Chapter Three

Masakit ang likod ko dahil sa kakabasa kagabi. Umabot pa ako hanggang alas dos ng gabi dahil sa kaka-aral.

"Uy, Calla, hindi ka pa ba uuwi?" tanong sa akin ni Willy, isa sa mga kaklase ko.

Ngumiti ako sa kaniya bago nginuso ang mga paperworks ko. "Kaunti na lang," ani ko.

"Hintayin sana kita kaso susunduin ko pa yung kapatid ko, eh.." parang nahihiya pang aniya.

Mahina akong natawa. "Sira ka talaga.. Ayos lang, may masasakyan pa naman siguro ako diyan pauwi. Ingat ka.." I waved my hand.

And with that conversation with Willy, I suddenly remember the guy I met with lighter.

Hindi ko na siya muling nakita pagkatapos ng araw na iyon. It's July 2 already, it's been two weeks since I last saw him. Time really flies so fast, I guess.

I wonder how is he?

I got busier as days goes by. Nursing is really no joke. Naabutan na ako ng gabi, madilim na. Paglabas ko ng gate ay wala na akong naabutang toda dahil siguro anong oras na rin.

I decided na maglakad na lang pauwi. May kalayuan ang apartment ko rito pero ayos na rin ito, hindi na rin naman ako nakakapag exercise lately.

I should be home pero hindi ko alam kung bakit mas pinili ng mga paa kong magpunta rito sa burol (hill). Ever since I was a kid, city lights became my comfort. I remember noong grade six ako, tumakas ako ng bahay para lang pumunta sa burol at makita ang liwanag ng syudad.

Hindi ko alam kung ilang minuto o oras akong nakatitig doon. I have so many things to do at home pero I really want to relax first.

Tumingala ako at dinama ang malamig na simoy ng hangin at ang ganda ng mga bituin.

Mommy, miss na miss na po kita..

Growing up, pinaniwala ko ang sarili ko na isa si Mommy sa nga bituin at hanggang ngayon ay ginagabayan ako. My stepmom is so distant to me, I guess because I really looked like my mom.

Pero anong magagawa ko? Kahit na alam kong malabong mangyari, isa pa rin sa pinagdadasal ko na tanggapin niya na ako. I know time will come at matanggap niya rin ako. Kahit hindi na bilang anak, kahit bilang kapatid na lang ng mga anak nila ni Papa.

"Can I sit beside you?" napangiti ako nang makilala kung kaninong boses nanggaling iyon.

"Bawal."

He chuckled. "Wow, ha? Iyo 'to?"

"Bawal daw pangit dito."

Muli siyang natawa. "Ay, edi bawal ka rito?" Bawi niya.

Masama ko siyang tinignan. "Dami kasing sinasabi.." reklamo niya.

Umupo siya sa tabi ko. Tahimik naming pinagmasdan ang ganda ng gabi. Ilang beses siyang bumuntong hininga kaya nilingon ko siya.

I knew it. Something is bothering him. Been there, done that.

Tumayo siya nang makitang tinitignan ko siya. Sinundan ko siya ng tingin nang maglakad siya papalayo. Binalik ko ang tingin sa liwanag ng syudad at hindi rin naman nagtagal ay bumalik siya.

"Umiinom ka ba?" tanong niya.

Nakangiti ko siyang tinignan bago tumango. "Gusto mo?" alok niya sa akin ng isang canned beer.

"Thanks," ani ko at nakangiting tinanggap ang alok niya.

"Lasinggera ka, pala ah.." tatawa tawang aniya.

Hindi ko maintindihan kung bakit magaan ang pakiramdam ko sa kaniya. His laughter is giving me comfort, his presence is making me feel safe.

The feeling of finding someone na alam mong maiintindihan ang nararamdaman mo is him. He never ask me about anything personal but his voice is enough to tell me I should keep going.

I want to know him more. There's something in him I want to know more.

Nanatili ang tingin ko sa kaniya. Gusto kong mag open ng topic pero hindi ko alam kung ano at paano. I faced him and he chuckled when he met my eyes.

"Bakit?" natawa rin ako.

"You're eyes.. they are so judgmental," aniya.

Ngumiwi ako at saka inabot ang bag ko na nasa bandang kaliwa ko. I opened my sandwich at saka kumain. Nakakagutom. "Hindi ka pa kumakain?" tanong niya.

"I have no time to cook for myself, this would do," I said.

Inagaw niya ang beer na hawak ko at saka siya tumayo. Kunot ang noo akong tumingin sa kaniya. "Huwag ka nang magtanong. Tumayo ka na lang," utos niya at saka naunang naglakad papalayo.

Tinignan ko ang oras sa cellphone ko at nanlaki ang mata ko nang makita kong alas diyes na pala ng gabi. Baka nag aalala na sila Papa, hindi pa ako tumatawag sa kanila.

Natanaw ko siya sa hindi kalayuan na nakasandal sa isang itim na sasakyan. My lips rose with a thought na this person is quite sosyal pala.

Tinignan niya ako na para bang inis na inis siya dahil sa bagal kong maglakad. Ngumiwi ako at saka binilisan ang lakad ko. He walked towards me so I thought may naiwan siya doon or what. But what he did next surprises me. Kinuha niya ang mga librong bitbit ko at saka naglakad pabalik sa sasakyan at inilagay ang mga gamit ko sa likod ng sasakyan.

Akalain mong gentleman pala ang isang 'to.

I don't know where we are going but I trust him this time. At saka isa pa, wala naman siyang mapapala sa akin. Wala akong pera, wala siyang makukuha. If he's a bad look guy I would probably think that he wants something from me but he's not like that. I don't know, he just doesn’t have the vibe of a bad person.

Tahimik siya buong byahe habang ako naman ay hindi maialis ang paningin sa kaniya. Minsan ko pa nga siyang pinanliliitan ng mata tuwing lilingunin niya ako pabalik.

"Bakit ka nga pala nasa burol?" tanong niya.

Kinamot ko ang batok ko bago sumagot sa kaniya. "Late na ako nakauwi, wala ng toda. I decided na maglakad na lang pauwi pero nang makita ko 'to on my way, I felt like somebody's calling my soul." I said and joked the last part although it is half meant.

"Delikadong pumupunta ka doon mag-isa. Especially super late na you should think first before doing something—" I cut him off.

"Alam ko, buti dumating ka, noh? Life saver siguro kita," biro ko na ikinailing niya.

Grabe, napakaseryoso naman!

Silence.

"Bakit ka pala pumunta doon?" I asked him. I am not expecting any answer of him that can relate on my existence pero I was just curious kung bakit siya nandoon.

Nilingon niya ako bago binalik ang paningin sa daan. "Pumupunta ako doon t'wing gusto ko mapag-isa o mag-isip. Badtrip nga, eh, pagdating ko nandoon ka," aniya.

I pouted. "Ay wow, ah? Parang kasalanan ko pa." Reklamo ko na ikinatawa niya.

"Anong iyo?" he asked me nang kami na ang susunod na oorder.

"Libre mo?" nakangiti kong tanong.

"Malamang, wala ka namang pera," biro niyang muli.

Ngumiwi ako at saka sinabi ang order ko. "You sure that's enough? Kumain ka nga ng marami kaya ang payat mo, eh!" He scolded me, again and again.

"Ihahatid na kita.." he insisted after iabot sa amin ang order namin.

I simply nodded kasi kahit naman umayaw ako ay panigurado hindi siya papayag. Inayos ko na lang ang mga gamit ko dahil malapit na rin naman kami sa apartment.

Tahimik kami buong biyahe pauwing apartment. Gusto ko siyang tanungin ng mga bagay bagay pero hindi ko alam if I have such reasons to do so.

"Saan ka pala nakatira?" wala akong maisip na maitanong so maybe this would do.

We met thrice but I feel like he's so distant especially when it comes to his private life. Andami ko nang nakwento at nasabi sa kaniya pero he's still mysterious to me. Of course, I respect him lalo na at hindi pa naman kami ganoon masyado magkakilala. But I can feel it, eh, kahit na itanong ko siguro he'll refuse to answer.

"Isang kanto mula sa apartment mo," sagot niya na ikinagulat ko.

"Really? Magkapit bahay pala tayo. Hi, ka-neighborhood," biro ko.

He chuckled and keeps on shaking his head.

Nauna akong bumaba at binitbit ang mga gamit at saka umakyat. Mabilis kong inilapag ang mga iyon at saka nagmadaling lumabas para sana makapag paalam na sa kanya nang makita ko siyang naglalakad paakyat ng hagdan.

"Hindi mo manlang ako hinintay," reklamo niya.

Ngumiti ako at saka naunang naglakad para igiya siya sa daan. I opened the door for him dahil dala niya ang mga pagkain na inorder namin kanina.

Nakakahiya. Ang gulo ng bahay! Eh, ano ba kasing malay ko? Never pa man din akong nagdala ng lalaki sa bahay o apartment

Mahabaging Ama, be with me.

Nagbihis ako bago bumalik ng kusina kung saan ko siya natagpuang inaayos ang mga pagkain namin.

"Dito ka talaga kakain?" I asked him.

Kinurot ko ang sarili dahil sa tono ng pagkakatanong ko. Sana hindi siya maoffend.

"Ayaw mo ba? I can leave,"aniya sabay nguso ng mga pinamili niya.

I rolled my eyes and he chuckled. Naupo ako sa tapat niya at pinanood siyang inaayos ang mga pagkain. I can't help but laugh seeing him doing this.

"Why?" He asked why I'm laughing.

I shook my head at saka itinabingi ang ulo at muling natawa. "Bakit?" ulit niya.

"I just never imagine seeing you here in my house yet here you are. And to be clear ha, we didn't know each other's name pa, 'di ba?" I smiled to him.

Naupo siya at sumandal sa inuupuan. "I guess it's time to finally introduce myself." Pinagkrus niya ang braso. "Aidan… Aro for short" aniya at saka naglahad ng kamay sa harap ko.

Nakangiti ko iyong tinanggap. "Calla," ani ko at saka natawa ng malakas.

"Hi beautiful… Calla means beautiful, it suits you well." He said then winked at me.

"So, you find me beautiful?" I mocked his tone and winked at him, too.

His lips rose. "You wish."

I chuckled. We ate and talked about school. "Hindi naman mahirap?" I asked him.

Nilunok niya muna ang nginunguya niyang pagkain bago sumagot. "Well, wala namang madaling course, you know… It depends upon the students,” paliwanag niya nang tanungin ko siya kung mahirap ba ang course niya.

He's a Business Ad student. Katabi lang ng building namin. "Eh bakit hindi kita nakikita kung magkatabi lang tayo ng building?" I asked him again.

Ngumisi siya ng nakakaloko. "Why? Were you looking for me for the past weeks?"

"Kung sabihin kong oo?"

"Well, I did the same."

I almost choke my own saliva when he smirked.