Chapter 2

"S-Sir, are you... are you the client?" I composed myself nang makita ang gulat na tingin ni Irene sa aming dalawa. Ilang beses nagpalipat-lipat ang tingin niya, tapos kukunot ang noo at titingin ulit sa amin.

There was a devilish smirk on Luigi's lips. I realized he immediately hinted the shakiness of my voice.

I am surprised. Who wouldn't be? I am meeting the man I left years ago. And he is smiling at me like nothing happened.

How can I calm down? After five long years, and this is how he wants to see me. Ipinahanap ba niya ako? Paano niya nalaman kung saan ako nagtatrabaho? Alam din ba niyang nagkaanak kami?

Sunod-sunod ang naging paglunok ko. Mas lalo pa akong kinabahan. Ilang taon ko siyang iniiwasan at hiniling na huwag magtagpo ang mga landas namin. Kaya hindi ko inaasahan na magkikita kami sa ganitong sitwasyon.

"Yes, Ms. Castro. I am your client," he muttered dangerously.

Mabilis akong lumayo sa kanya. I saw him eye that movement I just made, and his jaw clenched like I just made a sin.

I tried calming myself again. Kailangan ko umakto na propesyonal. This is a business. A pure business.

Napamura na lang ako sa isip ko dahil tunog kinukumbinsi ko ang sarili.

"Shall we... start, Mr. Saldivar?" I asked him in a serious manner, not minding the curious looks I'm receiving from Irene. I know questions are running through her mind right at this very moment... but I don't care.

Ang gusto ko ay matapos na ito at nang makaalis ako. Pero hindi ko talaga maiwasan na magtanong. Ano pang ibang alam ni Luigi tungkol sa buhay ko ngayon?

Sinadya ba niyang kami ang kunin? Bakit kami ang napili niya? He's a freaking billionaire. May mas sikat pa sa amin. He can hire way better photographers than us.

"The event is scheduled for next week, right Mr. Saldivar?" I queried, but he did not answer me so I looked up and found his eyes staring at me with... longing?

I glared at him and saw him composting himself. "Yes, and I want you to be the photographer for that day's event," he replied while eyeing every move I make.

Para siyang isang agila kung makatingin at ako ang sisiw. Matalim. Mapangahas.

"Okay. I'll take charge of it. I'll fix everything and inform my team of what they would do. Don't worry, we will do the best we can."

"Alright, Ms. Castro, I trust you." He has a seriousness in his face, which made my heartbeat race faster. He trust me? Bakit parang may mas malalim na pahiwatig ang mga katagang binitawan niya?

Despite of what I did? For leaving him? He trusts me? I know what he wanted to point out.

"Thank you, Mr. Saldivar. Is there anything you want to request?" Walang alinlangang tanong ko. Gusto ko nang makaalis agad-agad. My heart is beating too fast. And my legs are shaking. Pakiramdam ko kapag tumayo ako ngayon ay bibigay ang mga tuhod ko sa kaba.

The corner of his lips pulled up. "Yeah. I want to request you." Natigilan ako sa sinabi niya. Then I closed my eyes for a moment, realizing that Irene is with us and she heard that loud and clear.

Humugot ako ng hininga at mariing lumunok. Ano ba talaga ang gusto niyang mangyari? Bakit niya ito ginagawa? Mag-uusap kami. Tapos ano?

"I am afraid I cannot give you what you're asking for. May iba pa ba tayong pag-uusapan Mr. Saldivar? Because if there is none, we are leaving," kalmadong sabi ko at napatayo na. Kaso natigilan ako sa sumunod na narinig.

"There's a lot of things we shoudl talk about, Jamsine. Alam mo at alam nating pareho kung ano ang dapat nating pag-usapan—"

"It was nice seeing you, Mr. Saldivar... but we're leaving already." I managed to mutter despite of the strong thumping of my heart. Tagos sa puso ang bawat titig niya. Hindi ko na kaya.

"I'll claim you back, Jasmine. I'll do anything to have you again. This time, hindi ka na makakawala." Those were the last words I heard before I made my way out the room.

Namuo ang kaba sa puso ko. I know Luigi. He's true to his words. Once he said it, he's persistent to make it happen. No matter what it takes. And I'm afraid about it.

Ayaw ko magkagulo ulit. Napakaraming nasaktan noon dahil sa aming dalawa. Ayaw ko na ulit iyon mangyari. Kung kinakailangan ko lumayo ulit para takbuhan siya at takasan ay gagawin ko.

"Shit!" Malakas na mura ni Irene nang makapasok kami sa loob ng sasakyan niya. "Damn... Jas, ano yun? Can you please explain to me kung anong nangyari sa loob. I was there. I was there, pero... hindi ko alam!"

Napalabi ako bago nilingon si Irene. I know na nagtataka siya sa nangyari kanina lang at alam kong makakatangap ako ng batok mula sa kanya dahil sa hindi ko nasabi sa kanya ang tungkol kay Luigi.

"I-I'm... sorry. I'l just explain everything to you once we head back in my condo." I stated, which made her lips twitch a bit.

Seriously, she'll nag about it all the time kapag hindi ko sinabi sa kanya ang tungkol sa nangyari kanina. I know she's not gonna give the damn issue up hanggang sa hindi niya nalalaman ang patungkol don.

Mabilis siyang nag-drive pauwi ng condo. Walang nagsasalita sa aming dalawa, pero maya't-maya ang iling niya at napapamura.

"Ano? What the hell was that?" bungad niya nang buksan ko ang pintuan ng condo. "You and Luigi Saldivar...?"

Dumeritso ako sa kusina at kumuha ng pitsel at baso. Uminom ako ng tatlong baso ng tubig, bago bumalik sa kanya sa sala.

"Did he just call you baby?" yugyog niya sa akin. "Hindi ako pwede magkamali ng dinig. Kaharap ko lang kayo. Tinawag ka niyang baby. Bakit? Magkakilala ba kayo—" I exhaled deeply and cut her off before she finished what she's saying.

"Luigi was the man I lef five years back then..." I retorted blankly and that's where I heard my friend gasp in astonishment. She is seriously killing me sofly. "He was my ex-boyfriend noong nasa college ako."

"Oh my god!" She gaped at me. "Kaya pala! Kaya pala ganon na lang siya makatingin! Parang hinuhubaran ka na!"

"You and your noisy mouth, Irene!" sita ko sa kanya. Kung narito lang si Sella ay maririnig na naman non ang mga salita ni Irene at gagayahin.

"Now it make sense kung bakit sa atin niya ibinigay ang project. Gusto niya magpa-good shot sayo."

Natahimik ako. Nagdadalawang ngayon kung itutuloy pa ba ang project. Kung pipirma kami ng kontrata ay araw-araw kong makakasama si Luigi. Araw-araw kaming magkikita. Parang... hindi ko ata iyon kaya...

"Sa tingin mo ba, gusto niya makipagbalikan kaya niya ginagawa ito?"

Napapikit ako at napahawak sa sintido.

"I don't know, Irene. Hindi ko alam." Iyon lang ang tanging naisagot ko.

Pero napagtataka na hindi man lang siya nabanggit ang tungkol sa anak namin. Kung gusto niya talaga makipagbalikan, at kung sakali nga na alam niya ang tungkol kay Sella... Hindi ba't dapat nabanggit niya iyon kanina?

Ibig ba non sabihin ay wala pang alam si Luigi na nagkaanak kami?

Napahawak ako sa dibdib ko. Hindi pwedeng malaman ni Luigi ang tungkol kay Sella. Hinding-hindi papayag ang pamilya ni Luigi na magkabalikan kami at ayaw ko na madamay ang anak ko kapag nalaman nila ang ginagawa ngayon ni Luigi.

"If you need someone to talk, alam mo naman na one call away lang ako." Hinapit ako ni Irene at niyakap. I hugged her back while she's tapping my shoulder. "Uuwi na kayo. I'll see you tomorrow sa office."

Bumitaw ako sa kanya at tumango. "Magluluto ako. Hindi ka ba muna kakain?"

Nakangiti siyang umiling. "Hindi na. Alam kong magulo ang isip mo ngayon. Maraming tumatakbo. Ayaw ko na dagdagan pa."

Tumayo na siya kaya tumayo na rin ako. Hinatid ko siya sa pintuan at nag-beso, bago tuluyang naglakad papunta sa elevator.

Instant noodles lang ang kinain ko. Tama si Irene, masyadong maraming tumatakbo sa isip ko. Mabuti na lang at wala rito si Sella dahil ayaw kong pati ang bata ay mag-alala rin.

Naligo na ako pagkatapos at nagligpit. Handa na ako matulog nang tumunog ang cellphone ko. Ang akala ko ay si Auntie, pero isang unknown number iyon.

Baka client?

"Hello?" I was waiting for some reply, but I didn't receive any sound. The line was dead which made my forehead crease in anticipation. "Okay, whoever is this, stop wasting my time." I managed to say and was about to end the call when I froze, hearing my name uttered.

"Jasmine..."

I bit my lip to supress any sound coming from my lips. I'm hundred percent sure that it's him. The way he speak and call my name, alam na alam kong siya ito...

I didn't dare to utter a single word and waited for what he would say. Ang lakas ng tibok ng puso ko habang mahigpit ang pagkakahawak ko sa phone.

"Anong nangyari? Bakit mo ako iniwan? Jas, I need to know..." pumiyok ang boses niya, parang... umiiyak? "Kahit anong oras mo, tatanggapin ko—bumalik ka lang..."

Naramdaman ko ang pagkirot ng puso ko. Despite of the pain I caused him when I left without any words, he still remained as my Luigi. The one who loved me so much that even though I hurt him, his love is greater to push away all the pain I've cost him.

I bit my lip to stop myself from saying words that could brought up anything. Punong-puno ng sakit, pagmamahal, at pananabik ang tinig ng boses niya, which made me want to seek for him at hug him so tight.

Pero isang maling desisyon ko lang ay gugulo ulit ang lahat...