"Frenny!" Malakas na tumama sa pandinig ko ang boses ni Mikay mula sa labas. "Pammy!" Tuluyan na siyang pumasok sa bahay nang walang kaabog-abog.Napahinto ako sa pagpupunas ng basang buhok ko, kakalabas ko lang kasi ng banyo. Kailangan ko nang magmadali dahil papasok na naman ako sa trabaho at may early meeting pa kami ni Mr. Salfuego. Alas otso pa ang usapan namin, kailangan kong maging maaga para walang sablay.Ang problema? Wala akong maisuot na disenteng pormal na damit. Hindi ko magawang mamukhang secretary sa mga existing kong damit. Plano ko sanang humiram kay Danica, pero wala na naman siya dito, kung saan-saan na naman sumusuot ang babaeng ‘yon. Kagabi pa siya umalis at di man lang nagpaalam."Oh, ang aga-aga pa, parang may sunog kung makasigaw ka!" reklamo ko kay Mikay, habang kinakalma ang sarili. Ala-sais pa lang ng umaga, at siguradong nagigising na ang mga kapatid ko sa ingay niya."Ito na ‘yung hinahanap mong attire!" inabot niya sa akin ang isang ruffle blouse na kula
[THIRD PERSON POINT OF VIEW]--Komportable na ang pakiramdam ni Pamela habang naglalakad siya sa makintab na sahig ng hotel. Hindi na niya nararamdaman ang kirot sa talampakan na dulot ng bulok niyang sapatos na halos tatlong taon na niyang tiniis. Ngayon, para siyang naglalakad sa ulap, mas maingat ang bawat hakbang dahil sa bagong sapatos na bigay ni Mr. Salfuego. Pakiramdam niya ay biglang naging expensive ang bawat galaw niya, parang angat na angat sa karaniwang araw niya.Hindi niya maiwasang magpasalamat sa boss niya. Sa wakas, hindi na niya kailangan pang mag-ipon para makabili ng bagong sapatos, dahil eto na nga, branded pa at libre. Bihira lang siya makatanggap ng ganitong regalo, lalo pa mula sa isang tao na tatlong araw pa lang niyang kilala.Oh, 'di ba? Saan ka pa? Napapailing si Pamela habang iniisip kung bakit parang sobrang bait ni Mr. Salfuego sa kanya. Hindi siya sanay sa ganitong atensyon mula sa boss, lalo na mula sa isang tulad ni Mr. Salfuego na halos hindi nag-
Nakadungaw ako sa rehas ng balcony ng kwartong ibinigay sa akin ni Mr. Salfuego. Tanaw ko ang malawak at kalmadong karagatan ng Subic, sinasalubong ng liwanag ng hapon. Buong buhay ko, ngayon lang ako napunta sa ganitong klaseng lugar, isang resort na parang nasa postcard. Noong bata ako, palagi lang kami sa ilog, kaya hindi maiiwasang manibago ako. Iba talaga 'yung amoy ng alat ng dagat, 'yung lamig ng hangin dito.Nang tumingin ako sa ibaba, napansin kong maraming guest ang resort. Iba't ibang lahi, ang iba mukhang mga foreigner, nag-eenjoy sa tanawin habang nakaupo sa mga lounger, may mga naka-shades, at iba parang sunog na sa araw kakabilad. Siguro kung wala lang akong iniisip na trabaho, makikihalubilo na rin ako sa kanila.Pasado alas tres na ng hapon. Habang nakatitig ako sa kalmadong tubig, naisip ko kung gaano kasarap lumangoy sa malamig na dagat at magpababad nang matagal, para maramdaman ko 'yung alon sa balat ko. Parang gusto kong maging parte ng tanawin, 'yung tipong wa
Pagkaraan ng ilang minuto, lumapit sa amin ang isa sa mga tauhan ng Salfuego Resort at sinabing malapit na kami sa daungan ng isla. Naramdaman ko ang excitement na unti-unting sumisibol sa akin dahil sa bagong karanasang ito. Hindi ko inasahan na mararating ko ang ganitong lugar, kasama pa ang mismong may-ari ng resort. Sumama ako kay Mr. Salfuego palabas ng cabin at doon namin hinintay na tuluyang makalapit ang yate sa daungan.Mula sa kinatatayuan ko, tanaw na tanaw ko ang isla. May ilang tao sa may daungan, kumakaway habang papalapit kami. Hindi ko alam kung mga empleyado sila o mga bisita, pero halatang sanay na sila sa mga dumarating na bangka. Napansin ko rin na ang isla ay hindi naman kalakihan, pero may sapat na espasyo para sa ilang bahay at isang resthouse. Ang resthouse ay may tamang laki para sa mga gustong magbakasyon at mag-relax, malayo sa ingay ng siyudad.Naalala ko tuloy, pagmamay-ari din kaya ito ng pamilya nila Mr. Salfuego? Grabe, parang lahat na lang ng ari-ari
[Third person point of view]Nagtipon ang mga taga-isla sa maliit na bahay kubo nila Aling Rosa. Masaya ang lahat sa pagdating ni Mr. Salfuego, ang pangalawang apo ni Don Benjamine, na labis na iginagalang sa isla.Si Don Benjamine ay kilalang matagumpay na negosyante, ngunit higit pa doon, kilala rin siya bilang mabuting tao na laging may malasakit sa iba.Matagal nang naninilbihan si Aling Rosa at Mang Lando sa resthouse ng mga Salfuego. Bago pa man ito naitayo, sila na ang inatasan na mag-asikaso sa mga unang proyekto ng pamilya sa isla. Dito na rin isinilang ang anak nilang si Josephine, o Phine, na ngayon ay dalaga na. Kasama rin nila sa malapit na pamilya ang mga gaya ni Aling Lucing, na dito na rin halos nagkapamilya at nanirahan kasama ang kanyang asawa at anak.Tatlong taon ding tumira si Onyx sa isla, isang desisyon na nagpatibay ng kanyang ugnayan sa mga taga-rito. Kahit sanay sa marangyang pamumuhay sa Maynila, natutunan ni Onyx ang mga simpleng gawain tulad ng pagtatanim
[Third person point of view]Alas otso y media na ng umaga, tirik na ang araw sa isla. Malakas ang sinag nito kaya't diretsong tumatama sa bintana ng kwartong tinutuluyan ni Pamela. Sa sofa siya nakatulog kagabi, kaya't ramdam niya ngayon ang liwanag na diretsong sumasampal sa mukha niya. Nakanganga siyang natutulog, gulo-gulo ang buhok, at ang kumot na inilagay sa kanya ni Mr. Salfuego kagabi ay nakalihis na. May bahid ng tuyong laway sa gilid ng kanyang labi, tanda ng mahimbing niyang tulog.Naalimpungatan siya at walang pag-aalinlangan na kinamot ang kanyang hita, kasunod ang pagkusot ng kanyang mga mata. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga ito, at nang makita ang kisame ng kwartong tinulugan, doon lang niya naalala na nasa isla sila. Agad siyang napabalikwas, ngunit kasabay ng mabilis niyang pagbangon ay ang biglaang pagsakit ng kanyang ulo."Hindi na talaga ako iinom," mahinang reklamo niya sa sarili habang hinihimas ang kumikirot niyang sentido. Inilibot niya ang tingin sa buon
Pamela Pasakay na kami ngayon ng yate ni Mr. Salfuego, pasado alas-kwarto na ng hapon, at tiyak na gabi na kami makakarating sa Maynila. Habang nakatingin ako sa malawak na dagat, iniisip ko ang mangyayari sa bahay pag-uwi ko. Hindi ko alam kung magagalit si Mama dahil ito ang unang beses na hindi ako umuwi ng gabi. Nasanay kasi siya na laging nasa bahay ako sa tamang oras, palibhasa ako ang anak na laging nasa bahay lang at hindi mahilig maglakwatsya. Hindi kasi ako katulad ng kapatid kong si Danica na sanay nang wala sa bahay. Si Mama, hindi nag-aalala kapag hindi umuuwi si Danica kasi alam niyang nasa bahay lang iyon ni Trisha, nakikitulog kapag tinatamad na umuwi. Pero ako? Simula noong high school ako, school-bahay lang ang takbo ng buhay ko. Ako ang anak na hindi pa nakalalabas ng bahay na walang paalam, kaya sigurado akong magtataka si Mama ngayon kung bakit wala pa ako. Pero sa kabilang banda hindi ko rin sigurado kung hinahanap ba niya ako? Minsan kasi parang wala rin
Pamela Ramdam ko ang galit sa mga mata ni Mama habang nakatayo siya sa harapan ko, nakatingin nang diretso sa akin na para bang sinisilip niya ang lahat ng pagkukulang ko. Napalunok ako, pero pinili kong hindi magsalita, ayaw kong humantong pa sa mas malalim na pag-aaway. Tahimik akong lumapit sa mga gamit ko at isa-isa kong pinulot ang mga iyon. Pero habang iniaayos ko ang mga ito, nararamdaman kong unti-unting bumibigat ang dibdib ko. Kahit hindi ko gusto, parang naninikip ang loob ko, parang may bumabalot na lungkot na hindi ko mailabas. "Galing ako sa trabaho, Ma," mahina kong sabi, pilit pinipigilan ang nanginginig kong boses. "K-Kaya ngayon lang ako nakauwi. Pasensya na kung hindi ako nakapagpaalam," dagdag ko, at dahan-dahan akong lumapit sa kanya, nagbabakasakaling maintindihan niya ang sitwasyon ko. Sinubukan kong magmano, pero tinabig niya lang ang kamay ko. "Trabaho?!" Galit na galit niyang sabi, tumataas ang boses sa bawat salitang binibitawan niya. "Trabaho bang matat
PamelaPagmulat ko ng mata, ramdam ko agad ang bigat nito. Sobrang pagod ng pakiramdam ko, parang hindi ako nakatulog. Magdamag akong nag-iiyak matapos aminin ni Danica na matagal na silang may relasyon ni Albie. Parang binuhusan ako ng malamig na tubig. Kahit sabihin pa nating wala na akong nararamdaman para kay Albie, masakit pa rin. Kasi kapatid ko si Danica, at ex ko si Albie. Pakiramdam ko, hindi lang puso ko ang nadurog, pati pagkatao ko.Sinusubukan kong intindihin ang sitwasyon ni Danica. Siguro nga blessing na rin ‘yon para sa kanya, at sa kanila ni Albie. Pero ang hindi ko matanggap, bakit si Albie? Tangina, kaya nga iniwan ko ‘yung tao dahil hindi talaga maganda ang ugali niya. Tapos ngayon, siya pa pala ang pinatulan ni Danica?Pumasok ba sa isip niya, kahit minsan, na masakit ito para sa akin? Na kahit wala na kami ni Albie, iba pa rin ang tama nito dahil pamilya kami? Hindi ko maintindihan kung paano niya nagawa ‘to sa akin. Parang lahat ng kwentuhan, tawanan, at pinagd
[THIRD PERSON POV]"I heard you're the second grandson of Mr. Benjamine Salfuego," sabi ng babaeng kaharap ni Nyx, nakangiti at may tonong puno ng pang-aakit. Malinaw ang intensyon niya, mula sa titig hanggang sa bahagyang pag-iling ng buhok sa balikat, kitang-kita ang kanyang pagsisikap na makuha ang atensyon ng binata.Pero si Nyx, ni hindi man lang nagpakita ng interes. Tahimik lang siyang nakatingin sa dalaga, seryoso ang ekspresyon, parang hindi narinig ang sinabi nito. Sanay na siya sa ganitong klaseng atensyon, mga babaeng masyadong halata at may kalabisan sa kilos.Napangiti ang babae, inakala niyang naisipan niyang mag-adjust ng posisyon para mas makuha ang atensyon ni Nyx, na tila hindi naaapektuhan. Tumikhim ang dalaga, tila sinusubukang masungkit ang kahit konting reaksyon mula sa binata, ngunit nanatiling malamig ang ekspresyon ni Nyx."Do you have anything to say, Ms. Javier?" malamig at walang emosyon na tanong ni Nyx, pinananatiling diretso ang tingin sa dalaga. Hindi
[THIRD PERSON POINT OF VIEW] Sa mundo ni Mr. Salfuego, kitang-kita ang agwat ng pamumuhay niya kumpara kay Pamela. Sa gitna ng mga gulo at alalahanin na bumabalot sa pamilya ng dalaga, ang buhay naman niya ay tahimik at nasa ayos, abala lang sa trabaho at negosyo. Habang nagbibihis siya para sa isang appointment, bigla niyang naalala ang kanyang temporary secretary. Matapos ang kanilang biyahe sa Zambales at sa isla, binigyan niya ito ng isang araw na day off para makabawi ng pahinga. Alam kasi niyang walang tuluy-tuloy na day off ang dalaga dahil pinili nitong magtrabaho kahit dapat sana ay may araw na off niya. Napabuntong-hininga siya. Kahit hindi nagrereklamo ang dalaga, ramdam niya ang pagod nito sa araw-araw na walang pahinga. Gusto niyang masiguro na habang nagtatrabaho ito para sa kanya, meron pa rin itong pagkakataong makapagpahinga at mag-enjoy kahit paminsan-minsan. Ngayong wala ang dalaga, alam ni Mr. Salfuego na kailangan niyang pumunta mag-isa. Wala siyang ibang choi
This chapter contains emotional trauma, sensitive scenes, and heavy themes. If you'd prefer to avoid any distress, feel free to skip this chapter. *** [THIRD PERSON POINT OF VIEW] Hindi alam ni Pamela kung ano ang dapat niyang maramdaman habang nakatingin sa kapatid niyang si Danica. Nagkatitigan sila; kahit walang salita, ramdam niya na may mabigat na bagay sa pagitan nila na parehong ayaw nilang harapin. Tahimik sila pareho, at habang lumilipas ang bawat segundo, lalo lang lumalaki ang kaba sa dibdib ni Pamela. Alam niyang may sasabihin si Danica na hindi niya gustong marinig, pero handa siyang makinig. "Ate..." bulong ni Danica, halos hindi marinig ang boses at halatang takot. Parang hindi niya alam kung paano sasabihin ang matagal na niyang kinikimkim, lalo na't alam niyang baka magalit si Pamela. "Sabihin mong mali ako," sabi ni Pamela, matigas ang boses pero may halong kaba. "Danica, gusto kong marinig sa 'yo na mali ako... na hindi ka buntis, at nagkataon lang ang mga pag
Pamela Ramdam ko ang galit sa mga mata ni Mama habang nakatayo siya sa harapan ko, nakatingin nang diretso sa akin na para bang sinisilip niya ang lahat ng pagkukulang ko. Napalunok ako, pero pinili kong hindi magsalita, ayaw kong humantong pa sa mas malalim na pag-aaway. Tahimik akong lumapit sa mga gamit ko at isa-isa kong pinulot ang mga iyon. Pero habang iniaayos ko ang mga ito, nararamdaman kong unti-unting bumibigat ang dibdib ko. Kahit hindi ko gusto, parang naninikip ang loob ko, parang may bumabalot na lungkot na hindi ko mailabas. "Galing ako sa trabaho, Ma," mahina kong sabi, pilit pinipigilan ang nanginginig kong boses. "K-Kaya ngayon lang ako nakauwi. Pasensya na kung hindi ako nakapagpaalam," dagdag ko, at dahan-dahan akong lumapit sa kanya, nagbabakasakaling maintindihan niya ang sitwasyon ko. Sinubukan kong magmano, pero tinabig niya lang ang kamay ko. "Trabaho?!" Galit na galit niyang sabi, tumataas ang boses sa bawat salitang binibitawan niya. "Trabaho bang matat
Pamela Pasakay na kami ngayon ng yate ni Mr. Salfuego, pasado alas-kwarto na ng hapon, at tiyak na gabi na kami makakarating sa Maynila. Habang nakatingin ako sa malawak na dagat, iniisip ko ang mangyayari sa bahay pag-uwi ko. Hindi ko alam kung magagalit si Mama dahil ito ang unang beses na hindi ako umuwi ng gabi. Nasanay kasi siya na laging nasa bahay ako sa tamang oras, palibhasa ako ang anak na laging nasa bahay lang at hindi mahilig maglakwatsya. Hindi kasi ako katulad ng kapatid kong si Danica na sanay nang wala sa bahay. Si Mama, hindi nag-aalala kapag hindi umuuwi si Danica kasi alam niyang nasa bahay lang iyon ni Trisha, nakikitulog kapag tinatamad na umuwi. Pero ako? Simula noong high school ako, school-bahay lang ang takbo ng buhay ko. Ako ang anak na hindi pa nakalalabas ng bahay na walang paalam, kaya sigurado akong magtataka si Mama ngayon kung bakit wala pa ako. Pero sa kabilang banda hindi ko rin sigurado kung hinahanap ba niya ako? Minsan kasi parang wala rin
[Third person point of view]Alas otso y media na ng umaga, tirik na ang araw sa isla. Malakas ang sinag nito kaya't diretsong tumatama sa bintana ng kwartong tinutuluyan ni Pamela. Sa sofa siya nakatulog kagabi, kaya't ramdam niya ngayon ang liwanag na diretsong sumasampal sa mukha niya. Nakanganga siyang natutulog, gulo-gulo ang buhok, at ang kumot na inilagay sa kanya ni Mr. Salfuego kagabi ay nakalihis na. May bahid ng tuyong laway sa gilid ng kanyang labi, tanda ng mahimbing niyang tulog.Naalimpungatan siya at walang pag-aalinlangan na kinamot ang kanyang hita, kasunod ang pagkusot ng kanyang mga mata. Dahan-dahan niyang iminulat ang mga ito, at nang makita ang kisame ng kwartong tinulugan, doon lang niya naalala na nasa isla sila. Agad siyang napabalikwas, ngunit kasabay ng mabilis niyang pagbangon ay ang biglaang pagsakit ng kanyang ulo."Hindi na talaga ako iinom," mahinang reklamo niya sa sarili habang hinihimas ang kumikirot niyang sentido. Inilibot niya ang tingin sa buon
[Third person point of view]Nagtipon ang mga taga-isla sa maliit na bahay kubo nila Aling Rosa. Masaya ang lahat sa pagdating ni Mr. Salfuego, ang pangalawang apo ni Don Benjamine, na labis na iginagalang sa isla.Si Don Benjamine ay kilalang matagumpay na negosyante, ngunit higit pa doon, kilala rin siya bilang mabuting tao na laging may malasakit sa iba.Matagal nang naninilbihan si Aling Rosa at Mang Lando sa resthouse ng mga Salfuego. Bago pa man ito naitayo, sila na ang inatasan na mag-asikaso sa mga unang proyekto ng pamilya sa isla. Dito na rin isinilang ang anak nilang si Josephine, o Phine, na ngayon ay dalaga na. Kasama rin nila sa malapit na pamilya ang mga gaya ni Aling Lucing, na dito na rin halos nagkapamilya at nanirahan kasama ang kanyang asawa at anak.Tatlong taon ding tumira si Onyx sa isla, isang desisyon na nagpatibay ng kanyang ugnayan sa mga taga-rito. Kahit sanay sa marangyang pamumuhay sa Maynila, natutunan ni Onyx ang mga simpleng gawain tulad ng pagtatanim
Pagkaraan ng ilang minuto, lumapit sa amin ang isa sa mga tauhan ng Salfuego Resort at sinabing malapit na kami sa daungan ng isla. Naramdaman ko ang excitement na unti-unting sumisibol sa akin dahil sa bagong karanasang ito. Hindi ko inasahan na mararating ko ang ganitong lugar, kasama pa ang mismong may-ari ng resort. Sumama ako kay Mr. Salfuego palabas ng cabin at doon namin hinintay na tuluyang makalapit ang yate sa daungan.Mula sa kinatatayuan ko, tanaw na tanaw ko ang isla. May ilang tao sa may daungan, kumakaway habang papalapit kami. Hindi ko alam kung mga empleyado sila o mga bisita, pero halatang sanay na sila sa mga dumarating na bangka. Napansin ko rin na ang isla ay hindi naman kalakihan, pero may sapat na espasyo para sa ilang bahay at isang resthouse. Ang resthouse ay may tamang laki para sa mga gustong magbakasyon at mag-relax, malayo sa ingay ng siyudad.Naalala ko tuloy, pagmamay-ari din kaya ito ng pamilya nila Mr. Salfuego? Grabe, parang lahat na lang ng ari-ari