Nang magmulat ng mata si Adelaide ay napansin niyang nasa kama na siya ngayon at nakahiga. Hindi niya alam kung gaano siya katagal na nawalan ng malay, ang huling naaalala niya lang ay sumakit ang ulo niya at nahilo siya, pagkatapos ay nawalan na siya ng malay at tuluyang nabuwal. She looked around the room, she’s alone. It’s possible that Daniel’s home and he saw her on the floor and he carried her to their bed. Maingat siyang bumangon para makaupo, napalingon naman siya sa may pinto nang bumukas ito at iluwa si Daniel na may dalang tray na may kung anong umuusok doon. Kumunot ang noo niya sa lalaki. “Baby, you’re awake,” agad na lumapit sa kanya si Daniel matapos nitong ilapag sa may lamesa ang dalang tray. Naupo ito sa may gilid ng kama at hinawakan ang magkabilang kamay niya. “You scared the shit out of me, what happened?” he asked her. He squeezed her hand while his eyes were on hers. Pinagmasdan siya ni Adelaide at napailing. “I don’t know… nahilo lang ako kaya ako natumba,”
“Where are you going?” She watches him dressed up while she’s hugging his pillow. Narooon pa ang amoy ni Daniel kaya naman mahigpit ang yakap doon ni Adelaide. Nakatakip sa katawan ni Adelaide ang kumot habang nakasilip pa rin siya at pinapanood ang kasintahan habang nagbibihis ito. Hindi niya mapigilang mapangiti habang pinagmamasdan ang lalaki. “Thunder is asking me to help him,” he shrugged and looked at her. Lumapit ito sa kanya at naupo sa kama. Hinaplos ni Daniel ang pisngi ni Adelaide bago yumuko at mabilis na dinampian ng halik ang labi niya. “This early? Hindi pa ako nakaka pagluto ng almusal, e,” reklamo niya naman sa lalaki. Hinawakan niya rin ang butones ng polo nito at binubuksan ito. Daniel chuckled and pecked on her lips again. “It’s okay, baby. I’ll just eat there,” sabi nito sa kanya. Hindi naman siya nagsalita habang nakatingin siya sa lalaki. “Why? What’s wrong?” he asked her. Umiling naman si Adelaide bilang sagot dito. “What time are you going home?” tanong n
Adelaide was smiling while looking at the ring on her finger. Nakapaglinis na siya ng katawan niya at kasalukuyang nakaupo sa may kama at sinusuklay ang buhok niya nang pansamantalang tumigil upang muling pagmasdan ang singsing sa daliri niya. Tila hindi niya maalis ang ngiti sa mga labi habang nakatingin pa rin doon.Kanina ay pinisil-pisil niya ang pisngi upang siguraduhin na hindi siya nananaginip at totoo ang lahat ng nangyayari sa buhay niya. Upang siguraduhin na hindi siya nananaginip at talagang inalok siya ni Daniel ng kasal. She touched the diamonds on the ring and smiled sweetly. Most of the time, she feels like everything is really just a dream. A fantasy. May mga umaga pa rin na kinukurot niya ng pino ang sarili upang malaman na totoo ang lahat ng nangyayari sa buhay niya. Sino ba naman ang mag-aakala na dahil sa nangyari ay makakatagpo siya ng katulad ni Daniel? Na sa kalagitnaan ng pinagdadaanan niya, makakahanap siya ng lalaking mamahalin siya ng lubos. Parang kahit
“Are you sure that you will be fine here?” Adelaide smiled at Daniel when he asked her that question the nth time already. Kanina pa ito hindi mapakali at tanong nang tanong sa kanya kung magiging ayos lang ba siya dahil may kailangan asikasuhin ang lalaki ngayong araw. She already told him that it’s fine and there’s nothing to worry about. Secured naman ang bahay ni Daniel kaya alam niyang wala namang mangyayaring masama sa kanya. Also, he will be out for just a day. Sabi ni Daniel sa kanya ay pinaka late na uwi na nito ay bukas ng umaga kaya naman may chance na makakauwi ito ng gabi. “Yes, I am fine. I have food here, I have plants to take care of, and…” she almost rolled her eyes. “Julianna is here to accompany me,” halos labas sa ilong na sabi ni Adelaide sa lalaki. Kahit na inis siya sa babae, pinipilit pa rin niyang pakisamahan ito dahil na rin kapatid ito ni Bea, hindi naman pwedeng mawala ang respeto ni Adelaide sa babae. Daniel looked at her and frowned a little. “I can
“Just fucking get the CCTV copies, okay?” malakas ang boses ni Daniel habang may kausap ito sa telepono. Gaya nga ng sabi nito, umuwi ito ngayong gabi at naabutan siya nitong umiiyak sa kama nila kanina. Hindi mawala sa isipan niya ang nangyari. Alam ni Fernando kung nasaan siya at kung siya ang tatanungin, gusto niyang umalis sila ni Daniel sa lalong madaling panahon! Alam niya ang kapasidad ng amain niya dahil na rin nasaksihan niya naman iyon noong nasa Davao pa siya. Alam niya na balewala ang batas sa lalaking iyon dahil alam nitong malulusutan lang nito iyon. “Daniel…” tawag niya sa lalaking kanina pa palakad-lakad habang may kausap ito sa cellphone nito. Lumingon naman ito agad sa kanya at ibinaba ang hawak. “What is it, baby?” he asked her. Hinawakan niya ang kamay nito at pinisil iyon ng marahan. “Calm down…” mahinang sabi niya rito dahil nakikita niya na mainit ang ulo nito. Alam naman niya na hindi ito ang inaasahan nitong sasalubong rito sa pag-uwi nito. Pero naisip
“Yes, yes. We’re fine. Just be careful, too, okay? I am still working on knowing how to fucking stop him.”Kumunot ang noo Adelaide nang marinig ang boses ni Daniel. Agad niyang niyakap ang lalaki pero napadilat siya nang hindi niya maramdaman ang lalaki. Napalingon siya kaagad sa paligid at nakita niyang nakaupo si Daniel at may kung anong ginagawa sa may study table na naroon.Nakatalikod din ito sa kanya kaya marahil ay hindi siya nakita nito nang magising siya. Marahan siyang bumangon at ibinalot ang kumot sa hubad pa rin niyang katawan. Base sa orasan na nakasabit sa pader ng kwarto ni Daniel, halos alas onse na ng umaga.Hindi na rin siya nagtaka na tanghali na siya nagising dahil na rin sa sobrang pagod nang nagdaan na gabi at sa ginawa nila ni Daniel. She walked towards Daniel and put her hand on his shoulder. Hinawakan naman agad iyon ni Daniel at nilingon siya. “I’ll just call you later, Thunder,” Daniel said and ended the call. “What is it?” tanong niya sa lalaki na aga
Nanakit ang ulo na nagmulat ng mga mata si Adelaide. Sobrang sakit ng ulo niya na tila ba’y may pumupukpok roon kaya naman sapo niya ang noo nang bumangon siya. Halos ayaw niya ring imulat ang mga mata dahil sa nararamdamang sakit ng ulo. She stayed still for a moment and immediately opened her eyes. Agad siyang natigilan nang naalala ang nangyari kaya mabilis niyang inilibot ang paningin sa kwartong kinaroroon niya. “No… no… no…” she’s in her room… in their house!Tinignan niya ang damit niya at nakita niyang napalitan na iyon ng isa sa mga damit niyang alam niyang iniwan niya sa bahay nilang iyon. Mabilis siyang nagtungo sa pinto at binuksan iyon pero bigo siya nang mapagtanto na nakakandado iyon mula sa labas. Bumibilis ang tibok ng puso niya dahil sa takot na nararamdaman habang pilit na binubuksan iyon. Malakas niyang kinatok ang pinto habang pilit na binubuksan ito at itinutulak. “Hello? May tao ba diyan? Palabasin niyo ako rito!” malakas na sigaw niya, umaasang may tao sa
Hindi masikmura ni Adelaide na kumain kahit pa noong isang gabi pa siya huling kumain. Hindi pa rin siya hinahayaan na makalabas ng kwarto niya kahit anong pakiusap niya kay Fernando, he locked her up and the only person she sees is the maid who’s bringing her food. Pilit siyang humihingi ng tulong dito pero bakas din ang takot sa mukha nito kaya wala rin itong nagagawa para sa kanya. She felt like her head was being hammered. Masakit iyon na makirot kaya naman nananatili lang siya sa kama. Kaninang umaga pa rin siya nagsusuka na akala niya noon ay natapos na noong nasa Maynila pa siya. She often feels bad the past weeks. Hindi naman siya umiinom ng gamot dahil hindi niya rin tiyak kung ano ba ang dapat na inumin niya. Isang katok ang nagpamulat sa mga mata niya. Lumingon siya sa pinto at naghintay ng pagbukas nito at ilang sandali lamang, bumukas iyon at bumungad sa kanya ang ina. That was the second time she saw her… nagkakausap lang sila ng ina sa pagitan ng pinto niya hindi n
“Everything’s ready!”Parang mas kinabahan si Adelaide nang marinig ang boses ni Zyline nang sabihin iyon. Natapos na ang photoshoot nila para sa kasal at aayusan naman na sila ngayon dahil alas diyes ng umaga ang seremonya ng kasal nila ni Daniel. Halos hindi nakatulog si Adelaide kagabi sa pag-iisip ng mga mangyayari. Alam niya naman na wala na si Fernando sa buhay nila, si Julianna ay kasalukuyang nakakulong pero hindi niya maiwasan na kabahan. May takot sa dibdib niya na namumuhay na paano kung may hindi magandang mangyari sa araw na iyon? Ano ang gagawin nilang dalawa ni Daniel?“Are you okay?” hinawakan ni Rain ang balikat niya at nginitian siya nito. Ang buong pamilya ng Dela Cruz ang nagpunta sa Davao para roon sila ikasal ni Daniel. Noong una ay hindi siya makapaniwala nang sabihin ni Daniel sa kanya na walang problema sa mga ito na roon na lamang sila ikasal, akala niya ay maiinis sa kanya ang mga ito dahil sa perwisyo na dala niya dahil lahat ng ito ay sa Maynila naninira
Nagising si Adelaide nang nakarinig ng ingay sa labas ng mansion at nang silipin niya ang orasan sa lamesa sa tabi ng kama ay nalaman niyang pasado alas nueve na rin ng umaga. She frowned a little and hugged the pillow tight. Simula nang malaman na buntis siya at tila mas naging antukin siya kaysa noong hindi niya pa alam ang bagay na iyon. Mas gusto niyang matulog sa kwarto kaysa lumabas at makipag-usap sa mga tao. It has been a week already since they were discharged from the hospital. Sa mansion sila bumalik at habang nasa ospital silang dalawa ng Mommy niya ay si Daniel ang nag-asikaso ng lahat sa bahay nila. Ipinaayos nito ang lahat ng kailangan na ipaayos. Ipinalinis nito ang lahat at siniguradong walang naiwan na bakas ni Fernando roon. Kung paanong nagawa lahat ni Daniel ang lahat ng iyon ay hindi niya rin mawari. Ang sapantaha niya ay kumuha ito ng maraming tao upang mapagtulungan ang lahat ng iyon. Lahat naman din ng tauhan nila ay masaya sa pagdating ni Daniel at ang mga
“Why… why are you doing this to me…?” nangingilid ang luha sa mga mata ni Adelaide habang nakatingin kay Fernando. Nakatutok pa rin ang baril sa ulo niya at hindi nawawala ang takot na nararamdaman niya na anumang segundo, maaari nitong iputok ang baril sa kanya.Maaaring iyon na ang katapusan ng buhay niya. Akala niya ay magiging ayos na ang lahat… akala niya ay kahit papaano, makakahinga na sila ng mommy niya ng maluwag dahil wala na si Fernando sa buhay nila…Hindi pa rin pala…He’s still here, and he’s here to kill her.“Why?” Fernando chuckled. Nakakakilabot ang tawang pinakawalan nito habang nakatingin sa kanya. Mahigpit na hinawakan nito ang baba niya at pinisil iyon. Sinubukan niyang iiwas ang mukha ngunit pilit siyang pinahaharap ng lalaki rito. “Your money should be mine! I took care of your fucking mother when your dad died and–”“You killed my dad!” malakas na sabi niya na dahilan bakit muling dumapo ang palad nito sa mukha niya.Nakaramdam siya ng kirot mula sa pagkakasa
She could feel Daniel’s tight hug on her while the gunshot continued. He was covering her and protecting her. Ang dalawang lalaking humila sa kanya kanina ay nakahandusay na ngayon at hindi niya malaman kung wala na bang buhay ang mga iyon o mayroon pa. “Daniel…” tawag niya sa lalaki na pilit niyang nililingon. “I’m here, baby. I’m here…” sabi nito sa kanya bago siya inalalayan na tumayo at hinila upang tumakbo para muling magtago. Sa tuwina ng makakarinig siya putok ng baril ay napapapitlag siya sa takot. She didn’t grow up in that environment, ngunit simula nang dumating si Fernando sa buhay nilang mag-ina, sa buhay nila noong naroon pa ang daddy niya, nagkaroon na siya ng ideya sa karahasan. “Hurry up, baby. You need to hide,” sabi ni Daniel sa kanya at pilit na binuksan ang isang pinto na nasa dulo ng mansion. Nabuksan nito ang pinto ng walang kahirap-hirap at hinila siyang papasok doon. “Just stay here, okay? I need to help them,” hinawakan ni Daniel ang magkabilang pisngi n
“Adelaide, there’s no time, baby. You have to come with me…” hinawakan ni Daniel ang magkabilang pisngi niya habang pilit siyang hinihila nito mula sa pagkakaupo. He’s stronger than her, that's why it was so easy for him to carry her. “Daniel, no…” humihikbi pa rin na sabi niya sa lalaki. Bakas ang pagtataka sa mukha nito kung bakit siya tumatanggi sa pagsama rito. Kung siya lang ang masusunod, sasama siya… sasama siya sa lalaki kahit saan pa sila magpunta. Aalis siya roon, hindi siya magdadalawang-isip… pero hindi maaari. “Baby… what’s going on?” Daniel asked her before looking at the door. Hindi niya rin alam kung ilang minuto pa ang mayroon siya para maitakas si Adelaide sa lugar na iyon. Natitiyak niyang babalik ang isang lalaki at malalaman nito na naroon siya sa loob ng kwarto ni Adelaide. Humihikbi si Adelaide habang nakatingin sa lalaki. Kanina ay iniisip niyang panaginip lang ang lahat nang makita niya ito. Iniisip niyang panaginip lang na muli niyang nahawakan ang lalaki
Nagmamadali siyang nagpunta sa banyo nang maramdaman ulit ang pangangasim ng sikmura niya. Pakiramdam ni Adelaide ay lahat ng kaunting kinain niya ay isinusuka niya rin. Halos wala na siyang kinakain dahil sa kawalan niya ng gana ngunit hindi pa rin nawawala ang pagsusuka niya sa umaga, kung minsan ay kahit sa gabi. Hindi niya maipaliwanag ang nararamdaman niya.She feels tired all the time, she’s dizzy and she feels like she’s getting heavy, too. Hindi niya rin sinasabi ang nangyayari sa kanya sa kahit na sinong pumapasok sa kwarto niya. Ayaw niyang malaman ni Fernando kung ano ang nangyayari sa kanya at alam niyang ikatutuwa lang ng lalaking iyon na makita siyang nahihirapan. Naupo siya sa malamig na tiles habang nakahawak sa may toilet bowl at pinapakiramdaman ang sarili. Hindi niya maalala na nangyari ang ganito sa kanya kahit noon pa. Kung nagkakasakit naman siya ay kahit na walang gamot ay gumagaling siya… pero iba ngayon. She looked down and sighed heavily. Marahan siyang tum
He could smell the familiar scent of alcohol all over the room. He tried moving his hand but he instantly felt the pain from it. Iminulat niya ang mga mata at hindi siya nagkamali nang iniisip. He’s in the hospital room, and he’s probably sedated with drugs since he’s still feeling groggy. Sumasakit din ang ulo niya at mas gusto niyang ipikit ang mga iyon. “Daniel?” He heard his cousin’s voice. Iminulat niyang muli ang mga mata at bumaling sa pinanggalingan ng boses na iyon. Nakita niyang naroon si Hunter habang nakatingin sa kanya. Nasa may likuran naman nito si Thunder na nakatingin sa labas at may kausap sa telepono nito. “Why are you here?” he asked them, his voice was rough and hoarse. Inabot naman ni Hunter ang tubig na nasa may gilid na lamesa bago inalalayan siya na makaupo para makainom. “Akala namin patay ka na, e. Tatlong araw ka ng hindi gumagalaw,” sabi ni Hunter sa kanya. Kumunot ang noo niya dahil doon. He was out for that long?Damn. Thunder looked at him and shov
Hindi masikmura ni Adelaide na kumain kahit pa noong isang gabi pa siya huling kumain. Hindi pa rin siya hinahayaan na makalabas ng kwarto niya kahit anong pakiusap niya kay Fernando, he locked her up and the only person she sees is the maid who’s bringing her food. Pilit siyang humihingi ng tulong dito pero bakas din ang takot sa mukha nito kaya wala rin itong nagagawa para sa kanya. She felt like her head was being hammered. Masakit iyon na makirot kaya naman nananatili lang siya sa kama. Kaninang umaga pa rin siya nagsusuka na akala niya noon ay natapos na noong nasa Maynila pa siya. She often feels bad the past weeks. Hindi naman siya umiinom ng gamot dahil hindi niya rin tiyak kung ano ba ang dapat na inumin niya. Isang katok ang nagpamulat sa mga mata niya. Lumingon siya sa pinto at naghintay ng pagbukas nito at ilang sandali lamang, bumukas iyon at bumungad sa kanya ang ina. That was the second time she saw her… nagkakausap lang sila ng ina sa pagitan ng pinto niya hindi n
Nanakit ang ulo na nagmulat ng mga mata si Adelaide. Sobrang sakit ng ulo niya na tila ba’y may pumupukpok roon kaya naman sapo niya ang noo nang bumangon siya. Halos ayaw niya ring imulat ang mga mata dahil sa nararamdamang sakit ng ulo. She stayed still for a moment and immediately opened her eyes. Agad siyang natigilan nang naalala ang nangyari kaya mabilis niyang inilibot ang paningin sa kwartong kinaroroon niya. “No… no… no…” she’s in her room… in their house!Tinignan niya ang damit niya at nakita niyang napalitan na iyon ng isa sa mga damit niyang alam niyang iniwan niya sa bahay nilang iyon. Mabilis siyang nagtungo sa pinto at binuksan iyon pero bigo siya nang mapagtanto na nakakandado iyon mula sa labas. Bumibilis ang tibok ng puso niya dahil sa takot na nararamdaman habang pilit na binubuksan iyon. Malakas niyang kinatok ang pinto habang pilit na binubuksan ito at itinutulak. “Hello? May tao ba diyan? Palabasin niyo ako rito!” malakas na sigaw niya, umaasang may tao sa