Niyakap ko ang unan at nilaro ang aking mga daliri habang nakahiga sa madilim na kwarto ng hotel.
Payapa ang lahat subalit hindi pa rin nawawaglit sa isipan ko ang nakita kanina sa bahay.
Pero ano nga ba ang magagawa ko? Gayong hindi niya naman ako gusto. Wala naman kaming relasyon bukod sa pekeng kasal na ito.
Besides, why am I even thinking of it? Bakit ba pakiramdam ko ay pinagtataksilan ako? Ni hindi ko rin naman siya gusto. Because until now, my heart still beats for one man. I think so.
We stayed silent for a while as he tried to pull himself together. However, the silence was broken when a familiar voice echoed.
“P-Papa!” Napa angat ako ng tingin nang marinig ang pamilyar na tinig. Mabili
Hindi na umalis si Lionel noong gabing ‘yon. Pero dahil siguro sa mga nasabi ko ay nagalit siya sa’kin. Ilang buwan ang dumaan na hindi niya man lang ako kinakausap o kinikibo at sa totoo lang ay mas gusto ko pa ang mga araw na palagi niya akong sinsinghalan o kaya naman ay sinisigawan.But can he blame me? I can let his cheating pass. Hahayaan ko rin naman siyang makipagkita sa mga babae niya pero huwag naman sana kung kailan narito ang parents ko. He can disrespect me and our marriage as long as he pays respect to my parents.Kagaya ng pagrespeto ko sa Mama niya at kay Tito Max.“Hey, baby. Bakit napakalungkot mo namang tingnan riyan?” Nabalik ako sa ulirat nang marinig ang boses ni Alejandro na lumalapit sa akin. Kaka baba niya lang sa sasakyan habang ako ay nakasampa pa sa motor at nakati
Tahimik akong nakatitig sa wedding ring na ngayon ko lang muling isusuot. Hindi ko naman sinusuot ito sa tuwing nagtatrabaho pero dahil bibisita ako kina Tita at paniguradong… may ilang negosyante ring pupunta roon.Nakasisiguro akong kailangan naming panindigan ni Lionel ang pagiging mag-asawa sa harap nila.‘Paano kung may makakita sa kalandian mo? Ha? Ilugar mo naman!'Parang sirang plaka pa rin iyong nagpapaulit-ulit sa pandinig ko hanggang ngayon. Magmula nang isigaw iyon ni Lionel sa harap ko kahapon ng umaga ay naging laman na iyon ng isip ko.Pero siguro nga ay tama siya. Mas kailangan ko pa yatang mag-ingat. Baka mamaya may bumulusok na issue. Hindi maaaring masira ang reputasyon namin dahil lang sa akin.
“Extend the m-marriage, T-Tita?” nangangatal kong tanong. Hindi ko alam kung paano. Hindi ko alam kung kaya ko pa ba.“J-Just a little longer, hija? I'll do my best to keep the company stable. I just need a little more time, and 6 months aren’t enough.”Kaya ko pa nga ba? Hindi ko na alam kung paano ko kakayanin. Ang maisip na magtatagal pa ng isa pang taon ang pekeng kasal namin ni Lionel ay parang sumasakal sa akin. Humingi si Tita Lea ng isa pang taon na palugit at aniya’y gagawin niya ang lahat ng makakaya upang mas mapabilis ang lahat.Hindi ako makasagot sa kaniya. Hindi ko masabi kung oo o hindi dahil gusto ko rin namang hingin ang payo nina Mommy at Daddy. Kung ako ang tatanungin ay ayos lang sa akin na magtagal ang kasal at mas makatulong pa.
“Lionel is in Singapore, right? Sabi niya sa akin ay one week. Akala ko nga noong una ay magkasama kayo, iyon naman pala ay trabaho.” Iyon ang sinambit ni Tita Lea nang mag-usap kami sa telepono isang linggo na ang nakararaan.Kagaya noon tuwing wala si Lionel, nagpanggap lang ako na alam ko ito kahit ang totoo… hindi ko pa malalaman kung hindi pa siya tumawag para mangamusta. Hindi naman kasi nagsasabi si Lionel sa akin, eh.Hindi ko alam kung paano lumipas ang isang linggong iyon. Pakiramdam ko kasi ay blangko ang lahat. At tanging si Lionel lang lagi ang naiisip ko.It's like I became a blank canvas for no reason.Kung kaya't nang makita ko siyang masayang nakikipag-usap kay Captain Sandra sa airport, malapit sa bagong park na eroplano, halos hindi
“C-CK? H-Hija, anong…?”Iniangat ko ang aking tingin kay Ate Lorie habang nakahawak pa rin ako sa barandilya ng kanilang maliit na gate.Sa totoo lang… wala akong ibang mapupuntahan at sa tingin ko ay bahay lang nila ang malapit at ito lang ang kinaya kong lakarin.Malayo kung pupunta ako sa amin, wala naman akong planong umuwi sa bahay namin ni Lionel, at… wala rin akong dalang pera para matulog sa hotel.“P-Pasok ka, hija. Bakit naman basang basa kang bata ka? Ano ba namang–!” Hindi na niya naituloy ang sasabihin nang unti-unting tumulo ang luha sa aking pisngi. Sa palagay ko ay napansin niya rin iyon. “A-Anong nangyari?”Rinig ko ang pag-aalala sa boses niya pe
“Kumain ka, ah? Paborito iyan ni Lionel,” sambit ni Tita Lea habang naghahanda ng almusal para sa akin.Pagod akong ngumiti at tumango sa kaniya. Sa totoo lang ay hindi naman ako kumakain ng rice sa umaga pero mukhang napakasarap ng luto ni Tita.“Birthday mo bukas hindi ba?”Napanguso ako at napatingin sa cellphone ko dahil sa tanong niya.Napatango na lang ako nang makita ko ang petsa. Oo nga. Birthday ko na nga bukas pero hindi ko man lang namalayan. Parang dahil sa dumaang mga pangyayari, siguro ay hindi ko na namalayan ang panahon o talagang nawalan na ako ng pakialam sa araw. Sobrang nakakapagod kasi, eh.“Alam mo bang birthday din bukas ni… Lionel?”
“Rest and sleep. I’ll warm you until the doctor comes.”Hindi ko maalala kung gaano katagal siyang nanatili sa aking tabi. Pero pagkagising ko, tanging ang doktor na lang ang sumusuri sa akin at wala nang ibang taong naroon sa loob. Hindi ko alam kung talaga bang niyakap niya ako sa buong pagtulog ko pero pakiramdam ko’y mas naging maayos ang pakiramdam ko kumpara kanina.“Good evening, Mrs. Alicante. I’m glad that you’re already awake.” Napakurap ako. Hindi ko alam kung anong dapat kong itugon sa bati ng doktor sa akin. Kailanman ay hindi ako natawag na Misis Alicante kahit ng mga negosyante.“Ano… m-magandang gabi rin,” sambit ko at bahagyang tumungo. Nang magbaba ako ng tingin, nagulat ako nang mapansing iba na ang suot kong damit. Sinong…
Kaagad akong nagpasundo sa bahay. Hindi ako papayag na gawin nila iyon sa akin! Ikukulong nila ako sa kasal. Maaaring… buntisin ako para lang masiguradong hindi ako makawala sa kanila.O mas tamang sabihin na para hindi makawala ang pera mula sa kanila.Hindi ako makapaniwalang kaya nilang umabot sa ganoon. Hindi ko tuloy alam kung… dapat pa ba naming ituloy ang kalokohang ito.“Charlotte, sweetie!” Napatigil ako sa paglalaro sa aking singsing nang marinig ko ang tawag ni Mommy mula sa labas ng kwarto.Kaagad kong isinuot ang wedding at engagement ring na nilalaro ko bago naupo nang maayos. “P-Pasok po!”Nang bumukas ang pinto, kasabay noon ang pagkanta ni Mommy at Daddy ng birthday song
When can we say that we’ve moved on from all the pain and heartache? How do we know if we’ve already moved on? How do we know if we’re just forcing ourselves and denying the pain? At higit sa lahat… paano ba tatanggapin ang pagkawala ng ating minamahal?I have lots of questions running in my mind. Habang nakatitig sa puntod ng aking asawa, hindi ko mapigilang itanong sa aking sarili kung paano kinakaya ng mga taong naiiwan ang paglisan ng kanilang minamahal.How can Kuya River… stand strong?Well, maybe he has his little angel that Sandra left to remind him of her love. At si Lionel… ganoon din.“Will you be fine here, Darling?” mahinang bulong ko at hinawakan ang kanyang lap
It still feels unreal. Sa tuwing iminumulat ko ang aking mga mata kada umaga, pakiramdam ko’y hindi totoo ang lahat. When I wake up without him beside me, I’d still wait for him to get out of the shower.But as minutes pass, after realizing everything… that he’s not here anymore… I couldn't stop myself from crying.The past few days were very hard. And it’s not getting any better. Sa bawat araw, parang mas lalo lang akong nasaktan.In the middle of the night, I can still feel him caressing my cheeks. I can always feel his warmth like he never left.“CK…” Nabalik ako sa katinuan nang marinig ang tinig ni Mom. She caressed my back and hair as she softly whispered. “Do you want something to eat? Mananghali
“L-Lionel, please… wake up. Wake up, please?” pakiusap ko.I tried to run and push his bed as fast as I could. Natatakot akong sa oras na bumagal ang takbo namin… baka hindi na kami umabot. Baka iwanan niya na ako. Baka…“Sweetie,” Mommy called and stopped me from entering the emergency room. Pero hindi ako nagpatinag. Gusto kong pumasok. Gusto kong malaman ang lagay ng asawa ko. Gusto kong naroon ako pagmulat ng kanyang mga mata.“Mommy, please. I k-know he’ll want to see me if he wakes up. G-Gusto ko siyang makitang mabuhay, Mommy. H-He’ll be worried sick if he wakes up without me. Alam ko iyon.” Nabasag ang aking boses habang patuloy na nagmamakaawang papasukin nila ako sa emergency room pero… hindi talaga. Ayaw nila.
At first, I thought I was only serving my revenge because they fooled me. Pero sino bang niloloko ko? I can’t… hold it any longer.I can’t contain my feelings anymore. After kissing her, marrying her legally without her knowing, after I locked her there, at matapos kong makita ang paraan ng titig niya sa kapatid ko, I know I wouldn’t be able to last another day without her knowing that she’s mine.At nang magising ako isang araw sa kanyang tabi… I couldn’t help but feel how much my heart is aching. I realized how stupid I am. She’s fucking innocent!At hindi siya biktima ng pangyayari kundi… biktima ng galit ko. I was the one who harmed her. I was the one who hurted her and traumatized her. Kaya anong… karapata
I did shit the next few days. Umuuwing madaling araw tapos aalis na ulit, I go to bars often, meet few ladies and mess with them in a way we both know. Umabot pa sa puntong ginawa ko iyon… sa bahay mismo.Alam kong napakatanga ko, pero wala akong pakialam. I can’t take Katherine off my mind, and I know that I have to! Kaya lahat ginawa ko para maalis siya sa sistema ko. Pero alam kong palagi ko siyang makikita kaya minabuti kong ituon ang atensyon ko sa iba.But unexpectedly, one night, she… saw me doing it with another woman in our very own house.Fuck, I’m so screwed up.“Katherine?!” sigaw ko nang makita siyang tulala sa amin. She looked stunned. Subalit ang gulat ay napalitan ng takot nang
They say that before people close their eyes, they tend to remember the most beautiful thing that happens to their lives.But no matter how much I’m afraid to die, I don’t think I can still… make it.“Lionel… Lionel, please, wake up!” I stared at my beautiful wife as she cried so much. The last thing I want to see is her shedding tears. Dahil sa tuwing nakikita ko siyang umiiyak, it always felt like I failed my duty as his husband.It always reminded me of those days when I was an ass to her. It always reminded me that until now, I’m still not satisfied dahil pakiramdam ko’y kulang pa ang mga ginagawa ko para makabawi sa kanya.“Hala! S-Sorry, akala ko walang tao!” sigaw ni Katherine at kaagad isinar
“Are you craving for something? Do you want anything in particular? May nararamdaman ka ba?” tanong niya habang naglalakad kami sa may airport. Napatawa na lang ako dahil magmula nang malaman niya kanina ang tungkol sa pagbubuntis ko, hindi na siya magkandaugaga sa pag-alalay sa akin. Sobrang saya ko nang mag-positive ang tatlong pregnancy tests at hindi pa rin ako makapaniwala hanggang ngayon. Pero dahil sa reaksyon ni Lionel, sobrang saya ko na totoo ang lahat nang ito. “Are you sure you don’t want anything?” tanong niya nang umiling ako. Kaagad akong napatawa dahil bakas na bakas ko sa kanya ang pagkataranta. “Wala talaga,” sambit ko habang hawak ang kanyang kamay. “Don’t worry about me, okay? I’m really alright.”
That morning, hindi na ako nagulat nang muling magpaalam si Lionel para umalis. He was like that throughout the whole week. Umaalis nang maaga at umuuwi minsan sa gabi o kaya naman ay madaling araw. But there are days when he doesn’t come home at all.Minsan nga ay umuuwi nang madaling araw galing sa ibang bansa nang hindi namin nalalaman. Even though I know that he’s with Kuya River, I can’t help but get worried every time.He thinks that leaving me here in Carles would make me feel at ease and slowly recover from the incident. Pero ang totoo, mas naghihilom ang lahat ng sakit sa tuwing narito siya. Him staying beside me through those painful days did all the job. At sa totoo lang, mas malaki ang naging impact sa akin ng pagkamatay ni Sandra kaysa sa pagtangka ni Alejandro na pagdukot sa akin. And it made me even scared for my husband.
“Do you know anything else?” tanong ko kay Vincent habang nakatitig sa cell phone ni Aaliyah at binabasa ang mensahe ng kanyang ama sa kanya.At habang ginagawa iyon, hindi ko mapigilang maawa sa bata. Alejandro is blessed to have a child. He’s blessed to have a daughter like her. Pero hindi pa siya nakuntento. Why in the world did he want my wife? I get that he likes her, but I never realized that it’ll be to this extent.Unless, there are deeper reasons. But whatever they are, it will still be invalid.“Iyan lang. Kailangan mo ba ang cell phone?” tanong niya.Kaagad akong umiling at saka ibinigay iyon ulit sa kanya. I’ve read enough.“Aalis na ako. That’s all I need to k