“I like you, Ysabella. No. I think… I am already in love with you,” napapaos niyang sabi na ikinakurap ng mga mata ko.I caught the big fish on the wide ocean... in a short span of time. Without a skill. Without exerting an effort. Or even without a professional fishing rod and bait.Who would believe it?No one. Kaya gusto ko man siyang paniwalaan dahil… nababasa ko ang sinseridad sa kanyang mga mata habang sinasabi niya ang mga salitang iyon… hindi ko magawa. Imposible kasi. Isang araw pa lang kaming nagkasama at nagkita. O kahit isama pa ang una naming pagtatagpo sa Mystique at no’ng awarding… imposible pa rin.Ano iyon, love at first sight? I don’t believe in that kind of stuff. Or even in the second, third, and so forth meetings. Ano iyon, automatic na tumibok ang puso niya para sa akin, kahit wala kaming malalim na pinagsamahan? Sinong niloloko niya?Love needs deep connection and a strong bond. You should already have shared both happiness and sadness. You should already bot
I wanted to answer Murky. Gusto kong itanggi at halakhakan ang tanong niyang iyon. But I couldn’t move my lips! Nanatili lang ang mga mata ko sa kanya at alam kong namimilog ang mga iyon. Kung hindi lang tumunog ang alarm ng elevator at bumukas ang pintuan ay tuluyan na akong magiging bato sa kinatatayuan.“Ano pang hinihintay mo, Ysa?” Nagtaas ng kilay sa akin si Mari. Napakurap ako nang makitang nasa labas na sila. Taranta tuloy akong lumakad palapit sa kanila. “Medyo may naiisip lang...” Naningkit ang mga mata ni Murky sa akin. “Don’t tell us na dinibdib mo ang tanong ko kanina?”Umiling ako.“Joke lang iyon, Ysa, ano ka ba! Saka as if naman na papatulan mo ang anak ng boss mo at magiging boss mo in the near future,” sabi ni Murky sabay halakhak.Hilaw akong napangiti sa kanilang apat. I didn’t know why that question bothered me so much. Kahit nang nasa condo na ay hindi ako tinantanan niyon."Right, Ysa? Hindi ka naman girlfriend ni Sir, 'di ba?"Mariin akong napapikit at napail
I let Diego kiss my neck. His warm lips and soft bite in my skin felt like he was declaring his territory, claiming what was rightfully his without fighting. Like his enemies accepted their defeat and gave up in a peaceful way.The kiss was just shallow, but it electrified every inch of my soul, and his hands wrapped around my waist was a temptation. Hindi ko maiwasan ang hindi mapapikit sa kakaibang sensasyon dulot ng labi niya. Mapaungol, na kahit mahina, alam kong alam niya, rinig niya.He came to a halt, still catching his breath, and lifted his lips toward my ear for a whisper. “How about now? You feel it?”Slowly, I opened my eyes, a bit disappointed that he took his lips off my neck. Bumungad ulit sa akin ang madilim pero puno ng mga kumikinang na ilaw na paligid. Parang sumasayaw ang mga iyon at sumasabay sa malakas at mabilis na pagpintig ng puso koFor seconds, I couldn’t think straight about my answer to his question. It seemed like he had corrupted my mind. At ang halik ni
“AIRA!”Shame embraced my whole system. Ramdam ko ang pag-iinit ng aking mukha dahil sa bunganga ng kaibigan. Kung hindi lang sana ako masiyadong nanghihina ay naibato ko na siya ng unan.“Why? Is it wrong?” natatawa niyang sabi. “Single ka. And I hope… he is single, too!”“I am…” Diego said, his face full of seriousness. “Didn’t Miko tell you?”Napairap si Aira bago tumawa. Sumabay na rin si Tiya Flor. Puro sila panunukso sa amin ni Diego na sinakyan naman ng lalaki. I wanted to protest. Wala naman kasi talagang nangyari sa pagitan namin. Well, mayroon. Pero hindi ko iyon aaminin lalo’y nariyan si Diego at ang sabihin na naudlot ay sobrang nakakahiya.Alas nuebe nang sabay na magpaalam sina Tiya Flor at Aira. Tiya Flor will be back at the club. Hindi pa naman kasi tapos ang trabaho niya roon. At si Aira, uuwi na.Nagtaka ako bakit biglang lumungkot yata ang mukha ni Aira nang magpaalam. Or was I imagining things? Nakangiti naman kasi siya nang lisanin ang silid at sumunod kay Tiya F
INILAG KO ang mukha ko bago pa man maglapat ang labi ni Diego sa labi ko. Not that I don’t want his kiss or… him. It felt just like it was wrong. Boss ko siya. Boss ko ang papa niya. I was just their employee. Anong sasabihin sa akin ng mga katrabaho ko?I took a deep breath to calm myself and the loud beats of my heart. Kahit si Diego, rinig ko rin ang mabilis at malakas na pagpintig ng puso niya.Suddenly, silence enveloped us. All I could hear was his heavy breathing. Good thing my phone rang. It ruined our awkward situation."Sasagutin ko lang ho ‘to, Sir." I glanced at him before I took my phone out of the pocket of my jeans. Naka-pulang turtle neck crop top at high waisted pants ako, kaya nang bumaba ang mga mata ni Diego sa katawan ko, tinalikuran ko siya at sinagot ang tawag."Hello?" I greeted the caller, but no one answered. Ang tahimik ng background, pero alam kong nasa kabilang linya pa rin siya."Who’s that?"Darkly, Diego looked at me like a hawk. His thick brows furrowe
A/N: Hello. This is the last chapter of Book 1. This book will soon to be published under PaperInk Publishing House. Book 2 will be updated soon. :)****"YSABELLA," she whispered softly.I blinked. Seeing her again in flesh, safe and sound and still breathing, made my heart throb in pain. Ngayon ko napatunayan na… life was really unfair. Si papa. Nagmahal nang sobra. But he ended up broken and messy. And this woman, who cheated, seemed to be in a good place. With her signature black sheath dress, black pumps, and luxury pearls, I knew she enjoyed her life so much."Ysa! Hija!" Jolly was summoned by a familiar deep voice.Dahan-dahan, binalingan ko siya. Walking in the hallway in his corporate dress, Mr. Sandoval gave me a sweet smile. May bitbit siyang paper bags. I stepped back. Napailing ako. Unti-unting nangilid ang mga luha ko, nagpalipat-lipat ang tingin sa kanilang dalawa. This can’t be! Of all people… bakit sila pa?"Who is it, Ysabella?" Another manly voice talked behind m
ANO NGA BA talaga ang kailangan ng isang tao para masabing kuntento na siya sa buhay niya?Sabi nila, habang tumatanda ka, unti-unti mo ring mare-realize na 'yong mga bagay na meron ka, ngayon ay hindi na sapat. Na habang nadaragdagan ng isang araw ang edad mo, nagbabago rin ang gusto mo. Na… one day you will wake up that everything you’ve already achieved won’t complete your day anymore, despite the struggles you’d face just to have it.That no matter how high you’ve fled, no matter how far you’ve walked, it won’t satisfy you anymore. Wala na kasing sayang naidudulot ito sa 'yo. Wala nang thrill. It was now just a hollow. Like a piece of bread with no fillings. Like one of those ordinary days that passed senselessly in your life like a whirlwind.And now, you’re searching for something new. Something that can brighten up your gloomy sky once more. Can fulfill your cravings like a bomb of different tastes on your tongue. Can bring the fire that will ignite your excitement back again.
AMINADO ako. Kahit ako ay umaasa na makuha ang award na iyon tulad nila. I did my very best. Really. Malaki rin kasi ang prize. Fifty thousand pesos. Halos sahod na rin namin iyon sa isang buwan, kaya sino ang hindi maaakit para gawin ang lahat sa award na iyon?Bagsak ang balikat, bumalik ako sa table ko at ipinagpatuloy ang ginagawa. Kailangan kong matapos ang pagchi-check ng mga papeles bago magtanghalian dahil kung hindi, sira ang plano ko para sa araw na ito. Mr. Sandoval let me today. And I don't want to waste it. Especially, today is a special day. Hindi ko kayang palagpasin ang araw na ito. Kaya bago pa man magtanghalian ay natapos ko na ang ginagawa. I called Mr. Sandoval on the receiver and told him that I was done with my work. Dala ang patong-patong na papeles, pumasok ako sa loob ng opisina ni Mr. Sandoval.Napalunok ako nang muli kong maramdaman ang panliliit nang nasa loob na ako ng opisina. I've been here for five years and I'm still not used to being in Mr. Sandoval
A/N: Hello. This is the last chapter of Book 1. This book will soon to be published under PaperInk Publishing House. Book 2 will be updated soon. :)****"YSABELLA," she whispered softly.I blinked. Seeing her again in flesh, safe and sound and still breathing, made my heart throb in pain. Ngayon ko napatunayan na… life was really unfair. Si papa. Nagmahal nang sobra. But he ended up broken and messy. And this woman, who cheated, seemed to be in a good place. With her signature black sheath dress, black pumps, and luxury pearls, I knew she enjoyed her life so much."Ysa! Hija!" Jolly was summoned by a familiar deep voice.Dahan-dahan, binalingan ko siya. Walking in the hallway in his corporate dress, Mr. Sandoval gave me a sweet smile. May bitbit siyang paper bags. I stepped back. Napailing ako. Unti-unting nangilid ang mga luha ko, nagpalipat-lipat ang tingin sa kanilang dalawa. This can’t be! Of all people… bakit sila pa?"Who is it, Ysabella?" Another manly voice talked behind m
INILAG KO ang mukha ko bago pa man maglapat ang labi ni Diego sa labi ko. Not that I don’t want his kiss or… him. It felt just like it was wrong. Boss ko siya. Boss ko ang papa niya. I was just their employee. Anong sasabihin sa akin ng mga katrabaho ko?I took a deep breath to calm myself and the loud beats of my heart. Kahit si Diego, rinig ko rin ang mabilis at malakas na pagpintig ng puso niya.Suddenly, silence enveloped us. All I could hear was his heavy breathing. Good thing my phone rang. It ruined our awkward situation."Sasagutin ko lang ho ‘to, Sir." I glanced at him before I took my phone out of the pocket of my jeans. Naka-pulang turtle neck crop top at high waisted pants ako, kaya nang bumaba ang mga mata ni Diego sa katawan ko, tinalikuran ko siya at sinagot ang tawag."Hello?" I greeted the caller, but no one answered. Ang tahimik ng background, pero alam kong nasa kabilang linya pa rin siya."Who’s that?"Darkly, Diego looked at me like a hawk. His thick brows furrowe
“AIRA!”Shame embraced my whole system. Ramdam ko ang pag-iinit ng aking mukha dahil sa bunganga ng kaibigan. Kung hindi lang sana ako masiyadong nanghihina ay naibato ko na siya ng unan.“Why? Is it wrong?” natatawa niyang sabi. “Single ka. And I hope… he is single, too!”“I am…” Diego said, his face full of seriousness. “Didn’t Miko tell you?”Napairap si Aira bago tumawa. Sumabay na rin si Tiya Flor. Puro sila panunukso sa amin ni Diego na sinakyan naman ng lalaki. I wanted to protest. Wala naman kasi talagang nangyari sa pagitan namin. Well, mayroon. Pero hindi ko iyon aaminin lalo’y nariyan si Diego at ang sabihin na naudlot ay sobrang nakakahiya.Alas nuebe nang sabay na magpaalam sina Tiya Flor at Aira. Tiya Flor will be back at the club. Hindi pa naman kasi tapos ang trabaho niya roon. At si Aira, uuwi na.Nagtaka ako bakit biglang lumungkot yata ang mukha ni Aira nang magpaalam. Or was I imagining things? Nakangiti naman kasi siya nang lisanin ang silid at sumunod kay Tiya F
I let Diego kiss my neck. His warm lips and soft bite in my skin felt like he was declaring his territory, claiming what was rightfully his without fighting. Like his enemies accepted their defeat and gave up in a peaceful way.The kiss was just shallow, but it electrified every inch of my soul, and his hands wrapped around my waist was a temptation. Hindi ko maiwasan ang hindi mapapikit sa kakaibang sensasyon dulot ng labi niya. Mapaungol, na kahit mahina, alam kong alam niya, rinig niya.He came to a halt, still catching his breath, and lifted his lips toward my ear for a whisper. “How about now? You feel it?”Slowly, I opened my eyes, a bit disappointed that he took his lips off my neck. Bumungad ulit sa akin ang madilim pero puno ng mga kumikinang na ilaw na paligid. Parang sumasayaw ang mga iyon at sumasabay sa malakas at mabilis na pagpintig ng puso koFor seconds, I couldn’t think straight about my answer to his question. It seemed like he had corrupted my mind. At ang halik ni
I wanted to answer Murky. Gusto kong itanggi at halakhakan ang tanong niyang iyon. But I couldn’t move my lips! Nanatili lang ang mga mata ko sa kanya at alam kong namimilog ang mga iyon. Kung hindi lang tumunog ang alarm ng elevator at bumukas ang pintuan ay tuluyan na akong magiging bato sa kinatatayuan.“Ano pang hinihintay mo, Ysa?” Nagtaas ng kilay sa akin si Mari. Napakurap ako nang makitang nasa labas na sila. Taranta tuloy akong lumakad palapit sa kanila. “Medyo may naiisip lang...” Naningkit ang mga mata ni Murky sa akin. “Don’t tell us na dinibdib mo ang tanong ko kanina?”Umiling ako.“Joke lang iyon, Ysa, ano ka ba! Saka as if naman na papatulan mo ang anak ng boss mo at magiging boss mo in the near future,” sabi ni Murky sabay halakhak.Hilaw akong napangiti sa kanilang apat. I didn’t know why that question bothered me so much. Kahit nang nasa condo na ay hindi ako tinantanan niyon."Right, Ysa? Hindi ka naman girlfriend ni Sir, 'di ba?"Mariin akong napapikit at napail
“I like you, Ysabella. No. I think… I am already in love with you,” napapaos niyang sabi na ikinakurap ng mga mata ko.I caught the big fish on the wide ocean... in a short span of time. Without a skill. Without exerting an effort. Or even without a professional fishing rod and bait.Who would believe it?No one. Kaya gusto ko man siyang paniwalaan dahil… nababasa ko ang sinseridad sa kanyang mga mata habang sinasabi niya ang mga salitang iyon… hindi ko magawa. Imposible kasi. Isang araw pa lang kaming nagkasama at nagkita. O kahit isama pa ang una naming pagtatagpo sa Mystique at no’ng awarding… imposible pa rin.Ano iyon, love at first sight? I don’t believe in that kind of stuff. Or even in the second, third, and so forth meetings. Ano iyon, automatic na tumibok ang puso niya para sa akin, kahit wala kaming malalim na pinagsamahan? Sinong niloloko niya?Love needs deep connection and a strong bond. You should already have shared both happiness and sadness. You should already bot
I WAS SILENT the whole ride until, finally, the car stopped. Hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba na sa kotse ni Miko sumakay si Aira o mas nanaisin kong sumama na lang siya sa amin. The long stretch of silence between us was awkward. Mas nanaisin ko pa na marinig ang ingay at panunukso ni Aira kaysa mabingi sa sobrang katahimikan."Is this the bar that Miko mentioned?"Finally, he found his own voice. Not that I want to talk with him while we are riding on the EDSA. Hindi lang ako sanay na tahimik siya. O ganito talaga siya. Isang araw pa nga lang pala kami nagkakasama. Hindi ko pa siya kilala nang lubusan.Pasalamat na rin ako na hindi mabigat ang traffic papuntang BGC, kaya mabilis kaming nakarating rito. Hindi tulad nang biyahe namin papunta sa condominium.I looked at the window on my side. At nang makita ang iba’t ibang ilaw na kumikislap at binabalot ang buong building, I confirmed that this is the new bar in the city. Pasado alas diyes na, pero marami pa rin ang pumapasok
NATAMEME AKO at nawala sa sarili. Nasa front seat ako habang ang anak ni Mr. Sandoval ay nagda-drive papunta sa condo kung saan ako naninirahan sa loob ng limang taon. Ayaw ko man na magpahatid pa pero wala akong nagawa nang igiya niya ako sa loob ng kotse. Para akong isang mannequin na hila-hila niya kanina at walang sariling buhay.Papaano ba naman kasi... up to this point... I couldn’t still believe what he said. Hindi pa rin ma-absorb ng utak ko ang lahat. Siya? Gusto niya ako? Haler. He’s the son of a conglomerate. He’s the son of my boss. And I am just a secretary to his father. Kaya papa’nong gusto niya ako?To be honest... that was the first time I heard someone confessing to me— directly to my face. Hindi sabi-sabi lang ng kung sinu-sino. Siguro iyon din ang dahilan bakit big deal iyon sa akin. Kahit pansin ko naman na parang wala lang sa lalaki ang ginawa niya.Kasi kung seryoso talaga siya roon, dapat may hiya siyang nararamdaman para sa akin, 'di ba? Or else he would be aw
NAIWAN AKO sa kinatatayuan ko, nakatulala sa nakasaradong malaking pinto ng opisina ni Mr. Sandoval. I clutched my chest. What the hell! I have no idea why my heart was beating erratically. Dahil ba ito sa lalaking iyon?No.That can't be.Kinakabahan lang ako tulad nang kapag naririto si Mr. Sandoval.Yeah.I was just nervous because he's the son of my boss."Ysa," someone called me.Napalundag ako at nabalik sa sariling wisyo. Napakurap ako at marahan kong pinilig ang ulo bago ko binalingan ang tumawag. It was Mrs. Ambros. Nasa tapat pa rin siya ng pinto ng elevator, naluluha ang mga mata at parang natuod na sa kinatatayuan. I could see the guilt in her eyes. Kahit pa may suot siyang makapal at bilog na salamin sa mga mata. A small smile curled on my lips. "Bakit ho, Mrs. Ambros?"Mabagal siyang lumakad palapit sa table ko, mabibigat ang hakbang ng mga paa at pinaglalaro ang mga daliri niya sa kamay sa bawat isa.When she halted in front of me, I stretched my smile into a sweet