5/5 pahinga na ako guys huhu nanlalabo na mata ko kakatutok sa pc hehe. Don't forget to vote, comment, and rate. <3
“I was like a child again, I couldn’t even move normally. I had to wait for someone to help me. It took me a year to be able to walk again. And it took me months to talk again. It was frustrating to learn everything from scratch. And I don’t want to give up. I don’t want to give you up. I don’t want us to end–”Umiling si Athalia, “Hindi ko alam ang dapat kung paniwalaan, Rafa. Saan ka noong umalis ka?”“I went to Kristal,” malumanay na wika nito.“For what?” she said–almost a whisper.Her eyes were darting through his soul. Hindi niya mabasa kung ano ang emosyon o iniisip nito. Nakatitig lang ito sa kanya, animo’y hinihintay pa ang mga paliwanag niya. Napalunok siya nang makita kung gaano ito kaganda ngayon, kahit pa namumula ang ilong nito dahil naiiyak ito. But she was the most beautiful woman he had ever seen. Walang papantay sa ganda nito sa paningin niya.“Raphael,” tawag nito sa kanya–doon lang siya natauhan nang makitang iritado ang ekspresyon nito.Tumikhim siya bago sumagot,
“Darling!” maligayang sigaw ni Max.Mabilis rin siya lumapit rito at niyakap ito nang mahigpit, “God. You are back!”Humalik ito sa pisngi, “Of course I am. Where are my favorite babies?” Bumitaw siya sa pagkakahawak sa kaibigan niya, “They are at home. Hindi ko na sinama, alam mo na.”Tumango ito, “You haven’t talked to your husband?’“Ex-husband,” pagtatama niya rito. Pabirong ngumiti si Max, “Nah. He is still your husband. Legally. You plan on hiding the triplets forever?”Umiling siya, “Nagbago ang isip ko. The kids deserve to know their biological Dad. But I am not getting back with him. Tapos na kaming dalawa–kinasal lang naman kami dahil kay Baby Boo. And it was a mistake. I don’t want to repeat the same mistake again.”“Wow. The problem is–papayag kaya ang tatay ng mga bata na basta-basta na lang kayong maghiwalay,” mapanudyong wika nito.Umirap siya, “Matagal na kaming tapos, ‘no. We just need to separate legally para kung gusto nitong magpakasal muli dahil sa tamang rason,
“What are you doing here?” gulantang na wika ni Tati nang makita si Raphael sa labas ng hospital.May dala itong bulaklak, bihis na bihis ito. Halos sumabog na ang dibdib niya sa kaba, Nang tumawag ito kagabi ay narinig nitong nagsalita ang anak nila kaya agad niyang pinatay ang tawag kagabi. At hindi niya binuksang muli ang cellphone niya. Dahil takot siya na baka alam na nito, hindi niya pa nabubuksan ang usaping ‘yon sa mga bata–natatakot siya na baka magalit ang mga ito sa kanya. “I texted you, Baby. Hindi mo ba nabasa?” nagtatakang tanong nito.“H-hindi ka galit?” she asked nervously.Kumunot ang noo nito, “Why would I be mad at you?” Lumunok siya at nag-iwas ng tingin, “Nothing. Don’t mind me.”Raphael sighed, inabot sa kanya ang hawak na tungkos rosas. “For you.”Tinanggap niya iyon, “Thank you.”“I texted you because today is Mom’s birthday and she’s lookin’ for you. Hindi mo raw siya ni-reply-an. She was even calling you. What happened to your phone?”“Biglang nasira kagabi–
“Saang hospital, Kuya?” napatayo na siya sa kinauupuan, napatingin sa kanya lahat. Ngunit wala siyang pakialam roon. Ang tanging nasa isipan niya lang ay ang mga bata. Hindi siya mapakali.“Sa hospital kung saan ka dating nagtatrabaho. Kumalma ka okay? The kids will be alright. Hindi ko sila papabayaan. Kapag kalmado ka na sumunod ka na rito.”How can she calm down? Ang mga anak niya ang mga pinag-uusapan. Ang tanging nasa isip niya lang ngayon ay ang makapunta sa hospital. Kailangan siya ng mga anak niya. “Mom, Dad. Aalis na po ako. Something came up,” nanginginig niyang wika. Lumambot ang ekspresyon ng ginang, “Raphael ihatid mo ang asawa mo.”Hindi na siya tumutol pa. Nagpatianod siya sa hila ni Raphael. Ang tanging nasa isip niya lang ay ang makarating sa hospital. Pakiramdam niya ay bumagal ang oras. Kung kailan siya nagmamadali ay mabagal ang paglipas ng oras. Hindi siya mapakali. Naiiyak na siya sa takot. “Calm down,” Raphael said out of the blue.“Paano ako kakalma Raphael?!
“Mama who’s that?” Ryder who was looking at his father with awe. Hindi siya makasagot, nanatili ang mga mata niya kay Raphael na hindi maalis ang mga tingin sa mga bata. Papalit-palit ang tingin nito sa mga bata. Si Ryker at Ryler na tahimik tinitignan ang tatay nila. Habang si Ryder, kinikilatis ito–sa paningin ng mga bata isa itong estranghero. Kung sino man ang makakakita sa apat, iisipin agad na mag-ama sila. The triplets are Raphael’s mini me. Tumingin si Raphael sa kanya, asking if he can go near them. Tumango siya rito, mabilis itong naglakad. Nasa harap na niya ito ngayon. “Hi,” wika ni Raphael habang nakangiti–pulang-pula ang mga mata nito, halatang galing sa kakaiyak. “Mama is that for us?” Ryder asked, sabay nguso nito sa mga hawak ni Raphael. “Yes, this is my gift for the three of you.” “Mama, is he your boyfriend?” hindi mapigilang matawa ni Tati, may sakit na nga ang mga anak niya nagawa pang maging chismoso. “He is…” Bago pa man niya masagot ay pumalahaw na
Maraming bagay ang pinagsisisihan ni Raphael, isa naroon ang pananakit niya sa sariling asawa. Pinalaki siyag matino ng nanay niya–siya lang itong gago. Lahat ng pananakit ay nagawa na niya sa asawa. Kaya ngayon ay sising-sisi iya lalo pa’t biniyayaan pala sila ng mga anak. Hindi niya lubos maisip na sa limang taong wala siya sa buhay ni Athalia ay may tatlong bata itong inaalagaan. He felt sorry for his wife.Napatingin siya sa mga bata, nakasampa si Athalia sa hospital bed. Nakasandal sa kanya ang tatlong bata habang nanunuod ng palabas sa cellphone. Namamangha siya sa tagpong iyon, maganda ang asawa niya pero mas lalong gumanda ito sa paningin niya nang malamang ina ito ng mga anak niya.Kaya pala iba ang pakiramdam niya nang makita niya ang mga ito sa mall. Iyon siguro ang tinatawag na lukso ng dugo. Hindi niya alam kung bakit pero hindi niya maalis ang tingin sa mga bata nang makita niya ang mga ito. Nang makita niya ang mga ito sa hospital ay halo-halong emosyon ang naramdaman
“Raphael…” tawag niya rito, nag-angat ito ng tingin. “Can I meet them tomorrow?” tanong nito sa kanya. Pauwi na sila ngayong araw, si Austin ang sumundo sa kanila. Ayaw pumayag ng mga kapatid niya na ihatid sila ng Raphael–naiintindihan naman niya ang mga ito. Na pinoprotektahan lang sila ng mga ito. She smiled, “Kausapin ko muna sila. If pumayag sila I will inform you right away.” “Thank you,” sumulyap ito sa mga bata na nasa sasakyan. “Can I tell Mom about them?” “Sure, I will explain everything to the kids. I will inform you kapag pwede niyo silang ma-meet.” Naintindihan ng mga bata na si Raphael ang tunay nilang ama. Ngunit nais niyang ipaliwanag ang lahat ng bagay. Dahil baka malito ang mga ito, lalo pa na sigurado siyang kukulitin siya ng biyenan niya. “Can I kiss them?” parang batang tanong nito. “Of course–” “Siguraduhing sa bata ang halik. Hindi kasama ang nanay,” singit naman ni Austin na hindi pala pumasok sa sasakyan. Nakatayo ito sa gilid kaya napaatras siya.
Halos mapaluha si Athalia nang makita kung saan sila unang pumunta–sa sementeryo, kung saan nakalagak ang namayapa na nilang anak na si Baby Boo. Napatingin si Raphael sa kanya at ngumiti. Naikukwento naman niya sa mga bata na may kapatid sila na pumanaw na. Matagal-tagal na rin na gusto ng mga bata na makita ang puntod ng kapatid nila.Nang bumaba sila sa kotse ay may dala silang bulaklak, karga ni Raphael ang bunso habang napapagitnaan nila ang dalawa. Nang makarating sila sa museleo ay manghang-mangha ang tatlo. “Mama sino nakatira rito?” tanong ni Ryker–nagpapababa ito sa ama niya, binaba rin naman ni Raphael.“Dito nakatira ang Ahma natin, Lola ko. Lola niyo rin siya,” paliwanag nito. “Dito rin nakatira ang kapatid niyo si Boo.”“Wow! Ito bahay ni Baby Boo, Mama?” si Ryler na nag-uumpisa nang maglibot-libot sa museleo. “Mama kapag ba ako namatay rin dito rin ako titira?” biglang tanong ni Ryker na mabilis na nagpalingon sa kanilang dalawa ni Raphael. “Ryker!” nahihindik na wika
“Athalia’s not pregnant, okay?” Pagtatama ni Raphael. Nakahinga naman ng maluwag si Tati nang marinig iyon. Tila ba nabunutan siya ng tinik sa lalamunan. “What? Why?” Dismayadong sambit ni Gabriella. Pilit ngumiti si Tati, “Hindi ako buntis, Mommy. Iba lang ang pagkakaintindi ng mga bata sa sinabi ng mga kapatid.” “Yes, Mrs. Yapchengco. Iba lang ang pagkakaintindi ng mga bata. Akala nila ay buntis ang ibig sabihin ng sunabi ko," Austin said. “Owwww!” magkapanabay na sambit ng mga bata, dismayado rin ang mga ito. Akala nila ay magkakaroon na rin sila ng kapatid. “Why Daddy? I thought when Papa Austin said Mommy has alaga in her tummy. Does it mean that we have a baby sister now? Why Mommy is not pregnant?” Biglang tanong ni Ryker sa ama. Napaawang naman ang labi ni Raphael sa gulat. Tumikhim siya, “Baby, it doesn’t work that way.” Tumingin si Raphael kay Tati at humingi ng tulong. Hindi alam ni Raphael kung paano sagutin ang bunsong anak. “Jusko,” wala sa sariling usal ni T
“Kuya,” Tawag ni Tati sa kapatid niyang si Austin. “What is it?” “How’s Dad?” She asked. Simula kasi nang maaksidente si Rapahel ay hindi niya pa nakakausap ang Daddy niya. Ang sabi ng mga kapatid niya ay nasa isla ang Daddy nila. Nag-iwas ng tingin si Austin, “Dad’s fine. He’s doing well.” Umirap si Tati, “How come alam mo? Hindi man lang ako tinatawagan ni Daddy. Nakakatampo na. The kids are looking for him. Panay sabi lang ako na busy siya.”Austin smiled and kissed Tati’s hair, “Soon, Baby. Kapag okay na ang lahat–”“What do you mean by that?” Umiling si Austin, “Bakit ba hindi ka sa sumama sa asawa mo? Bakit ako ang napili mong tabihan?”Patungo sila sa hotel na binook ni Gabriella. Kakalapag lang ng eroplano nila at agad silang sinundo ng mga tauhan mula sa hotel. Mahigit Apat na sasakyan ang sumundo sa kanila. Dahil ang dami nilang lahat. “Masama bang samahan ko ang mga kapatid ko?” Si Archer na tulog na tulog sa passengear seat, kasama nila sa Van si Mimi, ZD, ang anak
May mga multo ng kahapon na kapag lumitaw ay mayayanig ang mundo mo. Lalo na kung hindi pa na isasara ang librong iyon. Kaya hindi mapakali si Tati nang makitang muli si Kristal. They never had the chance to talk again, to say how sorry she was when she coveted Raphael. Na dahilan nang pagkaleche-leche ng mga buhay nila.Ngunit hindi pa rin maipagkakaila ni Tati na kung walang nangyari sa kanila noon ni Raphael na dahilan upang maipit sila sa isang kasal na walang kasiguraduhan. Ay wala rin sana ngayon ang triplets. She had made a lot of mistakes in her life… Ngunit hindi pa niya naitatama ang pagkakamali niya kay Kristal. She never had the chance to tell her how sorry she was. And Kristal reminded her of the stupid things she had done and what she had lost. “Baby?” tawag ni Raphael kay Tati ngunit hindi man lang ito tumalima. “Tati?” sinubukan niyang muli ngunit tulala pa rin ito. Hinawakan ni Raphael ang kamay ni Tati at pinisil, doon lang nito nakuha ang atensyon ni Tati. “Is ther
“Raphael!” tawag ni Tati sa ama ng mga anak niya. Hindi niya mapigil ang mapairap sa inis, umagang-umaga ay pinipika na naman siya nito. Ngayong araw kasi tatanggalin ang cast nito. Patuloy na kumatok si Tati sa pinto ngunit walang Raphael na sumagot. “Kapag hindi ka lalabas r’yan gigibain ko ang pinto!” banta pa niya. Kailangan kasi nilang magmadali dahil mamayang tanghali ay may flight pa sila pa-Mindanao. Ngayong araw rin kasi ang byahe nila sa pangakong sinabi ni Gabriella Yapchengco noong nakaraan, to celebrate her birthday they will be spending a week vacation in an island.Wala ang mga bata, kasama ng mga magulang ni Raphael para mag-shopping kaya wala siyang choice kundi samahan ang hilaw niyang asawa sa hospital. “Raphael? We have to hurry, Raphael! Bubuksan ko ‘to—”Bumukas ang pinto bago pa man matapos ni Tati ang sasabihin niya. Sumalubong sa kanya ang bagong ligo na si Raphael. Pinasadahan ni Tati ng tingin si Raphael, nakasuot ito ng puting V-ne
Sa mansyon ng mga Yapchengco… “Sa tingin niyo magkakabalikan na iyong dalawa?” wika ni Mimi. Umirap si Jean, “Heh! Maduga kayong mag-asawa. Matalo ang isa, may chance naman ang isang manalo.”Umakbay si ZD sa asawa, “Of course! Ang laki rin kaya ng mapapanalunan rito.” Nag-apir pa si Mimi as ZD. “Right, Babe?”“Argh! I hate you two!” pinagkrus pa ni Jean ang braso niya. “Hi guys!” bati ni Lali na kakalabas lang mula sa guest room sa ibaba. “Anong pinagchichismisan niyo r’yan?” bumaling ito kay Jean. “Sa’n ka natulog, Teh? Na-ilock ko pala ang pinto nakalimutan ko na tayo pala ang magtatabi.”“Ha?” Kasabay noon ay ang paglingon ng mga kaibigan ni Jean sa kanya at pagbaba naman ng iilang bisita, mga kaibigan ni Raphael na bumaba. Hindi rin papahuli ang mga magulang ni Raphael at ang mga kapatid ni Raphael. Ang tanging wala roon ay ang mga bata at ang mga-asawa–o mas tamang sabihin dating mag-asawa. Natitipon-tipon lahat sa salas, animo’y isang board meeting. Pumalakpak si ZD upang k
Madaling araw na nang matapos silang magkakaibigan na mag-inuman. Hinayaan ni Tati na sa guest room na matulog ang mga kaibigan niya. Habang ang mga bata naman ay katabi ng biyenan niya at ang mga kapatid naman niya ay hindi niya alam kung saan nagsusuot. Masaya si Tati na maayos ang takbo ng buhay niya ngayon. Masaya siyang nakabalik na si Raphael at unti-unti na itong bumabalik sa dati nitong sarili. Kahit pa man ay nawalan ito ng alaala ay hindi iba ang pinaramdam ni Raphael sa mga bata na estranghero ang mga ito sa kanya. Nakikita ni Tati sa mga kilos ni Raphael na mahal nito ang mga bata.And it made Tati happy… that they are finally having their peace. Bago humiga si Tati sa kama ay naglinis muna siya ng katawan. Kahit gaano pa siya kapagod mula sa trabao o kung ano man ay hindi talaga siya natutulog hanggat hindi naliligo muli. Solong-solo ni Tati ang buong higaan ngayon, walang mga batang nakasiksik sa kanya.Nang humiga si Tati ay agad siyang dinalaw ng antok, epekto na rin
“What’s your plan?” tanong ni Jean kay Tati, matagal-tagal nang kilala ni Jean si Tati bilang katrabaho ngunit ngayon lang siya naging malapit sa babae. Ilag kasi masyado si Tati, naiintindihan naman iyon ni Jean dahil napakaraming pinagdaanan ni Athalia. Ngunit nang makabalik ito matapos ang halos limang taon ay mas naging malapit si Jean at Athalia. At itinuturing na ni Jean si Tati na kapatid. At wala siyang ibang nais kundi ang maging masaya ito. “About what?” untag ni Tati. Nakaupo silang lahat sa may hardin sa isang sulok, sa kabilang banda naman ay ang mga kaibigan ng asawa ni Athalia na si Raphael. “Anong what ka d’yan, Teh! Anong score niyong dalawa ni Raphael?” singit ni ZD na nakaakbay sa asawang si Mimi na animo’y takot itong maagaw ng iba. Hindi mapigilang mainggit ni Jean sa mag-asawa dahil kitang-kita niya kung gaano kamahal ng mga ito ang isa’t isa. Hindi nga inaakala ni Jean na magkakatuluyan ang dalawa dahil akala nilang lahat ay pareho silang dalawa ng gusto.
Maliit pa lang si Archer, nakagisnan niya ang mga magulang na parating nagtatalo. Litong-lito siya kung bakit hindi halos nag-uusap ang mga magulang niya at madalas na magtalo. Nagtataka nga siya kung bakit iba ang pakikitungo ng mga magulang niya sa isa’t-isa habang ang magulang naman ng mga kaklase niya ay malalambing sa isa’t-isa. That’s when he wondered if his parents love each other. Ngunit mas tumatak sa batang isipan ni Archer, ano ba talaga ang pagmamahal?“Ano ba?! Hindi ka pa rin ba titigil sa kakahanap sa babae mo?!” sigaw ng ina niya mula sa opisina ng ama niya. Nakasilip si Archer sa siwang ng pinto kung saan nakikita niya ang ina niyang lumuluha habang ang ama naman niya ay nakatingin lang sa inang lumuluha. “Wala akong balak na balikan siya! Ilang ulit ko bang sasabihin sa ‘yo ‘yun?” sagot naman ng ama niya sa mababang boses. “Oh, please! H’wag na tayong maglokohan, alam naman nating hindi mo ako mahal at mahal mo ang babaeng iyon! No matter how hard I tried, I can’t
“Mommy Lola, Lolo!” sigaw ng mga anak ni Athalia nang makita ang biyenan na nakaupo sa sofa. Tumakbo papalapit ang mga bata sa Lolo at Lola nito. Mahigpit na niyapos naman ng mga magulang ni Raphael ang mga bata. Hinalikan isa-isa ng biyenan niya ang mga bata, tuwang-tuwa naman ang mga paslit. “How about me?” wika ni Rem, biglang sumulpot mula sa kusina. “Tito!” sigaw ng mga bata at kumaripas naman papunta kay Rem. Napangiti na lang siya nang magtitili ang mga anak niya. Tulak-tulak niya ang wheelchair ni Raphael. Ngayong araw na ito ay magkakaroon ng pagtitipon sa mansyon ng mga Yapchengco. Hindi kasali ang extended family ng mga ito. Kundi ang mga kaibigan lang ni Raphael, pamilya ni Athalia at mga iilang kaibigan niya. Pumayag naman si Raphael nang sabihin niyang nais niyang mag-imbita ng mga kaibigan niya. “Mom,” tawag ni Raphael sa ina.Tumayo si Gabriella Yapchengco at humalik sa pisngi ng anak, “Is your leg doing good?”“Yeah, my wife’s taking care of me.”Sumulyap si Gabr