Kabanata 2

Pagkatapos ng nakakapagod na gabi, pinalabas si Juni sa ospital kinabukasan.

Pagkauwi namin, naghanda ako ng bote ng formula para sa kanya at pinatulog siya.

Sa wakas ay naabutan ako ng pagod ng isang gabing walang tulog, at nakatulog akong nakadamit sa sopa.

Pag gising ko, tanghali na. Magluluto na sana ako ng tanghalian, biglang pumasok sa isip ko ang sinabi ng doktor kahapon.

Sinabi niya sa akin na tingnan ang footage ng surveillance sa bahay.

Ano ang ibig niyang sabihin doon? Hindi kaya aksidente ang hindi sinasadyang pag-inom ni Juni ng mga pampatulog? Sinadya ba ito?

Ang pag-iisip ay nagdulot ng panginginig sa katawan ko. Dalawa lang ang tao sa bahay—si Christian at ako.

Si Christian kaya ang nagbigay ng pampatulog kay Juni ?

Parang imposible iyon. Kahit na hindi siya tapat, hindi ko akalain na sasaktan niya ang sarili niyang anak.

Sa isang matagal na pakiramdam ng pagdududa, binuksan ko ang surveillance feed. Hindi ko na kinailangan pang manood ng matagal bago namuo ang galit sa akin.

Malinaw ang footage. Ipinakita nito kay Christian ang pagdurog ng mga pampatulog at inihalo ang mga ito sa formula ni Juni .

Pagkatapos ay tumawag siya sa telepono at sinabing, "Peyton, huwag kang mag-alala, susunduin kita sa bahay mo sa tamang oras. Hindi tumitigil sa pag-iyak ang batang brat, kaya patahimikin ko lang siya saglit."

Hindi niya siguro napagtanto na nagre-record pa ang mga camera, kung hindi, hindi siya maglalakas-loob na maging sobrang bastos.

Hindi ako makapaniwala. Iisipin na ganito siya kawalang puso sa kanyang sariling anak, sa kanyang laman at dugo!

Muling pinalabo ng mga luha ang aking paningin, ngunit sa pagkakataong ito, hindi ito mula sa kalungkutan—ito ay mula sa galit. Walang ina ang magpaparaya sa sinumang nanakit sa kanyang anak, kahit na ang taong iyon ay ama ng bata.

Pinunasan ko ang aking mga luha at pinilit ang aking sarili na manatiling kalmado habang patuloy kong sinusuri ang footage.

Sa aking pagkabigla, natuklasan ko na habang nasa trabaho ako, si Christian—na dapat ay nagtatrabaho mula sa bahay—ay paulit-ulit na dinala si Peyton sa aming bahay.

Tahimik nilang isinagawa ang kanilang intimate activities sa sofa, na hindi pinansin si Juni , na umiyak hanggang sa namamaos siya.

Matagal na pala nagsimula ang pagtataksil ni Christian bago ko pa ito pinaghinalaan.

Ayos. Napakahusay.

Nai-save ko ang mga video clip at tinawagan ang aking abogado, si Adam Lewis, nang may matatag na kamay. "Mr. Lewis, hello. Please tulungan mo ako mag-draft ng divorce agreement."

Desidido akong iwan si Christian. Kinailangan kong kunin si Juni at lumayo sa kasuklam-suklam na lalaking ito.

Ibinaba ko na ang telepono nang marinig kong bumukas ang pinto. Pumasok si Christian, bitbit ang ilang bag ng luggages habang nagliliwanag ang mukha nito sa isang masigasig na ngiti. Matagal ko na siyang nakitang ngumiti ng ganyan.

Pero nung nakita niya ako, nawala yung ngiti niya. "Bakit wala ka sa trabaho?"

Sumagot ako ng malamig na ngisi, "Hindi ako kasing carefree mo, Christian. Inaapoy ng lagnat ang anak natin, at umarte ka na parang walang nangyari."

Kumunot ang noo ni Christian. "Bakit palagi kang nang-aaway kapag nagkikita tayo? Sabi ko naman sa'yo, nag-o-overtime ako kahapon! Kung hindi para sainyo ni Juni , papagurin ko ba ang sarili ko ng sobra araw-araw?"

Maya-maya lang, may napansin akong slim figure na nakatayo sa labas ng pinto.

Si Peyton iyon.

Inabot niya ang kamay niya sa akin na may magalang na ngiti. "Shiloh, hello. Sorry sa panghihimasok."

Hindi ako sumagot, hindi rin ako kumibo para papasukin siya.

Gayunpaman, hindi maitago ni Christian ang kanyang pagkainip. Hinila niya ako sa gilid at marahan niyang tinulungan si Peyton sa couch.

"Injured si Peyton, kaya mananatili siya sa atin ng ilang araw."

Napatingin ako sa kanilang dalawa. "Injured siya, kaya sa bahay ng iba siya tumutuloy? Christian, kakaiba ka talaga."

Kinaway-kaway ni Christian ang kamay niya. "Alam mong mahirap para kay Peyton ‘to, mag-isa lang siya. Babae siya na nag tatrabaho sa kumpanya ko, edi, malamang, kailangan ko siya tulungan. Magkaatrabaho lang kami. Huwag mo itong masyadong isipin."

Sumulyap sa akin si Peyton, nanlalaki ang mga mata. "Shiloh, sorry talaga sa abala sa inyo ni Mr. Clark."

tumango ako. "Tama ka—nakakaabala nga. Tulad ng nakikita mo, mayroon kaming isang maliit na bata dito, at ito ay talagang hindi komportable."

"Shiloh Jackson! Manahimik ka nga!" Putol ni Christian, pinutol ako.

"Hindi ka pa pwede magpakita ng awa? Si Peyton ay mas bata sa iyo ng limang taon. Bakit mo siya tinatrato ng ganito? May guest room tayo. Ano naman ang masama sa pagpapatira kay Peyton ng ilang araw dito? At saka, binili ko ang bahay na ito, kaya ako ang nagdesisyon kung sino ang mananatili dito. Huwag ka nang makigulo."

Nakakatawa ang matuwid na tono ni Christian. Tila nakalimutan niya na noong nasa edad ako ni Peyton, kasama niya ako habang binubuo namin ang aming buhay mula sa simula.

Noon, ako ay nasa kasaganaan ng aking kabataan, at dati siyang nagmamalasakit sa akin, na nangangakong bibigyan ako ng magandang buhay.

Ngayon, ang kanyang pag-aalala ay nakalaan sa ibang babae.

Napangiti ako ng mahina at humarang sa dinadaanan ni Christian habang papunta siya sa guest room.

"Bakit ako hahadlang? Sa tingin ko, si Peyton ay dapat manatili sa master bedroom kasi injures siya. Pwede kami lumipat ni Juni sa guest room."

Nag-alinlangan si Christian, malinaw na naramdaman niya na may kakaiba. Kung tutuusin, palagi akong nakikipagtalo at nakikipag-away sa kanya tungkol sa kanyang mga desisyon. Hindi ako pumayag nang ganoon kaaga. Nag-aalok pa nga ako na ibigay ang master bedroom.

"Shiloh, okay ka lang ba?"

Mabilis kong sinimulan ang pag-aayos ng mga gamit ko. "Of course, okay lang ako. Iniisip ko lang kayong dalawa."

Pagkatapos, nakakagulat na sumang-ayon si Christian sa mungkahi ko at inalok pa niya akong tulungan akong mag-impake. Napaka-ipokritong tao.

Habang tinutulungan niya akong kumilos, biglang tumayo si Peyton. "Salamat, Shiloh. Babawi talaga ako sa kabutihan mo—ow!"

Bago pa siya makatapos, nagkunwari siyang nawalan ng balanse at natumba siya nang husto.

Dinaanan naman ako agad ni Christian, sinalo si Peyton at dinala sa master bedroom.

Isang matamis na ngiti ang isinalubong sa akin ni Peyton, na para bang kinukutya niya ang aking kawalan ng kakayahan na panatilihin ang aking asawa.

Gayunpaman, ang hindi niya napagtanto na si Christian ay hindi iba kaysa sa basura sa paningin ko ngayon.

Sa sandaling lumipat si Peyton sa master bedroom, buong galak na nagboluntaryo si Christian na matulog sa sopa sa sala, na sinasabing ito ay upang maiwasan ang anumang hindi pagkakaunawaan.

Ngunit noong gabing iyon, nakita kong walang tao sa sopa nang bumangon ako para tingnan si Juni . Sa halip, narinig ko ang malambot at matalik na tunog na nagmumula sa master bedroom.

Kahit sa likod ng kanyang asawa, hinahabol nila ang kanilang kasiyahan hanggang sa dulo.