Kabanata 3

Kinaumagahan, nag-aalmusal na sina Christian at Peyton sa hapag kainan pagkagising ko.

Hinipan ni Christian ang omelet sa harapan niya at ipinakain kay Peyton.

Sa pag-aakalang ako ay tulog pa, ang kanilang mga kilos ay mas matamis kaysa karaniwan.

Napangiti ng nakakaloko si Peyton. "Mr. Clark, I think Shiloh is alright. Kapag may time ka, tulungan mo siyang alagaan ang bata. Tutal, anak mo parin si Juniper."

Lumiwanag ang mukha ni Christian na may nakakalokong ngiti. "Wala akong pakialam sa batang ‘yon. Kung may pagbibigyan ako ng pansin, iyon ang baby sa tiyan mo! ‘Yan ang love child natin!"

Namula ang pisngi ni Peyton. "Oh, tumigil ka nga... Pero nangako ka sa akin, kung lalaki 'yan, hihiwalayan mo siya at papakasalan mo ako."

Sabik na tumango si Christian. "Of course, Peyton. Kailan pa ako nagsinungaling sayo?"

Tahimik kong ni-record ang buong usapan at agad na ipinadala ang video kay Adam. Ito pala ang dahilan kung bakit naging walang-hiya si Christian—buntis si Peyton sa kanyang anak.

Ang mas ikinagalit ko ay kung gaano kaliit ang pag-mamahal ni Christian sa aming anak. Itinaya ko ang aking buhay para ipanganak si Juni , ngunit wala siyang halaga sa kanya.

Si Christian ay may mahusay na pinag-aralan at palaging nagpapakita ng isang imahe ng katalinuhan, gayunpaman ipinakita niya ang misogyny na side niya. Talagang naiinis ito sa akin.

Inilagay ko si Juni sa kanyang stroller, nagbabalak na isama siya sa paglalakad.

Pagpasok ko sa sala, mabilis na itinigil ni Christian ang pagpapakain kay Peyton at lumapit sa akin para kausapin ako. "Honey, kumain ka na ng almusal."

Sinulyapan ko ang mga natira sa mesa at tumanggi, "No thanks. Ang ganda ng panahon ngayon. Ilalabas ko si Juni para magpaaraw."

Sa kabila ng lahat, bata pa rin si Juni . Nang makita niya si Christian, bigla niyang inabot ang kanyang maliliit na kamay para hawakan siya ng kanyang ama.

Ngunit bago pa siya makapag-react, biglang nagpakawala ng malakas na ungol si Peyton. "Naku, ang sakit ng tiyan ko!"

Biglang nagbago ang ekspresyon ni Christian. Hindi niya pinansin ang nakalahad na mga braso ni Juni at nagmamadaling lumapit kay Peyton. "Peyton, anong nangyari?"

Napakapit si Peyton sa braso ni Christian. "Hindi ko alam. Please, Mr. Clark, tulungan mo akong bumalik sa kwarto para magpahinga."

Binuhat siya ni Christian at walang pagdadalawang isip na dinala sa kwarto.

Pagkatapos ay inaliw ko ang isang nakikitang dismayadong si Juni , nagsuot ng mask, at lumabas ng pinto. Nagplano akong magpa- cash in sa lottery ticket ngayon.

Habang nasa tabi ko si Juni , pumunta ako sa counter at kinuha ang ticket, na may kabuuang walong milyong dolyar after taxes.

Nag-donate ako ng isang daang libong dolyar sa Children's Welfare Fund, umaasang makapagbibigay ako ng mga blessings sa ibang mga bata—at kay Juni din.

Ang natitirang pera ay magiging pundasyon ko para iwan si Christian at bumuo ng malayang buhay para sa amin ni Juni .

Sinabi ni Adam na ang kontrata ay tatagal ng ilang araw upang makumpleto. Para maiwasan ang pagdududa ni Christian, iniuwi ko si Juni pagkatapos kolektahin ang mga napanalunan sa lotto.

Pagbalik namin, tumawag ang boss ko, sinabing hindi kumpleto ang handover ko sa trabaho at kailangan kong ipadala agad sa kanya ang report.

Nang marinig ito, naglakad si Peyton na may hawak na isa sa mga laruan ni Juni . "Shiloh, hayaan mong bantayan ko si Juni habang nagtatrabaho ka."

Umiling ako. "Hindi na kailngan. Marunong maglaro ng mag-isa si Juni ."

Inilagay ko si Juni sa loob ng playpen at mabilis na pumunta sa computer para hanapin ang mga files. Halos limang minuto lang ang inabot ko para hanapin at ipadala ang dokumento nang marinig kong naghi-hysterical na umiiyak si Juni . Dali-dali akong lumabas at may nakita akong pulang marka sa braso niya.

Si Juni ang mundo ko. Kung sino man ang nanakit sa kanya ay gumugulo din sa buhay ko.

Hinawakan ko si Peyton sa buhok at sinampal ng malakas sa mukha ng hindi nag-iisip. "Ang lakas ng loob mong hawakan ang anak ko?"

Hindi lumaban si Peyton ngunit nagsimulang umiyak ng malakas.

Mabilis na napukaw ng kanyang mga iyak si Christian papasok sa kwarto. Hinila niya ako sa tabi at sinanggahan ng katawan niya si Peyton.

"Shiloh Jackson! Anong ginagawa mo?"

Hinawakan ko ng mahigpit si Juni , pilit na pinapakalma siya habang humahagulgol siya. "Anong ginagawa ko? Hindi mo ba nakita kung paano niya sinaktan ang anak mo? Tingnan mo itong markang ito—kinurot niya!"

Bagama't hindi gaanong pinapansin ni Christian si Juni , siya pa rin ang laman at dugo nito. Nakakunot ang kanyang mga kilay nang lumingon siya kay Peyton. "Anong nangyayari?"

Pinunasan ni Peyton ang kanyang mga luha, nanginginig ang kanyang boses sa pagtatangkang magmukhang nakakaawa. "Mr. Clark, hindi ko sinasadya. Sinusubukan ko lang makipaglaro kay Juni , pero palagi niya sinisipa ang tiyan ko. Hindi ko na alam ang gagawin ko, kaya pinarusahan ko siya ng konti."

Halos matawa ako sa galit. " Halong kaka-isang taon palang ni Juni. Paano niya masisipa ang tiyan mo?"

Lalong tumulo ang luha ni Peyton. "Mr. Clark, kailangan mong maniwala sa akin..."

Dahil na rin siguro sa pag-aalala sa batang dinadala ni Peyton, mas pinili ni Christian na tumabi sa kanya.

Nilapitan siya nito, marahan siyang inaalo. Tapos sinamaan niya ako ng tingin. "Shiloh, dalhin mo ang bata sa kwarto. Tigilan mo na ang pagpapahiya sa sarili mo."

Iyon ang huling dayami. "Nahihiya sa sarili ko? Christian, sinaktan niya ang anak mo, at hahayaan mo na lang ang nangyaring ‘to?"

Hinawakan ni Christian ang braso ko at sinimulan akong hilahin papunta sa kwarto. Galit na galit, kumawala ako at sinugod muli si Peyton, sabay hawak sa buhok niya.

Natigilan, dahil nahulog ni Peyton ang kanyang telepono. Sa segundong iyon, nasulyapan ko ang isang message notification sa screen niya.

Nanlaki ang mata ko sa gulat.