Chapter 26

Sheiha Fajardo's POV

Nakakunot-noo akong nakatingin kay Dane at iyong nakamaskarang lalaki na nag-uusap sa malayo, na tinatawag nilang Mr. Kang.

"Alam mo ate, pangalawang kita ko na sa lalaking 'yan." 

Nilingon ko si Zana sa tabi ko na katulad ko, nakatingin din siya sa dalawang lalaki. Hindi ko alam kung nasaan ang alipores na si Aaron. Bigla-bigla lang kasi iyong sumusulpot na parang kabute sa kung saan-saan. 

I hummed, "Talaga? Saan iyong una?"

Tumango siya, "Nakita ko siyang kausap ni papa. Hindi ko na maalala kung ilang taon na ang nakakalipas pero sigurado akong siya 'yun."

Nilingon ko ulit ang dalawang lalaki habang nakahalukipkip. Naipilig ko ang ulo at pilit inisip kung saan ko nakita ang lalaking 'yun. He seems familiar to me, though I can't recall where did I saw this man. But still, I'm not sure if it was just deja vù, or I did see him somehwere.

"Anyways, may sinabi si kuya, Aaron sa akin kanina, hehehe..... It was so helpful for my plan."

Nanlalaki ang mga mata kong tiningnan siya. 

"What...?"

Mas nanlaki pa ang mga mata ko sa sinabi niya. What in the world was happening right now? Did I hear it right? Did I? Is it just me or... she did speak in english?

"Y-You... you just... did I..." I can't seem to make a sentence. 

Tumango siya, "You didn't hear it wrong. I did speak this I so called alien language."

"B-But how...?" 

Ngumiti siya at nagkibit-balikat,

"Learning?"

The way she talk. It isn't just simple. She seems natural speaking this language. That thing got me dumbfounded. She can talk, she can understand us but she pretended not to know. She play dumb, but the truth is... Why? 

"Why? Why did you... pretend?" Nag-iwas siya nang tingin. Nakita ko pa ang pagngiti niya, but there's something in it.

"I need to, in order for me to live." Sinundan ko kung saan siya nakatingin, at sa lalaking nakamaskara nakapako ang mga mata niya. 

What in the world...

"If I don't pretend, he might tried to kill me... again." Napasinghap ako sa tinuran niya. 

"W-What do you mean...?" 

Ngumiti siya at tiningnan ang kalangitan. Hindi ko maiwasang tingnan din ang maaliwalas ang kalangitan.

"What do you prefer? Ganito kaaliwalas at maliwanag na kalangitan, kung saan napakatahimik at ang maririnig mo lang ay ang mga huni ng ibon? O' Ang madilim na gabi, pumapatak ang ulan at maririnig ang mga kulog na para bang taong galit na tumatambol sa kapaligiran. Kung saan napakaingay ng paligid..." Nilingon niya ako at ngumiti na naman, "I prefer the night."

Hindi ako sumagot. Nakatingin lang ako sa mga mata niyang blangko. Hindi katulad ng palagi kong nakikita kung saan napaka-inosente niya sa lahat ng bagay, ang mga mata niya ngayon ay pulos walang buhay. 

"You know why?" Umiling ako, "Kasi ang ingay na umaalingawngaw sa buong kapaligiran habang gabi, ay totoo. Habang ang katahimikan sa umaga ay hindi."

Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi niya. Is that a riddle that I need to break? A logic I need to crack?

"Ngayong gabi, at exactly seven o' clock. I want you to pick veges on the garden. Hindi ka magdadala ng kahit na anong ilaw. It's all up on you..." She looked at me with a serious face.

"And.... why would I do that?" Why would I pick veges at night? Without light? Is that even make sense?

"May gagawin sila..." 

"Sinong sila?" 

Tinaas niya ang kamay at tinuro ang dalawang lalaki na katulad namin, may pinag-uusapang kami-kami lamang ang nakakaalam. Wari'y napansin ng mga lalaki na nakatingin kami sa kanila, dahil tumingin sila sa dereksiyon namin. Tiningnan ko ang magiging reaksiyon ni Zana. She just smiled and wave at them like the usual Farzana would do if she saw a visitor or someone she knew. 

Si Dane lang ang kumaway at ngumiti pabalik kay Zana. The other man seems he doesn't care at all. 

I hummed, "He seems a cold man. He's just like that doctor I know—"

I got halted. 

"Slowly, your memory will comeback. And for that to happen, you need to live." Pagkatapos niyang sabihin 'yun ay tinalikuran niya ako at naglakad papasok sa loob ng bahay. 

I need to live? What do she mean by that? Tiningnan ko ang dalawang lalaki sa harapan ko. Sa pagkakahinuha ko sa sinabi ni Zana, may mangyayari ngayong gabi. I might live or die, I choose which path I should take. 

And speaking about that great pretender, Farzana. Does she pretended all this time? Anong alam niya? 

Nilingon ko ang bintana kung saan nakikita kong nagtutupi ng damit si Zana. She may look like a dumb, innocent girl who didn't go to school because of some circumstances. But she knew how to observe, and she is a smart one.

___

Tiningnan ko ang orasan. Alas sais trenta na ng gabi. Hindi ko alam kung bakit pero kinakabahan ako. Nararamdaman kong may mangyayari ngayong gabi katulad ng sabi ni Zana.

"Naman, oh!" Inis akong tumayo at nagtungo sa kusina para kunin ang basket. Mangunguha ako ng gulay sa harden.

Bago ako lumabas ay tiningnan ko muna ang kwarto namin ni Zana bago lumabas ng tuluyan. Maagang natutulog ang batang 'yun. Pagkatapos kumain ay magpapahinga muna tapos ay matutulog na. Ako naman, minsan hindi na nakakatulog sa dami ng iniisip. Mga tanong na parang walang katapusan.

Hindi rin ako nagdala ng ilaw, katulad ng sabi ni Zana. Nang makarating ako sa harden na may isa o' dalawang kilometro ang layo sa bahay, agad akong yumuko ako at nagsimulang maghukay ng carrots. 

"Maghintay ka ng tatlong oras sa harden. Spend that time to collect all your dreams. May posibilidad na mga alaala mo ang mga 'yun." Naalala kong dagdag niya kanina bago siya pumasok sa loob ng bahay para magtupi.

"Hays... Bakit ko ba ginagawa 'to?" Though, there's a part of me wants to know what will happen next. 

Three hours had passed but nothing is happening. Gino-good time lang ba ako ng batang 'yun? May pasabi-sabi pa siyang, 'what would you prefer, what would you preder?'. 

"Ano ba ang pakialam ko?" Kinuha ko ang basket na may lamang mga gulay at tumayo, "Wala akong mapapala kung mananatili ako rito."

Bukod sa pinapapak na ako ng mga pesteng lamok na 'to, naninindig iyong mga balahibo ko sa katawan dahil sa hindi maipaliwanag na kaba.

"Pero bakit naman ako kinakabahan?" 

Akmang tutungo na ako sa bahay nang may marinig ako. Tunog ng.... sasakyan? Bakit nagkaroon ng sasakyan dito? 

Napayuko ako nang may makitang mga lalaking nakaitim. Dali-dali akong pumwesto sa likod ng puno at doon nagmasid. Wala sina Dane at ang alipores niyang si Aaron dahil sumama sila doon sa nakamaskarang lalaki. Sa makatuwid, kaming dalawa lang ni Zana sa bahay.

"Si Zana!" bulong kong bulyaw sa sarili nang maalala ang batang 'yun. 

Akmang pupuntahan ko na siya ngunit agad din naman akong nagtago pabalik sa likod ng puno nang makita ang paglabas ng mga lalaki dala si Zana. Ang kabang nararamdaman ko kanina ay mas tumindi. Para itong bigas na nakasampay sa balikat ng lalaki. Sa sitwasyon ni Zana, alam kung pinatulog nila ito bago binuhat. Dahil nagigising si Zana kahit sa napakaliit na ingay mula sa labas, sa talas ng pandinig niya. 

Tiningnan ko mula sa suot kong pambisig na relo kung ano na ang oras. Mag-aalas diyes na ng gabi. Kahit gustuhin ko mang pigilan ang pagdala nila kay Zana sa kung saan, hindi ko sila kayang labanan ng mag,-isa. Hinintay kong makaalis sila bago ako lumabas sa kinatataguan ko. 

Agad akong pumunta sa bahay at tiningnan kung may senyales bang nanlaban si Zana, pero wala akong nakita. Kung anong iniwan ko kanina, iyong ang nadatnan ko. Bukod kay Zana na tinangay na nang mga hindi ko kilalang  mga lalaki.

"Slowly, your memory will comeback. And for that to happen, you need to live," Umaalingawngaw ang boses ni Zana sa tainga ko habang sinasabi ang mga katagang 'yun.

Tiningnan ko ang relong binigay niya kanina, "I hope you're okay..."

"You need to get out of here before they'll comeback to find you." 

Gulat akong napatingin sa lalaking nasa labas ng pinto. Katulad ng mga lalaki kanina, nakaitim siya mula ulo hanggang paa. Nakasuot siya ng bonet. Pero kahit ganoon, nakilala ko pa rin ang boses niya.

"Aaron?" Tumango siya at lumapit sa 'kin.

"Binilin ni Zana sa akin ma'am na kailangan mong makaalis dito ng ligtas." 

Nagtaka ako, "Bakit si Zana ang sinusunod mo? May amo kang pinagsisilbihan alam ko. At ang lalaking nakamaskara kanina 'yun, tama ba?"

Nang tumango siya ay nakumpirma kong tama ang hinala ko. May nagmamatyag sa bawat galaw namin mula sa malayo. Na kahit kaming dalawa lamang ni Zana ang tao sa lugar na ito, nararamdaman ko pa rin ang maraming mga matang nakatingin sa amin. 

"Paano ako maniniwala sa 'yo kung kayo ang kumuha kay Zana kani-kanina lang?" 

"Sabi ni Zana, kahit hindi ka maniwala, kailangan mo pa ring umalis. Ang mga lalaki kanina—"

"You mean kayo?"

Tumango siya, "Ang mga lalaki kanina, mga kasamahan ko 'yun. At hindi lang si Zana ang dapat na kukunin namin ngayon, pati rin ikaw ma'am. Pero hindi ka namin mahanap kaya inuna muna nilang dalhin si Zana at babalikan ka nila para hanapin."

"Bakit nila kami kukunin? Anong nangyayari? Saan kami dadalhin?"

"Iyon ang hindi ko alam, ma'am. Kailangan na talaga nating umalis, hindi magtatagal ay babalik sila." Nararamdaman kong hindi na mapakali si Aaron. Hindi rin siya makatingin sa akin nang maayos at palaging sumisilip sa labas.

"Iyong... Iyong amo mong isa." 

Tiningnan ko siya.

"Po...?"

"Iyong si Dane, nasaan siya? Kasabwat ba siya sa pagkuha sa amin? Ikaw, bakit mo ako pinapatakas kung ang utos sa 'yo ay kunin ako at dalhin kung saan mang lugar 'yan?" 

"Hindi ko po alam kung nasaan si Dee, at binabalik ko lang po ang pabor," sagot niya. Pagkatapos ay hinawakan ang kamay ko at hinila palabas, "Wala na po talaga tayong oras."

Tumakbo kami palabas at patungo sa palayan. Kahit hindi ko pa man nakukuha ang sagot sa mga katungan ko kanina, nagpaubaya na lamang ako.

"S-Saan tayo pupunta?" Hindi siya ako sinagot, bagkus at mas binilisan pa niya ang pagtakbo. 

Kahit nahihirapang humabol sa bilis niya, sinikap ko para hindi makabigat sa kaniya. Sinabi niya kanina, that he's returning the favor to Zana. Kung ano man ang nangyari kung bakit siya nagkautang sa batang 'yun ay hindi muna mahalaga sa ngayon. Ang importante ay kung bakit kami kinukuha ng nakamaskarang lalaking 'yun. 

"Nandito na po tayo," binitawan ni Aaron ang kamay ko at nag-aalis ng damo na nasa harap namin.

Pagkatapos niyang gawin 'yun ay may maliit na kwebang bumungad. Tinulak niya ako papasok at binalik ang inalis niya kaninang mga damo.

"Wala bang ahas dito?" Seryuso, Sheiha? Iyon pa ang inaalala mo?

Aba'y oo naman. Paano kung mamatay ako, hindi dahil sa hinahabol ako kung hindi sa kamandag ng ahas? Maraming tao ang nagsasabing mabuhay ako, at hindi ko sila bibiguin.

"This place is safe from snakes, ma'am. May nakalagay na bagay sa loob at labas nitong kweba na nakakatulong upang hindi makalapit ang ahas sa kinaroroonan niyo." Patuloy pa rin siya sa paglagay ng mga damo.

Hindi ko napigilan ang mapaupo sa lupa at yakapin ang tuhod ko. This scene was familiar and it gives me creeps. This feel like a deja vù. 

"Hang in there, ma'am. Pwede kang matulog muna rito, a? Kapag sumapit po ang alas singko, pumunta ka sa bayan." Nagulat ako nang may kamay na biglang humawak sa 'kin. Sisigaw na sana ako nang pigilan ako ng kung sino.

Hindi ako sumagot dahil hindi ako makasagot. Ang kamay na nakatakip sa bibig ko ay dahang-dahang inalis ng taong nasa likuran ko. 

"Tapos sa likod ng relo ma'am, may nakasulat na address. Pumunta po kayo riyan at magiging ligtas na po kayo." Hindi pa rin ako sumasagot, "Be safe ma'am. Ito lang po ang tulong na maibabahagi ko sa laki ng tulong na naibigay ni Zana."

Napalunok ako, "A-Aalis ka na ba?" 

"Opo, kailangan ko pong bumalik. Maging ligtas po kayo, a?" Narinig ko ang pagtakbo niya sa kung saan hanggang sa ang katahimikan na lamang ang pumalibot sa amin.

"S-Sino ka?" bulong ko.

"Someone who longed to meet you..."

His baritone voice was all I can hear aside from the sound of our breath.

"Isang tao na pinagkakautangan mo ng iyong pangatlong buhay..."