Chapter 1

"Kailan ba babalik ang inaanak ko rito? Ang boring kapag wala siya rito!"

Mahina akong natawa sa reklamo ni Irene habang nag-aayos ako ng mga lense ng camera at naghahanda para sa photoshoot lang maya-maya.

"Dalawang araw pa lang nawawala ang anak," sagot ko sa kanya. "Hayaan mo naman maglibang doon kina Auntie. Namiss niya ang mga kabayo at kalabaw."

Masyado akong busy para sa malaking project kong parating kaya naman nang sabihin ni Auntie na gusto niya muna hiramin si Sella ay hindi na ako nagdalawang-isip pa. Ilang araw na rin ako kinukulit ng anak ko na kahit sandali ay dumalaw man lang kami sa probinsya, pero hindi ko siya mapagbigyan dahil masyado akong abala.

"Eh kailan ba yun ibabalik dito?"

"Sa makalawa pa—"

Luigi...

I stopped on my tracks when a cover of a magazine caught my eyes. It's him. The man I left. The man I used to love before. The man that my heart is still screaming for. The father of my child. He had grown so much. He has built empires after empires. He pursued it all because I chose the right thing–I let him go.

I know that I was once the barrier for him to pursue his responsibility to take charge of their company.

Alam na alam ko dahil narinig ko silang nag-uusap noon ng Papa niya tungkol sa pagpapatakbo niya sa business ng pamilya nila. Pero tinanggihan niya iyon at alam kong ako ang dahilan. Ayaw niyang nahahati ang oras niya sa akin kaya hindi niya tinanggap ang responsibilidad na ipinasa ng ama niya sa kanya.

He became a rebel. Because he wanted to be with me. He wanted the both of us to make a family.

Yet I left him...

But now, he became one of the country's youngest billionaire.

Kahit maging ang tungkol kay Sella ay hindi niya alam. Iniwan ko siya na hindi sinasabi na buntis ako. At sa nakikita ko ngayon, masaya ako dahil deserve niya ang lahat ng meron siya ngayon, na handa niyang iwan noon para lang sa akin.

"Jas, ano ba! Nakakaloko ka!" Sigaw sa akin ni Irene, at pumunta na siya pwesto niya.

"Bakit?" parang wala sa sarili kong tanong.

"Anong bakit? Sabog ka ba? Start na tayo." Pinanlakihan niya ako ng mata at mahinang hinampas sa braso. "Ano bang nangyayari say? Bigla-bigla ka na lang diyan natutulala!"

Nasapo ko ang noo ko. Oo nga pala, magsisimula na kami.

Hanggang ngayon malakas pa rin ang impact ni Luigi sa akin. Sa tuwing naiisip ko kung gaano ako katapang at lakas na bigla na lang siya iniwan noon ay hindi ko mapigilan na purihin ang sarili ko. Walang gabi na hindi ako umiiyak. Ilang beses ko rin tinanggka na balikan siya. Pero sa huli, mas pinili ko ang tama.

"Models, get ready!" Sigaw ko at pumalakpak. Naging madali naman ang pagkuha ko ng mga litrato dahil puro propesyonal ang mga ito. They were good. They know how to handle and model the clothes they wear properly.

Matapos ang photoshoot ng umagang iyon ay bumalik na ako sa opisina. Si Irene naman ay nagpaiwan dahil may kailangan pa siya asikasuhin para sa editing at layout.

Habang nagkakape ako ay tinawagan ko si Auntie para kamustahin si Sella, pero out of coverage ang cellphone niya. Medyo mahina rin kasi ang signal sa probing. Pero kampante naman ako na hindi niya pababayaan ang anak ko dahil siya na rin ang nagpalaki sa akin. Noong nagbubuntis ako ay kahit kailan hindi niya ako iniwan. Kaya naman nang bumalik ako rito sa Maynila at dinala si Sella para rito na magtrabaho ay nag-iyakan pa kami dahil ayaw niya mawalay sa anak ko.

Napatitig ako sa wallpaper ng cellphone ko at hindi mapigilan na hindi ngumiti. My daughter got her eyes from her father. Sa tuwing pagmamasdan ko siya ay si Luigi ang naaalala ko.

Alam ko rin na hindi magtatagal at magtatanong na si Sella kung nasaan ang Daddy niya. Hindi pa ako handa sa kung anong isasagot ko kanya. Pero kahit ganon, hindi ko man siya nabigyan ng kompletong pamilya at hindi naman ako nagkulang sa pagmamahal. Lahat ng makakaya ko ay ibinibigay ko.

"Ms. Castro, I just want to remind you about your meeting 3pm sharap." I gazed at my secretary before sighing. Muntik ko na makalimutan.

Tumingin ako sa relong pambisig at nakitang mayroon na lang 30 minutes. Pero hanggang ngayon ay hindi pa rin bumabalik si Irene.

"Yes, thank you." I managed to mutter despite the feeling of nervousness coming all over me. "Please, pakitawagan si Irene. Itanong mo kung nasaan na siya. Kung babalik pa ba siya rito o roon na kami magkikita."

Bumunga ako ng hangin. Bigla akong parang... kinabahan. Hindi ko alam. I can't explain.

Anong klaseng kaba itong namumuo sa dibdib ko? Why the sudden nervousness? Often times, I meet people who wants me as a photographer but I don't get nervous like what I am feeling right now.

"Ready ka na?"

Nag-angat ako ng tingin at nakita si Irene sa pintuan. Nakahawak doon at animo'y ginagaya ang pose ng mga model.

Tumayo na ako at dinampot ang handbag ko. "Bakit naman ang tagal mo?"

"May nakasalubong akong dating kakilala." Ngumiwi siya at para bang diring-diri. "Alam mo na, kwentuhan. Plastikan."

Iling-iling natawa. Kahit kailan talaga ay baliw siya. Sa tuwing wala ako sa mood ay siya lang ang nakakapagpatawa sa akin. Kung anong ikinatahimik ko, siya namang kabaligtaran niya.

Nauna akong sumakay ng elevator at nasa likuran ko naman siya. "Pero sino ba itong big time client natin? Ni wala nga tayong alam tungkol sa kanya. Hindi kaya scam ito?"

"Hindi ito scam!" mabilis niyang depensa. "Bakit naman sila magbabayad agad-agad ng full payments kahit wala pa tayong ginagawa?"

Nagkibitbalikat ako. Hindi ko rin alam. Para sa isang malaking kliyente nag nagpadala agad ng bayad bago pa mapag-usapan ang mga dapat gawin ay masyado hindi kapanipaniwala. Too good to be true. Maliban na lang kung may kakilala siya sa kompanya namin?

"Pakiramdam ko nga may gwapo akong makikita doon. Sana kasing yaman at hot ni Luigi Saldivar, di ba?" Natigilan ako sa pangalang binanggit ni Irene.

Bumigat ang paghinga ko. Minsan, tuwing bukambibig niya si Luigi ay gusto ko siyang bigwasan. But I cannot do that. She likes him. She adores him. Masyado raw kasi itong perpekto at walking green flag. Kahit naman siguro sinong babae ay talagang mahuhulog sa kanya. Lalo pa at kaliwa't kanan na mga magazine at balita sa Tv ay siya ang laman.

Sasakyan na ni Irene ang ginamit namin. Siya na rin ang nag-drive dahil masyado raw akong mabagal magmaneho, baka abutin pa kami ng alas sais. Nag-iingat lang naman ako. I'm a mother. Paano kung maaksidente ako, sinong maiiwan sa anak ko, sige nga?

Wala masyadong traffic ng hapon na iyon kaya naman saktong alas tres ay nakarating na kami. Napakurap ako nang makaharap ko ang malaking building na nasa address. This is huge. So huge. Really huge.

Sobrang yaman pala talaga ng client ngayon?

"Ano, tatayo ka na lang ba rito?" Napabalik ako sa huwisyo ko matapos marinig ang malakas na boses ni Irene.

Pabiro ko siyang inirapan at sabay na natawa. Paghakbang ng paa ko sa loob ay bigla na naman akong nakaramdam ng kakaibang kaba. Binalewala ko iyon at pinilit na mag-focus sa paglalakad.

This building seems familiar... like I've seen in somewhere. Baka sa magazines o diaryo.

"Good afternoon, Ma'am," bati sa min ng babae sa front desk. "How can I help you?"

Si Irene na ang nakipag-usap at ipinakita ang appointment letter namin.

"Just walk straight ahead and go inside the conference room at the left side. My boss is waiting. He'll discuss the information with you."

"Thank you," sabay kaming ngumiti ni Irene at sinundan ang itinurong daan sa amin.

Nang nasa tapat na kami ng pintuan ay mabilis na hinawakan ni Irene ang doorknob. Ang akala ko ay bubuksan na niya iyon, pero mabilis siyang umatras.

"Bakit?" nagtatakang tanong ko.

"Mauna ka na," sabi niya at natawa. Bago pa ako makapag-react ay pinihit na niya ang doorknob at itinulak ako papasok sa loob.

Parang akong binuhusan ng tubig sa lalaking bumungad sa akin. My lips parted and I was left stunned when I saw the man I left years ago, fixing his tie.

"L-Luigi..." mahinang bulong ko sa pangalan niya.

Nang mag-angat siya ng tingin, hindi ko napigilan ang malakas na pagtibok ng puso ko nang pumorma ang isang ngisi sa labi niya.

"Jasmine..." saad niya. The way he always said my name before, it's still the same to the way he said it now.

Napalunok ako nang dahan-dahan siyang naglakad palapit sa akin. And when he stopped in front of me, my breathing hitched when he snaked a hand around my waist and pulled me to him.

"Baby, I missed you. I missed you so much. Where have you been all those years?"