ALMENDRALNatapos ang internship namin sa ospital at nagpa-party pa nga sila sa huling araw namin. Kaya heto kami sa may samgyupsal resto para mag-celebrate."Hira," napalingon ako nang tawagin ako ni Sir Liam. May hawak itong box na nakabalot pa."Para sa'yo. Birthday mo next month, diba? Kaso hindi ka na namin makikita kaya eto, advance ko na." Nahihiyang sabi ni Sir Liam.Naghiyawan naman ang mga kasamahan namin dahil sa pagbibigay ng regalo ni Sir Liam. Malawak naman ngiti ng mga kaibigan ko kaya natatawang napailing ako sa kanila."Nako sir, hindi mo naman po kailangan mag-abala pa." Nahihiyang sabi ko sa kanya. Tumawa naman siya at napakamot ng batok. Nahihiya man ay tinanggap ko ang regalo. Sayang naman kasi, nag-effort pa si Sir Liam."Sir, ang unfair naman." Nakangusong sabi ni Ayane, ang cute lang e."Kailan ba birthday mo?" Tanong ni Sir Liam sa kanya, "Sa May pa. Pero hindi narin naman tayo magkikita kaya regalo ko sir?" Pagbibiro ni Ayane at nilahad pa ang palad ni
YASMIR SIERRAI was busy with my office work when my brother Yassir suddenly barged into my office without any warning. His unexpected arrival startled me, pulling my attention away from my tasks.Nakabusangot ito at mukhang pinuntahan lang ako para mangistorbo."I don't have time, Yassir," I said casually, as I turned my attention back to my paperwork. I glanced at him briefly before refocusing on the documents spread out in front of me, trying to convey that I was too busy to talk."Prinipressure na ako ni lolo." Napataas naman ang kilay ko sa sinabi niya, napatigil din sa pagbabasa ng mga documents at napatingin sa kanya na mukhang stress na stress na."Alam mo naman ang solusyon sa problema mo, Yas." Sabi ko, hindi ito lumingon kaya pinagpatuloy ko ang pagbabasa ng dokyumento."'Yun nga. Ayaw naman pumayag ng babaeng iyon." Asar na wika nito kaya napatawa ako."Pakasalan mo." Masama naman itong nakatitig saakin."Your face! Napaka amazona ng babaeng iyon! Ang sakit sa ulo!" Sigaw
HIRAYA ALMENDRAL(Hours before meeting Yasmir, Fiona and Yassir)"Let's go travel international." Wika ni Ayane. Napataas ang kilay kong hinarap siya, napatigil din ako sa pagsubo ng pagkain dahil sa sinabi nito.Nasa cafeteria kami at lunch time, nagpapa-clearance na kami at ilang araw nalamg graduation na namin."Wala akong passport, baka nakakalimutan niyo." Asar kong sabi sa kanila, tsaka ko tinuloy ang pagkain ko."Edi kukuha tayo. Para namang ang laking problema niyang, Hirababes." Nadine groan in disbelief. Na para bang mahirap kumuha ng passport, pero madali lang sa kanya. Well, she has so many connections kaya nakukuha niya gusto niya kaagad. As in kaagad."Ako bahala sa'yo. Sama mo narin si Nadia at Imori. This is girls outing. Walang lalaki. Period." Ngumuso ako sa sinabi ni Nadine. Kaya niya 'yun? Nang wala si Elijah?"Pa saan naman tayo?" Tanong ko. "Wala akong pera," kaswal kong sabi sa kanila. Tumawa naman silang tatlo."Duh, kami na bahala sainyo. Kami umaya, tapos ha
HIRAYA ALMENDRALSana hindi ko sinabi kay mama na wala na sila Kuya Harold at Tito Rey dahil iyon din ang oras na nawala saamin si Mama. Muli itong inatake sa puso at hindi na naagapan.Walang-wala ako sa sarili habang nakatitig sa wala ng buhay na katawan ni mama.Siguro iyon nalang din ang hinihintay ni mama. Ang marinig kung nasaan si Kuya Harold at Tito Rey. Dahil alam niyang okay na kaming tatlo, at alam niyang lumalaban si Ate Mel sa sakit niya. Alam niyang kakayanin na namin ng wala siya, siguro closure nalang talaga hinihintay ni mama.Hindi magawang umiyak ni Nadia, pero tahimik itong nakatitig sa kabaong ni mama. Habang si Imori ay patuloy na umiiyak."Mama, diba nangako ka? Aalagaan mo pa kami ng baby ko." Napakurap ako ng ilang beses para hindi umiyak sa sinabi ni Imori habang kausap si mama na nasa loob ng kabaong."Diba sabi mo babawi ka sa mga apo mo? Kahit hindi na saamin mama, bakit ganon? Bakit iniwan mo parin kami?" Kinuha na siya ni kuya dahil nakakasama sa kanya a