Kabanata 1

Pagkatapos kong tapusin ang aking mga gawain sa trabaho, tinawagan ko ang aking asawang si Christian Clark. "Honey, huwag mong kalimutang umuwi ngayong Pasko! May sasabihin akong magandang balita sa iyo!"

Sa kabilang linya, ang boses ni Christian ay parang nagmamadali at tensyonado. "Shiloh, may urgent issue sa project ng kumpanya. Kailangan kong tingnan agad! Inubos na ni Juni ang bote niya at tulog na, kaya huwag kang mag-alala!"

Pinuno ako ng dalawang pangungusap na iyon ng pagkabalisa. Ang aming anak na babae, si Juniper Clark, ay mahigit isang taong gulang lamang. Paanong hindi ako mag-aalala na maiwan siyang mag-isa sa bahay?

Nung sinubukan kong tawagan si Christian, hindi na matawagan yung phone niya.

Napakabigat ng trapiko sa Pasko, at natagpuan ko ang aking sarili na naipit sa dagat ng mga sasakyan, sabik na nagdarasal na sana ay ligtas si Juni . Nang sa wakas ay nakauwi na ako, ang bahay ay tahimik.

Nagmadali akong pumunta sa crib at nakita ko si Juni na mahimbing na natutulog. Nakahinga ako ng maluwag, inabot ko ang kanyang maliit na mukha.

Ang haplos na iyon ay nagdulot ng pagkatakot sa akin—nag-iinit ang kanyang noo. Malinaw na mataas ang lagnat niya.

Agad kong binuhat si Juni at nagmaneho papunta sa ospital, tinawag si Christian sa daan. "Christian, nilalagnat si Juni ! Dadalhin ko siya sa City Hospital. Kailangan mong pumunta kaagad!"

Ilang saglit, may tensyon sa boses niya. "Paano nangyari ‘yon? Inaapoy siya ng lagnay? Kasalan mo to! Ilang beses na kitang sinabihan na kumuha na tayo ng yaya, pero hindi ka nakinig! Nasa kalagitnaan ako ng meeting. Mag-usap na lang tayo mamaya!" sambit niya.

Napapikit ako ng mariin, napahawak ako ng mahigpit sa manibela.

Kumuha kami ng yaya noon, pero nahuli kong kinukurot si Juni sa baby monitor habang nasa trabaho kami. Agad namin siyang pinaalis, at naging sobrang maingat ako kapag sinusuri ang mga potensyal na yaya mula noon.

Sa kasamaang palad, wala pa kaming nakitang pwede maging yaya. Ngayon, ginagamit ni Christian ang insidenteng iyon bilang bala para sisihin ako.

Ganun pa man, wala akong panahong makipagtalo sa kanya. Nilagpasan ko ang tatlong red lights bago tuluyang nakarating sa ospital at nagmadaling pumasok sa emergency room habang buhat si Juni .

Ang akala ko ay isang nakagawiang lagnat lang pero ito ay naging bangungot nang sabihin sa akin ng doktor pagkatapos ng isang examincation na si Juni ay nakainom ng mga pampatulog at kailangan ang kanyang tiyan na i-pump kaagad.

Ang mga salitang tumama sa akin na parang kidlat. Paano ito mangyayari? Kami naman ni Christian ang laging naghahanda ng lahat ng pagkain ni Juni . Paano kaya siya nakainom ng sleeping pills?

Habang pinagmamasdan ko si Juni na pinapasok sa operating room habang ang kanyang namumula na maliit na mukha ay parang nasusunog sa lagnat, gusto ko na sana sakin nalang ang kanyang sakit.

Sa sobrang takot ko, sinubukan kong tawagan ulit si Christian, pero hindi parin makontak ang phone niya.

Sa kabutihang palad, matagumpay na natapos ang procedure pagkatapos ng isang oras. Pagkatapos ay inilipat si Juni sa isang general ward para sa mamonitor.

Susundan ko na sana siya at aalagaan nang tawagin ako ng attending doctor na may seryosong ekspresyon.

"Mrs. Clark, saglit lang."

Nag-aalangan ang ekspresyon niya, na para bang nahihirapan sa mga sinabi niya. "Maaari bang magtanong kung sino ang kadalasang naghahanda ng gatas ng bata?"

Nakaramdam ako ng pagkalito. "Kami ng asawa ko ang naghahanda ng gatas niya."

Nagtanong pa ang doktor, "Sino ang naghanda nito ngayong gabi?"

Lalo akong nataranta, sumagot ako, "Ang asawa ko. Bakit? May problema ba, dok?"

Bumuntong-hininga siya habang marahang tinatapik ang balikat ko. "Kung ang iyong bahay ay may mga surveillance camera, dapat mong suriin ang mga ito."

Bagaman hindi ko lubos na nauunawaan ang kanyang mga salita, wala akong panahon upang pag-isipan ang mga iyon. Dali dali akong pumunta para alagaan si Juni .

Sa wakas ay nakaramdam ako ng ginhawa habang pinagmamasdan ko ang unti-unting pagbaba ng temperatura ni Juni .

Pagsilip ko sa phone ko, 11:30 pm na. Dahil sa pagod sa mga kaganapan ngayong gabi, nagpasya akong magtungo sa convenience store ng ospital upang kumuha ng quick snack.

Pero, may natamaan akong nakakagulat habang pababa ako ng hagdan. Nandito si Christian, na dapat ay magtatrabaho ngayong gabi. At sa kanyang mga bisig ay walang iba kundi ang kanyang bagong assistant, si Peyton Sullivan!

"Mr. Clark, ako ang may kasalanan. Napilipit ang ankle ko pagkababa ko ng sasakyan, at ngayon, hindi tayo makapag celebrate ng Pasko ng maayos."

"Halika, Peyton. Huwag mong sabihin ‘yan. Grabe ang pag-pilipit ng ankle mo. Ako yung nahihirapan para sa’yo. Tsaka, wala naman sakin kung dito tayo sa ospital magdiwang ng pasko. Oo nga pala, nabili ko na ang diamond necklace na gusto mo."

"Naku, napakakulit mo..." Humagikgik si Peyton nang marahan siyang inaalo ni Christian, na hindi niya namalayan na nakatayo ako sa anino.

Sa sobrang lungkot at galit, tumulo ang mga luha ko.

Ang aming anak na babae ay nakahiga pa rin sa isang hospital bed na may mataas na lagnat, ngunit si Christian ay naririto na nakikipag-landia sa kanyang assistant. Wala siyang pakialam sa kapakanan ni Juni !

Habang binibigyan niya ng mamahaling regalo si Peyton, hindi niya naisip na bilhan ako—ang kanyang asawa pitong taon na—isang simpleng 300-dollar na kuwintas.

College sweethearts kami ni Christian. Pagkatapos ng graduation, gusto niyang magsimula ng sarili niyang negosyo, at binigyan ko siya ng 200 thousand dollars mula sa pamilya ko para pondohan ang pangarap niya.

Sa mga araw ng kanyang pagsisimula, hindi ako masyadong gumagastos, tintitipid ko ang kahit ano para suportahan siya.

Nang sa wakas ay nagsimulang umunlad ang kanyang negosyo, pinipigilan ko pa rin ang aking sarili na gumastos para sa ikabubuti ng pamilya namin.

Kamakailan, ang kumpanya ni Christian ay nahihirapan sa mga problema sa cashflow, kaya mas tinipid ko ang budget sa bahay. Nakipagtawaran ako sa mga pamilihan at tinipid ang bawat dolyar sa limitasyon nito.

Pero ngayon, napagtanto kong walang halaga sa kanya ang mga sakripisyo ko. Wala siyang problemang gumastos ng sobra sa ibang babae habang walang pakialam sa akin.

Pinunasan ko ang aking mga luha, kinuyom ko ang sampung milyong dolyar na napanlunan ko sa lottery sa aking bulsa.

Oo, nanalo ako ng sampung milyong dolyar. Balak kong surpresahin si Christian ngayong gabi sa pagdiriwang ng Pasko namin sa bahay. Nais ko ring sabihin sa kanya na nagbitiw na ako sa aking trabaho para mag-focus sa pag-aalaga kay Juni nang full-time.

Ngunit ngayon…

Malinaw na hindi na kailangang ibahagi ito kay Christian.

Ang pitong taong relasyon na ito ay natapos na. Oras na para bumitaw.