Please like, comments, gem votes, and rate this book. Thank you!
Sabrina’s POV Nagising ako sa pakiramdam ng lamig sa aking pisngi. Unti-unti kong naunawaan na nakatulog pala ako habang nakayakap sa photo album na naglalaman ng lahat ng alaala namin ni Ryan. Ang mga mata ko’y mabigat at mahapdi mula sa pag-iyak, at ang dibdib ko ay parang may nakadagan pa rin. Bigla akong napabalikwas nang marinig ang pag-vibrate ng cellphone ko sa tabi. Napansin ko ang liwanag ng screen nito na kumikislap sa dilim ng kwarto. Halos hindi ko maalala kung kailan ko ito huling hinawakan, pero parang napakaingay ng tunog nito sa tahimik kong paligid. Inabot ko ang telepono at walang pakundangang sinagot ang tawag nang hindi man lang tinitingnan kung sino ang nasa kabilang linya. “Hello?” mahina kong sagot, ang boses ko’y paos mula sa dami ng luhang inilabas kanina. “Sabrina Jacobs?” Para akong binuhusan ng malamig na tubig. Muntik ko nang mabitawan ang telepono nang marinig ang pamilyar na boses na tumawag sa pangalan ko. Kilalang-kilala ko iyon, kahit
Sabrina’s POV Ang init ng kape ay bumalot sa aking mga kamay habang hawak ko ang tasa. Umuusok pa ito, ngunit hindi ko maipaliwanag kung bakit parang mas malamig ang paligid. Nasa harapan ko si Ryan—o si Roscoe, gaya ng pagtawag niya sa sarili niya ngayon—at tila hindi siya interesado sa kape sa harap niya. Ang mga mata niya, matalim at nagmamasid, ay nakatutok sa akin, parang may sinisiyasat. Hindi ko magawang tumingin nang diretso sa kanya. Ang bawat sulyap ko sa kanyang mukha ay nagpapabalik ng mga alaala—ang mga tawanan namin, ang mga yakap, ang mga pangakong akala ko ay walang hanggan. Ngunit ngayon, ang lalaking kaharap ko ay parang estranghero. “Ang tahimik mo,” biglang sabi niya, basag sa katahimikan na bumalot sa pagitan namin. Napatingin ako sa kanya, pilit na ngumiti. “Pasensya na. Marami lang akong iniisip.” Bahagya siyang tumango, ngunit hindi niya inalis ang tingin niya sa akin. “I noticed that last night, too. Parang… may bumabagabag sa ‘yo. Are you sure you’re
Sabrina’s POV “Mommy, bakit umaalis si Daddy? Ayaw ko siyang umalis!” Napalakas ang boses ni Evara habang pilit niyang hinahabol ang anino ni Roscoe na naglalaho na sa labas ng pintuan ng opisina. Nakita ko ang mga luha sa mata niya, at parang sinaksak ang puso ko ng paulit-ulit. Agad akong yumuko para hawakan siya sa balikat, ngunit nagpumiglas siya, pilit na tumatakbo papalabas. “Evara, no!” sigaw ko at mabilis siyang hinila pabalik. “Bitawan mo ako, Mommy!” sigaw niya, humahagulgol na, habang sinusubukan niyang kumawala sa mga kamay ko. “Gusto ko kay Daddy! Gusto ko siyang sundan!” “Hindi, sweetheart,” sagot ko, pilit na pinapakalma ang boses ko kahit ang puso ko ay nagugulohan na rin. “Hindi mo siya pwedeng sundan ngayon.” “Pero bakit, Mommy? Bakit siya umaalis? Ayaw niya ba sa atin?” tanong ni Evara, ang boses niya ay naglalaman ng kawalang-malay, ngunit punung-puno ng sakit. Halos hindi ko magawang sagutin siya. Hinila ko siya papunta sa couch sa loob ng opisina, naup
Sabrina’s POV Pagtingin ko sa orasan, 5:30 PM na. Napalunok ako, ang kaba sa dibdib ko ay lalong lumalakas habang papalapit ang itinakdang oras ng pagkikita namin ni Roscoe. Tumayo ako mula sa desk at dumiretso sa banyo ng opisina. Tiningnan ko ang sarili ko sa salamin. Halatang pagod ang mukha ko, ang mga mata ko ay may bahid pa rin ng lungkot mula sa nangyari kanina. Pinahid ko ang kaunting eyeliner na kumalat sa ilalim ng mata ko. “Sabrina Jacobs,” sabi ko sa repleksyon ko, pilit na pinapakalma ang sarili. “You are the CEO of this company. You’ve handled worse situations. You can do this.” Ngunit sa likod ng malakas kong panlabas na anyo, hindi ko maitago ang takot at kaba. Hindi lang ito isang ordinaryong meet up namin ni Roscoe. Muli akong huminga nang malalim at inayos ang buhok ko. Pinili kong panatilihing simple ang hitsura ko—isang itim na blazer at blusa, na may pares ng pearl earrings. Ayoko namang magmukhang masyadong pinaghandaan ang pagkikita naming ito, pero gust
Sabrina’s POVSa mga sumunod na araw, sinubukan kong hindi pansinin ang lahat ng iniisip ko tungkol kay Roscoe—o si Ryan, o kung sino man siya ngayon. Inabala ko na naman ang sarili ko sa trabaho, sa walang katapusang mga papeles, meetings, at pagresolba ng mga problema sa Jacobs Group. Para bang doon ko lang nadarama ang kontrol sa buhay ko, kahit sa loob ng ilang oras. Ngayon, kakatapos lang ng isa na namang mahaba at masalimuot na meeting. Ang sales team ay puno ng reklamo tungkol sa budget cuts, habang ang marketing team naman ay naghahanap ng paraan para maibalik ang kliyenteng muntik nang umalis. Pagod na pagod ako, pero hindi ko iyon pinahalata. Bilang CEO, kailangan kong magmukhang matatag, kahit pa sa loob ay unti-unti na akong nadudurog. Pagpasok ko sa opisina pagkatapos ng meeting, gusto ko sanang maupo at magpahinga nang kahit saglit, ngunit kaagad akong sinalubong ni Irene, ang aking sekretarya. Bitbit niya ang isang bouquet ng mga tulip na kulay pink at puti. “Ma’a
Sabrina’s POVPagpasok ko ng bahay, sumalubong sa akin ang tahimik na paligid. Napatingin ako sa relo—alas diyes na pala ng gabi. Nakaramdam ako ng matinding pagod mula sa mahabang araw sa trabaho, pero alam kong kailangan kong manatiling matatag. Dumiretso ako sa kwarto ni Evara, dahan-dahang binuksan ang pinto. Nakita ko siyang mahimbing na natutulog, yakap-yakap ang paborito niyang stuffed toy. Lumapit ako at hinaplos ang kanyang buhok, habang bumubulong sa sarili, “Lahat ng ginagawa ko, para sa’yo.” Nang makalabas ako ng kwarto niya, nagulat ako nang makita si Irene na naghihintay sa living room. Suot pa rin niya ang corporate attire niya, pero halatang pagod na rin siya. Hindi normal na nandito siya ng ganitong oras. “Irene? Anong ginagawa mo rito?” tanong ko, bahagyang nababahala. Tumayo siya at lumapit sa akin, halatang may iniisip na mabigat. “Ma’am, pasensya na kung pumunta pa ako rito. Alam kong pagod ka na, pero kailangan mo itong malaman.” Napakunot-noo ako, pero
Sabrina’s POVPagdating ko sa labas ng building ng Jacobs Group, agad kong napansin ang kakaibang kasiglahan ng paligid. Maraming tao ang nakatambay sa harap ng entrance, ngunit hindi sila ang karaniwang empleyado o bisita na pumapasok sa opisina. Karamihan sa kanila ay may hawak na kamera, mikropono, at notepad. Mga reporters. Napakunot ang noo ko, agad na nakaramdam ng kaba sa loob ng dibdib ko. Wala akong press conference na naka-schedule ngayong araw, kaya’t imposibleng tungkol ito sa kumpanya. Alam ko na kaagad kung ano ang dahilan. Bago pa ako makapasok, sumugod ang ilan sa kanila patungo sa akin. Tila mga buwitre silang sabik makakuha ng impormasyon. “Ms. Jacobs, anong masasabi niyo tungkol sa kumakalat na balita tungkol kina Roscoe Mendoza at Shaira Generoso?” tanong ng isang babaeng reporter, halos isaksak ang mikropono sa mukha ko. “Ms. Jacobs, totoo bang si Roscoe Mendoza ay si Ryan Jacobs?” sabat naman ng isa pang lalaki, ang boses niya halos sumigaw. Napahigp
Sabrina’s POVPagdating ko sa labas ng building ng Jacobs Group, agad kong napansin ang kakaibang kasiglahan ng paligid. Maraming tao ang nakatambay sa harap ng entrance, ngunit hindi sila ang karaniwang empleyado o bisita na pumapasok sa opisina. Karamihan sa kanila ay may hawak na kamera, mikropono, at notepad. Mga reporters. Napakunot ang noo ko, agad na nakaramdam ng kaba sa loob ng dibdib ko. Wala akong press conference na naka-schedule ngayong araw, kaya’t imposibleng tungkol ito sa kumpanya. Alam ko na kaagad kung ano ang dahilan. Bago pa ako makapasok, sumugod ang ilan sa kanila patungo sa akin. Tila mga buwitre silang sabik makakuha ng impormasyon. “Ms. Jacobs, anong masasabi niyo tungkol sa kumakalat na balita tungkol kina Roscoe Mendoza at Shaira Generoso?” tanong ng isang babaeng reporter, halos isaksak ang mikropono sa mukha ko. “Ms. Jacobs, totoo bang si Roscoe Mendoza ay si Ryan Jacobs?” sabat naman ng isa pang lalaki, ang boses niya halos sumigaw. Napahigp
Sabrina’s POVPagkatapos kong ilapag ang tablet sa mesa, agad kong kinuha ang telepono at tinawagan si Roscoe. Ang mga daliri ko ay bahagyang nanginginig habang hinahanap ang numero niya sa contacts ko. Alam kong hindi ito madali, pero wala akong ibang magagawa kundi harapin ito. Kailangan kong malaman kung paano niya ipapaliwanag ang lahat ng ito. Habang nagri-ring ang telepono, ang bawat segundo ay parang isang mahabang paghihintay. Naiisip ko ang galit at kahihiyan na kinakaharap ko ngayon, lahat dulot ng isang litrato na hindi ko naman ginusto. Pagkatapos ng ilang ring, sumagot siya. “Hello, Sabrina,” ang boses niya, mababa at parang hindi alintana ang kaguluhang nangyayari. “Roscoe,” mariin kong sagot, pilit na pinapakalma ang sarili ko. “Kailangan nating mag-usap. Ngayon na.” Tumahimik siya ng ilang segundo bago sumagot. “Bakit? May nangyari ba?” Halos mabingi ako sa tanong niya. *May nangyari ba?* Parang hindi niya alam na ang buong social media ay nagsisigawan tung
Sabrina’s POVPagkapasok ko sa bahay, bumagsak agad ang katawan ko sa malambot na sofa. Tahimik ang paligid, ngunit parang umaalingawngaw pa rin sa isip ko ang bawat salitang binitiwan ni Shaira. Kabit?Napailing ako. Hindi ko kailanman naisip na darating ako sa puntong mapagbibintangan ng ganito. Hindi ko alam kung ano ang mas mabigat—ang galit ko kay Shaira o ang kalituhan ko tungkol sa pagkatao ni Roscoe.Tumayo ako mula sa sofa at dumiretso sa kwarto. Kailangang mailabas ko sa isip ko ang mga nangyari ngayong araw. Sa halip na magpaka-emo, mas mabuti nang mag-focus ako sa trabaho. Isa lang ang natitiyak ko: wala akong oras para sa drama ni Shaira o kahit kanino pa man. Sa harap ng salamin, tinitigan ko ang repleksyon ko. Ang mga mata ko ay halatang pagod, pero pilit kong inayos ang sarili ko. Hinawi ko ang buhok ko, inilugay ito para magmukhang mas natural. “Hindi pwedeng magmukha akong apektado,” mahina kong sabi sa sarili. “Ipakita mong ikaw si Sabrina Jacobs.” Kinuha k
Sabrina’s POVTahimik akong nagliligpit ng mga pinagkainan habang pilit na sinasaloob ang lahat ng nangyari nitong mga nakaraang araw. Ang bigat ng mga katanungang walang sagot ay tila naglalaro sa isip ko, pero kailangan kong magpatuloy. Naririnig ko ang mahinang hilik ni Ryan mula sa kwarto. Mukhang maayos na ang lagay niya at kahit papaano, nakaramdam ako ng kaunting ginhawa. Kinuha ko ang tray ng pinagkainan niya at inilagay ito sa lababo. Habang binubuhusan ko ng tubig ang mga plato, biglang may narinig akong sunod-sunod na malakas na katok mula sa pinto. Napakunot ang noo ko. Sino naman kaya ang darating sa ganitong oras? Sinulyapan ko si Ryan na mahimbing pa ring natutulog bago ako tumungo sa pinto. Pagkabukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang mukha ni Shaira. Nagulat ako, pero bago pa ako makapagsalita, agad siyang sumugod sa loob ng condo na parang siya ang may-ari nito. Ang matalim na titig niya ay nakatutok sa akin na parang kaya niya akong gawing abo gamit lang ang
Sabrina’s POVAng buong kwarto ay tahimik maliban sa banayad na tunog ng air conditioner. Nakaupo ako sa gilid ng kama ni Roscoe. Nakahiga siya, mukhang mas maayos na ang paghinga kumpara kanina, pero kita pa rin ang pagod sa mukha niya. Hindi ko mapigilang titigan siya. Ang lalaking dating inakala kong patay na, ngayon ay nakahiga sa harapan ko, mahina at tila may itinatagong bigat na hindi ko pa lubos na nauunawaan. Pumikit ako saglit at huminga nang malalim, sinusubukang pigilan ang pag-aalala. Kahit hindi ko inaasahan na magtatagal ako rito, wala akong lakas ng loob na iwan siya sa ganitong kalagayan. Kailangan niyang may magbantay, pero ayaw niyang tawagan ko ang pamilya niya.Kinuha ko ang cellphone ko mula sa bulsa ng coat ko at mabilis na tinawagan si Irene, ang aking sekretarya. Ilang saglit pa, sinagot niya ang tawag. “Good morning, Ms. Jacobs,” bungad niya, formal gaya ng lagi. “Irene,” sagot ko, sinisikap na gawing kalmado ang boses ko kahit na ang isipan ko ay magul
Sabrina’s POV Ang bawat salita ko ay tila nawala sa hangin nang maramdaman ko ang biglaang pagdampi ng kanyang labi sa akin. Ang init ng kanyang hininga, ang pagdiin ng kanyang halik, at ang paraan ng pagkakahawak niya sa beywang ko—lahat ng ito ay nagpatigil sa mundo ko. Parang tumigil ang oras. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ko. Nagulat ako, oo. Pero higit sa lahat, isang bahagi ng puso ko ang parang kinakalabit ng isang bagay na hindi ko maipaliwanag. Bumitaw siya, pero hindi niya inalis ang kamay niya sa beywang ko. Nakatitig siya sa akin—ang titig na parang bumabasa ng kaluluwa ko, na tila alam niya ang bawat lihim, bawat takot, bawat tanong sa isipan ko. “Paano ko ba magpapatunayan sa iyo na ako ang asawa mo?” ulit na tanong niya sa mababa ang boses, halos hindi ko marinig, pero malinaw at puno ng emosyon. Hindi ko siya sinagot agad. Tumitig lang ako pabalik sa kanya, pilit na hinahanap ang kasagutan sa kanyang mga mata. Pero ang nakita ko roon ay isang halo ng s
Sabrina’s POVAng bigat ng ulo ko ang unang pumukaw sa akin. Bumigat ang bawat pikit at bukas ng aking mga mata, parang may ulap na bumabalot sa isipan ko. Nang tuluyan kong idilat ang mga mata, hindi ko agad naintindihan kung nasaan ako. Ang paligid ay hindi pamilyar—ang malalambot na kulay abo at beige na kurtina, ang malinis na minimalistang dekorasyon, at ang kakaibang bango ng lavender na tila nagpapakalma sa akin ngunit nagdagdag ng takot sa bawat hinga. Bigla akong bumangon mula sa kama. Ang kutson ay masyadong malambot, hindi tulad ng sa sariling kwarto ko. Ang malamig na tiles na sumayad sa talampakan ko ay nagpabalik sa akin ng bahagyang katinuan. Sinilip ko ang paligid. May isang malaking bintana na natatakpan ng sheer na kurtina, tinatanglawan ng banayad na liwanag mula sa labas. Ang isang wooden nightstand ay may nakapatong na basong tubig at isang digital clock—alas siyete ng umaga. Nagtungo ako sa malaking salamin na nakasabit sa dingding. Napatingin ako sa sarili k
Sabrina’s POVHabang abala ako sa opisina, tinitigan ko ang mga dokumento sa aking harapan. Nakasanayan ko na ang ganitong uri ng gawain—mga kontrata, proposal, at mga dokumento na kailangang pirmahan agad. Ang Jacobs Group ay hindi biro pamahalaan, at bawat desisyon, bawat papel na nilalagdaan ko, ay may malaking epekto sa negosyo at sa buhay ng mga tao. Kaya naman, talagang sinisigurado kong maayos ang lahat ng mga detalye bago ko tuluyang isara ang bawat isa.Nagtaas ako ng kape at tinikman ang init nito bago muling ibaba at itutok ang atensiyon sa isa pang proposal. Ngunit bago ko pa man magpatuloy, isang tunog mula sa aking laptop ang nagbigay pansin sa akin—ang notification ng isang bagong email. Bago ko pa man masimulan basahin ang laman ng email, agad kong napansin ang sender. Isang pangalan na hindi ko matandaan na may kinalaman sa mga kalakaran sa mundo ng sining at koleksyon—isang auction house na kilala sa pagbebenta ng mga rare at mamahaling mga kagamitan. Ang subject l
Sabrina’s POV“Sabrina, sandali lang,” tawag ni Roscoe.Huminto ako at humarap sa kanya, pilit pinapanatili ang aking composure. “Ano pa ang kailangan mo, Roscoe?”Lumapit siya, ang mga mata niya ay nagliliyab sa galit. “Ano bang klaseng ina ka? Paano mo hinayaang mapunta sa ganitong sitwasyon si Evara? Hindi mo ba siya tinuturuan ng tamang asal?”Nabigla ako sa kanyang mga salita. “Anong ibig mong sabihin? Ginagawa ko ang lahat para maging mabuting ina kay Evara!”“Talaga ba? Kung ganoon, bakit siya nasasangkot sa mga gulo? Baka naman masyado kang abala sa sarili mong buhay at nakakalimutan mo na ang responsibilidad mo bilang magulang,” sumbat niya, ang boses niya ay puno ng panunumbat.Naramdaman ko ang pag-init ng aking mukha sa galit. “Huwag mong husgahan ang pagiging ina ko, Roscoe. Wala kang karapatang magsalita ng ganyan, lalo na’t hindi mo alam kung ano ang mga pinagdaanan ko!” Hindi ko na napigilan ang aking sarili. “Wala kang alam sa mga pinagdaanan namin ni Evara! Wala kang
Sabrina’s POVAng bigat ng araw ko. Ilang araw na akong hindi makatulog nang maayos, at ngayon, nararamdaman ko ang epekto nito. Ang mga litrato ko kasama si Roscoe Mendoza na kumakalat sa internet ay parang apoy na hindi maapula. Paulit-ulit akong nakakatanggap ng tawag mula sa mga empleyado, kaibigan, at kahit mga taong hindi ko kilala. Lahat sila may tanong. Lahat sila may opinyon. Pero wala ni isa ang may sagot. Wala ni isa ang nakakaintindi. Nasa harapan ko ang laptop, bukas ang screen, ngunit hindi ko mabasa ang dokumentong nasa harapan ko. Paano ko mabibigyan ng solusyon ang mga problema ng Jacobs Group kung ang sariling isip ko ay puno ng mga tanong na hindi ko kayang sagutin? Ang bawat kaluskos mula sa labas ng opisina ko ay parang naghuhudyat ng paparating na sakuna. Alam kong nariyan ang media sa labas ng building. Kanina, bago ako pumasok, nakita ko ang mga camera at mikroponong halos ipasok na sa mukha ko. “Sabrina, totoo bang asawa mo si Roscoe Mendoza?” “Bakit hind